Blog

Εδώ και λίγες ημέρες έχει ξεκινήσει ένα μπαράζ επιθέσεων μεταξύ Ισραήλ και Ιράν. Αυτό αργά ή γρήγορα ήταν κάτι, που όσοι ασχολούνται ερασιτεχνικά, όπως εγώ ή επαγγελματικά με τα γεωπολιτικά τεκταινόμενα, το έβλεπαν να έρχεται. Το Ιράν εδώ και πάρα πολλά χρόνια και σύμφωνα με όσα έχει δηλώσει η ίδια η Τεχεράνη, αναπτύσσει ένα πυρηνικό πρόγραμμα, με αρχικό σκοπό την ενεργειακή του αξιοποίηση, αλλά όσοι έχουν στοιχειώδεις γνώσεις περί των αμυντικών θεμάτων, αλλά και γύρω από θέματα τεχνολογίας πολέμου, γνωρίζουν, ότι όταν μια χώρα αποκτήσει πυρηνικό πρόγραμμα, για ενεργειακούς σκοπούς, είναι έτοιμη να αποκτήσει και πυρηνικά όπλα και αυτό γιατί η διαδικασία εμπλουτισμού είναι η ίδια και μπορεί να πραγματοποιηθεί στο ίδιο εργοστάσιο και με τα ίδια μηχανήματα. Αυτό το Ισραήλ το ξέρει πάρα πολύ καλά και γι’ αυτόν το λόγο «παίρνει τα μέτρα του» προληπτικά, γιατί βλέπει το Ιράν ως δυνητική απειλεί, ένατι της ύπαρξής του.

Γιατί το Ισραήλ βλέπει το Ιράν ως δυνητική απειλή;

Για όσους απορούν ή ακόμα ΔΕΝ έχει ξεκαθαριστεί μέσα τους ο λόγος της επιθετικότητας του Ισραήλ, έναντί των Περσών, θα πρέπει να δουν λίγο την πρόσφατη ιστορία και έτσι να οδηγηθούν σε ασφαλή συμπεράσματα. Αρχικά θα πούμε ότι ο βασικός «αιμοδότης» σε χρήμα, όπλα και εκπαίδευση των άμεσων εχθρών της Ιερουσαλήμ, δηλαδή της Χαμάς,  της Χεσμπολάχ και των Χούθι στην Υεμένη, είναι το Ιράν. Στη συνέχεια θα πρέπει να προσθέσουμε το επόμενο κομμάτι του πάζλ, το οποίο είναι η προσπάθεια της Τεχεράνης να «τορπιλίσει», με κάθε τρόπο την από κοινού προσπάθεια εδώ και μια δεκαετία περίπου, ίσως και παραπάνω, που κάνουν οι αραβικές Χώρες, μαζί με το Ισραήλ, έτσι ώστε να επέλθει μια ειρήνευση στην περιοχή. Η προσπάθεια αυτή είναι γνωστή ως «οι Συμφωνίες των Χωρών του Αβραάμ». Για όσους δεν γνωρίζουν, οι συμφωνίες αυτές έχουν να κάνουν με την εμπορική και τεχνολογική συνεργασία μεταξύ όλων των αραβικών Χωρών και του Ισραήλ, με στόχο την καλυτέρευση των σχέσεων μεταξύ τους, την λήξη της μεταξύ τους καχυποψίας και εν τέλη την ειρήνευση στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Το Ισραήλ, μέχρι την 8^η Οκτωβρίου του 2023, είχε υπογράψει αυτές τις διμερής συμφωνίες, με όλες τις Αραβικές Χώρες πλην της Σαουδικής Αραβίας, η οποία ήταν προγραμματισμένη να συμβεί, δύο μέρες μετά την επίθεση της Χεσμπολάχ. Μετά από αυτό το περιστατικό, όπως ήταν φυσικό, σταμάτησε η διαδικασία και εν τέλη πάγωσε από την πλευρά του Ριάντ, λόγω των Ισραηλινών επιθέσεων κατά των θέσεων τόσο της Χαμάς, όσο και της Χεσμπολάχ, στη Λωρίδα της Γάζας. Άρα εδώ ο πρώτος στόχος του Ιράν πέτυχε.

Γιατί το Ισραήλ επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο για να χτυπήσει το Ιράν;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πάρα πολύ απλή. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Αντικειμενικός Σκοπός (ΑΝΣΚ), του Ισραήλ ήταν η Τεχεράνη. Για να φτάσει όμως να είναι σε θέση να της επιφέρει το καίριο πλήγμα, το οποίο είτε θα την ισοπεδώσει, είτε θα πάει το πυρηνικό της πρόγραμμα στην «εποχή του λίθου», θα έπρεπε να «ξεμπερδέψει» με τα επιμέρους και άμεσα προβλήματά του, τα οποία ήταν κατά σειρά προτεραιότητας.

1 Χαμάς και Χεσμπολάχ. Αυτές οι δύο τρομοκρατικές οργανώσεις δρούσαν εντός της Ισραηλινής επικράτειάς και άρα αποτελούσαν τον υπ’ αριθμόν ένα εσωτερικό κίνδυνο ο οποίος θα έπρεπε να εξουδετερωθεί, για να γίνει όμως αυτό θα έπρεπε να υπάρχει μια αφορμή και αυτό γιατί εδώ και δυο δεκαετίες περίπου στο Ισραήλ υπήρχε μια σχετική ηρεμία. Η αφορμή αυτή δόθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2023.

2. Χούθι στην Υεμένη. Αυτή η τρομοκρατική οργάνωσης που λυμαίνεται εδώ και χρόνια το κράτος της Υεμένης, αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα για την ασφάλεια του Ισραήλ και αυτό λόγω της συνεχούς χρηματοδότησης, αλλά κυρίως τον εξοπλισμό του, από το καθεστώς της Τεχεράνης, με βαλλιστικούς πυραύλους και drones, κάτι που καθιστούσε τους Χούθι εν δυνάμει απειλή για την Ιερουσαλήμ. Έτσι το Ισραήλ, με δυο αστραπιαίες και με χειρουργική ακρίβεια αεροπορικές επιθέσεις εξουδετέρωσε τις θέσεις των βαλλιστικών πυραύλων και τις αποθήκες όπου οι Χούθι είχαν τα drones και ισοπέδωσαν το κεντρικό λιμάνι της Χοντέινα, αποκόπτοντας έτσι την τροφοδοσία τους.
3. Καθεστώς Άσαντ στην Συρία. Εδώ αν και τη «βρόμικη» δουλειά την έκανε η Τουρκία, η ανατροπή του Άσαντ ήταν «Μάννα εξ ουρανού» για τον σχεδιασμό του Ισραήλ και αυτό γιατί η Συρία, αποτελούσε τον κεντρικό σταθμό, από όπου περνούσε όλος ο Ιρανικός εξοπλισμός και χρηματοδότηση της Χαμάς και τις Χεσμπολάχ. Όταν ο Άσαντ έχασε ανατράπηκε η ροή αυτή διεκόπη βίαια και έτσι η Χαμάς και Χεσμπολάχ, βρέθηκαν εκτεθειμένες. Στη συνέχεια και αφού δεν υπήρχε ουσιαστική Κυβέρνηση στη Συρία, άρα και στρατιωτική διοίκηση. Η Ισραηλινή Πολεμική αεροπορία, βομβάρδισε, όλες τις στρατιωτικές βάσης σε Συριακό έδαφος, πρώτων, για να μη πέσει ο εξοπλισμός στους Ισλαμιστές και δεύτερον για να μη βρει πρόσφορο έδαφος η Τουρκία για να εγκαταστήσει εκεί στρατιωτικές δύναμης και δεύτερον όλες τις Συριακές θέσεις αεράμυνας, για να προλειάνει το έδαφός έτσι ώστε να έχει μια ακόμα ανενόχλητη δίοδο, από την οποία θα περνούσαν τα μαχητικά της για να πλήξουν θέσεις του Ιρανικού Στρατού και των Φρουρών της Επανάστασης, αλλά και τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

Εν κατακλείδι, όλος ο επιτελικός σχεδιασμός του IDF, από τακτικής άποψης, ήταν ο ορισμός της Υψηλής Στρατηγικής, θυμίζοντας τις ένδοξες ημέρες του πολέμου των έξι ημέρων, ως προς τον σωστό σχεδιασμό και αποτελεί επιχειρησιακό μάθημα για όλους τους Στρατούς του κόσμου.

Η σταδιακή κλιμάκωση της έντασης Ισραήλ – Ιράν.

Από την αρχή του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας, το Ισραήλ έδειξε τα δόντια, αλλά και τις προθέσεις του, θέλοντας να ξεκαθαρίσει, ότι είναι αποφασισμένο να τελειώσει μια για πάντα τόσο με τις τρομοκρατικές οργανώσεις της Χαμάς και της Χεσμπολάχ, όσο και με όσους κρύβονταν με διάφορους τρόπους, από πίσω τους Έτσι λίγους μήνες μετά την αρχή των εχθροπραξιών και συγκεκριμένα την 1^η Απριλίου του 2024, σε μια αεροπορική επιδρομή της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας κατά θέσεων των τρομοκρατών, στη Δαμασκό της Συρίας, έπληξαν με ρουκέτες την Ιρανική πρεσβεία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 11 ανθρώπων που βρίσκονταν μέσα στην πρεσβεία και την Τεχεράνη να απειλή με χτυπήματα στην επικράτεια του Ισραήλ, τις οποίες και πραγματοποίησε, χτυπώντας θέσεις του IDF, μέσα στο Ισραήλ με ρουκέτες και UCAV. Λίγους μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 2024, είχαμε την δολοφονία του αρχηγού της Χαμάς, Χανίγια, ο οποίος βρήκε τον θάνατο μέσα στο δωμάτιο που τον φιλοξενούσε το καθεστώς της Τεχεράνης. Φυσικά και εδώ είχαμε απάντηση από το Ιράν με πυραυλικές επιθέσεις. Στις 23 Μαΐου του 2025, ο πρόεδρος Τραμπ, προσπάθησε να ξεκινήσει μια διαδικασία εξεύρεσης ειρηνικής λύσης, για το πυρηνικό πρόβλημα του Ιράν, με στόχο να μη φτάσουμε ποτέ στο σημείο της απευθείας σύγκρουσης Ιερουσαλήμ – Τεχεράνης. Βέβαια το πρόβλημα με την «αχαλίνωτη» εξέλιξη του Ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, το δημιούργησε ο ίδιος κατά την πρώτη του θητεία, όταν αποχώρισε από το «Κοινό ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (ΚΟΣΔ), το οποίο είχε συναφθεί μεταξύ ΕΕ και Ιράν, χαρακτηρίζοντάς την ως τη «χειρότερη συμφωνία στην Ιστορία»!!! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το Ιράν να εισάγει χιλιάδες συσκευές φυγόκεντρης του ουρανίου, προηγμένης τεχνολογίας, και έτσι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να καταφέρει να παράξει τεράστιες ποσότητες εμπλουτισμένου Ουρανίου και έτσι να έχει τη δυνατότητα να παράξει πυρηνικές κεφαλές, για στρατιωτική χρήση. Για την Ιστορία η ΚΟΣΔ, προέβλεπε ότι το Ιράν, «έχει δικαίωμα» στην πυρηνική τεχνολογία, αλλά για ειρηνικούς σκοπούς. Παραθέτω και τον σχετικό σύνδεσμο, για όσους θέλουν να ανατρέξουν στη ΚΟΣΔ. (https://www.consilium.europa.eu/el/policies/jcpoa-iran-restrictive-measures/). Φυσικά τώρα το Ιράν είναι κάθετα αρνητικό και έτσι φτάσαμε στις απειλές Τραμπ, προς το καθεστώς της Τεχεράνης, ότι η συνέχισης του πυρηνικού του προγράμματος αποτελεί κίνδυνο για την παγκόσμια ασφάλεια.

Επιθέσεις του Ισραήλ στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και αντίδραση της Τεχεράνης.

Μετά και την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια του Αμερικανού προέδρου να βρει ειρηνική λύση στο θέμα, ήρθαν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπεντζαμιν Νετανιάχου, ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αποτελεί υπαρξιακό κίνδυνο για το Ισραήλ και ότι αυτό θα πρέπει να τερματιστεί άμεσα. Αποτέλεσμα αυτής της ρητορικής ήταν οι επιθέσεις των τελευταίων ημερών με χειρουργικά χτυπήματα, τόσο με τη χρήση αεροπορικών δυνάμεων και περιφερόμενων πυρομαχικών, όσο και μέσα από το έδαφος του Ιράν!!! Σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένες πληροφορίες, οι οποίες έγιναν γνωστές μετά τις επιθέσεις, η Μοσάντ σε συνεργασία με τον IDF κατάφερε να περάσει «κάτω από τη μύτη» των Φρουρών της Επανάστασης, περί τους 1000 πράκτορες και άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και εξοπλισμό κρούσης, με αποτέλεσμα πολλές εγκαταστάσεις τόσο του πυρηνικού προγράμματος, όσο και μονάδες των Φ. τ. Ε., αλλά και του Ιρανικού Στρατού, να πληγούν, μέσα από το έδαφος του Ιράν και να βρουν τον θάνατο, κορυφαία στελέχη και των δύο στρατιωτικών σωμάτων του Ιράν τα οποία αποτελούσαν την κορυφή, αλλά ταυτόχρονα ήταν και οι σχεδιαστές των Ιρανικών πυραυλικών χτυπημάτων κατά του Ισραήλ, με αποτέλεσμα η απάντηση του Ιράν, να είναι σε κάθε περίπτωση αποτυχημένη, με βάση τον όγκο πυρός που εξαπέλυσε. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το Ισραήλ δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθεί να τερματίσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αλλά είναι η δεύτερη. Η πρώτη έγινε πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια όταν η Ιερουσαλήμ εγκατέστησε μέσω κυβερνοεπίθεσης ένα κακόβουλο λογισμικό στους υπολογιστές των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, γνωστό ως υιό Stuxnet, ο οποίος είχε στόχο τα μηχανήματα φυγοκέντρισης εμπλουτισμού ουρανίου. Αυτό το κακόβουλο λογισμικό είχε την ιδιότητα, να δίνει ψευδή στοιχεία στον κεντρικό υπολογιστή του μηχανήματος φυγοκέντρισης, με αποτέλεσμα ο χειριστής του να βλέπει, ότι η διαδικασία εμπλουτισμού γίνεται κανονικά, ενώ στην πραγματικότητα δεν γινόταν, με αποτέλεσμα την υπερθέρμανση του φυγοκεντριστή και τελικά την καταστροφή του.

Η λάθος αντίδραση του καθεστώτος της Τεχεράνης.

Μετά από τα παραπάνω η Τεχεράνη εξαπέλυσε απειλές, τόσο κατά της Ιερουσαλήμ, όσο και κατά της Ουάσιγκτον, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας απειλώντας ότι θα χτυπήσει αμερικανικούς και συμμαχικούς στόχους σε ξηρά και θάλασσα, αν αποτολμήσουν να βοηθήσουν το Ισραήλ. Αυτό όπως ήταν φυσικό προκάλεσε την αντίδραση του Αμερικανού προέδρου, ο οποίος δήλωσε «Αν δεχθούμε επίθεση με οποιονδήποτε τρόπο, μορφή ή μέσο από το Ιράν, η πλήρης ισχύς και δύναμη των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ θα πέσει επάνω σας σε επίπεδα που δεν έχουν ξαναϊδωθεί»!!! Αυτή η δήλωση του Αμερικανού προέδρου δείχνει ότι είναι αποφασισμένος να απαντήσει σε μια ενδεχόμενη πρόκληση της Τεχεράνης, μια πρόκληση που εάν πραγματοποιηθεί, τότε θα φέρει το Ιράν αντιμέτωπο, έμμεσα ή άμεσα, με όλο το ΝΑΤΟ και εκεί γεννάτε το ερώτημα, πως θα απαντήσει η συμμαχία που ανήκει το Ιράν, η οποία δεν είναι άλλη από τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης. Μια σημαία βέβαιά η οποία στο εσωτερικό της έχει τα δικά της προβλήματα, μια και πρόσφατα ήρθαν σε ένοπλη σύγκρουση δυο από τα μέλη της, βλέπε Πακιστάν και Ινδία, με την τελευταία να έχει διάφορα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και με την Κίνα.

 

Είναι το Ιράν μόνο του στη σύγκρουση με το Ισραήλ;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ. Το Ιράν, όπως είπαμε λίγο πιο πάνω, είναι μέλος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάη, ο οποίος ιδρύθηκε στις 15 Ιουνίου του 2001 στην κινεζική πόλη της Σαγκάης, από την οποία πήρε και το όνομά του. Κράτη μέλη αυτού του οργανισμού είναι η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Πακιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Χώρες παρατηρητές, δηλαδή κράτη τα οποία βρίσκονται στον προθάλαμο για την ένταξή τους στον Οργανισμό, είναι το Αφγανιστάν, η Μογγολία και η Λευκορωσία. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό το Ιράν έχει και αυτό τους ισχυρούς του συμμάχους παρά τα προβλήματα που έχουν, είτε αυτά είναι εσωτερικά, είτε είναι μεταξύ τους, όπως ανέφερα παραπάνω. Μπορεί το Ιράν να είναι μέλος μιας συμμαχίας που έχει εσωτερικές έριδες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εάν χρειαστεί μεμονωμένη βοήθεια από τους συμμάχους τους δεν θα τη λάβει. Αυτό συμβαίνει γιατί τόσο η Κίνα όσο και Ρωσία έχουν ενεργά συμφέροντα εντός του Ιράν. Η Κίνα, εκτός του θαλάσσιου δρόμου του μεταξιού έχει δημιουργήσει και έναν οδικό αντίστοιχο δρόμο, ο οποίος περνά μέσα από την Τεχεράνη η δε Ρωσία έχει κάτι ανάλογο, με μια κάθετη οδό η οποία ξεκινά από την Αγία Πετρούπολη, κατεβαίνει στην Κασπία και συνεχίζοντας μέσα από το Ιρανικό έδαφος, καταλήγει στο λιμάνι Μπαντάρ Αμπάς στον Περσικό Κόλπο, δίνοντάς της έτσι το πλεονέκτημα, να μεταφέρει εμπορεύματα, σε σύντομο χρονικό διάστημα, από τη Βαλτική θάλασσα, στον Περσικό Κόλπο και κατ’ επέκταση στον Ινδικό Ωκεανό. Άρα τόσο για την Κίνα, όσο και για την Ρωσία, το Ιράν αποτελεί «ζωτικό χώρο», με ότι αυτό συνεπάγεται για το πως θα αντιδράσουν σε ένα ενδεχόμενο συνολικής δυτικής επίθεσης.

Αμερικανική κινητικότητα στην περιοχή.

Μετά τις απειλές του Ιράν κατά δυτικών στόχων, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, η αντίδραση των Αμερικανών ήταν αστραπιαία, τόσο σε επίπεδο δηλώσεων του προέδρου Τραμπ, όσο και σε επιχειρησιακό. Με εντολή του προέδρου Τραμπ, τόσο στη Μεσόγειο, όσο και στον Περσικό Κόλπο, κινητοποιήθηκαν ο 6^ος και ο 5^ος Αμερικανικός Στόλος αντίστοιχα, προς ενίσχυσή της άμυνας του Ισραήλ. όπως χαρακτηριστικά είπε ο Αμερικανός πρόεδρος. Πάμε να δούμε τι δυνάμεις κουνούνται αυτή τι στιγμή στην περιοχή της Μεσογείου και στην Αραβική θάλασσα. Η ομάδες κρούσης του πέμπτου και του έκτου στόλου αποτελούνται από ένα αεροπλανοφόρο κλάσης Νίμιτς, ανά στόλο δυο αντιτορπιλικά, κλάσης Arleigh Burke, ανά στόλο, δύο Καταδρομικά κλάσης Ticonderoga, ανά στόλο, δυο αμφίβια σκάφη κλάσης Wasp και  America, ανά στόλο, ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο κλάσης Virginia και σκάφη υποστήριξης, δυο ανά στόλο. Στην περιοχή υπάρχει και η Αμερικανική αεροπορική βάση στο Ντιέγκο Γκαρσία, η οποία φιλοξενεί τα μεγάλα και στρατηγικά βομβαρδιστικά των ΗΠΑ Β-1, Β-2 και Β-52. Η βάση αυτή βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο, είναι Βρετανικό έδαφος, παρά το γεγονός ότι με τη συμφωνία του 2024, έχει περάσει στον Άγιο Μαυρίκιο, αλλά για τα επόμενα 99 χρόνια θα είναι υπό Βρετανική Διοίκηση. Η Μεγάλη Βρετανία εδώ και πολλά χρόνια έχει παραχωρήσει την αεροπορική βάση, ως προς τη χρήση, στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και απέχει 1600 χιλιόμετρα νότια των ακτών της Σρι Λάνκα και της Ινδίας. Από εκεί, έχουμε δει κατά το παρελθόν να επιχειρούν τα στρατηγικά βομβαρδιστικά κατά εχθρικών θέσεων στο Ιράκ, κατά τον πρώτο Αμερικανοϊρακινό πόλεμο του 1990, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως «Η Καταιγίδα της Ερήμου». Στο Αφγανιστάν το 2001, μετά το χτύπημα της Αλ Κάιντα, στους διδύμους πύργους στη Νέα Υόρκη στις 9/11/2001.

Η ισχύς των αμερικανικών όπλων, του 5^ου και 6^ου στόλου.

Στην προηγούμενη παράγραφο κάναμε λόγο για τις δυνάμεις των ΗΠΑ, που κουνούνται ή υπάρχουν αυτή τι στιγμή στην περιοχή της Μεσογείου, αλλά και της Αραβικής θάλασσας. Για να γίνει όμως πιο σαφής η εικόνα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να έχει τη δυνατότητα να καταλάβει την ισχύ πυρός των Αμερικανικών Ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων, θα αφήσουμε τους αριθμούς να μιλήσουν μόνοι τους.

Αεροπλανοφόρο Nimitz Class . Μέγιστη ταχύτητα: 30 κόμβους ή 56 χιλ/ω. Πλήρωμα: 5000 άνδρες. Αισθητήρες: Τρισδιάστατο ραντάρ εναέριας αναζήτησης AN/SPS-48E, Δισδιάστατο ραντάρ εναέριας αναζήτησης AN/SPS-49(V)5, Ραντάρ εντοπισμού στόχων AN/SPQ-9 B, Ραντάρ ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας AN/SPN-46, Ραντάρ ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας AN/SPN-43C, Ραντάρ υποβοήθησης προσγείωσης AN/SPN-41, 4 × συστήματα καθοδήγησης Mk 91 NSSM, 4 × ραντάρ Mk 95. Ηλεκτρονικός πόλεμος: Σουίτα αντιμέτρων AN/SLQ-32A(V)4, Αντίμετρα τορπιλών SLQ-25A Nixie. Οπλισμός: 2–3 × συστήματα εκτόξευσης κατευθυνόμενων Πυραύλων Mk 29, 8 × πύραυλοι RIM-162 ESSM ή RIM-7 Sea Sparrow έκαστος,3–4 × Φάλαγγα CIWS, 2 × συστήματα εκτόξευσης κατευθυνόμενων πυραύλων Mk 49, 21 × Πύραυλοι Rolling Airframe RIM-116 έκαστος, Συστήματα πολυβόλων Mk 38 25 mm. Θωράκιση: Κέβλαρ 2,5 ιντσών (64 mm) πάνω από ζωτικούς χώρους. Αεροσκάφη:   64 F/A-18E και F/A-18F Super Hornets.

Αντιτορπιλικά Arleigh Burke Class. Ρόλος: Είναι αντιτορπιλικών κατευθυνόμενων πυραύλων. Μέγιστη ταχύτητα: 30 κόμβους ή 56 χιλ/ω. Πλήρωμα: 300 άνδρες. Αισθητήρες: Τρισδιάστατο ραντάρ AN/SPY-1 D, Τρισδιάστατο ραντάρ AESA AN/SPY-6 (V)1, Ραντάρ επιφανειακής έρευνας AN/SPS-67 (V)3 ή (V)5, Ραντάρ επιφανειακής έρευνας AN/SPQ-9B, Ραντάρ επιφανειακής έρευνας/πλοήγησης AN/SPS-73(V)12,Ραντάρ επιφανειακής έρευνας/πλοήγησης BridgeMaster E, 3 × ραντάρ ελέγχου πυρός AN/SPG-62, Σύστημα οπτικής σκόπευσης Mk 46, Ηλεκτροοπτικό σύστημα σκόπευσης Mk 20, Σύστημα μάχης AN/SQQ-89 ASW:, Συστοιχία σόναρ AN/SQS-53C, Σόναρ AN/SQR-19 με τακτικό ρυμουλκούμενο σύστημα, Πολυλειτουργικό σόναρ ρυμουλκούμενης συστοιχίας TB-37U και Σύστημα πλοίου AN/SQQ-28 LAMPS III. Ηλεκτρονικός πόλεμος: Σουίτα ηλεκτρονικού πολέμου AN/SLQ-32, Αντίμετρα τορπιλών AN/SLQ-25 Nixie, Συστήματα εκτόξευσης δολωμάτων Mk 36 Mod 12, Συστήματα εκτόξευσης δολωμάτων Mk 53 Nulka και Συστήματα εκτόξευσης δολωμάτων Mk 59. Οπλισμός: 80: 1 × 5 ιντσών (127 mm)/54 Mk 45 Mod 1/2 (ελαφρύ όπλο), 1 × 5 ιντσών (127 mm) / 62 Mk 45 Mod 4 (ελαφρύ πυροβόλο), 84: 2 × 20 mm (0,8 ίντσες) Phalanx CIWS, 1 × 20 mm Phalanx CIWS, 2 × σύστημα πολυβόλων Mk 38 25 mm (0,98 in), 1 × Οπτικός Εκθαμβωτικός Αναχαιτιστής, Ναυτικού , και 1 × Λέιζερ υψηλής ενέργειας με ενσωματωμένο οπτικό θάμβωσης και επιτήρησης (HELIOS). Πύραυλοι: 2 × εκτοξευτές αντιπλοϊκών πυραύλων Mk 141 Harpoon, 4 × Ναυτικός Πύραυλος Κρούσης Kongsberg, πύραυλοι Harpoon, 1 × 29 κελιών, 1 × 61 κελιών (90 κελιά συνολικά) σύστημα κάθετης εκτόξευσης Mk 41, 1 × 32 κυψελών, 1 × 64 κυψελών (96 κυψέλες συνολικά) Σύστημα κάθετης εκτόξευσης Mk 41, RIM-66 SM-2MR, RIM-156 SM-2ER Μαύρο IV, RIM-174 SM-6, RIM-161 SM-3 (όσα πλοία είναι εξοπλισμένα με BMD), RIM-162 ESSM, Πύραυλος κρουζ BGM-109 Tomahawk, Κάθετη εκτόξευση RUM-139 ASROC και 1 × SeaRAM. Τορπίλες: 2 × τριπλοί σωλήνες τορπίλης Mark 32, Ελαφριά τορπίλη Mark 46, Ελαφριά τορπίλη Mark 50 και Ελαφριά τορπίλη Mark 54. Θωράκιση: Κέβλαρ σε ζωτικά σημεία του σκάφους.

Ticonderoga Class. Ρόλος: Καταδρομικό καθοδηγούμουν πυραύλων. Μέγιστη ταχύτητα: 32,5 κόμβοι ή 60 χιλ./ω. Πλήρωμα: 330 άνδρες. Αισθητήρες: Πολυλειτουργικό ραντάρ AN/SPY-1 A/B, Ραντάρ εναέριας αναζήτησης AN/SPS-49 (υπάρχει σε ορισμένα πλοία συτής της κλάσης), Ραντάρ ελέγχου πυρός AN/SPG-62, Ραντάρ επιφανειακής έρευνας AN/SPS-73, Ραντάρ ελέγχου πυρός πυροβόλου όπλου AN/SPQ-9, Σουίτα σόναρ AN/SQQ-89 (V)1/3 – A(V)15, που αποτελείται από Ενεργό σόναρ AN/SQS-53B/C/D, AN/SQR-19 TACTAS, AN/SQR-19B ITASS και MFTA παθητικό βυθόμετρο, Ελαφρύ αερομεταφερόμενο σύστημα πολλαπλών χρήσεων AN/SQQ-28. Ηλεκτρονικός πόλεμος: Σουίτα Ηλεκτρονικού Πολέμου AN/SLQ-32, Μάρκος 36 SRBOC και AN/SLQ-25 Νίξι. Οπλισμός: 2 × 61 συστήματα κάθετης εκτόξευσης Mk 41 που περιέχουν 122 × (έχουν τη δυνατότητα να βάλουν με), RIM-66M-5 Standard SM-2MR Block IIIB, RIM-156A SM-2ER Block IV, RIM-161 SM-3, RIM-162A ESSM, RIM-174A Πρότυπο ERAM, BGM-109 Τόμαχοκ, RUM-139A VL-ASROC, 8 × πύραυλοι RGM-84 Harpoon, 2 × ελαφρύ πυροβόλο Mark 45 Mod 4 διαμετρήματος 5 ιντσών (127 mm)/62, 2 × Συστήματα Πολυβόλων Mk 38 25 mm, 2–4 × πολυβόλο διαμετρήματος 0,50 ίντσας (12,7 mm), 2 × Phalanx CIWS Μπλοκ 1Β, 2 × Mk 32 τριπλοί σωλήνες τορπιλών 12,75 ιντσών (324 mm). Θωράκιση: Κέβλαρ σε ζωτικά σημεία του σκάφους.

Αμφίβιο σκάφος Wasp Class: Ρόλος:  Φέρουν πλατφόρμα απονήωσης και προσνήωσης ελικοπτέρων, για την μεταφορά πεζοναυτών. Μέγιστη ταχύτητα: 22 κόμβοι, ή 41 χιλ./ω. Πλήρωμα: 1070 άνδρες. Μεταφερόμενο Στράτευμα: Ένα απόσπασμα Πεζοναυτών 1687 ανδρών. Αισθητήρες: 1 ραντάρ εναέριας αναζήτησης AN/SPS-49 2-D, 1 ραντάρ εναέριας αναζήτησης AN/SPS-48 3-D, 1 Ραντάρ Επιφανειακής Αναζήτησης AN/SPS-67, 1 Σύστημα Προσέγγισης Στόχων (TAS) Mk23, 1 Ραντάρ Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας AN/SPN-43 Marshalling, 1 Ραντάρ Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας AN/SPN-35, 1 σύστημα AN/URN-25 TACAN και 1 AN/UPX-24 Αναγνώριση φίλου ή εχθρού. Οπλισμός: 2x εκτοξευτές πυραύλων RIM-116 Rolling Airframe, 2 εκτοξευτές πυραύλων RIM-7 Sea Sparrow, 3 συστήματα Phalanx CIWS 20 mm, 4 συστήματα πολυβόλων Mk 38 25 mm και 4 πολυβόλα 50 BMG. Δυνατότητα μεταφοράς των κάτωθι αεροσκαφών, ανάλογα με την αποστολή: 6 επιθετικά αεροσκάφη AV-8B Harrier II, ή 6 stealth μαχητικά αεροσκάφη F-35B Lightning II, 4 επιθετικά ελικόπτερα AH-1W /Z Super Cobra /Viper, 12 MV-22B Osprey επιθετικής υποστήριξης tiltrotor, 4 ελικόπτερα βαρέως τύπου CH-53E Super Stallion,3–4 ελικόπτερα γενικής χρήσης UH-1Y Venom, Προσβολή: 22+ MV-22B Osprey Assault Support tiltrotor. Έλεγχος Θάλασσας: 20 επιθετικά αεροσκάφη AV-8B Harrier II, ή 20 stealth μαχητικά αεροσκάφη F-35B Lightning II, 6 ελικόπτερα ASW SH-60F / HH-60H.

Αμφίβιο σκάφος America Class: Ρόλος: Επιθετικές ενέργειες με ελικόπτερα, μεταφορέας Πεζοναυτών. Μέγιστη ταχύτητα: 20 κόμβοι ή 37 χιλ./ω. Πλήρωμα: 1059 άνδρες. Μεταφερόμενο Στράτευμα: 1687 Πεζοναύτες. Αισθητήρες: Ραντάρ Αεροπορικής Αναζήτησης AN/SPS-49 2-D, Τρισδιάστατο ραντάρ αέρος αναζήτησης AN/SPS-48 G, Ραντάρ Επιφανειακής Αναζήτησης AN/SPQ-9 B, AN/USG-2 Ικανότητα Συνεργατικής Εμπλοκής (CEC), και SSDS MK2. Ηλεκτρονικός πόλεμος: AN/SLQ-32B(V)2 και Δύο εκτοξευτές δολωμάτων Mk53 Nulka. Οπλισμός: 2x εκτοξευτές πυραύλων Rolling Airframe, 2 εκτοξευτές πυραύλων Evolved Sea Sparrow, 2x Phalanx CIWS, 3 συστήματα πολυβόλων Mk 38, και 7x διπλά πολυβόλα διαμετρήματος 0.50. Δυνατότητα μεταφοράς των κάτωθι αεροσκαφών, ανάλογα με την αποστολή: AV-8B Harrier II, F-35B Lightning II, Ψαραετός MV-22B, CH-53E Σούπερ Επιβήτορας ή CH-53K Βασιλιάς Επιβήτορας, UH-1Y Δηλητήριο, AH-1Z Viper και  MH-60S Knighthawk.

Υποβρύχιο Virginia Class. Ρόλος: Επιθετικό Πυρηνικό Υποβρύχιο. Μέγιστη ταχύτητα: 25 κόμβοι ή 46 χιλ./ω. Περιορισμοί: Μόνο για ανάγκες του πληρώματος σε τροφή και τη συντήρηση του σκάφους. Μέγιστο επιχειρησιακό βάθος: 490 μέτρα. Πλήρωμα: 135 άνδρες. Οπλισμός: Τα υποβρύχιά αυτής τις κλάσης, έχουν έξι εκδόσεις και ο εξοπλισμός τους χωρίζεται ανά τρία ζεύγη έκδοσης ως εξής:

Μπλοκ I–II:12 × κάθετα εκτοξευόμενοι πύραυλοι, 12 × σωλήνες VLS για πυραύλους κρουζ Tomahawk, 25 × τορπιλοσωλήνες εκτόξευσης τορπιλλών και πυραύλων, 4 × σωλήνες τορπιλών 21″ για τορπίλες Mk-48 ή πυραύλους UGM-84 Harpoon.

Μπλοκ III–IV: 12 × κάθετα εκτοξευόμενοι πύραυλο, 2 × σωλήνες ωφέλιμου φορτίου Virginia, ο καθένας ικανός να εκτοξεύσει έξι πυραύλους Κρουζ, 12 × Tomahawk BGM-109, 25 × τορπιλοσωλήνες εκτόξευσης τορπιλών και πυραύλων, 4 × σωλήνες τορπιλών 21″ για τορπίλες Mk-48 ή πυραύλους UGM-84 Harpoon.

Μπλοκ V-VI: 40 × κάθετα εκτοξευόμενοι πύραυλοι, 4 × μονάδες ωφέλιμου φορτίου Virginia (VMP), καθεμία ικανή να εκτοξεύσει επτά πυραύλους Κρουζ, (28 × Tomahawk BGM-109 και μελλοντικοί κατευθυνόμενοι πύραυλοι Κρουζ, 2 × σωλήνες ωφέλιμου φορτίου Virginia, ο καθένας ικανός να εκτοξεύσει έξι πυραύλους Κρουζ, 12 × Tomahawk BGM-109 και 25 × τορπιλοσωλήνες εκτόξευσης τορπιλών και πυραύλων, 4 × σωλήνες τορπιλών 21″ για τορπίλες Mk-48 ή πυραύλους UGM-84 Harpoon.

Σκάφη υποστήριξης: Ο ρόλος αυτών των σκαφών είναι αυτό που προδιαγράφεται από την ονομασία τους. Λειτουργούν ως σκάφη συνοδείας και μεταφέρουν ότι χρειάζονται τα υπόλοιπα σκάφη για την τροφοδοσία τους, από νερό, τροφή καύσιμα και ανταλλακτικά, έως και επιπρόσθετο οπλισμό.

Τα σενάρια μετά την αμερικανική εμπλοκή.

Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, μια τέτοια συγκέντρωση δυνάμεων από την πλευρά των Αμερικάνων στην περιοχή, το χτύπημα ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο, με στόχο τον τερματισμό του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, αλλά και για την ενίσχυση του Ισραήλ.  Όπως έχω γράψει σε προηγούμενα άρθρα μου η ανάλυση των γεωπολιτικών συμβάντων, γίνεται με βάση τα δεδομένα που έχουμε να εξελίσσονται μπροστά μας και τα δυνητικά σενάρια που παράγονται από αυτά, με αυτόν τον τρόπο θα πορευθούμε και τώρα, με σκοπό να προσπαθήσουμε φωτίσουμε την κατάσταση που πάει να διαμορφωθεί μετά το αμερικανικό χτύπομε τις 21^ης Ιουνίου. Τα σενάρια που έχουμε από εδώ και πέρα για την εξέλιξη των πράγματων είναι τα εξής. 1. Τι στάση θα κρατήσει ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάη, μέλος του οποίου είναι το Ιράν, μετά την  εμπλοκή των αμερικανικών δυνάμεων. 2. Τι θέση θα πάρει η Τουρκία, μια και σε ένα ενδεχόμενο εμπλοκής του ΝΑΤΟ ή μόνο των Αμερικανών, έχει τη συμβατική υποχρέωση να παράσχει τις βάσεις της, όπως και η Ελλάδα, για τον ανεφοδιασμό και όχι μόνο, των συμμάχων, στην περίπτωση κλιμάκωσης της αμερικάνικης εμπλοκής. Μια Τουρκία η οποία, από το 2016 και μετά, «αλληθωρίζει» προς τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, καθώς είναι σε προενταξιακό καθεστώς!!! Ουσιαστικά η Τουρκία στο ενδεχόμενο Αμερικανικής ή συμμαχικής εμπλοκής θα πρέπει να αποφασίσει, σε ποια από τις δυο βάρκες θα πατήσει. Το μόνο σίγουρό είναι ότι όποια απόφαση και αν πάρει, θα βγει… χαμένη από αυτόν που θα δυσαρεστήσει και το χτύπημα που θα δεχθεί θα είναι καταστροφικό γι’ αυτήν. 3. Το εύρος των Ιρανικών αντίποινων. Εδώ θα πρέπει να περιμένουμε την αντίδραση των Ιρανών και αν θα λάβουν απόφαση να χτυπήσουν και πότε, αμερικανικούς στόχους. Αν συμβεί αυτό τότε η κλιμάκωση, από τον αμερικανικό παράγοντα θεωρείται βέβαιη και αν το Ιράν, λάβει μια τέτοια απόφαση, θα είναι σαν να υπογράφει τη «θανατική του καταδίκη». 4. Η πιθανότητα χερσαίων επιχειρήσεων. Αν και αυτή είναι μια σοβαρή κλιμάκωση, δεν θα πρέπει να αποκλειστεί, ειδικά στο ενδεχόμενο, που το Ιράν να απαντήσει, χτυπώντας αμερικανικές βάσεις στη περιοχή. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε δυο υποσενάρια. 1. Την απευθείας αμερικανική εμπλοκή, λίγο δύσκολο κατά την παρούσα φάση και αυτό γιατί έτσι τα πράγματα θα οδηγήσουν, με μαθηματική ακρίβεια στην εμπλοκή των Συμμάχων του Ιράν στον πόλεμο. Αλλά με τον Τραμπ, τίποτα δεν είναι απίθανο. 2. Την πραγματοποίηση προσπάθειας ανατροπής του θεοκρατικού καθεστώτος των Μουλάδων, εκ των έσω, με τη βοήθεια – σύμπραξη, του Ιρανικού Στρατού. Εδώ και για να γίνου πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, για τον αναγνώστη, θα πρέπει να επισημάνω το εξής. Η δομή στο στράτευμα του Ιράν έχει δυο πυλώνες. Ο ένας πυλώνας είναι ο Ιρανικός Στρατός και ο δεύτερος είναι οι Φρουροί της Επανάστασης. Αυτά τα δύο σώματα είναι δυο ξεχωριστές οντότητες και από το 1979, όταν και επικράτησε η ισλαμική επανάσταση στο Ιράν, αυτά τα δύο σώματα είναι σε συνεχή κόντρα και αυτό για δυο λόγους. Πρώτων γιατί οι Φ. τ. Σ., παίρνουν την μερίδα του λέοντος, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, εις βάρος του Ιρανικού Στρατού και δεύτερον, γιατί οι Φ. τ. Σ, αμείβονται πολύ καλύτερα, από τους «συναδέλφους» τους του Ιρανικού Στρατού. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, η κόντρα αυτή μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε «δούρειο ίππο», για το καθεστώς της Τεχεράνης και ευκαιρία για τους δυτικούς συμμάχους του Ισραήλ, οι οποίοι θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν αυτή την κόντρα, να οδηγήσουν το Ιράν σε έναν εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος θα έχει στόχο την ανατροπή του Αγιατολάχ Χαμενεΐ και έτσι την εγκαθίδρυση μες φιλοδυτικής κυβέρνησης, με μια πιθανή επιστροφή του Σάχη, αν τελικά εξελιχθεί και επιτύχει αυτό το σενάριο. Να σημειώσω δε, ότι αυτή η εξέλιξη, είναι και η βασική επιδίωξη της Ιερουσαλήμ, γιατί έτσι θα εξασφαλίσει μια για πάντα την ηρεμία του.

Αθανάσιος Ι. Δημητριάδης.

Μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών.

(ΕΛΙΣΜΕ)