Στη χώρα των Μουσών, όπου γεννήθηκε η τέχνη του λόγου, η δημοκρατία και δημιουργήθηκαν καλλιτεχνικά επιτεύγματα διαχρονικής αξίας και υψηλής αισθητικής, καλούμαστε όλοι να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση του σύγχρονου Έλληνα απέναντι στην έννοια του Πολιτισμού. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να προωθήσουμε εκείνα τα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού που θα τον καταστήσουν όχι μόνο ένα ελκυστικό εξαγώγιμο "προϊόν", αλλά και ένα δίαυλο παναθρώπινης επικοινωνίας.

Η προσπάθεια αυτή αποκτά για πρώτη φορά σάρκα και οστά, μέσα απ’ την ίδρυση του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας. Μια ομάδα νέων επιστημόνων, διαπνεόμενη από κοινό όραμα, επιχειρεί την αναβάθμιση του πολιτιστικού χαρακτήρα της χώρας μας με την υποστήριξη αναγνωρισμένων προσωπικοτήτων απ’ το χώρο των Επιστημών, των Τεχνών, της Διπλωματίας και της Άμυνας.

Ελληνικό Ινστιτούτο Πολιτιστικής Διπλωματίας
Ιδρυτική Διακήρυξη
Στην Αθήνα σήμερα την 25η Μαρτίου 2017 οι κάτωθι υπογράφοντες αποφασίσαμε την ίδρυση του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας με έδρα την Αθήνα του νομού Αττικής.

To Ελληνικό Ινστιτούτο Πολιτιστικής Διπλωματίας, αποτελεί τον πρώτο φορέα στην Ελλάδα, ο οποίος έχει ως βασικό σκοπό τη μελέτη, ανάλυση και διάδοση όλων των πτυχών της Πολιτιστικής Διπλωματίας. Συγκεκριμένα ασχολείται:
•Με την ανάπτυξη δραστηριοτήτων που αφορούν στη δημιουργία και στη προαγωγή του πολιτισμού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
•Με την ενίσχυση της δημόσιας συνειδητοποίησης και εικόνας του ρόλου της πολιτιστικής διπλωματίας
•Με την επιμόρφωση και εκπαίδευση στελεχών που υπηρετούν την Πολιτιστική Διπλωματία σε κάθε μορφή.
•Με την έρευνα και τεκμηρίωση ζητημάτων πολιτιστικής ανάπτυξης και την ευρεία δημοσιοποίησή τους.
•Με την υποστήριξη της Ελληνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς και ανάδειξή της σε διεθνές επίπεδο.
•Με τη διοργάνωση συνεδρίων, σεμιναρίων, συζητήσεων, εκδόσεων, εκθέσεων και πάσης φύσεως εκδηλώσεων, καθώς και τη δημοσίευση μελετών και ερευνών συναφών με τους σκοπούς του Ινστιτούτου.
•Με τη συλλογή, προστασία και διάσωση ιστορικών αρχείων, έργων ή ιχνών του  Ελληνικού Πολιτισμού.
•Με τη θεσμοθέτηση, προκήρυξη και χορήγηση οικονομικών ενισχύσεων για την προώθηση των δημιουργών και των έργων τους, αλλά και μελετών ή ερευνών συναφών με τους σκοπούς του Ινστιτούτου.
•Με τη θεσμοθέτηση της απονομής βραβείων και υποτροφιών σε πρόσωπα ή ενότητες προσώπων, που διακρίνονται με το έργο τους στο πεδίο της υπηρεσίας των σκοπών του Ινστιτούτου.
Οι δραστηριότητες του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας αναπτύσσονται, ενδεικτικά και όχι αποκλειστικά, γύρω από τους επόμενους άξονες:
•Τη δημιουργία αρχείου Πολιτιστικής Διπλωματίας.
•Tις εκδόσεις συγγραμμάτων, δοκιμίων, μελετών, περιοδικών και άλλων έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων σχετικών με τον προβληματισμό περί την πολιτιστική διπλωματία. 
•Την πολιτιστική τεκμηρίωση.
•Την επιμόρφωση.
•Τη μελέτη της οργάνωσης της πολιτιστικής κληρονομιάς των Ελλήνων από τη σκοπιά της διάδοσής της με έμφαση στην Διπλωματία.  
•Τη συγκρότηση επιτροπών μελέτης, έρευνας αυτόνομα ή και σε συνεργασία με άλλα νομικά και φυσικά πρόσωπα
•Τη διοργάνωση εκδηλώσεων, σεμιναρίων, συζητήσεων, ομιλιών κ.α. και ανάπτυξη νέων τρόπων επαφής με την πνευματική κοινωνία καί τους εκπροσώπους τού πνεύματος της.
•Την έκδοση και διάθεση εντύπων, φυλλαδίων, περιοδικών, βιβλίων κ.α.
•Τη παραγωγή και προβολή κινηματογραφικών ταινιών, βίντεο, DVD κ.ά. και χρήση κάθε ηλεκτρονικού και οπτικοακουστικού μέσου και υλικού.

