ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τον Σεπτέμβριο του 2014, ο Πρόεδρος Ομπάμα, απευθυνόμενος στον αμερικανικό λαό, είχε ανακοινώσει πως η στρατηγική των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση του ISIS (Ισλαμικό Κράτος – ΙΚ), θα περιελάμβανε δυο σκέλη: πρώτα αποδυνάμωση και μετά καταστροφή του ΙΚ. Για την υλοποίηση της στρατηγικής θα απαιτούνταν αεροπορικές προσβολές εκ μέρους της συμμαχίας των κρατών υπό τις ΗΠΑ που συμμετείχαν στην πάλη κατά του ΙΚ και αντιμετώπιση των ανταρτών του ΙΚ στο έδαφος, από τοπικές δυνάμεις, χωρίς την εμπλοκή Αμερικανικών στρατευμάτων.[1]
Τον Δεκέμβριο του 2015 ξεκίνησε η ανάπτυξη μικρού αριθμού ανδρών των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ στην Συρία,[2] ενώ από το τέλος του 2016, άρχισε η επισκευή διαδρόμων προσγειώσεως σε παλαιά αεροδρόμια και η κατασκευή νέων, για την δημιουργία βάσεων σε διάφορες περιοχές της Συρίας, όχι μόνο για αεροπορικά μέσα, αλλά και για την διαμονή του προσωπικού των Ειδικών Δυνάμεων.
Πως όμως οι ΗΠΑ προχώρησαν στην επιλογή περιοχών στις οποίες δημιουργήθηκαν ή είναι υπό κατασκευή βάσεις; Γιατί σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές και όχι σε κάποιες άλλες; Τι συμπεράσματα προκύπτουν από αυτές τις επιλογές; Στην αρχή του άρθρου θα προσεγγισθούν τα πιθανά κριτήρια επιλογής των περιοχών των βάσεων, στη συνέχεια θα αναλυθούν τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτές τις επιλογές.

ΕΔΩ! η συνέχεια.

     Το Κυπριακό ζήτημα βρίσκεται σε εκκρεμότητα για σαράντα και πλέον χρόνια, παρά το γεγονός ότι η τουρκική κατοχή είναι αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο, οι εγγυήτριες δυνάμεις είναι μέρη του Συμφώνου της βόρειο-ατλαντικής συμμαχίας κι η Κύπρος κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χωρίς να αξιολογούνται οι ηγεσίες εκατέρωθεν των συνόρων, οι αντικειμενικοί πολιτικοί σκοποί τους ή οι μέθοδοι τους για την επίτευξη αυτών των στόχων, επιχειρείται μια σύντομη αναφορά στους λόγους για τους οποίους η διεθνής κοινωνία επέτρεψε τη διαιώνιση του ζητήματος.

STATUS QUO
     Το 1960 η Μεγάλη Βρετανία αποδέχεται με τη Συμφωνία του Λονδίνου τα όσα είχαν ήδη συμφωνηθεί με τη Συμφωνία της Ζυρίχης το 1959 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας[1].
     Η συμφωνία προβλέπει την ίδρυση της Δημοκρατίας της Κύπρου[2] και την ανάληψη της υποχρέωσης για τις τρεις συμβαλλόμενες χώρες να εγγυηθούν την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα, της νεοσύστατης Δημοκρατίας, τη μη ένωση της με άλλη χώρα και τη διατήρηση του status quo, όπως αυτό διαμορφώνεται με το Σύνταγμα του 1960.

Η συνέχεια ΕΔΩ!

Ένα αξιοπρόσεκτο άρθρο του Ερόλ Μανίσαλι για το Κυπριακό*

   
(Φωτ.: sputniknews.com)

Άρθρο του Ερόλ Μανίσαλι1 στην εφ. Cumhuriyet, 17/1/2017.

Είναι μεγάλο λάθος να γίνονται τώρα οι διαπραγματεύσεις για την Κύπρο, σε μια περίοδο που η Τουρκία παλεύει με την τρομοκρατία και τον πόλεμο στη Συρία και που η εξουσία στην Άγκυρα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο πέρα από το να θεσμοθετήσει την «ενός ανδρός αρχή» με τη μετατροπή του πολιτεύματος σε Προεδρευομένη Δημοκρατία. Η διαδικασία αυτή εγκυμονεί μεγάλα λάθη, όπως έγινε και στο άνοιγμα προς τους Κούρδους και τον Άσαντ(!).

Γιατί το ζήτημα της Κύπρου εκτός του ότι είναι ένα πρόβλημα των Τουρκοκυπρίων, σχετίζεται και με την ασφάλεια της Τουρκίας (και της Συνθήκης της Λοζάνης).

Η Τουρκία είναι αναγκασμένη να έχει σημαντική παρουσία στην Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο. Όχι μόνο από την άποψη των πηγών και των δρόμων μεταφοράς των ενεργειακών πρώτων υλών, αλλά είναι αναπόφευκτο να έχει εκεί ισχυρή παρουσία, για να εμποδίσει το σχέδιο για το Κουρδιστάν. Μια Τουρκία αποκομμένη από την Κύπρο, θα ανοίξει το δρόμο όχι μόνο για την εξαφάνιση των Τουρκοκυπρίων, αλλά και για την απώλεια των στρατηγικών συμφερόντων της στην περιοχή.

