Blog

Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη, που αφορούν ιδιαίτερα την πατρίδα μας   και βιώνοντας την τραγική κατάσταση της οικονομίας στην χώρα, διαπιστώνουμε  την τραγική αλήθεια των πολιτικών συνθηκών που διέπουν τις σχέσεις των κρατών μεταξύ των. Διαπιστώνουμε συνεχώς και με τραγικό τρόπο την εφαρμογή  της δύναμης των ισχυρών και την αδυναμία αλλαγής των συνθηκών από τους ασθενέστερους. Ιδιαίτερα δε παρακολουθώντας τους τελευταίους μήνες αυτή την ψυχοφθόρα διελκυστίνδα των συζητήσεων μεταξύ της Ελλάδος και των λεγομένων θεσμών και βιώνοντας σήμερα τα  τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής των ισχυρών, στην ουσία την προτεσταντική τιμωρητικής πολιτικής της Γερμανίας και του αδίστακτου και ραδιούργου Βόλφγκαγκ Σόιμπλε.

Μια από τις πιο διαδεδομένες  ψευδαισθήσεις είναι ότι η οικονομική πολιτική μιας συγκεκριμένης χώρας καθορίζεται αποκλειστικά από την κυβέρνησή της. Όσοι έχουν αυτή την ψευδαίσθηση πιστεύουν ότι οι οικονομικές πλατφόρμες των κομμάτων πριν από τις εκλογές έχουν μεγάλη αξία. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Η οικονομική πολιτική κάθε χώρας είναι αποτέλεσμα μαχών ισχύος στις οποίες είναι αναμεμιγμένες μεγάλες ομάδες ατόμων, χωρών, συνθηκών, συμφωνιών. Η οικονομική πολιτική καθορίζεται από το αποτέλεσμα των μαχών ισχύος μεταξύ όλων  αυτών. Αν και υπάρχει κάποια συνειδητοποίηση αυτής της πολυπλοκότητας, φαίνεται ότι πολλοί μένουν έκπληκτοι ανακαλύπτοντάς την κάθε φορά εκ νέου, όταν βλέπουν ότι οι ηγέτες – που επιλέχθηκαν βάσει των υποσχέσεων τους – τηρούν μόνο μερικές από αυτές.
 Για να γίνει σαφέστερο και αντιληπτό θα αναφερθούμε σε δύο πρόσφατα σχετικά παραδείγματα δύο πρωθυπουργών που αναγκάστηκαν στην ουσία να εφαρμόσουν πολιτική πολύ διαφορετική από αυτή που υποσχέθηκαν στους πολίτες της χώρας τους προεκλογικά, όπως αναφέρει σε ένα ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα The Marker, o αρθογράφος OuriKatz με τίτλο «Πλατφόρμα σε αδιέξοδο».
Ο ένας είναι ο Φρανσουά Ολάντ της Γαλλίας – η μεγάλη υπόσχεση της ευρωπαϊκής αριστεράς. Ο Ολάντ εκλέχτηκε τον Μάιο του 2012 βάσει της προεκλογικής του πλατφόρμας που περιλάμβανε αύξηση της φορολογίας προς τους πλούσιους και τις μεγάλες εταιρείες, μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, διεύρυνση του αριθμού θέσεων στον δημόσιο τομέα, επίλυση του προβλήματος στέγασης και άλλα. Όμως, όταν προσπάθησε να τα εφαρμόσει, ανακάλυψε ότι οι πλούσιοι της Γαλλίας προτιμούν να μεταφέρουν τα χρήματά τους σε πιο φιλικές από άποψη φορολογίας χώρες, ότι οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης δεν συμμετέχουν στην αισιοδοξία του σχετικά με την οικονομία της Γαλλίας και διάφορα άλλα. Στην συνέχεια ο γαλλικός λαός άρχισε να αλλάζει την γνώμη του σχετικά με τον Ολάντ, ο οποίος  αναγκάστηκε να μεταβάλλει και να μην εφαρμόσει εξ ολοκλήρου το αρχικό του πρόγραμμα, διότι σε πολλές περιπτώσεις η σύγκρουση με την πραγματικότητα είναι αυτή που καθορίζει την οικονομική πολιτική μιας χώρας και όχι οι αρχικές προθέσεις [των πολιτικών και των κομμάτων τους. 
