Blog

Αυτοκτονία του ενός δέκατου του Ελληνισμού στην Κύπρο με ΔΔΟ

Η θανατηφόρα «θεραπεία» για τους Έλληνες της Κύπρου έχει ονοματεπώνυμο και ονομάζεται ΔΔΟ με πολιτική ισότητα

Π. Ήφαιστος

Υπηρετώντας στο Γραφείο Μελετών Κυπριακού για τις διαπραγματεύσεις στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) την περίοδο 1988-90, κατ’ εντολήν, έγινε έρευνα για το κατά πόσον υπάρχει κάπου στον πλανήτη κράτος αντίστοιχο με την ΔΔΟ.

Συμπέρασμα των μελετών: Δεν υπάρχει. Δύο μελέτες, μια για το Βέλγιο και μια για την Ελβετία, επιβεβαίωσαν ότι και αυτές οι περιπτώσεις καμιά σχέση δεν έχουν με τη ΔΔΟ.

Πέραν της παραβίασης της διεθνούς τάξης και των ψηφισμάτων του ΣΑ του 1974,1975,1983, η προτεινόμενη «λύση» κατάργησης της ΚΔ και δημιουργίας δύο «ισότιμων κοινοτήτων (ή και κρατών)», η μια εκ των οποίων θα ελέγχεται απόλυτα από τη νεο-οθωμανική Τουρκία, εξ αντικειμένου είναι απόφαση συλλογικής αυτοκτονίας. Είναι βασικά καταδίκη των Ελλήνων της Μεγαλονήσου σε αργό θάνατο μέχρι, ευκαιρίας δοθείσης, να ελεγχθεί απολύτως όλη η Κύπρος από την Τουρκία. Όσοι έχουν αξιοπρέπεια και προλάβουν αργά ή γρήγορα θα φύγουν και όσοι πιστέψουν ότι θα επωφεληθούν ως ιδιώτες με το να υπηρετούν την Τουρκία, ξεχνούν ή κακή τους μοίρα δεν γνωρίζουν ότι «οι Λεβαντίνοι είναι μιας χρήσης». Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά, κατά τη διάρκεια ενός αιώνα ύπαρξης του τουρκικού κράτους.

Ο καθείς απαιτείται να γνωρίζει ότι λάθη επί ζητημάτων ζωής, θανάτου και πολέμου δεν επιτρέπονται. Η διάγνωση των αιτιών πολέμου στη διεθνή πολιτική, επισήμανε ο κορυφαίος Θουκυδίδειος διεθνολόγος Kenneth Waltz, είναι το αντίστοιχο των διαγνώσεων της ιατρικής: Λάθος διάγνωση και λάθος θεραπεία προκαλεί θάνατο. Η θανατηφόρα «θεραπεία» για τους Έλληνες της Κύπρου έχει ονοματεπώνυμο και ονομάζεται ΔΔΟ με πολιτική ισότητα. Η διάσωσή τους και η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) απαιτεί να πεταχτεί στα σκουπίδια η ΔΔΟ. Η ελληνική πλευρά (ΚΔ και ελληνικό κράτος) έχουν νομικό, πολιτικό, διαπραγματευτικό, θεσμικό και στρατηγικό συμφέρον και δικαίωμα να το κάνουν. Τα υπόλοιπα περί «διαπραγματευτικού κεκτημένου» είναι ανεύθυνες και επικίνδυνες κουβέντες άσχετων ή θέσεις υποκινούμενες από εχθρικά ξένα κέντρα.

Επειδή οι Έλληνες της Κύπρου μετά το 1974 βρέθηκαν σε δύσκολη κατάσταση, καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει να αυτοκτονήσουν συλλογικά με το να καταργήσουν την ΚΔ και να δεχθούν να δημιουργηθεί ένα μη βιώσιμο κρατίδιο υπό τουρκική εποπτεία. Γιατί με τη ΔΔΟ, και μάλιστα με την ύπουλη «πολιτική ισότητα», οι Κύπριοι εισέρχονται παντοτινά και ανεπίστροφα στα πεδία της νεο-οθωμανικής Τουρκίας.

Η αποφυγή ενός τέτοιου ενδεχομένου, εξάλλου, συμφέρει και τους Τουρκοκύπριους ή τουλάχιστον όσους έχουν απομείνει στο νησί. Ως προς αυτό ας τονιστεί μονολεκτικά ότι δικοινοτική σύγκρουση ποτέ δεν υπήρξε. Όσοι ζήσαμε σε μεικτά χωριά πριν από το 1974 το γνωρίζουμε βιωματικά. Οι συγκρούσεις Ε/κ και Τ/κ μεθοδεύτηκαν από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Τουρκία (αυτός εξάλλου ήταν ο ρόλος της τριμερούς του 1955 και του Συντάγματος της Ζυρίχης). Δυστυχώς, οι διαχρονικές πολιτικές ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας δεν επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν τις συνωμοσίες και τις δολοπλοκίες του Λονδίνου και της Άγκυρας (στις οποίες στη συνέχεια ενεπλάκησαν με διάφορους τρόπους οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί).

Η εξαρτημένη και εκ των πραγμάτων ανίσχυρη ηγεσία της Κύπρου δεν μπορούσε να έχει την πρωτοβουλία χάραξης και εκπλήρωσης εθνικής στρατηγικής, η οποία, όπως ισχύει σε όλες τις ανάλογες και αντίστοιχες περιπτώσεις, είναι έργο του στρατηγικού δρώντος, ο οποίος στην περίπτωσή μας είναι ή έπρεπε να είναι η Αθήνα. Εξ ου και οι εξ αντικειμένου διαχρονικοί Κύπριοι ηγέτες ελίχθηκαν, συχνά σπασμωδικά και ερασιτεχνικά, διολισθαίνοντας από το ένα λάθος στο άλλο, μέχρι που η χούντα επέφερε τη χαριστική βολή το 1974. Τι άλλο χρήζει να αναφερθεί για να καταδειχθεί πως αυτά ισχύουν, όταν έκτοτε το δόγμα της Αθήνας είναι ότι το ένα δέκατο του Ελληνισμού της Μεγαλονήσου, δήθεν, «κείται μακράν»!

Έκτοτε, οι Κύπριοι διαπραγματευτές, με το πιστόλι των στρατευμάτων κατοχής στον κρόταφο, σε κάθε επόμενη «διαπραγμάτευση» υποχωρούσαν μέχρι που φτάσαμε στην αδιέξοδη και αν την δεχθούμε θανατηφόρα «ΔΔΟ με πολιτική ισότητα».

Το ΣΑ του ΟΗΕ δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει κάτι τέτοιο (άρθρο 2 του Κεφαλαίου Ι του Καταστατικού Χάρτη), απλώς κατέγραφε τη δική μας ακατάσχετη υποχωρητικότητα, ως προς την οποία, όπως συμβαίνει σε κάθε παρόμοια διαπραγμάτευση, όταν δεν υπάρχει συμφωνία, η επόμενη συνάντηση είναι από μηδενική βάση, δηλαδή από τις αποφάσεις του ΣΑ του 1974, 1975 και 1983 που αφορούν τη διεθνή τάξη. Αποτέλεσμα:

α) Ακούμε για ένα ανυπόστατο και επειδή παραβιάζει τη διεθνή τάξη κυριολεκτικά παράνομο (δήθεν) «διαπραγματευτικό κεκτημένο». Μπορεί να είναι θεμιτή, νομιμοποιημένη και νόμιμη η εκβιαστική επικύρωση των σύμφωνα με το ίδιο το ΣΑ παράνομων τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής;

β) Με τη ΔΔΟ καταλύεται το μόνο μέχρι σήμερα αναγνωρισμένο κράτος, που είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία είναι μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ.

γ) Προκαλεί κολοσσιαία γεωπολιτική αναβάθμιση του τουρκικού κράτους με το να καταστήσει ομήρους το ένα δέκατο του Ελληνισμού.

δ) Κατά συνέπειαν μέχρι την τελική εκδίωξή τους παγιδεύει στρατηγικά το νεοελληνικό κράτος, με οτιδήποτε αυτό σημαίνει.

Η ορθολογιστική ανασύνταξη και η υιοθέτηση ενός ορθολογιστικού προσανατολισμού αποτελεί ζήτημα επιβίωσης τόσο για την Κύπρο όσο και για την Ελλάδα. Δεν είναι δύσκολο να υιοθετηθεί μια νέα και ορθολογιστική στρατηγική, αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί να παραμεριστούν ανυπόστατες και ατεκμηρίωτες θέσεις που εκκολάπτει η κομματική συμβατική σοφία στην Κύπρο και υιοθετούν άκριτα και επιπόλαια οι εν πολλοίς και επί μακρόν ολοφάνερα αδιάφορες πλέον πολιτικές εξουσίες της Αθήνας.

Ένας ορθολογιστικός στρατηγικός προσανατολισμός επιβίωσης είναι προς το συμφέρον του συνόλου των Ελλήνων εντός του κυπριακού κράτους και εντός του ελλαδικού κράτους.

Εξ ου και έφθασε ο καιρός, η Κύπρος να απαιτήσει ρητά και ξεκάθαρα από την Αθήνα να αναλάβει τις ευθύνες της για την ασφάλεια και την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Κυπρίων πολιτών. Μεταξύ άλλων, άμεση στρατιωτική εξισορρόπηση της Τουρκίας με αναβίωση και ανάπτυξη του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου (προϋπόθεση ασφάλειας των μη κατεχομένων και διαιώνισης της ΚΔ) και διπλωματικές πρωτοβουλίες σύμπραξης της Αθήνας με τη δεδηλωμένη θέση της Λευκωσίας ότι η Πράξη Προσχώρησης που για τα μέλη της ΕΕ είναι νομικά δεσμευτική θα αποτελέσει την βάση οργάνωσης της ΚΔ και τερματισμού των παράνομων τετελεσμένων του 1974.

Οι στρατηγικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές και όποιες κοινωνίες δέχονται να τις θεωρούν οι άλλοι ως αναλώσιμες αποστέλλονται πάνω στην ανελέητη Κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων.

Εδώ μερικά αναρτημένα άρθρα και δοκίμια, υπάρχουν πολλά άλλα:

«Διαπραγματευτικό κεκτημένο», η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα, το ΣΑ και ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ https://piotita.gr/?p=36913

Η Κυπριακή Δημοκρατία και το ελλαδικό κράτος στην κόψη του ξυραφιού. Νομική, θεσμική, πολιτική αιτιολόγηση για ριζική επανατοποθέτηση https://wp.me/p3OqMa-21E

Κυπριακό: Η μεγάλη παγίδα https://piotita.gr/?p=8048

Αλλαγή στρατηγικής για το Κυπριακό: Διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας και το «Διαπραγματευτικό κεκτημένο» https://piotita.gr/?p=8066

Υποχωρώντας αυτοκτονούμε και διαφθείρουμε εις βάρος μας τους διεθνείς θεσμούς https://piotita.gr/?p=4101

Η ελληνική πλευρά αυτοπαγιδευμένη. Συμφορά μας, ικετεύει για… ΔΔΟ και… μόνο ολίγον Αιγαίο https://wp.me/p3OqMa-1Un

Πλαίσιο αρχών για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού με γνώμονα το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Διεθνές Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων 4 LANGUAGES

https://piotita.gr/?p=25057

by Alfred de Zayas, Έποικοι – Εγκλήματα πολέμου – Καταστατικός Χάρτης ΟΗΕ, Διεθνές Δίκαιο http://wp.me/p3OlPy-1lx

Υστερόγραφο: Μερικές σύντομες επισημάνσεις:

1. Η ΚΔ εντάχθηκε ολόκληρη στην ΕΕ. Η «λύση» είναι μια και μοναδική: Η εφαρμογή του κοινοτικού νομικού κεκτημένου όπως προνοεί η Πράξη προσχώρησης στην ΕΕ διασφαλίζει τα πολιτικά δικαιώματα όλων των πολιτών και ένα βιώσιμο πολίτευμα απαλλαγμένο από τα αποικιοκρατικά βαρίδια. Τα υπόλοιπα, όπως ρυθμίσεις και δικαιώματα για θρησκευτική και πολιτισμική ελευθερία, είναι υπόθεση των Κυπρίων χωρίς όμως την παρουσία της Άγκυρας.
2. Τα μόνα ισχύοντα ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ ρητά αναφέρουν την παρανομία και ζητούν: «την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση όλου του στρατιωτικού προσωπικού» και γίνεται σαφές ότι στις διαπραγματεύσεις επίλυσης της κρίσης «ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΗΡΕΑΣΤΟΥΝ» ΑΠΟ ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΤΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ».
3. Αναφέρεται και εδώ ότι νομικά, θεσμικά και πολιτικά ακλόνητη θέση αφορά το Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2, παράγραφος 7 του Χάρτη του ΟΗΕ, όπου διατυπώνονται ρητά οι δικαιοδοσίες του ΣΑ αλλά και τα όρια αυτών των δικαιοδοσιών: «ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΤΗ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΝΕΙ ΣΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΡΥΘΜΙΣΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΤΗ».

https://simerini.sigmalive.com/article/2023/8/6/autoktonia-tou-enos-dekatou-tou-ellenismou-sten-kupro-me-ddo/