Η ίδρυση του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας υπαγορεύτηκε από την ανάγκη ανασύστασης της Ελληνικής Πολιτιστικής ετερότητας και επαναπροσδιορισμού του εαυτού μας στον κόσμο όχι πλέον με όρους αναπαραγωγής, αλλά δημιουργίας. 

Πέτρος Καψάσκης, Κωνσταντίνος Υφαντής, Ιωάννης Παρίσης,  Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, Κωνσταντίνος Λάβδας, Jimmy Jamar, Αλέξανδρος Μαλλιάς, Φώτης Παπαθανασίου, Τέτα Διαμαντοπούλου, Θωμάς Κινδύνης, Γιοβάννα Καλπαξή, Βύρων Φιδετζής, Γιάννης Πολίτης, Φαίη Θειακού, Βασιλεία Κατσάνη, Νικόλαος Περδίκης, Ελένη Ανδρεούδη, Αλεξάνδρα Μαρτζάκλη, Ιωάννα Σιδέρη, Μαρία Φαϊτά, Κωνσταντίνα Μπλάτσου, Μαριάννα Προδρομίδου, Αθανασία Βέρρα, Μιχάλης Διακαντώνης, Κωνσταντίνος Σημαιοφορίδης, Σπύρος Μιχαλόπουλος.

Ένα καινούργιο σημαντικό βιβλίο για την ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ της ΕΕ

Το Ελληνικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ) και ο εκδοτικός οίκος «Ινφογνώμων» προχώρησαν πρόσφατα στην έκδοση ενός συλλογικού βιβλίου με τίτλο «Η Αμυντική Ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Το πόνημα έχει συγγραφεί από άτομα προερχόμενα από διαφορετικούς επαγγελματικούς χώρους και με διαφορετικό εκπαιδευτικό υπόβαθρο, έχοντας όμως θεωρητικά αλλά και -ορισμένοι εξ’ αυτών- πρακτικά, εμπλακεί με το διαρκώς εξελισσόμενο οικοδόμημα της ευρωπαϊκής αμυντικής ολοκλήρωσης. Στόχος του είναι η παρουσίαση ενός εύχρηστου βιβλίου που παρουσιάζει τις εξελίξεις της πορείας της αμυντικής ολοκλήρωσης από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και τις ημέρες μας.

Τα επιμέρους εννέα κεφάλαια του βιβλίου εξετάζουν διάφορες διαστάσεις της προσπάθειας -που αποτελεί και την κορωνίδα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης- ώστε να γίνει κατανοητή η δύσκολη πορεία, τα διαδοχικά βήματα, οι πολλαπλοί συμβιβασμοί και οι πολυάριθμες προκλήσεις που αντιμετωπίζει. Στα κείμενα παρατίθεται όχι μόνο η απαραίτητη βασική βιβλιογραφία αλλά και ορισμένα αυτούσια βασικά τμήματα των ευρωπαϊκών συνθηκών με στόχο την πληρέστερη κατανόηση των προβλέψεων, των διαδικασιών, των θεσμικών οργάνων και των διαφόρων μηχανισμών.

Οι γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, εντός και εκτός της Ευρώπης, που επηρέασαν και επηρεάζουν, την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ειδικά του «σκληρού πυρήνα» της κρατικής κυριαρχίας, δηλαδή της άμυνας παρουσιάζονται, ως μια ευρύτερη εισαγωγή στο πρώτο κεφάλαιο (Ιπποκράτης Δασκαλάκης).

Στο δεύτερο κεφάλαιο (Χρήστος Ζιώγας) παρουσιάζεται η σταδιακή και μη ολοκληρωθείσα εισέτι, μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και) σε μια «κοινότητα παροχής ασφάλειας». Αναμφισβήτητα ο διακηρυκτικός στόχος των συνθηκών της απόκτησης «εν καιρώ μιας κοινής άμυνας», παραμένει ακόμη και σήμερα μια προσδοκία μη δυνάμενη να προσδιοριστεί χρονικά.

Καίριο ερώτημα παραμένει κατά πόσο είναι εφικτή, επιθυμητή και σε τελευταία ανάλυση «costeffective» μια περαιτέρω ανάπτυξη των αμυντικών δυνατοτήτων και κυρίως μια αυτονόμηση της Ένωσης στον τομέα της άμυνας; Ενδεχομένως, η απάντηση να εξαρτάται από τις προτεραιότητες, εθνικά συμφέροντα, απειλές και αντιλήψεις απειλών κάθε μέλους. Σε κάθε περίπτωση το ερώτημα των σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Ατλαντική Συμμαχία προβάλλει καίριο και ζωτικό και εξετάζεται στο τρίτο κεφάλαιο (Πέτρος Βιολάκης).

