Blog

Αναδημοσίευση από το Βήμα της Κυριακής 20/9/2015. Επιμέλεια Αναστάσιος Μπασαράς

Ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι πρώτος στις εκλογές της Κυριακής, το αποτέλεσμα δεν θα δείξει ούτε θα φέρει κάτι καινούργιο. Οι εκλογές αυτές δεν γίνονται για να αλλά-ξουν κάτι ή να δώσουν ελ-πίδες ή προσδοκίες, παρά την ιδεοληπτική και υβριστική προβολή του δήθεν «νέου», παρά την εξαγγελία ενός απροσδιόριστου και ασαφούς «αύριο». Είναι ίσως οι μοναδικές εκλογές που ούτε υπόσχονται ούτε προβάλλουν κάτι νέο και ελπιδοφόρο. Γίνονται για να επιβεβαιώσουν και να σταθεροποιήσουν ίσως μια υπαρκτή ζοφερή κατάσταση. Προκλήθηκαν από έναν διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να μάθει αν υπάρχει ακόμη. Η τελευταία φορά που προ-βλήθηκε και διαφημίστηκε κάποια «Αλλαγή» ήταν στις φθοροποιές, όπως αποδείχθηκαν, εκλογές του περασμένου Ιανουάριου. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών; Η πλήρης καταστροφή. Ίσως το μόνο ‘καλό’ που προέκυψε από αυτή τη μεσσιανική υστερία είναι η πικρή γνώση. Της απάτης και της καταστροφής μας. Αν τη χάσουμε κι αυτή, τελειώσαμε.
Η συχνή, αν και κάποτε σαρκαστική, αναφορά στην πολιτική σοφία του λαού είναι θέμα που πρέπει κάποτε να συζητηθεί και να ελεγχθεί. Είμαστε όντως ένας σοφός λαός που ψηφίζει, προφανώς ελεύθερα, με πλήρη συνείδηση και γνώση προσώπων και πραγμάτων; Και αν όντως η πολιτική μας σοφία και το εκλογικό μας ένστικτο είναι υψηλής στάθμης, τότε γιατί πολύ συχνά ψηφίζουμε αδαείς, γελοίους και επικίνδυνους ανθρώπους; Όπως ήταν οι περισσότεροι στην προηγούμενη Βουλή; Γιατί, παρά τη σοφία μας, όλο και βγαίνουμε απογοητευμένοι; Είναι ο γιαλός στραβός ή στραβά αρμενίζουμε; Και τα δύο, φρονώ. Θα έλεγα, μάλιστα, πως αυτό το σύνδρομο του στραβού γιαλού και του στραβού καπετάνιου συνιστά ένα γνωστό ελληνικό φαινόμενο. Ολοφάνερο στην πολιτική μας ζωή. Στην οικονομία μας. Στην εκπαίδευση και στην παιδεία μας. Αλλά όχι στη λογοτεχνία, στη μουσική, στα εικαστικά, ακόμη και στα θεατρικά μας συμβάντα. Γιατί έχουμε πάρει δύο Νομπέλ; Γιατί έχουμε στο διεθνές στερέωμα έναν Καβάφη και έναν Καζαντζάκη; Γιατί έχουμε στο εξωτερικό λαμπρούς επιστήμονες ενώ στο εσωτερικό οι άριστοι θεωρούνται μιάσματα; Γιατί, όπως έδειξαν τόσες φορές τα πράγματα, έχουμε ανάξιους και επικίνδυνους υπουργούς Οικονομικών, Εξωτερικών, Παιδείας, Πολιτισμού; Γιατί οι περισσότεροι ευρωβουλευτές είναι κομματικά ανδράποδα και όχι λίγες φορές πολιτικά ψώνια;
Γιατί; Επειδή υπάρχει, και θα υπάρχει πάντα, διαφορά ανάμεσα στην επιμέλεια, στη μελέτη και στην αμάθεια.
Στην πειθαρχία και στον χαβαλέ. Στην προσωπική αξιοσύνη και στη ρουσφετολογία. Στην ευγενική άμιλλα και ι στον παραγοντισμό. Στην εργατικότητα και στη λούφα. Γιατί και γιατί.
Με αυτά λοιπόν και με αυτά έχουμε έρθει εδώ. Πάλι μπροστά στον κίνδυνο και στην καταστροφή. Στους πρώτους εννιά μήνες του 2015 έχουμε κυοφορήσει δύο εκλογές και ένα δημοψήφισμα! Αποτέλεσμα: τερατογένεση. Όσο και αν οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα συνιστούντη θεμελιώδη αρχή και τη δόξα της δημοκρατίας, έρχεται μια στιγμή, όπως τώρα, σε αυτή την Κυριακή, που οι εκλογές δεν ευαγγελίζονται το νέο και το ελπιδοφόρο: επιβεβαιώνουν μια κατάσταση θλιβερή. Να το ξαναπούμε: οι εκλογές της Κυριακής, με το όποιο αποτέλεσμά τους, δεν ευαγγελίζονται νέα πράγματα. Επιβεβαιώνουν μια καταστροφή.
Όλα αυτά και άλλα πολλά τα έχουμε δει και ξαναδεί σε αυτή τη χώρα. Πολλοί τα προέβλεπαν, χωρίς να είναι δα και σοφοί. Πολλοί τα άκουγαν να έρχονται, άκουγαν τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», όπως περιγράφει τις επερχόμενες συμφορές ο Κ.Π. Καβάφης, ένας από τους πιο συνετούς πολιτικά και ηθικούς ποιητές μας. «Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα / αντιλαμβάνονται. Η ακοή / αυτών ‘ κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. / Η μυστική βοή / τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων./ Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν / έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί».
Ας μην ταραχθεί η καρδιά των λαϊκιστών. Ο ανθρώπινος, γήινος και τρυφερός Καβάφης δεν προβάλλει τον παντογνώστη υπεράνθρωπο απέναντι στον αδαή λαϊκό. Ούτε μας δασκαλεύει. Ούτε μας λέει ποιον να ψηφίσουμε. Λαϊκός και αυτός, του λαού άνθρωπος, προβάλλει  ενώπιόν μας την αδυναμία μας να συλλογιζόμαστε. Το ποίημα είναι πολιτικό και λέει : οι ‘λαοί’, εμείς, ‘εις την οδόν έξω’, καλό θα είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.