Οι κόκκινες γραμμές της Τουρκίας στις συζητήσεις
1.    Η Τουρκία πρέπει να παραμείνει έμπρακτη και αποτελεσματική εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο. Δεν πρέπει να δεχτεί σε καμία περίπτωση λύσεις όπου θα πάψει να είναι εγγυήτρια δύναμη μετά από κάποιον καιρό, ή να μεταβιβάσει αυτή την εξουσία της στην ΕΕ ή το ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα και η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι μέλη της ΕΕ και θα κάνουν ό,τι θέλουν στο πλαίσιο αυτό. Είναι φανερά αυτά που θέλει να κάνει το ΝΑΤΟ (και οι ΗΠΑ) στη Συρία. Μπορούν να επεκτείνουν την επιρροή του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας PYD μέχρι το ακρωτήριο του Αγίου Ανδρέα και την Καρπασία. Η Τουρκία, η Ελλάδα και η Αγγλία πρέπει να παραμείνουν έμπρακτες και αποτελεσματικές εγγυήτριες δυνάμεις στην Κύπρο.
2.    Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) πρέπει να έχουν συνεχή παρουσία την ΤΔΒΚ τουλάχιστον σε επίπεδο σώματος στρατού. Το κράτος των Ελληνοκυπρίων διαθέτει ισχυρό στρατό. Το κράτος των Ελληνοκυπρίων και η Ελλάδα, σε στρατιωτικό επίπεδο, λειτουργούν ως ένα σώμα. Οι στρατιωτικές βάσεις Ακρωτηρίου και Δεκέλειας της Αγγλίας που χρησιμοποιούνται και από τις ΗΠΑ, βρίσκονται στο νησί ως «ιδιοκτησία των Άγγλων». Σε άρθρο που δημοσίευσα στις 16 Μαΐου 2008 στη στήλη μου «Στην Κόψη του Μαχαιριού» (Bıçak Sırtı),2 είχα αναφέρει ότι κάποιες «ξένες» χώρες έκαναν πρακτικές προετοιμασίες για κατασκευή στρατιωτικών βάσεων σε συγκεκριμένες περιοχές της ΤΔΒΚ. Η αεροπορική βάση που τότε χρησιμοποιούσαν οι ΤΕΔ είχε μεταβιβαστεί αθόρυβα στην εταιρία CAS. Μετά το δημοσίευμα δεν ήρθε καμία διάψευση ούτε από την Άγκυρα ούτε και από τις πρεσβείες των σχετικών χωρών. Μόνο ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, με μια ανακοίνωσή του, είχε πει τότε ότι «ο δημόσιος διαγωνισμός είχε γίνει κανονικά». Αν δεν απατώμαι, η απάντηση σε εκείνο το άρθρο μου δόθηκε από την οργάνωση του Γκιουλέν, με τη συνωμοσία της Εργκένεκον και τον εγκλεισμό της στρατιωτικής ηγεσίας των ΤΕΔ, που αντιδρούσαν στο σχέδιο εκείνο, στις φυλακές της Σηλυβρίας!
3.    Το να δοθεί το δικαίωμα στους Ελληνοκυπρίους να εγκαθίστανται ελεύθερα στην ΤΔΒΚ, θα έχει ως αποτέλεσμα στο μέλλον να μετατραπούν οι Τουρκοκύπριοι, όπως έγινε και στη Δυτική Θράκη, σε μειονότητα. Όπως η Τουρκία στις μέρες μας «βρίσκεται σε μειονεκτική θέση απέναντι στην Ελλάδα, λόγω των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, έτσι θα βρεθεί σε περιθωριακή θέση και στην Κύπρο, όταν θα γίνουν μειονότητα οι Τουρκοκύπριοι στην περιοχή τους». Γι’ αυτό πριν από το 1974 οι Τουρκοκύπριοι είχαν αναγκαστεί να φύγουν, να μεταναστεύσουν στην Αγγλία, για να γλιτώσουν από την καταπίεση των Ελληνοκυπρίων. Η πρώτη κουβέντα εκείνων που ήρθαν στην εξουσία, στο τέλος του 2002, ήταν «Αυτή η υπόθεση, το Κυπριακό, δεν θα προχωρήσει με τον Ντενκτάς. Θα αλλάξουμε την 40ετή πολιτική μας στην Κύπρο». Και το Κυπριακό έφτασε σ’ αυτό το σημείο μετά το σχέδιο Ανάν. Προσπαθούν να αποκόψουν τελείως την Τουρκία από το νησί και από την ΤΔΒΚ, ως αποτέλεσμα του Μεγάλου Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Πρώτα το Αιγαίο και τώρα η Κύπρος
Τα τελευταία χρόνια άρχισε η ενεργός κατάληψη των νησιών του Αιγαίου από την Ελλάδα. Μαζί με τον ελληνικό στρατό (που έχει εγκατασταθεί στα νησιά), εκεί κυματίζει και η ελληνική σημαία.

Τώρα ήρθε η σειρά για τη μεγάλη χαψιά, την Κύπρο.
Από τα νιάτα μου, από το 1963, τότε που ήμουν 23 χρονών, πέρασα τη ζωή μου μέσα στο «Ζήτημα της Κύπρου». Όταν ήμουν πρόεδρος Εξωτερικών Σχέσεων στην Εθνική Οργάνωση Νέων Τουρκίας (TMGT), υπερασπίστηκα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (CENYC) τα δικαιώματα που εξασφάλισαν στην Τουρκία και τους Τουρκοκυπρίους οι συνθήκες Γενεύης και Λονδίνου του 1960. Μετά το 1974 είχα στενές σχέσεις με τους αρμόδιους πολιτικούς στην Άγκυρα και με τον Ντενκτάς. Έγραψα περίπου δέκα βιβλία που εξηγούν το Κυπριακό Πρόβλημα. Αλλά ποτέ δεν υπήρξα τόσο απαισιόδοξος όσο σήμερα.

Από τη μία συνεχίζουν οι κρίσιμες συναντήσεις σε σχέση με την εξεύρεση λύσης στην Κύπρο, και από την άλλη βλέπω τα χάλια των πολιτικών και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Και οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να αναρωτιούνται «Πώς κατάντησε έτσι η Τουρκία;»!

Φοβάμαι ότι, κατά πάσα πιθανότητα, όλα αυτά που είναι σε εξέλιξη, στις συνομιλίες για την εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό, είναι αντίθετα με τα εθνικά στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας, όπως αντίθετα ήταν το άνοιγμα που επιχείρησε η Άγκυρα προς τους Κούρδους και η προσέγγιση που έκανε η Τουρκία με τη «Μουσουλμανική Αδελφότητα» – και βλέπουμε τα αποτελέσματα.

Αν αύριο η ΤΔΒΚ βρεθεί στη θέση των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, θα βγουν πάλι κάποιοι να δηλώσουν «κάναμε λάθος, εξαπατηθήκαμε»;

Αν συμβούν αυτά που φοβάμαι στο Κυπριακό, τότε ένα από αυτά που θα κληθούμε να πληρώσουμε για τις αλλαγές που επιχειρούνται το διάστημα αυτό στο σύνταγμα, θα είναι η Κύπρος.