Αποτελεί ευτυχές γεγονός ότι κατόπιν αγωνιωδών προσπαθειών και μετά από παλινωδίες, τα κράτη-μέλη συμφώνησαν στη διατύπωση ορισμένων βασικών κατευθύνσεων, στόχων, στρατηγικών και διαδικασιών που τέθηκαν κάτω από το φιλόδοξο όνομα της «Παγκόσμιας Στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Η «Παγκόσμια Στρατηγική» της Ένωσης εξετάζεται στο τέταρτο κεφάλαιο (Χρυσή Τσιρογιάννη).

Σημαντικότατο τμήμα της «Παγκόσμιας Στρατηγικής» αποτελεί και η «Θαλάσσια Στρατηγική»της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξαρτώμενη σε σημαντικότατο βαθμό από την ελεύθερη ναυσιπλοΐα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου, η Ένωση πρόσφατα διακήρυξε μια ολοκληρωμένη στρατηγική που καλύπτει το σύνολο των εκφάνσεων και δραστηριοτήτων στο «υγρό στοιχείο». Είναι άραγε η Ένωση έτοιμη και ικανή, στο πλαίσιο της «Θαλάσσιας Στρατηγικής», να διαδραματίσει τον ρόλο που της αναλογεί; Απαντήσεις και σχολιασμός για την «Θαλάσσια Στρατηγική» στο πέμπτο κεφάλαιο (Σπυρίδων Μαζαράκης).

Η υλοποίηση όμως της «Παγκόσμιας Στρατηγικής» και κατ’ επέκταση η προβολή των αμυντικών ικανοτήτων και της ενεργοποίησης μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας της Ένωσης, επιβάλουν την εκ μέρους της, ανάληψη και εκτέλεση επιτυχημένων (και) στρατιωτικών επιχειρήσεων σε διάφορα σημεία της υδρογείου. Ήδη η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στο ενεργητικό της σημαντικό αριθμό επιχειρήσεων και αποστολών στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας που εξετάζονται στο έκτο κεφάλαιο (Θεόδωρος Μπαζίνης).

Οι σεισμικές και αγνώστου κατάληξης ακόμη και σήμερα, συνθήκες και συνέπειες της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορούσαν παρά να αποτελέσουν μέρος του προβληματισμού του παρόντος πονήματος. Το Ηνωμένο Βασίλειο διαδραμάτιζε ανέκαθεν σημαντικότατο ρόλο στις εξελίξεις της «γηραιάς» ηπείρου. Προβληματισμός για τις συνέπειες του «Brexit», ευκαιρίες και κίνδυνοι, ενδεχομένως απουσία «δικαιολογιών» για την βραδύτητα της ολοκλήρωσης, όλα αυτά τα καίρια ερωτήματα και σκέψεις εξετάζονται στο έβδομο κεφάλαιο (Κωνσταντίνος Κουκούτσης).

Ο χώρος της άμυνας σίγουρα αποτέλεσε ένα τρανό παράδειγμα της υστέρησης της πραγματικότητας της ευρωπαϊκής αμυντικής ολοκλήρωσης έναντι των ελληνικών προσδοκιών. Με τα σημερινά δεδομένα μπορεί η χώρα μας να ενισχύσει, άμεσα και έμμεσα, τις αμυντικές ικανότητες της, αποκτώντας την αναγκαία βιομηχανική υποδομή και εξοικονομώντας πιστώσεις, εκμεταλλευόμενη τις «οικονομίες κλίμακος» και την συμμετοχή της σε κοινά προγράμματα που καλύπτουν τις ιδιαίτερες και αυξημένες ελληνικές αμυντικές ανάγκες; Απαντήσεις προσπαθούμε να δώσουμε στο όγδοο κεφάλαιο (Θεόδωρος Γιαννιτσόπουλος).

Το ένατο και τελευταίο κεφάλαιο (Ελένη Καψοκόλη) αναφέρεται στα θέματα κυβερνοασφάλειας που πέραν του χώρου της κλασσικής άμυνας και ασφάλειας επεισέρχονται πλέον σε κάθε τομέα και ανθρώπινη δραστηριότητα. Θα μπορέσει άραγε η «αναπόφευκτη» συνεργασία στα θέματα κυβερνοασφάλειας να δημιουργήσει το αναγκαίο υπόβαθρο για μια επιτάχυνση των διαδικασιών της αμυντικής ολοκλήρωσης λειτουργώντας ως ένα νέο επιτυχές παράδειγμα μιας «spillover» διαδικασίας;

Με τα κεφάλαια που περιγράψαμε παραπάνω προσπαθούμε να προσφέρουμε μια συνοπτική και σφαιρική γνώση και κατανόηση της πορείας της ευρωπαϊκής αμυντικής ολοκλήρωσης στο ελληνικό κοινό. Το βιβλίο δεν απευθύνεται απαραίτητα στο μυημένο, στα ζητήματα διεθνών σχέσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναγνώστη. Φιλοδοξία του είναι να καταστήσει κάθε Έλληνα-Ελληνίδα, ικανούς να αντιληφθούν το μέγεθος της προσπάθειας της αμυντικής ολοκλήρωσης μέσω της εξιστόρησης της εξελικτικής πορείας αλλά και της εξέτασης κομβικών ζητημάτων που την επηρεάζουν.

Ανατολική Μεσόγειος - Παρόν και Μέλλον

Περίληψη

Η ισλαμική Τουρκία του Ερντογάν παραμένει αναθεωρητική δύναμη και με όραμα την παλαιά Οθωμανική επικράτεια διεκδικεί δυναμικά και απροκάλυπτα τμήματα της ελληνικής επικράτειας στην Θράκη και το Αιγαίο, ενώ μεθοδεύει την ομηρία της Κύπρου. Παρά τα πολλαπλά εσωτερικά και εξωτερικά της προβλήματα, η Τουρκία αποτελεί ιδιαίτερα σημαντική απειλή για τη χώρα μας, η οποία θα πρέπει να την αντιμετωπίζει με την δέουσα σοβαρότητα.

Τα υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων Ελλάδος και Κύπρου αποτελούν πηγή εντάσεων και διεκδικήσεων αλλά ταυτόχρονα συνιστούν εθνική ευκαιρία. Η αξιοποίηση αυτής απαιτεί Εθνική Στρατηγική, πολιτική βούληση και ανάλογη διπλωματική, στρατιωτική και επιχειρηματική προετοιμασία, ετοιμότητα και δράση. Η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών της χώρας μας με όσο το δυνατόν περισσότερα γειτονικά κράτη θα πρέπει να αποτελεί σημαντικό μέρος της ενεργειακής μας στρατηγικής καθ' όσον αποτελεί προϋπόθεση προσελκύσεων ενεργειακών επενδυτών.

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ                                                                                                                        

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ-ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Συντάκτης: Ιπποκράτης Δασκαλάκης

ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ-Η ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΙΣΧΥΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ                           

Συντάκτης: Ιωάννης Μπαλτζώης

Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ Ή ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ;

Συντάκτης: Παναγιώτης Λεονάρδος

ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΑΠΟ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ

Συντάκτης: Ανδρέας Ματζάκος

ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΖΩΝΕΣ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑΣ (ΥΦΑΛ) ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ (ΑΟΖ)

Συντάκτης: Παύλος Φωτίου

Το Ινστιτούτο
Εύχεται

Στα Μέλη, τους Φίλους και
τους Αναγνώστες του

Καλά Χριστούγεννα
Ευτυχισμένο και Ελπιδοφόρο Το Νέο Ετος

Καληνεσπέραν-Κάλαντα-Αρχιμηνιά

Αγαπητά μέλη και φίλοι,

Οι ετήσιες ομιλίες των Προέδρων των κομμάτων εξουσίας στην ΔΕΘ, εκλαμβάνονται παραδοσιακά ως η επιτομή του πολιτικού οράματος και της κυβερνητικής πολιτικής επί των πλέον σημαντικών εθνικών θεμάτων της χώρας. Ο οικονομικός χαρακτήρας της ΔΕΘ σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη οικονομική κρίση καθιστούν κατανοητή την εστίαση και την εμμονή του πολιτικού λόγου σε θέματα οικονομίας και ανάπτυξης. Είναι εξ ίσου κατανοητή και αναμενόμενη η επαρκής αναφορά στα θέματα ασφάλειας των πολιτών, της παιδείας και της υγείας.

Στις πρόσφατες ομιλίες των Κων Τσίπρα και Μητσοτάκη στην ΔΕΘ, προκαλεί δυσάρεστη έκπληξη η παράλειψη αμφοτέρων να αναφερθούν, έστω και επιγραμματικά, στα μείζονα εθνικά ζητήματα της άμυνας της χώρας, της μεταναστεύσεως και του δημογραφικού ζητήματος. Για την ακρίβεια ο Κος Μητσοτάκης αφιέρωσε μόλις δύο προτάσεις για το δημογραφικό: «βόμβα στα θεμέλια του κράτους» και «1000€ αφορολόγητα για έκαστο τέκνο» (αυτή άραγε είναι η λύση για μία «βόμβα»;).

Το σύνολο των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων έχουν ορίσει (δικαίως) την Τουρκία ως εθνική απειλή. Ο αναθεωρητικός μας γείτονας δεν κρύβει τις κυνικές επεκτατικές του προθέσεις, τις οποίες συνδυάζει με τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, θέτοντα σε άμεσο κίνδυνο την εθνική μας αποτροπή που αποτελεί προϋπόθεση ασφάλειας, ειρήνης και οικονομικής ευημερίας. Η μη αναφορά των κομμάτων εξουσίας στην άμυνα, μας επιτρέπει να αναρωτηθούμε κατά πόσο γνωρίζουν κάτι που είναι άγνωστο σε εμάς. Μήπως η Τουρκία θα παύσει από αύριο να απειλεί Ελλάδα και Κύπρο; Μήπως οι σύμμαχοί μας έχουν εγγυηθεί την εθνική μας ακεραιότητα και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα; Μήπως οι πολιτικοί μας ταγοί υιοθετούν την Παγκάλειο θέση ότι οι ΕΔ είναι «αντιπαραγωγικές», «αντιαναπτυξιακές» και «αναγκαίο κακό»; Η παράλειψη έστω και απλής αναφοράς στην άμυνα και το μέλλον των ΕΔ, υπό το πρίσμα της αποτροπής, επιτρέπει εικασίες μη αποκλείουσες υποκρυπτόμενη αδιαφορία ή σκοπιμότητα.

