Blog

KAΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΟΡΚΟΥ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Του Αντιστρατήγου ε.α. Μ. Ασλανίδη
Επιτίμου Διοικητού ΣΣΕ

 

            Με την παρούσα δημοσίευση, θα π
ροσπαθήσω να δώσω απάντηση σε μία μειοψηφία πολιτικών της Βουλής, που έχουν τεράστιο πρόβλημα σχετικά με την Ελληνοχριστιανική θρησκεία.
Η Χριστιανική θρησκεία είναι θρησκεία της Αγάπης και της πίστεως στην Αλήθεια. Για εμάς δε τους Έλληνες έχει ιδιαίτερα σοβαρή ιστορική σημασία η συμπόρευση της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας με την διδασκαλία του Χριστού.
Ο Πλάτων, μεταξύ πολλών άλλων, θα μιλήσει ακόμη περί φυγής «Ούτε εν θεοίς τα κακά ίδρυσθαι κ.λ.π.». Δηλαδή δεν μπορούμε να πούμε ότι το κακό έρχεται από τον Θεό, αλλά τα κακά περιτριγυρίζουν την θνητή φύση του Ανθρώπου και αυτόν εδώ τον τόπο. Γι΄αυτό πρέπει κανείς να προσπαθεί να φύγει προς εδώ, προς τα εκεί και η φυγή αυτή σημαίνει ομοίωση προς τον Θεό. Ομοίωση πάλι σημαίνει να γίνεις δίκαιος  και όσιος με φρόνηση στις πράξεις και την γνώση.
Εδώ είναι φανερό ότι ο Πλάτων δεν λέει να φύγουμε από ένα μέρος και να πάμε σ΄άλλο, ούτε λέει να πεθάνουμε και να πάμε στον άλλο κόσμο για να μοιάσουμε στον Θεό. Εννοεί να πραγματοποιήσουμε την υπέρβαση από την μία κατάσταση στην άλλη.
Εδώ έχουμε μία προ Χριστού χριστιανική διδασκαλία την οποία ο Χριστιανισμός έχει αποδεχθεί. Περί φυγής ομιλεί και η διδασκαλία του Χριστού. Δεν λέει να φύγεις από τον κόσμο αυτό, αλλά να αλλάξεις τρόπο ζωής, να κάμεις την υπέρβαση. Εδώ βλέπουμε παραλληλισμό και σύγκλιση του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος με τον Χριστιανισμό. Έχουμε λοιπόν μία πνευματική συνάντηση, μία σύζευξη, ένα πάντρεμα του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος με τον Χριστιανισμό, χωρίς βέβαια ούτε το ένα ούτε το άλλο να χάσουν τίποτε, αλλά να προκύψει από την ένωση αυτή κάτι ΝΕΟ. Αυτός ο αρμονικός συνδυασμός από τους πατέρες της Εκκλησίας του Μυστικισμού και της λογικής δημιούργησε τις κλασσικές Εποχές, όπου οι πατέρες της εκκλησίας εχρησιμοποίησαν στο λόγο τους, τις φιλοσοφικές έννοιες του Μέτρου, της Συμμετρίας, της αρμονίας και της μεσότητας του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος.
Από την συνάντηση αυτή, ο μεν χριστιανισμός προσφέρει στον Ελληνισμό την αλήθεια της θείας αποκάλυψης, ο δε Ελληνισμός προσέφερε την γλώσσα, για να διατυπωθούν πλήρως τα δόγματα του Χριστιανισμού, προσέφερε επίσης την πνευματικότητα και την φιλοσοφία του και έτσι, δημιουργήθηκε αυτό που ονομάζουμε σήμερα Ελληνοχριστιανικό πνεύμα.
Το Ελληνικό Έθνος πορεύτηκε μέχρι σήμερα ανά τους αιώνες και επιβίωσε χάριν του Ελληνοχριστιανικού πνεύματος, αυτό μαρτυρεί η Ελληνική Ιστορία που δεν λέει, σαν Ιστορία, ψέματα και δεν κρύβει την Αλήθεια.
Είναι γεγονός ότι την κοινωνική και πολιτιστική συνοχή του Ελληνικού Έθνους, καθ΄όλην την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ιδίως τους πρώτους μετά την άλωση χρόνους, διατήρησε η παραδοσιακή προσήλωση του λαού στην θρησκεία, την οικογένεια και προ παντός στην Χριστιανική Λατρεία.
Ο Κολοκοτρώνης κατά τον αγώνα της παλιγγενεσίας θα πει : «Σηκώσαμε τα άρματα πρώτα για την θρησκεία μας και μετά για την πατρίδα μας’. Ο ήρωας της Αλαμάνας Αθανάσιος Διάκος προτίμησε να σουβλιστεί παρά να αλλαξοπιστήσει. Τα Δημοτικά μας τραγούδια δηλαδή ο καθρέπτης της ψυχής του Έλληνα μας λένε : «….Χαρά που τ΄όχουν, τα βουνά, τα κάστρα περηφάνεια γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει και η Πατρίδα…..» δηλαδή, για τον Έλληνα, Πατρίδα και Παναγιά είναι το ίδιο πράγμα.