* 1. [Σ.τ.ε.] Ο Ερόλ Μανίσαλι είναι ένας έμπειρος αρθρογράφος που ασχολήθηκε για περισσότερο από πενήντα χρόνια με το Κυπριακό, έχοντας γράψει περίπου δέκα βιβλία για το θέμα. Εδώ παρουσιάζει τις ενστάσεις του για την πορεία του Κυπριακού από την πλευρά των τουρκικών στρατηγικών συμφερόντων, και όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται. Γι' αυτό και είναι άξιο προσοχής και μελέτης.
2. Στην εφ. Cumhuriyet. Μετάφραση: Σοφία Αγγελίδου
Επιμέλεια: Σάββας Καλεντερίδης

Όταν πριν μερικούς μήνες υπεγράφη η συμφωνία Ισραήλ και Τουρκίας για την αποκατάσταση της μεταξύ των σχέσης και της επίλυσης του θέματος με τα γεγονότα του πλοίου Μάβι Μαρμαρά, πολλοί θεώρησαν ότι οι σχέσεις των θα εξελισσόταν αρκετά γρήγορα και ιδιαίτερα στον οικονομικό και  ενεργειακό τομέα. Όμως ο αστάθμητος, απρόβλεπτος   και ασταθής παράγοντας που λέγεται Ερντογάν δεν επιτρέπει σίγουρες προβλέψεις και αναλύσεις. Έτσι οι σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ, που τόσο επικρίθηκαν από ορισμένους Έλληνες υπερ-πατριώτες δεν εξελίχθηκαν όπως είχαν εκτιμηθεί.

Έτσι  στον ειδησεογραφικό ιστότοπο Al Monitor, ο οποίος με έδρα την Ουάσιγκτον, δημοσιεύει [στην αγγλική, αραβική, εβραϊκή, περσική και τουρκική γλώσσα] ρεπορτάζ και αναλύσεις από διακεκριμένους δημοσιογράφους και εμπειρογνώμονες της Μέσης Ανατολής, δημοσιεύτηκε   άρθρο γνώμης του έγκριτου ισραηλινού δημοσιογράφου Arad Nir με τίτλο «Γιατί ο Νετανιάχου και ο Ερντογάν προτιμούν την ‘ψυχρή ομαλοποίηση’», στο οποίο αναφέρεται ότι κανένας από τους δύο ηγέτες δεν είναι ιδιαίτερα ενθουσιώδης για την εφαρμογή της συμφωνίας ομαλοποίησης των σχέσεων των δύο χωρών.
Όπως αναφέρει ο αρθρογράφος, η ανακοίνωση (της 25ης Οκτωβρίου) από το Ισραηλινό Υπουργείο Εξωτερικών σχετικά με την ακύρωση της συνεδρίασης της επιτροπής για τον διορισμό ισραηλινού Πρέσβη στην Άγκυρα, απογοήτευσε πολλούς ισραηλινούς διπλωμάτες, τόσο εντός όσο και εκτός Ισραήλ, καθώς αρκετά από τα ανώτερα στελέχη του διπλωματικού σώματος έχουν υποβάλει υποψηφιότητα για αυτή τη σημαντική και ελκυστική θέση, παρά την τρέχουσα επικινδυνότητα της Τουρκίας για την ισραηλινή διπλωματική αποστολή. Σύμφωνα με την εκτίμηση του Arad Nir, μεταξύ των υποψηφίων ήταν και   η Irit Ben Abba, η Πρέσβειρα  του Ισραήλ στην Αθήνα.
Η αργή και «ψυχρή ομαλοποίηση» των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, σύμφωνα και με το άρθρο του Al Monitor  τεκμηριώνεται με τα παρακάτω:
Α. Πρόσφατα, στις 19 Οκτωβρίου 2016, δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης απέφυγε να απορρίψει την καταγγελία για εγκληματική ενέργεια που υπέβαλαν οικογένειες θυμάτων του Mavi Marmara και όρισε δεύτερη ακροαματική διαδικασία για τον Δεκέμβριο. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο τερματισμός των ποινικών διαδικασιών εναντίον των ισραηλινών αξιωματικών που ενεπλάκησαν στο περιστατικό του Mavi Marmara αποτελεί το βασικότερο και ουσιαστικότερο  συστατικό στοιχείο της συμφωνίας συμφιλίωσης, βάσει της οποίας το Ισραήλ κατέβαλε ήδη 20 εκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση για όσους έχασαν τη ζωή τους κατά την ισραηλινή στρατιωτικήεπιχείρηση κατάληψης του στολίσκου.
Β. Στις 13 Οκτωβρίου, ο Ισραηλινός Υπουργός Ενέργειας, Yuval Steinitz, πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Τουρκία και δήλωσε ότι η συνάντηση με τον τούρκο ομόλογό του, Berat Albayrak, ήταν «εξαιρετική και πολύ φιλική». Ωστόσο, ο Albayrak, στη δημόσια ομιλία που έδωσε στο ενεργειακό συνέδριο, αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Steinitz, δεν ανέφερε τίποτα για το Ισραήλ ή τον επίτιμο προσκεκλημένο με τον οποίο μόλις πριν λίγο είχε πραγματοποιήσει μια ιστορική συνάντηση.
Γ. Το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών δεν έστειλε επίσημη συλλυπητήρια επιστολή για τον θάνατο του Shimon Peres, στις 28 Σεπτεμβρίου. Ακόμη στο άρθρο σχολιάζεται ότι σε σύγκριση με τους αρχηγούς κρατών και τους υπουργούς που παρευρέθηκαν στην κηδεία του Peres, η εκπροσώπηση από την Τουρκία ήταν σε χαμηλό επίπεδο (παρέστη ο Feridun Sinirlioglu, Πρέσβης της Τουρκίας στον ΟΗΕ, ο οποίος έχει διατελέσει και Πρέσβης στο Ισραήλ).
Δ. Σύμφωνα με ισραηλινούς και τούρκους διπλωμάτες, η αντίδραση του Ισραήλ στην αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος της 15 Ιουλίου στην Τουρκία, περίπου δύο εβδομάδες μετά την υπογραφή της συμφωνίας συμφιλίωσης, εξόργισε τον Ερντογάν εξίσου με τις αντιδράσεις των ΗΠΑ και των κρατών της ΕΕ. Θεωρείται ότι η ισραηλινή κυβέρνηση καθυστέρησε πολύ (στην ουσία 2 ημέρες) να καταδικάσει την απόπειρα πραξικοπήματος, καθώς και ότι απέφυγε εκφράσει ρητά την υποστήριξη της  στον Ερντογάν. Συγκεκριμένα, ο Π/Θ Νετανιάχου εξέφρασε την πεποίθηση ότι «τα γεγονότα του Σαββατοκύριακουδεν θα βλάψουν τη διαδικασία συμφιλίωσης», κάτι που για τον Ερντογάν ήταν τυπικό και πολύ ψυχρό.
Ε.  Μετά από την απόπειρα πραξικοπήματος, ο Ερντογάν περίμενε αρκετές ημέρες μέχρι ναυπογράψει τη συμφωνία συμφιλίωσης – γεγονός που την καθιστά νόμο – και, σύμφωνα με αξιωματούχους του ισραηλινού ΥΠΕΞ, η Τουρκία καθυστέρησε να δώσει στο Ισραήλ τα στοιχεία του τραπεζικού  λογαριασμού,  στον οποίο μεταφέρθηκε τελικά το ποσό των 20 εκατομμυρίων δολαρίων ως αποζημίωση για τα θύματα του Mάβι Μαρμαρά  και τις οικογένειές τους.
Από όλα τα παραπάνω διαπιστώνεται  ότι και οι δύο ηγέτες χρησιμοποιούν με περισσή άνεση (ο καθένας στην χώρα του) την εφαρμογή της συμφωνίας συμφιλίωσης ανάλογα με τις τρέχουσες εγχώριες πολιτικές ανάγκες στην Τουρκία και το Ισραήλ. Η συμφωνία συμφιλίωσης ήταν μια αναγκαία κατάσταση και για τις δύο χώρες, για διαφορετικούς όμως λόγους. Ο Ερντογάν στρυμωγμένος από τις εξελίξεις στην Συρία και την παντελή έλλειψη  φιλικών κρατών πέριξ της Τουρκίας αναγκάσθηκε να “γλύψει εκεί που έφτυνε”, δηλαδή Ρωσία και Ισραήλ  και να «συμφιλιωθεί», με ένα πολιτικό «σύμφωνο συμβίωσης» και με τους δύο. Ο δε Νετανιάχου να τελειώσει οριστικά το θέμα της ποινικής δίωξης από τα Τουρκικά δικαστήρια των εμπλεκομένων στην υπόθεση Μάβι Μαρμαρά.
Η κωλυσιεργία, βασικά από την Τουρκική πλευρά , για την οριστική επίλυση  των θεμάτων αποδεικνύει την ψυχρή  και αργή  ομαλοποίηση  των σχέσεων των δύο κρατών, κάτι που για τα εθνικά μας θέματα είναι καλό και ζητούμενο και ενισχύει την ειλικρινή μας συνεργασία με ένα στρατηγικό εταίρο και μια κυρίαρχη δύναμη στην πυρακτωμένη και πάντα επικίνδυνη περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπως είναι το Ισραήλ. Και φυσικά γίνεται αντιληπτό ότι οι σχέσεις των ποτέ δεν θα γίνουν όπως πριν, κάτι που εμείς θα πρέπει να εκμεταλλευθούμε!!