Το δημογραφικό πρόβλημα αποτελεί μακράν το κρισιμότερο εθνικό ζήτημα δεδομένου ότι οι πολλαπλές επιπτώσεις του απειλούν την ίδια την ύπαρξη του Έθνους. Εάν το δημογραφικό ζήτημα της χώρας αποτελεί «βόμβα στα θεμέλια του κράτους», όπως διατείνεται ο Κος Μητσοτάκης (ο Κος Τσίπρας ούτε καν το ανέφερε ως ζήτημα), τότε κάθε εχέφρων πολίτης θα περίμενε να ακούσει κατ’ ελάχιστον, ως μέρος της συνολικής σχετικής στρατηγικής, την άμεση δημιουργία Υφυπουργείου Δημογραφίας (για ουσιαστικούς και συμβολικούς λόγους). Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την παράλειψη αμφοτέρων (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ), να αναφερθούν στο άκρως επικίνδυνο εθνικό ζήτημα (διπλή «βόμβα») του μεταναστευτικού ζητήματος, προβληματίζει τους συμπολίτες μας στους οποίους γεννώνται νέα εύλογα ερωτήματα όπως: Το μεταναστευτικό δεν αποτελεί μείζον εθνικό ζήτημα για ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ώστε να αξίζει την επιγραμματική έστω διατύπωση σχετικών προθέσεων και πολιτικής;

Η κοινή παράλειψη αναφοράς σε αυτό αποτελεί ένδειξη ότι η σχετική πολιτική των δύο κομμάτων συγκλίνει; Μήπως η εύκολη μαζική απόδοση ιθαγένειας σε αλλοεθνείς, αναφομοίωτους (βάσει ευρωπαϊκής και διεθνούς εμπειρίας) Μουσουλμάνους μετανάστες από Ασία και Αφρική, πρόκειται να αποτελέσει την «λύση» στο δημογραφικό μας πρόβλημα; Εάν όχι τότε ποια είναι η πολιτική αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως του φαινομένου για το οποίο διαφαίνονται τάσεις επιδεινώσεως; Όταν ενώπιον των Ελλήνων οι αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας διατυπώνουν το εθνικό τους όραμα για την Ελλάδα του αύριο και παραλείπουν να αναφερθούν, σε μείζονα θέματα όπως τα προαναφερθέντα, η ανησυχία και η ανασφάλεια του Ελληνικού λαού ολοένα θα εντείνεται, γεγονός που δεν συμβάλλει στην εθνική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή. Οι ολοκληρωμένες προτάσεις των πολιτικών κομμάτων στα θέματα δημογραφίας, άμυνας, ασφάλειας, οικονομίας, μεταναστευτικού και κοινωνίας, θα πρέπει να αποτελέσουν τα βασικά κριτήρια των Ελλήνων ψηφοφόρων κατά τις επόμενες εκλογές.

Σεπτέμβριος 2017

Πρόεδρος ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.

Επίτιμος Διοικητής ΣΝΔ
Αντιναύαρχος ε.α.

Β. Μαρτζούκος ΠΝ

Αγαπητά μέλη και φίλοι
Ελπίζω να υπάρξει ευτυχής κατάληξη στην εθνική μας οικονομική περιπέτεια και για μία ακόμη φορά να μας σώσει ο Θεός της Ελλάδος (εάν δεν έχει και αυτός κουραστεί), διότι οι πολιτικοί μας ταγοί αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, αφού δεν τολμούν να συνεργασθούν και να ομολογήσουν αλήθειες υψηλού πολιτικού κόστους, ενώ ο ανώριμος πολιτικά ελληνικός λαός εξακολουθεί να ψηφίζει τον εκάστοτε πολιτικό πλειοδοτούντα σε ανώδυνες αλλά ανέφικτες λύσεις  (π.χ. λεφτά υπάρχουν…, Ζάπεια…., πρόγραμμα Θεσσαλονίκης… κ.λπ.).

