Blog

Μερικοί επιστήμονες εκφράζουν σε ιδιωτικές συζητήσεις τους μία άποψη φαινομενικά ακραία αλλά δυστυχώς ακριβή (δεν τολμούν όμως να την γράψουν δημόσια γιά να μην εκτεθούν, οπότε την γράφω εγώ γιά λογαριασμό τους….): ότι η αποδόμηση θεσμών, ηθών, κοινωνικών κανόνων, αξιών, εκπαιδευτικών μηχανισμών που συνέβη τα τελευταία σαράντα χρόνια της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, είναι χειρότερη και βαθύτερη από τα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας….
    Το κέντρο της αποδόμησης είναι φυσικά η εκπαίδευση. Εκεί γίνεται η πιό βαθειά και μακροπρόθεσμη ζημιά, γιατί εκεί αλλοιώνεται ο πολιτισμός, η γλώσσα, οι αντιλήψεις, οι αξίες μιας κοινωνίας. Είτε σκοπίμως γιά να παραγάγουν γενιές χειραγωγήσιμες και πνευματικά ευνουχισμένες, είτε λόγω της βαθειάς ανηθικότητας και ανικανότητάς τους, οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις διέλυσαν με αλλεπάλληλες τραγικές «μεταρρυθμίσεις» την δημόσια παιδεία.
    Το αποτέλεσμα είναι ότι το δημόσιο σχολείο καταστράφηκε, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ηρώων εκπαιδευτικών. Αλλά οι προσπάθειές τους μοιάζουν σαν των Τρώων, όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, αφού το υπουργείο Παιδείας διοίκησαν πολιτικοί κολοσσοί όπως ο… Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο Αρβανιτόπουλος και ο Λοβέρδος.
    Αλλά η χειρότερη ζημιά έγινε στα πανεπιστήμια. Εκεί οργανώθηκε με μεγάλη επιμέλεια ένα κομματικό-συντεχνιακό σύστημα ελέγχου της γνώσης και των συνειδήσεων, μπροστά στο οποίο ο Όργουελ ωχριά….Στην ουσία τα πανεπιστήμια έγιναν προέκταση του πολιτικού συστήματος και μηχανισμός παραγωγής ημιμαθών πτυχιούχων αλλά άριστα εκπαιδευμένων παλαιοκομματικών στελεχών, που στελεχώνουν στην συνέχεια τα κόμματα και εξελίσσονται μέχρι και σε υπουργούς! Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που στα ελληνικά πανεπιστήμια επικρατούν συνθήκες βίας και τρομοκρατίας, που είναι αδιανόητες σε οποιοδήποτε γαλλικό, βρεταννικό, σουηδικό, ρώσσικο ή βουλγαρικό πανεπιστήμιο.
    Βασική προϋπόθεση αυτής της δομής είναι ο αποκλεισμός των κομματικά ανέντακτων, ακέραιων και διεθνώς διακεκριμένων επιστημόνων ή η περιθωριοποίησή τους εάν τυχόν καταφέρουν να εκλεγούν σε κάποια πανεπιστημιακή θέση. Δεν βρήκαν, έτσι, θέση στα ελληνικά πανεπιστήμια κορυφαίοι διεθνώς επιστήμονες, όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης, ο Δημήτρης Νανόπουλος, ο Νίκος Μουζέλης (οιουδήποτε ιδεολογικού προσανατολισμού, κιʼ αυτό έχει την σημασία του, ότι δεν αποκλείεσαι επειδή είσαι δεξιός ή αριστερός….).
    Μόνον έτσι εξηγείται ότι, ενώ στα κορυφαία πανεπιστήμια όλου του κόσμου οι Έλληνες επιστήμονες διαπρέπουν, τα ελλαδικά πανεπιστήμια βρίσκονται στον πάτο στις διεθνείς αξιολογήσεις.
      Η πραγματική επανάσταση, που θα αλλάξει την πορεία αυτής της δύσμοιρης χώρας, θα γίνει όταν μία κυβέρνηση γενναίων και ανιδιοτελών ανθρώπων κλείσει τα κομματικά εκτροφεία που αυτο-αποκαλούνται «ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα» και ιδρύσει τέσσαρα νέα πανεπιστήμια και δέκα ερευνητικά κέντρα με διεθνή χρηματοδότηση, επανδρώνοντάς τα αποκλειστικά με διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού.
   Επίσης να αφήσει ελεύθερη την ίδρυση πανεπιστημίων από ιδιωτικούς φορείς (π.χ. την Εκκλησία, την ΓΣΕΕ, τους ΟΤΑ, ιδρύματα κλπ.), τα οποία θα πρέπει να λειτουργήσουν με τον αδιάψευστο νόμο της αγοράς, προσελκύοντας επομένως φοιτητές με την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας, τις προσωπικότητες που θα διδάσκουν, τις συνθήκες ηρεμίας και τάξης, την κτιριακή και τεχνολογική υποδομή που θα προσέχουν σαν τα μάτια τους κλπ.
    Ούτε κάν χρειάζεται κάποια συνταγματική αλλαγή γιʼ αυτό. Το Σύνταγμα αναφέρει ότι «η Ανωτάτη Παιδεία τελεί υπό τον έλεγχο του κράτους» και όχι ότι παρέχεται αποκλειστικά από το κράτος. Ας απελευθερώσουμε την Ανώτατη Εκπαίδευση από τα κομματικά ιερατεία που την ελέγχουν ασφυκτικά και μία πραγματική επανάσταση θα συντελεσθεί, παρόμοια ή και μεγαλύτερη από αυτήν του 1909.