Πηγές:
http://www.al-monitor.com/pulse/israel-pulse
http://www.timesofisrael.com/

Η συχνότητα των δηλώσεων του Τούρκου Προέδρου που υπομιμνήσκουν την αναθεωρητική πολιτική της γείτονος λαμβάνουν χαρακτήρα εβδομαδιαίας θεσμικής του υποχρέωσης. Οι θέσεις του Ερντογάν προφανώς δεν συνάδουν με το διεθνές δίκαιο και τον κρατοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος, βασικά χαρακτηριστικά της διεθνούς τάξης, τα οποία όμως, σύμφωνα με τις ατομικές του πεποιθήσεις, έχουν μερική και κατά το δοκούν εφαρμογή.   
Η ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου των εξωτερικών ότι: «Ο σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών επιβάλλει την διατύπωση υπεύθυνων θέσεων μακριά από παρωχημένους αναθεωρητισμούς (…) Η Θράκη είναι ελληνική, δημοκρατική και ευρωπαϊκή. Οποιαδήποτε άλλη σκέψη είναι αδιανόητη και επικίνδυνη», κατά πάσα πιθανότητα προκάλεσε θυμηδία στην τουρκική ελίτ. Αν η ελληνική ηγεσία πιστεύει πως με ανακοινώσεις τέτοιου είδους θα συνετίσει τους κυβερνόντες στην γειτονική χώρα, πλανώνται πλάνην οικτράν. Με τα λεγόμενα του ο Ερντογάν επιδιώκει να αμφισβητήσει αυτά ακριβώς που αντιπαρατάσσει το ελληνικό υπουργείο ως «αντίδραση», προσπαθώντας να καταστήσει σαφείς τους αναθεωρητικούς του στόχους. Πιο συγκεκριμένα μας διασαφηνίζει ότι ένα ψήφισμα του τουρκικού κοινοβουλίου υπερισχύει των διεθνών συνθηκών, ακόμη και αυτών που καθορίζουν εδαφικά όρια μεταξύ κρατών, και πως προσαρμοσμένη στις παρούσες συνθήκες είναι επιθυμητή η δημιουργία μιας περιφερειακής πολιτικής δομής διαφορετικής χροιάς του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος˙ γίνεται αναφορά περί δικαιωμάτων της Τουρκίας σε τρίτες χώρες!
Το τελευταίο διάστημα όλο και συχνότερα η χώρα μας γίνεται λεκτικός στόχος βορείων και εξ ανατολών αναθεωρητισμών. Εμείς αυτάρεσκα εξακολουθούμε να τους θεωρούμε παρωχημένους και μη συνάδοντες με τα ευρωπαϊκά ειωθότα. Το αντικειμενικό στοιχείο συνίσταται ότι δεν είναι άμεσα υλοποιήσιμοι, το ότι είναι  παρωχημένοι συνιστά υποκειμενική κρίση. Όντως τέτοιες συμπεριφορές δεν προσήκουν σε κράτη που είναι ή επιθυμούν να ενταχθούν στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η πραγματικότητα δημιουργεί ένα εύλογο ερώτημα: πώς πρώην σύντροφοι και νυν ή εν δυνάμει εταίροι, σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, αρέσκονται σε εθνικιστικούς αταβισμούς; Για την αριστερά, ανέκαθεν, βασικό στόχο αποτελούσαν οι εγχώριοι εθνικιστικοί κύκλοι, υπαρκτοί και ανύπαρκτοι σίγουρα τα τελευταία 40 έτη στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, σε βαθμό όπου πολλές περιπτώσεις δικαιολογούσε και συμμερίζονταν τις αιτιάσεις των γειτνιαζόντων. Πιθανόν αυτός να είναι και ο λόγος που η παρούσα συγκυβέρνηση δυσκολεύεται να αντιδράσει, επί της ουσίας, στον αλβανικό και σκοπιανό αλυτρωτισμό.
Το πιο αποθαρρυντικό και επικίνδυνο, πέραν του υπαρκτού τουρκικού ηγεμονισμού, δεν είναι οι φαντασιακές λεκτικές εκδιπλώσεις του τούρκου πολιτικού, αλλά η ημετέρα εμμονική και φαντασιακή στάση πως θα αλλάξουν οι υπόλοιποι και εν τέλει θα αναλογιστούν την κοινή ανθρώπινη μοίρα, εγκιβωτισμένη σε διαφορετικό, ανά συγκυρία και περίπτωση, ιδεολογικό περιτύλιγμα. Η συγκεκριμένη περίσταση επιβάλλει την υπέρβαση των ναρκισσιστικών αυταπατών πριν οι επενέργειες τους έχουν ολέθρια αποτελέσματα.