Το δεύτερο παράδειγμα, που αναφέρει η εφημερίδα έχει σχέση με την Ελλάδα και  αφορά  στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα. Στην πράξη, λέει ο αρθρογράφος, η Ελλάδα σήμερα δεν είναι κυρίαρχο κράτος, τουλάχιστον με την οικονομική έννοια. Η ανεύθυνη συμπεριφορά των κυβερνήσεων στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας οδήγησαν την χώρα σε τεράστια χρέη προς  ξένες τράπεζες, και όταν άνθρωποι ή έθνη οφείλουν χρήματα που δεν μπορούν να επιστρέψουν, στην ουσία δεν είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν. Ο Αλέξης Τσίπρας, κέρδισε τη συμπάθεια και την ψήφο  του Ελληνικού λαού, όταν υποσχέθηκε ότι θα σταθεί αντιμέτωπος απέναντι στις ευρωπαϊκές απαιτήσεις και ότι θα καταργήσει τα μισητά μέτρα λιτότητας προς τον λαό της χώρας του. Αλλά ακριβώς όπως και στην περίπτωση του Φρανσουά Ολάντ, και ο Τσίπρας σύντομα ανακάλυψε τα όρια της εξουσίας και αναγκάστηκε να υπογράψει μια συμφωνία (της 20ης Φεβρουαρίου) που χαρακτηρίζεται από κάποιους πρώην υποστηρικτές του ως «πλήρης προδοσία του ελληνικού λαού». Και ίσως η νέα συμφωνία, αν υπάρξει θα είναι ακόμη χειρότερη. Είναι εύκολο να σταθεί κανείς σε μια δημόσια συγκέντρωση και να ρίξει συνθήματα στον αέρα. Στο τέλος όμως, με όλες τις καλές προθέσεις του, ο Τσίπρας απλά δεν έχει την απαιτούμενη δύναμη για να σταθεί απέναντι στους πιστωτές της Ελλάδας. Δεν είναι θέμα προσωπικού θάρρους, ακεραιότητας ή νοημοσύνης.  Είναι θέμα εξουσίας. Βρίσκεται ‘στο χέρι τους’, και το ξέρει, και το ξέρουν και αυτοί ότι το ξέρει. Αυτή είναι όλη η  ιστορία. Όταν οι πιστωτές της Ελλάδας επιμένουν στην συνέχιση της λιτότητας, ο Τσίπρας αναγκάζεται να υπακούσει – παρά τις υποσχέσεις του προς τον λαό.
Πιθανώς ο Τσίπρας και ο Ολάντ να είναι έντιμοι άνθρωποι και να θέλουν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους προς τους ψηφοφόρους τους, αλλά στο πολύπλοκο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που ζούμε, δεν είναι δυνατόν να ‘διοικήσουμε’ την οικονομία μας όπως ‘διοικούμε’ τον στρατό, καταλήγει ο  OuriKatz. 
Έτσι  στην Ελλάδα των μνημονίων και του συσσωρευμένου δημόσιου χρέους των 320 δις. Ευρώ, της απώλειας του 25% του ΑΕΠ, των 1,5 εκατ. ανέργων, του 65% των άνεργων νέων,  της φυγής  180.000 νέων στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας, των  καλύτερων δηλαδή μυαλών της χώρας, κάτι που αποτελεί  την μεγαλύτερη εθνική καταστροφή, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα  του CNBC η κατάσταση είναι απελπιστικά  τραγική και ενδεχομένως μη αναστρέψιμη.  Ιδιαίτερα όταν έχεις απέναντί σου μια Γερμανία που προσπαθεί να υλοποιήσει την θεωρία των παγκοσμίων ζωνών επιρροής του μεγάλου Γερμανού γεωγράφου  KarlHoushoffer , όπου στην ζώνη Eurafrique, η Γερμανία είναι το κυρίαρχο κράτος και όλη η ζώνη (Ευρώπη, πλην ανατ. Ευρώπης και Αφρική) είναι υπό την απόλυτη κυριαρχίας της.
Αυτά φαίνεται ότι προσπαθεί να υλοποιήσει ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, ο πολύς Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, για τον οποίο ο εξαίρετος δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του:
«Ο  Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν θα επιτρέψει καμία συμφωνία με την Ελλάδα που δεν θα ταπεινώνει την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Ναι, σωστά διαβάσατε. Αυτό επιδιώκει… Μακάρι να βγω ψεύτης, αγα¬πητοί αναγνώστες, αλλά ο Σόιμπλε έχει θέσει στόχο ζωής το κυνηγητό ενα¬ντίον της χώρας μας και του λαού μας. Δεν έχω να σας παρουσιάσω το παράδειγμα κανενός πολιτι¬κού, σε όλες τις φάσεις της Ιστορίας, που να βρισκόταν σε διατε¬ταγμέ¬νη αποστο¬λή εναντίον μίας χώρας και των κατοίκων της. Εχει ξεπεράσει και τον Χένρι Κίσιγκερ.Με λίγα λόγια, ο υπουργός Οικονο-μικών της Γερμανίας, εκμεταλλευόμενος βεβαίως τις λαμογιές και τα σκάνδαλα των πολιτικών μας, οι οποίοι δεν τήρησαν τις περισσότερες εκ των υποσχέσεων τους προς τους δανειστές,βρίζει, ειρωνεύεται, προειδοποιεί και τιμωρεί ως να είναι ο εις και μόνος δικτάτορας του πλανήτη. Κάθισα και παρακολούθησα την ομιλία του στο Council on Foreign Relations της Νέας Υόρκης. Πρέπει να τη δείτε ή να τη διαβάσετε όλοι σας. Και είμαι βέβαιος πως θα καταλήξετε σε παρόμοια, με τα δικά μου, συμπεράσματα.Ο Σόιμπλε θα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από την Αθή¬να… Ο,τι και να πράξει ο πρωθυπουργός, όσες υποχωρήσεις και να κάνει, το Βερολίνο θα απαιτεί περισσότερα».
Μετά από όλα αυτά καταλαβαίνετε σε τι κατάσταση βρίσκεται η πατρίδα.