Blog

Ο σημερινός εορτασμός της εθνικής επετείου, πέραν των προβλεπομένων και εν πολλοίς τυπικών εορταστικών εκδηλώσεων και του επιβεβλημένου φόρου τιμής στους συμμετέχοντες στους αγώνες του έθνους, οφείλει να αποτελεί και πηγή προβληματισμού και κριτικής αλλά και ανυψώσεως του ηθικού. Ενδεχομένως το τελευταίο να θεωρείται ως μια «παλιομοδίτικη» έκφραση παρωχημένων καθεστώτων και οπισθοδρομικών αντιλήψεων. Σεβαστή η άποψη αυτή των οπαδών της παγκοσμιοποίησης και της αταξικής ή παγκόσμιας κοινωνίας που συνειδητά ή ασυνείδητα, αποτελούν τους χρήσιμους «νεροκουβαλητές» δυνάμεων και συμφερόντων που αποβλέπουν στον παγκόσμιο έλεγχο.
Η διεθνής όμως εμπειρία αποδεικνύει την όλο και μεγαλύτερη στροφή των εθνών-κρατών, μικρών ή μεγάλων, ανεπτυγμένων ή αναπτυσσόμενων, στη συνεκτική δύναμη του εθνικισμού. Υποχρέωση μας λοιπόν, έναντι τουλάχιστον των προγόνων και απογόνων μας, η διατήρηση ζωντανής της εθνικής μνήμης και του φρονήματος μας. Σε αυτήν την προσπάθεια οφείλουμε όλοι μας να ευχαριστήσουμε τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογκάν που φροντίζει (για τους δικούς του λόγους), να μας υπενθυμίζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις αναθεωρητικές βλέψεις της χώρας του.
Επανερχόμενος στο θέμα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα βιαστείτε να απαντήσετε ότι οι «καιροί έχουν αλλάξει και ότι οι σημερινές περιστάσεις είναι τελείως διαφορετικές από αυτές του 1940». Φυσικά η ιστορία ουδέποτε επαναλαμβάνεται αλλά οι ομοιότητες ενίοτε είναι σημαντικές και παράλληλα διδακτικές. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος σας καλώ να αναλογιστείτε τα παρακάτω σημεία. Σύγκριση πληθυσμιακής δυνάμεως μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδος και Τουρκίας και Ελλάδος το 1940 και σήμερα αντίστοιχα: Παραπλήσια. Σύγκριση μαχητικής ισχύος (αναφέρομαι μόνο σε αριθμούς των οπλικών συστημάτων): παρά την εντατική προσπάθεια εξοπλισμού του καθεστώτος του Μεταξά και παρά την οικονομική υστέρηση των πρόσφατων ετών, η  σημερινή αναλογία είναι λιγότερο δυσμενής για εμάς από ότι ήταν το 1940. Οικονομική κατάσταση: Σήμερα ζούμε στην εποχή των μνημονίων, τότε ζούσαμε της συνέπειες της μεγάλης ύφεσης και της ελληνικής χρεοκοπίας του 1932. Σήμερα αισθανόμαστε ότι μας περιβάλλει ένα ασταθές περιβάλλον με καιροφυλακτούντες αδύναμους γείτονες, το 1940 ήμασταν περικυκλωμένοι από τουλάχιστον ισοδύναμους και με απειλητικές διαθέσεις γείτονες. Πιθανόν και δικαίως να προσθέσετε ότι σήμερα (μάλλον τα τελευταία χρόνια) την εξουσία την νέμονται πολιτικοί σχηματισμοί και ένα γενικότερο πολιτικό σύστημα που έχουν απαξιωθεί στα όμματα της ελληνικής κοινωνίας. Αντίστοιχη απαξίωση όμως είχε και το πολιτικό σύστημα του μεσοπολέμου, γεγονός που οδήγησε στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, η οποία δεν έχαιρε δημοφιλίας είναι είχε καταφύγει σε κατασταλτικά μέτρα. Θα αναφέρεται σίγουρα ότι τότε η μικρή Ελλάδα, με τη γεωστρατηγική της σημασία, είχε την υποστήριξη των συμμάχων της. Θα απαντήσω ότι ο μοναδικός σύμμαχος ήταν, η πάντα συμφεροντολόγος Μεγάλη Βρετανία, στρατιωτικά αποδυναμωμένη, ενώ σήμερα η Ελλάδα, διαθέτουσα την ίδια στρατηγική αξία, αποτελεί κράτος- μέλος δύο ισχυρών συνασπισμών. Ενδεχομένως να μπείτε στον πειρασμό να μου θυμίσετε ότι σήμερα η αμυντική αποτροπή και γόητρο της Ελλάδος έχουν καταρρεύσει ως αποτέλεσμα των συνεχών υποχωρητικών και κατευναστικών πολιτικών που υιοθετεί τα τελευταία χρόνια. Καίτοι είμαι κάθετα αντίθετος σε μακροχρόνιες και σπασμωδικές  κατευναστικές πολιτικές  δεν μπορώ να μην δεν θυμηθώ τις συνεχείς ιταλικές προκλήσεις (με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της Έλλης) και τις αντίστοιχες ελληνικές προσπάθειες αποφυγής της αντιπαράθεσης. Είμαι σίγουρος ότι θα προσπαθήσετε να με αντικρούσετε με το έσχατο επιχείρημα ότι η  σημερινή νεολαία δεν είναι όπως η γενιά του 1940. Έχοντας ζήσει, λόγω επαγγέλματος, με ελληνόπουλα σε περιόδους εντάσεως των τελευταίων τριών δεκαετιών, επιτρέψτε μου να έχω αντίθετη άποψη. Βεβαίως, η κλάση του 1940, για τους πατεράδες τους (δικούς μου παππούδες, που παρέμειναν υπό τα όπλα από το 1912 έως το 1922, εκστρατεύοντας από το Αργυρόκαστρο μέχρι το Σαγγάριο), σίγουρα αποτελούσε μια μαλθακή –ίσως και κακομαθημένη, γενιά. Οι δυσκολίες ανέδειξαν τα προτερήματα των νέων του 1940 που όπως αποδείχθηκε δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν από τους δικούς τους πατεράδες. Είμαι λοιπόν σίγουρος, ότι και η σημερινή γενιά, για λόγους, πείτε τους υπερφυσικούς ή σχετιζόμενους με το προβληματικό μας DNA, θα ακολουθήσουν την προδιαγεγραμμένη ιστορική πορεία του καθήκοντος και της θυσίας. Σε τελευταία ανάλυση, αν έχουμε αμφιβολία για την εξέλιξη αυτή, δεν πρέπει να κατηγορούμε την νεολαία των σημερινών cafe, του γρήγορου internet και της ανεργίας αλλά τους πρωταρχικούς υπεύθυνους, δηλαδή τους εαυτούς μας!
Με αυτές τις σκέψεις δεν επιδιώκω να καλλιεργήσω αυταπάτες ούτε να συστήσω έναν επικίνδυνο εφησυχασμό καθόσον καιροφυλακτούν σοβαρότατοι κίνδυνοι και υφίστανται περιθώρια βελτίωσης μας σε όλα τα επίπεδα. Απλά προσπαθώ να δω τα γεγονότα ψύχραιμα, αποφεύγοντας την παγίδα της συνεχούς προσκόλλησης σε μια «ονειρική» εποχή και χωρίς να μεταφέρω τις δικές μας ευθύνες (μαζί και με τα χρέη μας) στις νέες γενεές. Κύριοι και κυρίες, τα ελληνόπουλα μας ουδεμία υστέρηση έχουν σε σχέση με τους προγόνους μας (άνδρες και γυναίκες) του 1912-1922 και 1940. Οι περισσότερες δε προβληματικές συμπεριφορές που ενίοτε εμφανίζονται, πρωτίστως απορρέουν από τη δική μας αποτυχημένη προσέγγιση τους και κυρίως την προβληματική παροχή προτύπων ζωής και αξιών προς τα παιδιά μας. Χρόνια μας πολλά.
ΥΓ: Θα σας παρακαλούσα αν έχετε ξεχάσει να αναρτήσετε τη σημαία μας, έστω και τώρα υπάρχει ο χρόνος.