Blog

Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

Προσφάτως το υπουργείον εθνικής αμύνης εξέδωσεν δύο έγγραφα αφορώντα σε προσωπικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, το υπηρετήσαν στην Κύπρο σε κρίσιμες περιόδους, όπου σημειώθηκαν εχθροπραξίες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, με αποκορύφωμα τον πόλεμον του 1974.

Με το πρώτον έγγραφον αποδίδεται στο ανωτέρω προσωπικό οικονομική ενίσχυση εκ 200 € για τον υπολειπόμενον χρόνον της ζωής του. Είναι πράξις θετική. Μάλιστα προ της μειώσεως κατά 55% των συντάξεων των «ευεργετηθέντων», θα εθεωρείτο, ωσάν οικονομική ένεση ανακουφίσεως των οικονομικών βαρών ενός εκάστου. Ωστόσο με τις πληθωριστικές τάσεις και με προοπτική διαρκούς αυξήσεώς των, η ανωτέρω ενίσχυση απλώς λειαίνει απώλειες εξ αιτίας του οικονομικού τούτου προσκόμματος.

Το δεύτερον έγγραφον περί απονομής αναμνηστικού μεταλλίου «τῇ αιτήσει» στους στρατιωτικούς, τους διατελέσαντας εν Κύπρῳ κατά τις κρίσιμες περιόδους της ιστορίας της μεγαλονήσου, δεν έχει προηγούμενον στην παγκόσμιο Ιστορία. Σύμφωνα με τα αληγή ειωθότα των στρατών του κόσμου προβλέπεται, οι διοικητές των υπ’αυτών συμμετεχόντων σε πολεμικές επιχειρήσεις και έχοντας ιδίαν αντίληψιν των διαδραματισθέντων καθώς και τον βαθμόν των αποφασιστικών ενεργειών τών υφισταμένων τους, συντάσσουν αναφορές περιγράφοντας την πράξη και προτείνουν την αναλόγου αξιακής τιμής ηθική αμοιβή.

Έρχεται μετά μισόν αιώνα σήμερα ένας πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου εθνικής αμύνης και ζητεί από τους υπερήλικες πλέον (οι περισσότεροι ήδη έχουν συγχωρεθεί) να αιτηθούν ένα απλό αναμνηστικό μιας καταστάσεως, όπου οι πλείστοι των συμμετασχόντων, πιστοί στον όρκο τους, διέθεσαν το είναι τους σε έναν αγώνα, έχοντας σαν κυρίαρχο σκέψη, εν μέσω μαχών, το ότι τα κόκκαλά τους θα έμεναν εκεί στα άγια χώματα της Κύπρου.

Αργότερα, κάποιοι τραγωδοί θα ιστορήσουν τις ψυχές εκείνων των Ελλήνων πολεμιστών, που περιπλανώνται σε τούτον τον ουρανό, που ενώνει την μητέρα Πατρίδα με το αιματοβαμμένο νησί. Και τούτο το μοιρολόϊ θα φέρνει δάκρυα εθνικής οδύνης στους αδικαίωτους της Κύπρου, όταν θα βλέπουν την μητέρα πατρίδα να παραγνωρίζει, να υποεκτιμά και να αγνοεί τα παιδιά της. Και κάπου πίσω στο μισοσκόταδο του θεάτρου της ζωής θα υπάρχει ένας χορός, που θα επαναλαμβάνει με ύφος βλοσυρό και φωνή σπηλαιώδη, το ρυθμικό μοτίβο «… η Κύπρος κείται μακράν… η Κύπρος κείται μακράν…».

Άραγε υπάρχει κάποιος Έλλην σε υπεύθυνη θέση, εκχωρηθείσα σ’αυτόν από τους αγνούς Έλληνες που τον ανέδειξαν με την εμπιστοσύνη τους, ώστε να εκπροσωπούνται για ό,τι -αυτοί οι συνεπείς προς τις, προς την Πατρίδα, υποχρεώσεις τους Έλληνες- αποδίδουν το εξ Αυτής προς αυτούς οφειλόμενο; Και το βασικόν οφειλόμενον είναι το καλύτερον αύριον των επιγενομένων ομαίμων και ομοδόξων Ελλήνων. Υπάρχει άραγε κάποιος υπεύθυνος υπουργός, ο οποίος ανοίγοντας οποιοδήποτε λεξικό έχει ανακαλύψει, ότι υπουργός σημαίνει υπηρέτης του λαού και όχι δεσπότης -και κατά την τουρκική παραμένουσα εν Ελλάδι νοοτροπία «δερβέναγας»;

Και ακόμη μία λεπτομέρεια για το αναμνηστικόν τη αιτήσει. Ζητείται από τους ενδιαφερομένους στρατιωτικούς να προσκομίσουν πιστοποιητικόν ποινικού μητρώου, ώστε να θεωρηθούν άξιοι μιας παρελθούσης προς την πατρίδα προσφοράς. Οποίος ταπεινωτικός τρόπος συμπεριφοράς εκ μέρους ταγών της πολιτείας προς πολίτες, οι οποίοι εν ονόματι της Πατρίδος και υπέρ αυτής έχουν προβεί σε πράξεις ατομικής θυσίας!

Αυτοί οι συλλογισμοί ας θεωρηθούν ως θέσεις ειλικρινούς ανησυχίας των όσων έχουν αποκτήσει μίαν πείρα ζωής και θανάτου σε μία γη ιερή.

Επί πλέον, κάποιες νύξεις παραινέσεων προς νεωτέρους -ανεξαρτήτως θέσεως- στην κλίμακα της κρατικής ιεραρχίας. Προϋποτεθείσθω, ότι ουδείς είναι παντογνώστης και ουδείς αναμάρτητος.

Δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες και λεονταρισμοί απευθυνόμενοι προς τον βεβαιωμένον εχθρόν. Ούτε διαμαρτυρίες προς πάντα φορέα συνασπισμών, οικονομικών ενώσεων και επικλήσεις προς εφαρμογήν άρθρων διεθνούς δικαίου. Τούτο μαρτυρεί αδυναμίαν. Ουδέν διεθνές δίκαιον θα σταθεί αρωγόν ημών, χωρίς ταυτόχρονες και μη εκτιμηθείσες απώλειες. Ας θυμηθούμε τις αποφάσεις του ΣΑ/Ηνωμένων Εθνών κατά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Αγνοήθηκαν περιφρονητικά. Όλες οι αποφάσεις εφ’όσον δεν εξυπηρετούν συμφέροντα ισχυρών είναι απλές θεωρίες. Το δίκαιον το δημιουργούμε εμείς με το κτίσιμο μιας φοβιστικής εθνικής ισχύος. Με τον τρόπο αυτό αποτρέπεται κάθε σκέψη για προσβολή της Ελλάδος.

Και τότε ίσως κατανοηθεί από τον οιονδήποτε υπεύθυνο ανεξαρτήτως χρώματος τι σημαίνει «Ελλάς ευγνωμονούσα».