Blog

Αν και οι δεσμοί που υφίστανται από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης με την Συρία έχουν εξασθενήσει, τα σημερινά Στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας επιβάλλουν στον Πρόεδρο Πούτιν την στρατιωτική ανάμιξή του στην συριακή διαμάχη υπέρ του Προέδρου Άσσαντ.
Προσπαθώντας  να επισημάνουμε τα συμφέροντα της Ρωσίας, πέραν των βάσεων που αποκτά επί Συριακού εδάφους, θά μπορούσαμε να παραθέσουμε τις κάτωθι επεξηγήσεις.
Ένα σκεπτικό αυτής της ενέργειας του Προέδρου Πούτιν μπορεί να είναι η πρόθεσή του να επιβάλει ένα Συριακό κράτος, κατά βάση στα παράλια της Μεσογείου, στο οποίο η μειονότητα των Αλεβιτών θα μετατρέπετο σε πλειοψηφία. Εξυπακούεται ότι στην περίπτωση επικράτησης στην Συρία του ισλαμικού κράτους είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επακολουθούσε η απομάκρυνση τών Αλεβιτών στην καλύτερη περίπτωση.
Ωστόσο αφενός, η βιωσιμότητα αυτού του κράτους τίθεται εν αμφιβόλω χωρίς τον απαραίτητο εσωτερικό ζωτικό χώρο,αφ ετέρου, η προοπτική ενός κράτους Αλεβιτών δεν μπορεί να τύχει υποστήριξης και από τους άλλους συμμάχους του Άσαντ, όπως το ΙΡΑΝ καθόσον θα προκαλούσε μία μείζονα αναταραχή σε περιοχές που ελέγχονται από αυτό.  Ενδεχομένως δε, μία τέτοια ενέργεια να δυσαρεστούσε τις ΗΠΑ τη στιγμή που βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για το Ιρανικό πυρηνικό  πρόγραμμα.
Σε μία δεύτερη σκέψη προκαλείται το ερώτημα αν αυτή η Ρωσική στρατιωτική ανάμιξη προσφέρει υπηρεσία στη Δύση εξαργυρώνοντας την φημολογούμενη επιθετικότητά της στην Ουκρανία. Βέβαια αποτελεί γεγονός  ότι ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε καν οι ΗΠΑ δεν έχουν τη δυνατότητα, αλλά και την προθυμία να δώσουν ένα τέλος στον πόλεμο της Συρίας, αν και έχουν ήδη χρησιμοποιήσει δυνάμεις χωρίς μέχρι σήμερα καμμία επιτυχία και γιαυτό ίσως να την δέχονται ασμένως.
Ωστόσο μία τέτοια ερμηνεία θα ήταν μάλλον αδύναμη στην παρούσα χρονική περίοδο, δεδομένης της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία, αλλά και των εμπορικών σχέσεων που υφίστανται μεταξύ των.
Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ο Πούτιν αυτό που θέλει να κάνει στη Συρία είναι η πλήρης κατεδάφιση του ισλαμικού κράτους, πριν αυτό κυριαρχήσει και οι διάφορες οργανώσεις που το απαρτίζουν και στελεχώνονται από τζιχαντιστές, προερχομένων από τον Καύκασο, το Ουζμπεκιστάν, την Κιργιζία και την επαρχία Xinyang της Κίνας γυρίσουν στις περιοχές τους και προκαλέσουν μείζονα προβλήματα στη Ρωσία αλλά και στις χώρες τους.
Όμως δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να παραβλεφθεί στη Ρωσική επέμβαση η οικονομική διάστασή της, που αποσκοπεί στην διασφάλιση της Ρωσικής πρωτοκαθεδρίας στην Αγορά Φυσικού Αερίου στην Ευρώπη, ειδικά τώρα που τα κοιτάσματα της Βόρειας Θάλασσας δείχνουν ότι εξαντλούνται.
Η δυνητική απειλή γιά το ρωσικό φυσικό αέριο δείχνει να έρχεται από το Κατάρ το οποίο από το 1990 εκμεταλλεύται  μαζί με το Ιραν στον Περσικό κόλπο το ίσως  μεγαλύτερο κοίτασμα Φ.Α. στον κόσμοπου έχει  την ονομασία  ‘’SOUTH PARS”.