Δημοσίευση: Νέα Πολιτική

21/08/2016
Το συριακό πεδίο μάχης εξελίσσεται σε αμόνι επί του οποίου σφυρηλατείται η αναδυόμενη συμμαχία Αγκύρας με την Δαμασκό και την Τεχεράνη, υπό τα ρωσικά όμματα. Ωστόσο, κάθε σφυρηλάτημα τροποποιεί το τελικό σχήμα αλλά και δοκιμάζει εκ παραλλήλως την αντοχή της νέας «εγκάρδιας τετραπλής συνεννοήσεως», καθώς το τουρκικό μέλος οφείλει να αποδείξει την πίστη και την θέλησή του να παραμείνει σταθερώς προσκολλημένο σε αυτήν.

Αναδημοσίευση από: defence-point.gr/news/

ΕΔΩ! η συνέχεια!

28/07/2016
Ένα γεωπολιτικό φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρασία και δημιουργεί έντονη ανησυχία στις δυνάμεις που προσπαθούν να αποτρέψουν μια πιθανή κατάρρευση του αγγλοσαξονικού γεωγραφικού συστήματος ασφαλείας ανασχέσεως της ρωσικής ισχύος ή Rimland, κατά N. Spykman. Ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας βρίσκεται ενώπιον μιας ιστορικής αποφάσεως από την εξέλιξη της οποίας θα κριθεί εν πολλοίς η ειρήνη σε παγκόσμια κλίμακα. Πρόκειται για ένα μέγιστο και κρίσιμο γεωστρατηγικό ερώτημα, το οποίο αφορά στο εάν και κατά πόσον θα παρακινηθεί ή απλώς θα υποστηριχθεί από την Μόσχα, η γεωπολιτική αποστασία της Άγκυρας από την αγγλοσαξονική αμυντική αγκάλη, δηλαδή το ΝΑΤΟ.
ΕΔΩ! η συνέχεια.

