Blog

Θα ακολουθήσει ένα δεύτερο μέρος, φιλοσοφικό, όπου θα γίνει μια φιλοσοφική ανάλυση των γεγονότων.

Εισαγωγή
Για να διερευνήσουν θεμελιώδη ανθρωπολογικά και πολιτικά ζητήματα, φιλόσοφοι, θεολόγοι, διανοούμενοι και επιστήμονες επιχείρησαν με τους στοχασμούς τους ανατομή της ανθρώπινης φύσης, χωρίς να έχουν καταλήξει αν αυτή είναι καλόβουλη ή κακόβουλη. Ο Φλωρεντίνος πολιτικός στοχαστής και συγγραφέας Niccolò Machiavelli (1469 – 1527) πίστευε ότι οι άνθρωποι είναι «αχάριστοι», «ασταθείς», και «υποκριτές». Από τη φύση τους είναι φιλόδοξοι, καχύποπτοι και κακοί, οπότε ενεργούν πάντοτε με κακοήθεια και ποτέ δεν πράττουν το καλό πάρα μόνο από ανάγκη.

O Άγγλος φιλόσοφος Thomas Hobbes (1588-1679) διέκρινε στο ανθρώπινο είδος «την αιώνια και ασίγαστη επιθυμία για ισχύ», η οποία δε σταματά παρά μόνο με το θάνατο. Οι βασιλείς που διαθέτουν μεγάλη ισχύ προσπαθούν να την εξασφαλίσουν με νόμους στο εσωτερικό και με πολέμους στο εξωτερικό. Κι όταν πετυχαίνουν το σκοπό τους, παρασύρονται από νέες επιθυμίες: τη δόξα που θα κερδίσουν από νέες κατακτήσεις, τις ανέσεις και τις σαρκικές απολαύσεις ή επιζητούν να αποσπάσουν το θαυμασμό και την κολακεία των συνανθρώπων τους για τις ικανότητές τους σε μια τέχνη. «Οι προφορικές δεσμεύσεις είναι πολύ αδύναμες για να αναχαιτίσουν την ανθρώπινη φιλοδοξία, την πλεονεξία, το θυμό και άλλα πάθη […]».

Ο Γερμανός φιλόσοφος Immanuel Kant (1732-1804) υποστήριζε ότι «στον άνθρωπο υπάρχει μια φυσική ροπή για το κακό», αν και αναγνώριζε ότι «η πρωταρχική καταβολή […] είναι μια καταβολή για το αγαθό». Τις φυσικές καταβολές του ανθρώπου, οι οποίες τον ωθούν να χρησιμοποιεί το Λόγο [=λογικό], τις καλλιεργεί η Φύση, που έπλασσε τους ανθρώπους «ασυνεννόητους, ματαιόδοξους και εριστικούς, αδιάκοπα διψαλέους για υλικά αγαθά ή για κυριαρχία!», ώστε «διαμέσου των πολέμων […], έπειτα από μια γενική εσωτερική εξάντληση των δυνάμεών τους, […] να βγουν από τη χωρίς νόμους κατάσταση των αγρίων και να συνασπισθούν σε μια κοινωνία εθνών, όπου κάθε κράτος, ακόμη και το πιο μικρό, θα μπορεί να περιμένει την ασφάλεια και το δίκιο του όχι από τη δική του ισχύ ή από δική του δικαιοκρισία, αλλά μόνο απ’ αυτή τη μεγάλη κοινωνία των εθνών (το κοινό των Αμφικτυόνων), από μια συλλογική δύναμη και από την απόφαση που θα παίρνει σύμφωνα με νόμους η συλλογική βούλησή της».

ΕΔΩ! η συνέχεια.