Η κυβέρνηση του Καταρ, το οποίο αποτελεί εναν από τους μεγαλύτερους προμηθευτές LNG (υγροποιημένο Φ.Α.) στον κόσμο, αναγκαζόμενη λόγω της πτώσης των τιμών των υδρογονανθράκων να διαμορφώσει μία πολιτική απόκτησης  νέων μεριδίων στην Διεθνή Αγορά Φ.Α. και στοχεύοντας ιδιαίτερα την Αγορά της Δ. Ευρώπης γνωρίζει εκ των προτέρων, ότι αυτό δεν θα μπορέσει ουδέποτε να επιτευχθεί με ένα ακριβό προιόν, λόγω της επιβάρυνσής του με το κόστος υγροποίησης και το κόστος μεταφοράς του δια θαλάσσης.
Έτσι λοιπόν ο σχεδιασμός της προβλέπει την κατασκευή αγωγού, ο οποίος θα διέρχεται μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας, Τουρκίας με κατευθυνση την Δ. Ευρώπη, καθιστώντας με αυτήν την επένδυση το Φ.Α. του Κατάρ λίαν ανταγωνιστικό..
Τουτο βέβαια θα ήταν εφικτό εάν απομακρυνόταν από την εξουσία το καθεστώς του προέδρου Άσσαντ, ενώ παράλληλα θα εξέλιπε και ο κίνδυνος υλοποίησης συμφωνίας του 2011 μεταξύ των κυβερνήσεων Ιραν, Ιρακ, και Συρίας που αποσκοπεί στην κατασκευή αγωγού με την ονομασία ‘’Ισλαμικός αγωγός’’ που θα μετέφερε Φ.Α. από το περσικό τμήμα του “SOUTH PARS” στις ακτές της Μεσογείου.
Κατά συνέπεια η Ρωσική στρατιωτική επέμβαση αποκτά ιδιαίτερη σημασία καθώς, αφ’ ενός στοχεύει στην κατεδάφιση του Ισλαμικού κράτους και την εξόντωση των ισλαμικών *σαλαφιστικών ομάδων που προέρχονται από χώρες της π. Σοβιετικής Ένωσης, αφ’ ετέρου στην διατήρηση του status που όμως, μάλλον θα αποκλείσει την κατασκευή αγωγού από το Κατάρ προς την Ευρώπη μέσω της προαναφερόμενης διαδρομής.
Η πολιτική της Ρωσίας που αποσκοπεί στην επίτευξη αυτού του στόχου, σημαίνει ότι έρχεται σε διάσταση με την πολιτική των ΗΠΑ που θα επιθυμούσαν μία μερική διαφοροποίηση των προμηθευτών  των χωρών της Δ. Ευρώπης σε Φ.Α. αλλά και της Τουρκίας, που μέσω της κατασκευής του αγωγού έβλεπε ότι θα εξελίσσετο σε ενεργειακό κόμβο με αναβαθμισμένο ρόλο στην διεθνή σκηνή.
Πάντως σε κάθε περίπτωση  η όποια επίλυση του προβλήματος θα πρέπει να εξυπηρετήσει πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα.
*Σαλαφισμός:  Είναι γνωστός στη Σαουδική Αραβία ως Ουαχαμπισμός και αποτελεί ένα φονταμενταλιστικό παρακλάδι του ισλάμ που ήρθε στο επίκεντρο του Διεθνούς ενδιαφέροντος τον Μάρτιο 2001 λήγει μήνες πριν την επίθεση 11/9/2001 και οι οποίοι καταδικάζουν ως ειδωλολατρία κάθε μη παραδοσιακή μορφή λατρείας.  Τάσσονται επίσης υπέρ της καθιέρωσης του ισλαμικού πολιτικού κανόνα και του αυστηρού νόμου της Σαρία.
Έχει απαρχές στη Σαουδική Αραβία καθώς ξεπήδησε από φυλές βεδουίνων και κυριαρχεί στην Σαουδαραβική χερσόνησο από το 1700.
Τέλος, φημολογείται ότι η Βασιλική Οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας έχει κάνει μία συμφωνία με τους ηγέτες των ουαχαμπιτών να χρηματοδοτείται η προσπάθεια εξαγωγής του δόγματος σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο με την προϋπόθεση ότι δε θα πειράξουν ποτέ κανένα από το Βασιλικό Οίκο του Σαούδ.
ΑΘΗΝΑ 15.10.2015
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΖΑΚΟΝΤΙΝΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ- ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ  ΕΛΙΣΜΕ