Blog

Προβληµατίζοµαι… “28η Οκτωβρίου 1940 – Ηµέρα Μνήµης” Της ∆έσποινας Κορωναίου Μέλους της ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ

28η Οκτωβρίου 1940. Μία από τις µεγαλύτερες, ίσως, ηµεροµηνίες της Ελληνικής Ιστορίας, ένας σηµαντικός σταθµός για την Πατρίδα µας. Ένας σταθµός που συµβολίζει την πάλη του µικρού έναντι του µεγάλου, του δίκαιου µε το άδικο, του λογικού µε το παράλογο. Είναι η ηµέρα του αγώνα για την ελευθερία και τα δικαιώµατα του ανθρώπου. Είναι η ηµέρα που η Ελλάδα, δια στόµατος του Κυβερνήτη της, έλεγε ηρωϊκά, θαρραλέα, παληκαρίσια το περίλαµπρο “ΟΧΙ” της. Και αυτό το ΟΧΙ αντιπροσώπευε το θάρρος και τον παλµό της ελληνικής καρδιάς. Τη δύναµη και το µεγαλείο του ελληνικού έθνους. Η Ελλάδα των ελαχίστων εκατοµµυρίων, η Ελλάδα όµως του Μαραθώνα, της Σαλαµίνας, του 1821, έναντι των δεκάδων εκατοµµυρίων της Ιταλίας ! Μόνο στα πιο τρελλά όνειρα µπορεί κανείς να το δει. Τρία γράµµατα – ΟΧΙ – µία λέξη µόνο, ένα νέο “Μολών Λαβέ”, ένα σύµβολο, µία µεγάλη ιδέα! Αυτά όλα ήταν το πολεµιστήριο σάλπισµα της πατρίδας. Και σ΄αυτό απάντησε σύσσωµος ο ελληνικός λαός, ακούστηκε η αθάνατη ελληνική κραυγή πάνω από τις θάλασσες και τα βουνά, δίνοντας το µεγάλο “παρών”. Ήταν η αυθόρµητη κίνηση, δεν υπήρχε λογική εκείνη την ώρα. Η Ελληνική Σηµαία, το σύµβολο της αθάνατης ελληνικής ψυχής, έπρεπε να ανέβει όσο πιο ψηλά γίνεται, να υποκλιθεί µπροστά της ολόκληρη η οικουµένη. Πολλοί χαρακτήρισαν την αντίσταση των Ελλήνων ως παραφροσύνη. Η παραφροσύνη όµως αυτή εξελίχθηκε σε δέος! ∆έος γι΄αυτούς τους νέους τριακόσιους, που πήγαιναν να πεθάνουν γι΄αυτή την υπέροχη Πατρίδα. Γι’ αυτή τη Σηµαία, που κυµατίζοντας ψηλά, ήθελε να φέρει την πνοή του ανέµου της ελευθερίας, να βοηθήσει τους Έλληνες φαντάρους, που ξεκίνησαν αποφασιστικά από τα ελληνικά βουνά και τους ελληνικούς κάµπους, να πάρουν κουράγιο και δύναµη, να ζεστάνει η καρδιά τους, να τους δίνει πίστη για τη νίκη. Οι Έλληνες φαντάροι !! Αυτοί που περιφρόνησαν τον θάνατο, που έδειξαν τέτοια αυτοθυσία, τέτοια ανάταση ψυχής, τόση υπερηφάνεια, τέτοια αγωνιστική διάθεση που δεν πρόκειται σε καµιά ιστορία, κανενός λαού να αναγραφεί. Οι µαχητές αυτοί, που πολεµούσαν µέρα νύχτα, χωρίς ξεκούραση, χωρίς αντικαταστάτες – πού να βρεθούν άλλωστε; -πεινασµένοι, διψασµένοι, χτυπηµένοι από αρρώστιες, από κρυοπαγήµατα, χωρίς να εκφράσουν κανένα παράπονο. Η Ελλάδα πάνω απ΄όλα! Το όνειρο για τη νίκη και την ελευθερία θέρµαινε τις καρδιές τους και τους έδινε απίστευτη ζωντάνια να συνεχίσουν. Η ανθρωπότητα αναρωτιέται αν όλα αυτά που γίνονται είναι αλήθεια ή ένα όνειρο. Το χώµα ποτίζεται µε το ελληνικό αίµα και η γη σπέρνεται µε τα ελληνικά οστά, παρ΄όλα αυτά η Ελλάδα προχωρεί και ο παγκόσµιος έπαινος είναι απόλυτα δικαιολογηµένος. Και µετά έρχεται το δεύτερο κτύπηµα, ήλθε η τραγωδία. Και λοιπόν; Θα σταµατήσουµε; Η αδούλωτη Ελλάδα πολεµά παντού, στα βουνά, στις πόλεις, στα χωριά, στις θάλασσες. Και θαυµατουργεί και πάλι. Η θυσία µεγάλη, η καταστροφή τεράστια. Τι µας νοιάζει όµως; Η Ελλάδα βγάζει µόνο ήρωες! Και το αποδεικνύει περίτρανα. Τα χρόνια πέρασαν. Το αιώνιο όµως πρωϊνό της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν θα σβήσει ποτέ. Οι Έλληνες δεν πρέπει να ξεχνούν. Και σήµερα οι καιροί είναι πάλι δύσκολοι. Η δικαιοσύνη δεν µας δείχνει και το καλύτερο πρόσωπό της, η αλήθεια είναι σπάνιο είδος, και η αξιοπρέπεια πολύ λίγο µας ακολουθεί. Η Πατρίδα µας γίνεται στόχος πολλών άπληστων και παράλογων και πάλι. Εµείς δεν πρέπει να τους αφήσουµε να κινούνται µε την δική τους λογική. Πιστεύω ότι η δικαιοσύνη θα έλθει. ∆εν µπορεί και δεν πρέπει να γίνει διαφορετικά. Η Ιστορία δεν πρέπει να ξεχνιέται. Η σηµερινή γενιά και οι άλλες που έρχονται ας λάβουν υπόψη ότι κάθε µέτρο ελληνικής γης που όλοι µας πατάµε αυτή τη στιγµή έγινε τρόπαιο και βωµός. Ας σεβαστούµε λοιπόν τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας µας και ας µείνει χαραγµένη στη µνήµη µας η θυσία όλων εκείνων που αγωνίστηκαν για να αναπνέουµε εµείς σήµερα ελεύθεροι. Ας βοηθήσουµε όλοι, για να στέκεται όρθια η Ελλάδα µας, η Πατρίδα µας, αυτή η οµορφότερη γωνιά όλης της γης