Blog

α. Η Βραζιλία της εντεινόμενης Κοινωνικής και Οικονομικής Κρίσης, και έχουσα μετά από τρεις μήνες την ευθύνη διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, απειλείται τώρα και με Πολιτική Αποσταθεροποίηση.

Η από τον Ιανουάριο 2011 Πρόεδρος Ντίλμα Ρουσέφ, τέθηκε υπό την κρίση της Γερουσίας με το ερώτημα της παραπομπής σε δίκη, κατηγορούμενη για Παραβίαση της Νομοθεσίας Περί Προϋπολογισμού. Μετά από Μαραθώνια Συνεδρία διάρκειας είκοσι ωρών, η Γερουσία παρέπεμψε, με ψήφους 55 έναντι 22, την Πρόεδρο να δικαστεί, κάτι που την υποχρέωσε να υποβάλλει την παραίτησή της.

Ωστόσο, η ίδια δηλώνει ότι θα συνεχίσει έως το τέλος τον αγώνα της για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του Συντάγματος, αρνούμενη ότι διέπραξε οποιοδήποτε αδίκημα και κινητοποιώντας σε διαδηλώσεις τους οπαδούς της. Αντικαταστάτης της ορκίστηκε, ο έως πρότινος στενός συνεργάτης της και Αντιπρόεδρος, Μισέλ Τέμερ.

Εκτιμάται ότι η δίκη της Προέδρου Ρουσέφ θα διαρκέσει επί εξάμηνο, με αβέβαιες επιπτώσεις επί της Πολιτικής, Κοινωνικής και Οικονομικής σταθερότητας μιας χώρας 150 εκατομμυρίων κατοίκων , μέλους της ομάδας των BRICS και με ιδιαίτερη γεωπολιτική βαρύτητα για την Αμερικανική Ήπειρο, αλλά και το όλον γήινο σύστημα.

β. Η Τουρκία των Νεο-Οθωμανών Ερντογάν- Νταβούτογλου, έκανε ένα ακόμη μεθοδευμένο βήμα μετάβασης προς ένα Προεδρικό Σύστημα Διακυβέρνησης, όπου η Εξουσία θα είναι συγκεντρωμένη στα χέρια του ”Ενός Ανδρός”, του Ερντογάν.

Η παραίτηση Νταβούτογλου, τόσο από την Πρωθυπουργία όσο και από την Αρχηγία του κυβερνώντος κόμματος Α.Κ.P. μοιάζει να είναι μία ευφυής ,αρμονική σύμπραξη/υποταγή του πίσω από τον αληθώς χαρισματικό και πολυτάλαντο Ερντογάν. Το επόμενο βήμα θα είναι το αναμενόμενο για το επόμενο έτος Δημοψήφισμα, το οποίο θα θεσμοθετήσει και επισήμως τον ρόλο του ”Νέου Σουλτάνου”.

Ο Σουλτάνος αυτός έχει και ποτέ δεν το έκρυψε, αντιθέτως το διαλαλεί και το εφαρμόζει εμπράκτως ως συνεπή Εξωτερική Πολιτική, φλογερά όνειρα για διαρκώς και ακατάσχετα επεκτεινόμενη Κυριαρχία, διεκδικώντας ρόλους Περιφερειακής ή ακόμη και Παγκόσμιας Δύναμης, παραγνωρίζοντας μέσα στη ζάλη και τη μέθη της έως τώρα Παντοδυναμίας του την Διεθνή Τάξη Ισχύος και τα όρια/ τις πραγματικές του δυνατότητες. Ως πού θα φτάσει αυτή η Παραληρηματική Δράση, η Ύβρις, για να χρησιμοποιήσουμε Αισχύλειο όρο, του όντος πολυτάλαντου, αλλά και από μακρού ήδη χρόνου, εκτροχιασμένου αυτού ανθρώπου? Είναι υπερβολή να εκφραστεί η σκέψη ότι ο άνθρωπος αυτός είναι απειλή για την παγκόσμια σταθερότητα και ειρήνη?

γ. Η Γερμανία ”σήμερα” κινείται στον Αστερισμό Χρηματοδότησης Ταχέως Εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεών της, αφήνοντας οριστικά στο παρελθόν την περίοδο μετά το 1989, οπότε οι Αμυντικές Δαπάνες της διαρκώς μειώνονταν.

Η Deutsche Welle σε ανάρτησή της χαρακτηρίζει την περίοδο αυτή ως ”περίοδο αφοπλισμού”. Τί όμως συνέβη, για να αλλάξει άρδην η Στρατηγική της Τεράστιας και Πολυσήμαντης αυτής χώρας?

Η κρίση της Ουκρανίας, η απειλή του Ισλαμικού Κράτους, η εν γένει εκ βάθρων αλλαγή των γεωπολιτικών ισορροπιών στον μετά τον Ψυχρό Πόλεμο Κόσμο μας, έθεσαν την ανάγκη αναπροσανατολισμού της έως πρότινος Στρατηγικής.

Στις 10/5/2016, η Υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Ούρσουλα Φον Ντε Λάϊνεν ανακοίνωσε τη Νέα Στρατηγική Προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων, σύμφωνα με την οποία θα υλοποιηθεί πρόσληψη χιλιάδων Στρατιωτικών.

Ο Προϋπολογισμός του Υπουργείου Άμυνας θα ανέλθει έως το 2020 στα 39,2 δις Ευρώ, από τα 34,3 που είναι σήμερα, ενώ το ΝΑ.Τ.Ο. ζητά να ανέλθει στο 2% του Α.Ε.Π., δηλαδή στα 80δισ Ευρώ. Όμως η αλλαγή αυτή Στρατηγικής φαίνεται να υποστηρίζεται και από τις τάσεις της Γερμανικής Κοινής Γνώμης. Σχετικές σφυγμομετρήσεις των τάσεων αυτών, δείχνουν το ”δημόσιο αίσθημα” να συνάδει με την ανάγκη όπως η Γερμανία ανταποκριθεί χωρίς ενδοιασμούς στον ρόλο που επιτάσσουν τα νέα δεδομένα στις διεθνείς σχέσεις.