Στις 18 Ιουλίου, το Foreign Policy δημοσίευσε κείμενο του εν αποστρατεία αμερικανού Ναυάρχου James Stavridis, πρώην διοικητού των συμμαχικών δυνάμεων Ευρώπης (SACEUR) και πρύτανη σήμερα του διεθνούς φήμης σχολής του διεθνούς δικαίου και διπλωματίας Fletcher στο πανεπιστήμιο Tufts. Οι ικανότητες του Ναυάρχου είναι γνωστές όχι μόνο στα επιχειρησιακά θέματα αλλά και στο τομέα των διεθνών σχέσεων και στην υλοποίηση της αμυντικής διπλωματίας. Ο τίτλος του πρόσφατου άρθρου του Ναυάρχου είναι: “Turkey and NATO: What comes next is messy”. Γραμμένο μόνο δύο ημέρες μετά την εκδήλωση και καταστολή της απόπειρας πραξικοπήματος στην Τουρκία εκφράζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τις αμερικανικές (και νατοϊκές) ανησυχίες για τις επιπτώσεις των δραματικών εξελίξεων.
Ως πρώην διοικητής του SHAPE εστιάζει τις ανησυχίες του στη μείωση της ικανότητας των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων να συνεισφέρουν στα πολλαπλά καθήκοντα και αποστολές της Συμμαχίας. Επίσης επισημαίνει το κίνδυνο της μείωσης της μαχητικής ισχύος του τουρκικού στρατεύματος ως αποτέλεσμα της εσωστρέφειας, των διώξεων και της γενικότερης αναταραχής. Η πρώτιστη όμως ανησυχία του Ναυάρχου (και της αμερικανικής κυβερνήσεως) είναι η τύχη της στρατηγικής σημασίας αεροπορικής βάσης του Incirlik στη νοτιανατολική Τουρκία. Πολλά δημοσιεύματα στο ξένο τύπο αναφέρονται σε έναν ύποπτο ανταγωνισμό για τον έλεγχο της βάσεως τις κρίσιμες ώρες του πραξικοπήματος αλλά και σε μια ύποπτη και εκβιαστική εν συνεχεία συμπεριφορά της Άγκυρας προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Λίαν πιθανή, καίτοι επισήμως δεν επιβεβαιώνεται, είναι και η ύπαρξη αμερικανικών τακτικών πυρηνικών όπλων στη βάση, γεγονός που αυξάνει ακόμη περισσότερο τη σημασία της.
Ορθά και ρεαλιστικά ο James Stavridis προτείνει τέσσερα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει η αμερικανική εξωτερική πολιτική σε συνδυασμό με την αμυντική διπλωματία. Ο αντικειμενικός στόχος αυτών των κινήσεων (που δεν αναφέρεται) είναι η διατήρηση επαφών σε κάθε επίπεδο με τους Τούρκους αξιωματούχος ώστε να αποφευχθεί η υιοθέτηση μιας ακραίας αυτόνομης τουρκικής πολιτικής μη συμβατής με τα αμερικανικά συμφέροντα. Η προτεινόμενη «συνταγή» είμαι γνωστή και προβλέπει την παροχή υποστήριξης σε πληθώρα θεμάτων προς την Άγκυρα με συνεχείς νουθεσίες για αυτοσυγκράτηση και μετριοπάθεια αλλά και στενή παρακολούθηση. Προβλέπει ακόμη και αυξανόμενη ανταλλαγή πληροφοριών με τις τουρκικές αρχές για την αντιμετώπιση των κουρδικών ακραίων τρομοκρατικών οργανώσεων. Παράλληλα όμως επισημαίνει και την αξιέπαινο συνεισφορά των κουρδικών οργανώσεων για την αντιμετώπιση του ISIS. Δύσκολα οι δύο τελευταίες προσεγγίσεις θα μπορέσουν να ευοδωθούν και στο μέλλον, αργά ή γρήγορα, οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να επιλέξουν προς ποια πλευρά θα ρίξουν το βάρος τους. Συγχρόνως ο Ναύαρχος εκτιμά αναγκαία και την εμπλοκή του ΝΑΤΟ μέσω της ενίσχυσης της Διοίκησης Χερσαίων Συμμαχικών Δυνάμεων που εδρεύει στη Σμύρνη.
Εξυπακούεται ότι ο  James Stavridis συγχαίρει την τουρκική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της απόπειρας πραξικοπήματος και συνιστά προσοχή, μετριοπάθεια και αυτοσυγκράτηση στις ενέργειες που έπονται. Τονίζει τη στρατηγική θέση της χώρας, το ρόλο της στο ΝΑΤΟ, τη σημασία της για την αντιμετώπιση της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και την εξεύρεση λύσεως στο πρόβλημα της Συρίας αλλά και την προσφορά της στη σταθερότητα της Ανατολικής Μεσογείου. Προχωράει ακόμη περισσότερο καθιστάμενος υπέρμαχος της τουρκικής συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια εμφανή προσπάθεια να διατηρήσει την Άγκυρα σταθερά προσανατολισμένη στη Δύση υπό το φόβο μιας πιθανής απομόνωσης της λόγω των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Παρά τις όποιες αρχικές αντιδράσεις το κείμενο αυτό δημιουργεί στον Έλληνα ή Ευρωπαίο αναγνώστη με μια δεύτερη ανάγνωση διαφαίνεται η αγωνία του Ναυάρχου για τη μελλοντική πορεία της Άγκυρας. Είναι αδιανόητο ο έμπειρος αξιωματούχος να μην αντιλαμβάνεται τη σταδιακή αυτονόμηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και την προσπάθεια της να καταστεί μια περιφερειακή ηγετική δύναμη στην περιοχή επικεφαλής μάλιστα του σουνιτικού χώρου. Πιθανόν μάλιστα να εκτιμά ότι η επιλογή αυτή της Άγκυρας αποτελεί ένα δρόμο χωρίς επιστροφή για γεωπολιτικούς, δημογραφικούς και ιστορικούς λόγους. Ορθά όμως ως πρύτανης φημισμένης σχολής διεθνών σχέσεων προκρίνει και συμβουλεύει (δημοσίως) την κυβέρνηση της χώρας του για  ένταση των επαφών και μιας «επιθετικής» διπλωματίας κατανόησης και συμπαράστασης(«καρώτο»). Ελπίζω όμως ότι με την προηγούμενη ιδιότητα του να διατυπώνει (στο παρασκήνιο) και τρόπους αντιμετώπισης («μαστίγιο») της ενδεχομένης και αναπόφευκτης, κατά τη γνώμη μου, εκδήλωσης των τουρκικών ηγεμονικών φιλοδοξιών. 
Κύριε Ναύαρχε, καλή επιτυχία στα καθήκοντα σας από ένα πρώην υφιστάμενο σας στο SHAPE και συνεργάτη σας στο NAMFI.
Το κείμενο του James Stavridis:  http://foreignpolicy.com/2016/07/18/turkey-and-nato-what-comes-next-is-messy-coup-erdogan-incirlik-air-base-nuclear-weapons/

