Blog

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ (Δ΄ΣΣ)

1-2-3 Οκτωβρίου 2007

 

EIΣΑΓΩΓΗ

 

Υπό Αντιστρατήγου ε.α. Γ. ΚΟΡΑΚΗ

Mέλους του ΔΣ/ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ

 

 

Kυρίες και Κύριοι,

 

            Με την Τουρκία η ιστορία μας χωρίζει η γεωγραφία όμως μας ενώνει. O ελληνισμός γεύθηκε  από τους νεοτούρκους την γενοκτονία και την εθνική συμφορά κατ΄επανάληψη και στη συνείδησή μας τα γεγονότα αυτά είναι βαθειά ριζωμένα.

            Οι σχέσεις μας με την Τουρκία πέρασαν από διάφορες φάσεις οι σπουδαιότερες των οποίων είναι η Οθωμανική κατάκτηση της χώρας μας, η πολυαίωνη σκλαβιά, η σταδιακή απελευθέρωσή της, η Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή, η Ζυρίχη και σχετικά πρόσφατα η κατάκτηση της μισής Κύπρου.

            Οι διεκδικήσεις της Τουρκίας διαχρονικά εστιάζονται στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.

            Η Τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου ήταν και είναι ο πάγιος και τελικός στόχος της. Η μεθόδευση υλοποιείται σταδιακά με καταλήψεις ενδιάμεσων στόχων τα τελευταία πενήντα χρόνια. Επιγραμματικά επισημαίνονται ως σταθμοί:

            α.         Η Ζυρίχη του 1959. Ήταν το πρώτο επίτευγμα της Τουρκικής επεκτατικής πολιτικής (επάνοδος του Τουρκικού Στρατού στην Κύπρο, εγγυήτρια δύναμη η Τουρκία).

            β.         Η Τουρκοανταρσία του 1963. Πέτυχε την de facto διοικητική διχοτόμηση.

            γ.         Η Τουρκική αεροπορική επίθεση του Αυγούστου του 1964 που εμπέδωσε την Τουρκική αποφασιστικότητα. Οι Τουρκικοί βομβαρδισμοί απέδειξαν, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επέμβει στρατιωτικά και συνεπώς δεν υπολογίζεται.

            δ.         Το 1967 με την απειλή πολέμου επέβαλε την ανάκληση της Ελληνικής Μεραρχίας που  άφησε την Κύπρο χωρίς στρατιωτική άμυνα.

            ε.         Το 1974 με την στρατιωτική εισβολή πέτυχε την κατάληψη της μισής Κύπρου.

 

            Η Τουρκία κατονομάζει με άνεση τα θύματά της και τις επόμενες διεκδικήσεις της. Ξέρει τι θέλει και δεν κρύβει τις προθέσεις της. Στην Κύπρο  σήμερα εξασκεί πλήρη έλεγχο στον αέρα, τη θάλασσα και την ξηρά. Δεν αντιμετωπίζει στην Κύπρο στρατιωτική απειλή. Δεν κουράζεται να κατονομάζει τη Θράκη και το Αιγαίο ως τα επόμενα θύματά της

            Για περισσότερα από τριάντα χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική μας διαφορά με την Τουρκία είναι νομικής φύσεως και αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας , αν και γνωρίζει ότι εδώ και 25 χρόνια η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει ξεπεραστεί από την ΑΟΖ.  Για πολλά χρόνια όμως η Τουρκία συνεχώς προσθέτει νέα θέματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όπως οι γκρίζες ζώνες, η αποστρατικοποίηση των νησιών, το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης κ.λ.π.

            Στη Θράκη έχει στόχο να ανάγει τη θρησκευτική μειονότητα σε εθνική κοινότητα ενώ εμείς συνεχίζουμε την πολιτική του κατευνασμού. Εκβιάζει επικαλούμενη άλλοτε μειονοτικά και άλλοτε ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Με πολύ ενδιαφέρον θα ακούσουμε την εισήγηση για το μειονοτικό από τον ομιλητή μας.

            Η Τουρκία χρησιμοποίησε τα τελευταία χρόνια όπλα που αποδείχθηκαν αποτελεσματικά στην προώθηση των στόχων της. Το πρώτο ήταν ο υπερβολικός τονισμός (ιδιαίτερα στο ΝΑΤΟ) της σπουδαιότητας της γεωγραφικής θέσης της. Πώλησε ακριβά ιδιαίτερα στους Αμερικανούς τη γεωγραφική της θέση, το μέγεθος του χώρου, τον μεγάλο πληθυσμό, την στρατιωτική της δύναμη και την συνεπή αφοσίωσή της στους συμμάχους της. Η δύναμή της απορρέει από τους εκβιασμούς. Πάντοτε θυσιαζόταν η «μικρή» Ελλάδα για χάρη της Τουρκίας. Το δεύτερο ήταν ο εκφοβισμός της χώρας μας. Οι επιτυχίες στην Κύπρο και τη Θράκη, το άνοιγμα των αξιώσεων στο Αιγαίο, οι καθημερινές παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας έκτισαν τη διεθνή προπαγάνδα των Τούρκων για γκρίζες ζώνες, κέρδισε μάχες «κατανόησης» των δικαιωμάτων της στο Αιγαίο και τέλος πέτυχε τον εκφοβισμό με απειλές πολέμου και με casus belli. Το τρίτο όπλο που χρησιμοποιεί η Τουρκία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είναι το χαρτί της ΕΕ που την ανέχεται.