Αγαπητά μέλη και φίλοι
Οι συμπολίτες μας εξακολουθούν να ζουν σε περιβάλλον εναγωνίου αβεβαιότητος. Θα υπάρξει έντιμη συμφωνία με τους ευρωπαίους εταίρους μας ή θα παραταθεί το μαρτύριο της οικονομικής και επενδυτικής αβεβαιότητος που λειτουργεί ως αναπτυξιακή και εργασιακή τροχοπέδη; Θα υπάρξουν θετικές, για τα Εθνικά μας Συμφέροντα, εξελίξεις σε θέματα όπως το Σκοπιανό, το Κυπριακό, οι θαλάσσιες ζώνες και το ενεργειακό; Στο εσωτερικό μέτωπο οι νόμοι θα αρχίσουν να εφαρμόζονται άμεσα και προς κάθε κατεύθυνση; Θα σταθεροποιηθεί το νομικό πλαίσιο που αφορά την φορολογία, την παιδεία, την υγεία, την επιχειρηματικότητα κ.λπ. ή θα διατηρήσουμε το ρευστό και αιωρούμενο περιβάλλον που επιτρέπει την αυθαιρεσία και ενισχύει την αγωνία των πολιτών;

Αγαπητά μέλη και φίλοι,
Παρά τις σημαντικές διεθνείς εξελίξεις που επιδρούν στην περιοχή και στην χώρα μας, η ερχόμενη χρονική περίοδος αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες αναμένεται ότι θα έχουν σημαντικές προεκτάσεις στους τομείς της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής και της κοινωνίας. Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και οι ενδεχόμενες βουλευτικές εκλογές απασχολούν από τώρα όχι μόνο τον ελληνικό λαό αλλά και την διεθνή κοινή γνώμη, ιδιαίτερα δε την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η επικείμενη εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, επαναφέρει το θέμα του θεσμού αυτού τόσο ως προς την πρακτική διαδικασία επιλογής και εκλογής, όσο και ως προς την αποτίμηση της συνεισφοράς του, στα πλαίσια της Συνταγματικής του δικαιοδοσίας. Είναι διάχυτη η αίσθηση στην κοινή γνώμη, όπως αυτή εκφράζεται καθημερινά με απλοϊκό αλλά αυθεντικό τρόπο, ότι ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως έχει,  επιτελεί περισσότερο εθιμοτυπικό και λιγότερο ουσιαστικό έργο, ενώ η κομματική ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα διαδραματίζει στην πράξη καθοριστικό ρόλο στην επιλογή των εκάστοτε Προέδρων. Είναι κατά συνέπεια αναγκαία η Συνταγματική αναβάθμιση του θεσμού και η στοιχειώδης διαφύλαξη του κύρους του, με αναθεώρηση των δικαιοδοσιών του Προέδρου και με την διασφάλιση της αποσυνδέσεως της εκλογής του από κομματικές σκοπιμότητες. Ο ελληνικός λαός θα ήθελε τον Πρόεδρό του, ουσιαστικό σύμβολο ενότητας και ασφαλιστική δικλείδα σε περιπτώσεις δυσαρμονίας της λαϊκής βουλήσεως με αυτήν των εκπροσώπων του στην Βουλή. Σε κάθε περίπτωση η επιβαλλομένη αναβάθμιση των δικαιοδοσιών του Προέδρου δεν θα πρέπει να δημιουργήσει δεύτερο πόλο εξουσίας, βάσει και του σχετικού βεβαρημένου ιστορικού παρελθόντος της χώρας.
Το ενδεχόμενο μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, πρόκειται να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές εν μέσω κρισίμων διεργασιών στο εξωτερικό και το εσωτερικό της. Από τις δημοσκοπήσεις συμπεραίνεται ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος αισθάνεται εγκλωβισμένος και διστάζει να εμπιστευθεί χωρίς συνεπαγόμενες τύψεις οιαδήποτε παράταξη. Τα διλήμματα πολλά, οι υποσχέσεις ακόμη περισσότερες και το διακύβευμα καθοριστικό για την περαιτέρω εθνική πορεία.
Πεμπτουσία του ευαίσθητου πολιτεύματος της Δημοκρατίας αποτελεί η εναρμόνιση της ελευθερίας με την έννομη τάξη προκειμένου να αποφεύγονται οι παρεκτροπές της απολυταρχίας και της οχλοκρατίας. Επιπλέον ο νόμος της Πολιτείας, θα πρέπει να εφαρμόζεται άμεσα και ανεξαιρέτως σε κάθε πολίτη. Η πραγματική αλλαγή ξεκινά από την αυτοκριτική. Στην χώρα μας κατέρρευσε το αξιακό σύστημα, η εφαρμογή του νόμου υπήρξε επιλεκτική, η διαφθορά είχε διεισδύσει σε μεγάλο μέρος του κοινωνικού ιστού, το πολιτικό σύστημα δεν έθεσε την υγιή παραγωγή και ανάπτυξη σε πρώτη προτεραιότητα, οι Κυβερνήσεις δανειζόμενες επί δεκαετίες δαπανούσαν περισσότερα από τα δημόσια έσοδα  και η εκάστοτε αντιπολίτευση χάιδευε αυτιά ζητώντας περισσότερες προσλήψεις, αντιπαραγωγικά «κεκτημένα» δικαιώματα και μη αξιολόγηση των δημοσίων λειτουργών, χωρίς ποτέ να καταγγείλει το συνδικαλιστικό (και όχι μόνο) φαγοπότι. Το θάρρος και η δυσκολία της αυτοκριτικής (συλλογικής και ατομικής) έγκειται στην οικειοθελή λογοδοσία,  την απόρριψη οικείων πράξεων του παρελθόντος και την έμπρακτη μεταμέλεια. Είναι περισσότερο βολικό για όλα τα κακώς κείμενα και πεπραγμένα να φταίνε «σκοτεινά ξένα κέντρα» που επιβουλεύονται την χώρα και απεργάζονται  την υποταγή της, ενώ είναι γνωστό από την εποχή του Θουκυδίδη έως την σύγχρονη εποχή του Παναγιώτη Κονδύλη, ότι μία χώρα αποτιμάται από το Διεθνές Σύστημα και τις Συμμαχίες της, όσο είναι το ειδικό γεωπολιτικό της βάρος (αρχή της αυτοβοήθειας).
Αν και ιδιαίτερα δυσχερής, για τον ώριμο Έλληνα ψηφοφόρο, η επιλογή πολιτικού κόμματος, σημαντικά γενικά κριτήρια θα πρέπει να είναι, τα πεπραγμένα και όχι οι υποσχέσεις των κομμάτων, τα προσόντα των υποψηφίων, η συμβατότητα των πολιτικών προθέσεων με το διεθνές περιβάλλον και την διεθνή συγκυρία, οι θέσεις στα εθνικά μας θέματα δια της εξωτερικής πολιτικής (τα οποία σχετίζονται με την εθνική μας ακεραιότητα και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα), οι πολιτικές θέσεις και προθέσεις σε θέματα αποτροπής, ασφάλειας και άμυνας σε σχέση με τις απειλές, οι διαθέσεις και επιδιώξεις έναντι του εκρηκτικού συνδυασμού «δημογραφικό πρόβλημα, μετανάστευση και Ισλάμ», η παρουσίαση ουσιαστικού (και όχι γενικόλογου) αναπτυξιακού προγράμματος για την χώρα, η ειλικρινής και κοστολογημένη οικονομική και κοινωνική πολιτική πρόταση (με έμφαση στην περιφέρεια και τις παραμεθόριες περιοχές) και η πειστική επένδυση στην παιδεία και τον πολιτισμό. Όσο περισσότερο συγκεκριμένα είναι τα προγράμματα καθώς και το κόστος και το χρονοδιάγραμμα υλοποιήσεως αυτών, τόσο περισσότερο θα πρέπει να επιδρούν στην συνείδηση του προσανατολισμένου στο εθνικό συμφέρον ψηφοφόρου.
     Προς αποφυγή συγχύσεων και αποπροσανατολισμών, οι συμπολίτες μας θα πρέπει να βεβαιωθούν ότι οι εκλεκτοί τους πολιτικοί έχουν δεσμευθεί με τις θέσεις και τα προγράμματά τους, ότι δηλαδή θα υπηρετήσουν αποκλειστικά τα Ελληνικά Εθνικά Συμφέροντα και όχι κάποια ομιχλώδη, διεθνή, οικουμενικά και πλανητικά του τύπου «παγκόσμια διακυβέρνηση», «πολίτες του κόσμου», «πανανθρώπινα δικαιώματα», «κοινωνίες και όχι έθνη», «πολυπολιτισμικά κράτη» κ.λπ., τα οποία θα έκαναν ασφαλώς πανευτυχείς κάποιες υπερδυνάμεις στον οποίων το μύλο ρίχνουν νερό οι θιασώτες των «οραμάτων» αυτών εκουσίως ή ακουσίως.

Κατεβάστε ΕΔΩ! το κείμενο!
                                                             

Αγαπητά μέλη και φίλοι αναγνώστες,

Οι Έλληνες τηλεθεατές παρακολούθησαν με έκπληξη στα δελτία ειδήσεων, την επίσημη αναγγελία του Υπουργού Εξωτερικών της ΠΓΔΜ, ως Υπουργού Εξωτερικών της «Μακεδονίας», κατά την σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Ηνωμένο Βασίλειο, την 4η Σεπτεμβρίου 2014. Το περιστατικό απεδόθη σε σφάλμα του τελετάρχου. Ακόμη και εάν δεχθούμε την εξήγηση αυτή, γιατί άραγε ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Κος Ράσμουνσεν αλλά κυρίως ο οικοδεσπότης Βρετανός Πρωθυπουργός Κος Κάμερον, δεν έσπευσαν να επανορθώσουν το «λάθος του τελετάρχου» αλλά απλώς υποδέχθηκαν τον Σκοπιανό Υπουργό με ασπασμούς, εναγκαλισμούς και πλατιά χαμόγελα; Θα πρέπει να επισημανθεί ότι δυστυχώς και οι υψηλοί εκπρόσωποι της Ελλάδος δεν αντέδρασαν άμεσα καθ’ οιονδήποτε τρόπο για το προφανώς εσκεμμένο θεσμικό ατόπημα.
Αναλογίζονται οι Δυτικοί αυτοί «φίλοι» μας ότι μετά την σκηνή αυτή, ο μέσος Έλληνας συμπεραίνει ότι το ΝΑΤΟ εν γένει και ειδικότερα η Βρετανία δεν είναι αλληλέγγυοι προς ένα κράτος μέλος αλλά αντιθέτως το υπονομεύουν; Μήπως η Βρετανική «ευαισθησία» για την μη ανάμιξη στα «εσωτερικά» θέματα άλλων κρατών, καθώς και για το «δικαίωμα» των Σκοπιανών να αυτοαποκαλούνται και να αυτοπροσδιορίζονται υπερισχύει της τηρήσεως των θεσμών, καθώς και της ΝΑΤΟϊκήςκαι ευρωπαϊκής αλληλεγγύης;
Οι Βρετανοί και οι υπόλοιποι ΝΑΤΟϊκοί φίλοι μας ασφαλώς γνωρίζουν ότι το κράτος των Σκοπίων που απαρτίζεται από Σλάβους και Αλβανούς, διεκδικεί το όνομα, την ιστορία και τον πολιτισμό της αρχαίας Μακεδονίας της οποίας οι Έλληνες κάτοικοι δεν ομιλούσαν και έγραφαν σλαβικά ή αλβανικά αλλά ελληνικά. Γνωρίζουν επίσης ότι κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δόθηκε από την τότε Γιουγκοσλαβία στην Νότια Σερβία, η ονομασία «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και μεθοδεύθηκε η δημιουργία «μακεδονικού έθνους» για καθαρά αναθεωρητικούς και αλυτρωτικούς σκοπούς (ψευδομακεδονία του Αιγαίου), οι οποίοι διατηρούνται και σήμερα. Η αδιαφορία ή και υποστήριξη των «συμμάχων» μας (οι περισσότεροι έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις σε διμερές επίπεδο, με το όνομα «Μακεδονία»), προς ένα κατασκευασμένο ψεύδος αλυτρωτικού χαρακτήρος, στρέφεται ευθέως κατά της χώρας μας, η οποία  προσπαθεί να αμυνθεί, με σχετική άρθρωση επιχειρηματολογίας για το αυτονόητο.
Μήπως άραγε θα πρέπει να θυμίσουμε στον «ευαίσθητο» Κο Κάμερον ποιός έκαψε τον Γ. Αυξεντίου και κρέμασε τους M. Καραολή και A. Δημητρίου καθώς και τόσους άλλους αγωνιστές της ΕΟΚΑ στην Κύπρο διότι αυτοί επιθυμούσαν να αυτοπροσδιορισθούν (και μάλιστα δίχως να σφετερίζονται ξένα ονόματα) και να επιλέξουν που ανήκουν; Οι Βρετανοί δεν έσπρωχναν την Τουρκία στην Κύπρο από το παράθυρο, μετά τον ελληνικό ξεσηκωμό, εφαρμόζοντας την τακτική «διαίρει και βασίλευε»; Δεν είναι οι Βρετανοί που με παρωχημένη και προκλητική αποικιοκρατική αντίληψη διατηρούν στρατιωτικές βάσεις τους σε άλλο ευρωπαϊκό κράτος και μάλιστα επί τμήματος του Κυπριακού εδάφους το οποίο αποκαλούν «εθνικό έδαφος»; Αυτά για να μην ξεχνούμε μερικές πρόσφατες βρετανικές επεμβάσεις σε ξένα κράτη και δίχως να μπούμε στον κόπο να ανασύρουμε μακρά σειρά παρομοίων γεγονότων από την παλαιότερη ιστορία.
Καλό λοιπόν θα είναι οι Δυτικοί φίλοι μας να προσέχουν την στάση τους σε σειρά μειζόνων θεμάτων εθνικού ενδιαφέροντος στο εξωτερικό και το εσωτερικό της Ελλάδος, καθ’ όσον η στάση αυτή προβληματίζει έντονα την ακόμη φιλοδυτική ελληνική κοινή γνώμη και αποδυναμώνει την φιλοδυτική επιχειρηματολογία. Δεν θα έβλαπτε εάν η Δύση αναλογισθεί ρεαλιστικά την πληθώρα των γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων που της παρέχει η χώρα μας, καθώς και την πιθανότητα μίας Ελλάδος όχι αιωνίως δεδομένης, αφού στην πολιτική δεν υπάρχουν μονόδρομοι και όπως εξ’ άλλου τονίζουν οι φλεγματικοί Βρετανοί «φίλοι» μας, στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι και σταθεροί εχθροί αλλά μόνο σταθερά Εθνικά Συμφέροντα.