Πριν από έξη περίπου μήνες και από τις ίδιες στήλες είχαμε αναφερθεί σε μια επικείμενη επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με το Ισραήλ. Όλο το διάστημα μέχρι σήμερα συνεχίζονταν οι παρασκηνιακές ενέργειες των δύο εμπλεκομένων προς αυτή την κατεύθυνση με τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ αλλά και άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Οπότε η επισήμως και παραλλήλως από τις δύο χώρες ανακοινωθείσα τη Δευτέρα 27 Ιουνίου επίτευξη συμφωνίας για αποκατάσταση των σχέσεων τους δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Στο σημερινό έντονα και ταχέως μεταβαλλόμενο διεθνές σκηνικό αλληλεξάρτησης και παγκοσμιοποιημένων προβλημάτων, η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων δύο σημαντικών γειτονικών κρατών μάλλον αποτελεί μια ασυνήθιστη κατάσταση.
 Ως γνωστόν οι σχέσεις των δύο χωρών είχαν αρχίσει από το 2009 να δείχνου σημάδια τριβών και η κρίση κορυφώθηκε το επόμενο έτος με το επεισόδιο του «Mavi Marmara» που στοίχισε τη ζωή 9 Τούρκων ακτιβιστών. Οι Τούρκοι ακτιβιστές που επέβαιναν στο πλοίο «Mavi Marmara», συνοδευόμενο και από άλλα πέντε σκάφη, επεδίωκαν τη διάσπαση του ισραηλινού ναυτικού αποκλεισμού και την παράδοση ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας. Στην ισραηλινή επιδρομή ειδικών δυνάμεων που ακολούθησε, με σκοπό τον έλεγχο των σκαφών και παρεμπόδιση του πλου τους, υπήρξε εκτεταμένη συμπλοκή στο τουρκικό σκάφος με τα γνωστά αιματηρά αποτελέσματα.  Έκτοτε και με αφορμή τουρκικές κυρίως δηλώσεις και ενέργειες, οι σχέσεις των άλλοτε δύο στενά συνεργαζομένων κρατών οδηγήθηκαν σε ρήξη με αποκορύφωμα την ανάκληση των πρεσβευτών. Παρά την όξυνση των σχέσεων, η μεταξύ των εμπορική συνεργασία (αξίας περίπου 5 δις USD ανά έτος) συνεχίστηκε έστω και μειούμενη τα τελευταία χρόνια. Αντίστοιχα προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας «πάγωσαν» ή ματαιώθηκαν αλλά οι περισσότερες συμφωνίες προμήθειας υλικών μεταξύ των δύο χωρών συνεχίστηκαν εν μέσω τριβών. Η ενίοτε ακραία ρητορική του Προέδρου Ερντογκάν και του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ επιδείνωσαν τις διαταραγμένες σχέσεις των δύο πρώην «συμμάχων» κρατών και οι παρενέργειες της κρίσεως διαχύθηκαν και στις οικονομικές σχέσεις τους συμπεριλαμβανομένης και της τουριστικής κίνησης.
Η επιτευχθείσα συμφωνία αποσκοπεί να γεφυρώσει τις διαφορές που ανέκυψαν μεταξύ Τελ-Αβίβ και Άγκυρας με αμοιβαίες παραχωρήσεις και συμβιβασμούς και χωρίς «ταπεινωτικές» υποχωρήσεις καμιάς πλευράς. Η συμφωνία προβλέπει την καταβολή από το Ισραήλ ποσού 20 εκατομμυρίων USD για τις οικογένειες των θυμάτων, ενώ παράλληλα η τουρκική βουλή με νόμο θα παρεμποδίσει οποιαδήποτε περαιτέρω απαίτηση των οικογενειών των θυμάτων για αποζημίωση ή νομική δίωξη κατά Ισραηλινών οργάνων και πολιτών. Επιπλέον θα επιτραπεί στην Τουρκία να προχωρήσει σε αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας μέσω του ισραηλινού λιμανιού Ashdod, καθώς και στην κατασκευή κοινωφελών έργων στη Λωρίδα της Γάζας. Με την ανακοινωθείσα λύση διατηρείται ο ισραηλινός ναυτικός αποκλεισμός της Γάζας ενώ παράλληλα επιτυγχάνεται η επιδίωξη της Άγκυρας για προώθηση της ανθρωπιστικής βοήθειας και της παράλληλης προβολής της τελευταίας ως προστάτριας των κατατρεγμένων Παλαιστινίων. Ενδεικτική και η διαφορετική διατύπωση εκάστης πλευράς με τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό  Νετανιάχου να δηλώνει ότι «αμυντικός ναυτικός αποκλεισμός» του ελεγχόμενου από τη Χαμάς θύλακα συνεχίζεται αλλά μπορεί πλέον να φθάνει ανθρωπιστική βοήθεια (μέσω ισραηλινών λιμένων και προφανώς υπό τον έλεγχο των Ισραηλινών αρχών), ενώ αντίθετα ο Τούρκος ομόλογός του Μπινανλί Γιλντιρίμ ανέφερε, ότι σε μεγάλο βαθμό αίρεται ο αποκλεισμός της Γάζας.
    Η αναμενόμενη μερική αποκατάσταση των σχέσεων υπήρξε αποτέλεσμα της αστάθειας της ευρύτερης περιοχής, της αμοιβαίας ανησυχίας για τη λήξη της ιρανικής απομόνωσης, των αμερικανικών πιέσεων, των προβλημάτων ασφαλείας που Άγκυρα και Τελ-Αβίβ αντιμετωπίζουν, αλλά και των προσδοκιών αμοιβαίων κερδών από ενεργειακά προγράμματα (τροφοδοσία Τουρκίας από ισραηλινό φυσικό αέριο) και εμπορική και τουριστική συνεργασία. Η έκρυθμη κατάσταση στη Συρία, οι δραστηριότητες του «ισλαμικού Κράτους» και η σταδιακή αναμενόμενη ενδυνάμωση του ρόλου της Τεχεράνης ανάγκασαν τις δύο χώρες να προχωρήσουν στην αποκατάσταση των σχέσεων τους. Εκτιμάται όμως ότι η αμοιβαία καχυποψία θα εξακολουθήσει να υπάρχει ειδικά στο Τελ-Αβίβ όσο ο Πρόεδρος Ερντογκάν και το ΑΚΡ παραμένουν στην εξουσία, ενώ σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσουν και οι αναμενόμενες τουρκικές ενέργειες περιορισμού των ακραίων θέσεων και δράσεων της Hamas. Ειδικά για την τελευταία, η συμφωνία προνοεί ότι δεν θα επιτραπεί οποιαδήποτε χρήση του τουρκικού εδάφους για ενέργειες που στρέφονται κατά της ασφάλειας του Ισραήλ. Όπως είναι φυσικό σε ανάλογες καταστάσεις αδιευκρίνιστα παραμένουν  σειρά ευαίσθητων ζητημάτων (πχ κουρδικό ζήτημα, υποστήριξη αντιπάλων ομάδων στη Συρία). Η επαναπροσέγγιση έγινε υπό την ευλογία και συνεχείς πιέσεις της αμερικανικής διπλωματίας με νωπό το γεγονός της «αναγκαστικής» τηλεφωνικής επικοινωνίας των δύο ηγετών σε επίσκεψη του αμερικανού Προέδρου στο Τελ-Αβίβ αλλά και τις συνεχείς προσπάθειες και ταξίδια του αμερικανού αντιπροέδρου. Η αποκατάσταση των σχέσεων συμπίπτει και με την πρόσφατη συγκαλυμμένη έκφραση συγγνώμης του Τούρκου Προέδρου για την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους στη Συρία (Νοέμβριος 2015).
Για άλλη μια φορά η σκληρή πραγματικότητα και ο ρεαλισμός αναγκάζει δύο χώρες να κινηθούν στην κατεύθυνση της εξομάλυνσης των σχέσεων τους, επινοώντας λύσεις, χρησιμοποιώντας διαμεσολαβητές και υιοθετώντας «δημιουργικές ασάφειες» για να ξεπεράσουν σχετικά ανώδυνα προηγούμενες σκληροπυρηνικές δηλώσεις και τοποθετήσεις τους (σε εσωτερικό και εξωτερικό) και να επιμεριστούν αναμενόμενα αμοιβαία οφέλη.