            Με τη συμπεριφορά της η Τουρκία πέτυχε να εμπεδώσει τις διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας και το σπουδαιότερο να παρουσιάσει μια θολή εικόνα στους τρίτους, που δεν είναι καλά ενημερωμένοι, ότι έχει το δίκιο μαζί της. Αυτό αποδείχθηκε στην υπόθεση των Ιμίων, όπου πείσαμε την Τουρκία ότι δεν έχουμε διάθεση και βούληση να φθάσουμε μέχρι την ένοπλη άμυνα για να αντιμετωπίσουμε τον επεκτατισμό της.

            Είναι προφανές ότι η Κύπρος δεν μπορεί να κηρύξει απελευθερωτικό πόλεμο κατά της Τουρκίας όση δύναμη και αν αποκτήσει. Οφείλει όμως να αποκτήσει δύναμη ως αποτρεπτικό αντίπαλο δέος ώστε να μην υποκύπτει σε εκβιασμούς και απειλές.

            Η Κύπρος της ΕΕ έχει το ηθικό και νομικό πλεονέκτημα και το σπουδαιότερο έχει συνεταίρους. Όλα όμως αυτά δεν τη σώζουν την κρίσιμη ώρα αν και όταν η Τουρκία αποφασίσει να υλοποιήσει τα σχέδιά της. Τότε ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία θα σταθεί εμπόδιο. Μόνο η δύναμη μπορεί να την σώσει από τις Τουρκικές επιβουλές.

            Σε ότι αφορά την Ελλάδα πρέπει να αποδεχθούμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες με διάφορες στρατηγικές έγιναν προσπάθειες αποτελεσματικής αναχαίτισης της επεκτατικής Τουρκικής πολιτικής, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα η αξιοπιστία της χώρας μας τραυματίστηκε και η αξιοπρέπειά μας μειώθηκε.

            Σήμερα ακολουθείται η στρατηγική της ενίσχυσης εκ μέρους μας της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Όλη η πολιτική φιλοσοφία αυτής της Στρατηγικής είναι ότι κάποιοι θα πιέσουν την Τουρκία να εξευρωπαϊστεί. Δηλαδή να παύσει να μας απειλεί. Με την ελπίδα αυτή κύλισαν νικηφόρα τα τελευταία χρόνια για την Τουρκία και της δόθηκε η ευκαιρία να προωθήσει την ευρωπαϊκή της πορεία και να απενοχοποιηθεί για το έγκλημα της εισβολής στην Κύπρο.

            Η συνταγή της επιβίωσης του ελληνισμού είναι η πειστική άμυνα. Χωρίς αυτή, διαπραγματευτική ικανότητα δεν έχουμε, πρωτοβουλίες δεν μπορούμε να πάρουμε μέρα με τη μέρα θα υποτασσόμεθα αμαχητί σε όλες τις τουρκικές αξιώσεις.

            Η στρατιωτική ισχύς και δύναμη, η αποτελεσματική διπλωματία της, η ανεπτυγμένη οικονομία και αποφασιστικότητα, η δύναμη της βούλησης του λαού για επιβίωση είναι η μόνη ελπίδα. Η πολύπτυχη αυτή δύναμη (στρατιωτική, διπλωματική, οικονομική),  είναι η μόνη συνταγή για αναζήτηση λειτουργικής ευρωπαϊκής λύσης του ενωμένου Κυπριακού κράτους και για την απόκρουση των  απειλών και εκφοβισμών εναντίον της Ελλάδος. Η Ελλάδα και η Κύπρος συνθέτουν μια πολύ ισχυρή γεωστρατηγική δύναμη. Χωρίς την Κύπρο αυτόματα η Ελλάδα συρρικνούται σε μια μικρή χώρα. Η Ελλάδα με την Κύπρο είναι υπερδιπλάσια δύναμη. Με την Κύπρο Τουρκοκρατούμενη η Ελλάδα είναι λιγότερο από μισή.

            Θα κλείσω τη σύντομη αυτή εισήγησή μου λέγοντας ότι η «φιλία» την οποία κάποιοι, αρχής γενομένης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο προσπαθούν να κτίσουν με την Τουρκία μας θυμίζει το ανέκδοτο του Κολοκοτρώνη με τον κάβουρα και το φίδι που αποφάσισαν να κάνουν κουμπαριά. Το βράδυ πήγαν να κοιμηθούν στην τρύπα του φιδιού που την ώρα του ύπνου κουλουριαζόταν και έσφιγγε τον κάβουρα για να τον ξεκαυκαλιάσει και να τον φάει. Είδε και αποείδε ο κάβουρας, ξέχασε την κουμπαριά και έδωσε μια δαγκωματιά στο φίδι και το άφησε ξερό. Το πρωί τράβηξε ισιωμένο σε ευθεία γραμμή το φίδι από την τρύπα και περίλυπος τάχα ο κάβουρας είπε : «Αν κοιμόσουν ίσια κουμπάρε δεν θα χαλάγαμε την κουμπαριά».

            Θα τελειώσω κύριοι Αξιωματικοί με τούτο. Συμφωνούμε στην πολιτική αμνησικακία η οποία όμως δεν συνεπάγεται και ιστορική αμνησικακία.

            Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.