Αλλά μήπως δεν αποτελεί ταύτιση θρησκείας και πατρίδος ο ακάθιστος ύμνος, που ψάλλεται με συγκίνηση και κατάνυξη : «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ…..».
Η κατ΄εξοχήν επαναστατική θρησκευτική Εορτή των Ελλήνων, στους χαλεπούς χρόνους της Σκλαβιάς, ήταν η ημέρα της Λαμπρής. Το «Χριστός Ανέστη» συνοδευόμενο μάλιστα από πυροβολισμούς ήταν η ελπιδοφόρα ιαχή του Έθνους που αποσκοπούσε επί αιώνες στην αλληγορική ευχή «Καλή Ανάσταση». Με το πνεύμα αυτό το ελληνικό έθνος ανθίστατο στον κατακτητή. Και επί των ημερών μας κατά το έπος του 1940 ο Ελληνικός Στρατός θεωρούσε σύμμαχο και προστάτη του την Παναγιά.
Ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ο παρεξηγημένος αυτός παιδαγωγός και φιλόσοφος, ομιλών στην Βουλή των Ελλήνων, λίγο πριν τον θάνατό του, διακήρυξε ότι : «…..Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είναι μαζί ζυμωμένα….».
Ακόμη ο Χένρυ Κίσσινγκερ, αυτός ο σύγχρονος Μέττερνιχ για τους Έλληνες, ομιλών το 1994 στην Ουάσιγκτον σε συγκέντρωση προσωπικοτήτων του Επιχειρηματικού Κόσμου, είπε : «….Ο Ελληνικός Λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι΄αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες, την γλώσσα, την θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα και να τον αποκόψουμε από το ιστορικό του παρελθόν, μόνον έτσι θα τον εξουδετερώσουμε, για να μην μπορεί να αναπτυχθεί, να διακριθεί και να επικρατήσει, ώστε να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια….».
Σήμερα είμαστε μάρτυρες ενός δράματος, μιας αθλιότητας και μιας απατριδογνωσίας. Ένας μικρός εσμός πολιτικών της χώρας μας, αριστερίζουσας, δήθεν προοδευτικής αλλά στην ουσία μηδενιστικής νομενκλατούρας, καταβάλλει λυσσώδεις προσπάθειες να χωρίσει στο Ελληνικό Έθνος αυτά τα δύο βασικά στοιχεία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς σφυριλατηθέντα σε άρρηκτο δεσμό ανά τους αιώνες. Αυτοί οι διεθνιστικοί κύκλοι ας το πουν καθαρά στον Ελληνικό Λαό ότι, προσπαθούν να διαλύσουν την Ελληνοχριστιανική μας πολιτισμική κληρονομιά, δηλαδή την αρχαιοελληνική σοφία του αρίστου και τελείου που ενώθηκε με την χριστιανική του ενάρετου και της αγάπης.
Σήμερα ο Έλληνας σε πολλά έχει ξεφύγει από το πλαίσιο της Ελληνοχριστιανικής ζωής. Μέσα στις δύσκολες ώρες που περνάμε καθημερινά, το άτομο αναπτύσσεται λανθασμένα και γίνεται ένα ξεπερασμένο γρανάζι του απρόσωπου συστήματος που κανείς δεν ελέγχει. Η κυριαρχία του ανωνύμου, ταυτισμένη με το κακό, είναι σε κάθε βήμα μπροστά μας. Ένας ολοκληρωμένος αντιανθρωπισμός, που αποσυνθέτει και αντικειμενικοποιεί τον άνθρωπο, βρίσκεται σε εξέλιξη.
Οι υπάρχουσες υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας μας που υπηρετούν το καλό των πολλών, θεωρούνται πολλές φορές ξεπερασμένοι ή στην προσπάθειά των συνθλίβονται από τους παθολογικούς που υπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων.
Εάν λοιπόν θέλουμε εμείς οι Έλληνες να έχουμε μέλλον ως Έλληνες, πρέπει να επανέλθουμε στις Ρίζες μας, στην γεμάτη πίστη και αγάπη για την ζωή θρησκεία μας, που επεκτάθηκε, όχι γιατί καταπιέζει, αλλά το αντίθετο, γιατί στην ανθρώπινη Ελευθερία αντέτεινε την θεία, την απόλυτη Ελευθερία.
«Όπου υπάρχει πραγματική θρησκεία, μπορεί εύκολα να εισαχθεί η Πειθαρχία και οι Στρατιωτικές Αρετές. Αλλά εκεί που δεν υπάρχει θρησκευτική λατρεία είναι δύσκολο να εμπεδωθεί η πειθαρχία και να αναπτυχθούν οι Στρατιωτικές Αρετές» (ΝΙΚΟΛΟ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ).