Blog

Η έντονη ρητορική στην οποία επιδίδεται ο πρωθυπουργός της Τουρκίας την τελευταία πενταετία στο Παλαιστινιακό τον έχει καταστήσει επικοινωνιακά εντός και εκτός Τουρκίας σε έναν από τους κύριους υπερασπιστές των Παλαιστινίων: άφησε άναυδο τον Σιμόν Πέρεζ στο Νταβός το 2009, υποστήριξε τους Τούρκους ακτιβιστές του Μαβί Μαρμαρά το 2010 και έχει καταφερθεί επανειλημμένα φραστικά εναντίον του Τελ Αβίβ με αφορμή τις κατά καιρούς κρίσεις που λαμβάνουν χώρα στην Γάζα. Ο χρόνος όμως πέρασε και οι εν λόγω κινήσεις φαντάζουν ανεπαρκείς εμπρός στις εξελίξεις. Εκτός από λόγια και κινήσεις εντυπωσιασμού έχει προβεί σε πράξεις ουσίας ο Έρντοαν; Ουσιαστικά όχι.
 Η ανθρωπιστική βοήθεια της Τουρκίας, μέσω μάλιστα του Ισραηλινού καναλιού, όχι μόνο δεν παρηγορεί αλλά αφήνει εκτεθειμένους τους Παλαιστινίους στην Γάζα, οι οποίοι περιμένουν κάτι πιο χειροπιαστό από την Άγκυρα. Διπλωματικά το τουρκικό ΥΠΕΞ έχει μειώσει στο ελάχιστο δυνατό σημείο το επίπεδο διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ και έχει ακυρώσει το πλαίσιο στρατιωτικής συνεργασίας. Οι τομείς μείωσης συνεργασίας των δύο πλευρών είναι σημαντικοί αναμφίβολα και καταδεικνύουν το μέγεθος της κρίσης. Ωστόσο κάτι τέτοιο θα ευσταθούσε εάν και οι εμπορικές σχέσεις των δύο χωρών ακολουθούσαν την ίδια πτωτική πορεία. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Το αντίθετο μάλιστα.
 Οι τουρκο-ισραηλινές εμπορικές σχέσεις όχι μόνο δεν μειώθηκαν την τελευταία πενταετία αλλά αυξήθηκαν με πρωτόγνωρους ρυθμούς. Αναμένεται δε το τρέχον έτος να φτάσουν σε κορύφωση με συνολικό όγκο συναλλαγών τα 5 τρις. δολ, ενώ το 2008 άγγιζε τα 3,8 τρις. δολ. Οι επιχειρηματίες των δύο χωρών συνεχίζουν ακάθεκτοι την συνεργασία τους παρά την ρητορική του Έρντοαν. Μερικοί δε από τους Τούρκους επιχειρηματίες μάλιστα μετέχουν και στο τριήμερο πένθος στη Τουρκία για τους νεκρούς Παλαιστινίους στην Γάζα εν τω μέσω του Ραμαζανίου…
Μπορεί ο Τούρκος υπουργός οικονομικών να δικαιολογεί την εν λόγω αντίφαση ως διαφοροποίηση μεταξύ της διακρατικής πολιτικής και των προσωπικών οικονομικών σχέσεων, αλλά δεν πείθει. Τα οικονομικά δεδομένα μιλούν από μόνα τους και προφανώς υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ λόγων και έργων της τουρκικής κυβέρνησης στο εν λόγω ζήτημα. Ανεξάρτητα από το είδος των αιτίων (η κοινή γνώμη της Τουρκίας εν όψει προεδρικών εκλογών, η σημασία των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων για την οικονομία της Τουρκίας παγκοσμίως κλπ.) που υπαγορεύουν αυτή την μανιχαϊστική στάση της Τουρκίας, βέβαιο είναι ότι, όταν δεν υπάρχει συμφωνία λόγων και έργων, τότε τα λόγια χάνουν την σημασία τους και τα έργα μιλούν από μονά τους.