Τα διεθνή πρακτορεία, αναφέρονται στο ρόλο που έπαιξαν τα κοινά προβλήματα ασφάλειας που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες αλλά εστιάζονται και στην επιθυμία δρομολόγησης κοινών ενεργειακών προγραμμάτων. Η ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικών αερίου στην θαλάσσια περιοχή Κύπρου (Αφροδίτη)-Ισραήλ (Leviathan) -Αιγύπτου (Zohr) θέτει μια σειρά ζητημάτων και προοπτικών για την εκμετάλλευση τους με τη συμμετοχή και των πολυεθνικών εταιρειών αλλά και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων. Η προ έτους ανακοίνωση της ιταλικής εταιρείας Eni για την ανακάλυψη τεραστίου κοιτάσματος φυσικού αερίου στην αιγυπτιακή υφαλοκρηπίδα οδηγεί σε επανεκτίμηση όλων των λύσεων που είχαν προβληθεί την τελευταία πενταετία. Σήμερα, η αιγυπτιακή και τουρκική αγορά αναζητούν πρόσθετες πηγές ενέργειας, η πρώτη για να καλύψει τις ανάγκες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και η δεύτερη για να απεξαρτοποιηθεί από το ρωσικό αέριο. Το Ισραήλ επίσης είναι προβληματισμένο για το βέλτιστο τρόπο εκμετάλλευσης των δικών του κοιτασμάτων. Οι βασικές επιλογές αναφέρονται σε κατασκευή υποθαλασσίου αγωγού (προς Ελλάδα ή Τουρκία και μετά προς Ευρώπη) ή στην κατασκευή χερσαίων (Αίγυπτος ή Κύπρος) ή πλωτών εγκαταστάσεων υγροποίησης φυσικού αερίου και μεταφοράς με πλοία LNGs. Κάθε λύση περιέχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα με το κόστος κατασκευής να αποτελεί σημαντικό κριτήριο. Φυσικά ως οικονομικότερη λύση προβάλλει η κατασκευή ενός χερσαίου αγωγού που θα διέσχιζε Λίβανο και Συρία, γεγονός που προϋποθέτει την αβέβαιη ειρήνευση της περιοχής. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, το Τελ-Αβίβ εκτιμά ότι μια επανεκκίνηση των σχέσεων με την Τουρκία, πλέον της ενίσχυσης του έναντι του Ιράν, προσφέρει και περισσότερες - ίσως και αποδοτικότερες – επιλογές εκμετάλλευσης των πηγών ενέργειας. Αντίστοιχα η Άγκυρα θεωρεί ότι ισχυροποιεί τη θέση της στο ενεργειακό παιχνίδι και ενδεχομένως σε θέματα θαλασσίων ζωνών.
Όπως έγινε γνωστό, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός ενημέρωσε τηλεφωνικά και τον Έλληνα ομόλογο του για την αποκατάσταση των τουρκικοϊσραηλινών σχέσεων επιβεβαιώνοντας τη διάθεση της χώρας του για περαιτέρω εξέλιξη της διμερούς (και τριμερούς, με τη συμμετοχή της Κύπρου) συνεργασίας στην περιοχή. Η ελληνική πλευρά φαίνεται ότι από καιρό ανέμενε ανάλογες εξελίξεις οι οποίες εκτιμάται ότι δεν θα επηρεάσουν άμεσα την ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση και συνεργασία, όπως άλλωστε επανειλημμένως έχει διακηρυχτεί και παλαιότερα. Ίσως στη χώρα μας να ακουστούν φωνές για την ατολμία εκμετάλλευσης της τουρκικοϊσραηλινής έντασης ώστε να επιτύχουμε οφέλη στην αντιπαράθεση μας με την Άγκυρα. Τέτοιες σκέψεις τις θεωρώ απλοϊκές, στηριζόμενες σε κομματικές αναλογίες εκλογικών συμμαχιών και μη συμβατές με το πολύπλοκο διεθνές περιβάλλον και τα αντικρουόμενα αλλά και πολλάκις αντιστρεφόμενα εθνικά συμφέροντα. Οπωσδήποτε η συνεργασία της Ελλάδος και Κύπρου με το κράτος του Ισραήλ αναβαθμίζει τη θέση μας αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες της περιοχής ούτε και να προσδοκούμε τη συγκρότηση «συμμαχιών» που θα υπερασπιστούν τα εθνικά μας κυριαρχικά δικαιώματα ιδίως όταν εμείς οι ίδιοι δεν φαινόμαστε αποφασισμένοι να κινηθούμε σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Την παρούσα περίοδο, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμούν τη σταθερότητα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου άρα και την αγαστή (σε όσο πλαίσιο είναι δυνατή) συνεργασία και αλληλεξάρτηση των κυρίων δυνάμεων (Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ, Αίγυπτος). Η επιτυχία της ελληνικής πολιτικής έγγυται στο να προφυλάξει και προωθήσει τα συμφέροντα τα δικά της καθώς και της αδελφής Κυπριακής Δημοκρατίας στην περιοχή, εμφανιζόμενη ως ο απαραίτητος παράγοντας σταθερότητας και συντελεστής που διασφαλίζει την ολοκλήρωση κάθε προγράμματος και πρωτοβουλίας. Πλέον όμως της διάθεσης συνεργασίας και ανάληψης πρωτοβουλιών επιβάλλεται και η σταθερή προσήλωση Ελλάδος και Κύπρου σε κοινές προσχεδιασμένες και επιμελώς προετοιμασμένες θέσεις μακριά από φοβικά σύνδρομα και ευκαιριακές πολιτικές σκοπιμότητες. Αναμφισβήτητα ο ελληνισμός δεν διαθέτει σήμερα την απαιτούμενη ισχύ αλλά παρά ταύτα κατέχει σημαντικά ερείσματα και η υπερτίμηση του αντιπάλου αποτελεί ολέθριο σφάλμα. Ας μη διαφεύγει της προσοχής μας ότι η μια δύναμη που διαθέτει δυνάμεις και βάσεις στην περιοχή εθελουσίως απομακρύνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ η κατέχουσα τη μισή Κύπρο Τουρκία κινείται και αυτή στην ίδια κατεύθυνση.