Blog

Τον τελευταίο καιρό είναι γεγονός, ότι πολιτικολογούμε με περισσήν ευτέλεια. Επιπολαίως, και απερισκέπτως. Ενίοτε και επικινδύνως για την εθνική μας ασφάλεια και αναισχύντως για την ιστορικήν μας φήμη. Θα ξεκινήσω ευθύς αμέσως την μικρή μου ανάλυση …υποβάλλοντας ένα απλό ρητορικό ερώτημα, για τη δημιουργία του κατάλληλου πλαισίου επεξεργασίας ενός θέματος, που έχει ως στόχο -εν προκειμένω- την διασφάλιση της υστεροφημίας δημοσίων προσώπων που πλέον δεν βρίσκονται ανάμεσά μας, πλην όμως συνέβαλλαν ουσιωδώς στην ανέλιξη της πατρίδας μας:

Αλήθεια, είναι δυνατόν, για την κακοδαιμονία του Ελληνισμού, να πταίουν (να ευθύνονται αποκλειστικώς), απαξάπασες οι κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες που ηγήθηκαν του λαού μας και κράτησαν το κράτος μας ορθό, εμποδίζοντας την συρρίκνωση ή την ολοκληρωτική του πτώση; Είναι πρέπον και δίκαιον να κατηγορούμε, λοιδορούντες ασυστόλως έναν πολιτικό, που από καιρού έχει παραδώσει το πνεύμα του στο Θεό και η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αποκαλεί υπερηφάνως “Εθνάρχη”, μόνο και μόνο γιατί η πολιτική του πορεία είχε αντίθετο πολιτικο – ιδεολογικό στίγμα από το δικό μας; Αλήθεια, κρίνεται ως δόκιμη η συμπεριφορά δηλωμένου ως κατηγόρου, της προ δεκαετιών απελθούσης προσωπικότητας, όταν αυτή στηρίζεται στα σαθρά επιχειρήματα εμπαθούς, ανικάνου ή μίσθαρνου  ιστοριογράφου-βιογράφου και στα έωλα συμπεράσματά του;
Ανοίγω την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία και ερυθριώ από τις ακατονόμαστες ύβρεις που εξαπολύουν και σήμερα ακόμη οι οψίμως θιγόμενοι συμπατριώτες μας, κατά του προσώπου (της μνήμης τώρα πλέον) του Πρωθυπουργού, που προ… αμνημονεύτων χρόνων υπέγραψε νόμο που ζημίωνε τον ακτήμονα πάππο ή τον προπάππο του, αφού επικύρωνε ως δίκαιη την κυβερνητική απόφαση να τον χαρακτηρίσει ως τον κύριο χέρσου κλήρου ολίγων στρεμμάτων. Ο νομοθέτης διατύπωνε τον νόμο κατά τρόπο, που η γενίκευσή του θα αφορούσε (συμπεριελάμβανε) όλους τους ψηφοφόρους και μη (δηλονότι όλον τον λαό),  που η περίπτωσή τους ενετάσσετο σε μία δέσμη καταστάσεων που αντιμετωπιζόταν ισονόμως. Ακόμη και αν το τεράστιο πολιτικό εκτόπισμα του παλαιού εκείνου πολιτικού εξακολουθεί να συντηρεί τα βαθιά αχνάρια της πολιτικής του οξυδέρκειας, δείγμα επαρκούς πολιτικής πληρότητας, ακόμη και κατά τη γνώμη των πολύ νεότερων πολιτικών που τον γνώρισαν από τα αρχειακά κείμενα των χωρών τους (αλλά  και από αυτά των άλλων χωρών) και των ΜΜΕ, αφού με το ήθος και το αλάνθαστο ένστικτό του σημάδεψε και διαμόρφωσε σε σημαντικό βαθμό το status των διαπροσωπικών σχέσεων του λαού του μετά των άλλων λαών. Πείτε μου, το κρίνετε σωστό να σπιλώνεται η  μνήμη διακεκριμένων ανδρών, οι αρχές των οποίων, ο λόγος και οι ιδέες εξακολουθούν να συγκινούν, να επηρεάζουν και να νουθετούν;
Κύρια έγνοια της πλειονότητας των Ελλήνων των τελευταίων δεκαετιών αποτελεί η διευθέτηση από την ευνομούμενη Πολιτεία του προσωπικού τους προβλήματος και … γαία πυρί μειχθήτω! Αν τους υποδειχθεί ότι προς το παρόν είναι ασύμφορη η ψήφιση νόμου για τη ρύθμιση του θέματός τους, αφού προηγείται (προέχει) η ρύθμιση του ζητήματος χιλιάδων Ελλήνων, που ταλανίζονται εδώ και δεκαετίες από συγκεκριμένη κρατική παράλειψη-κωλυσιεργία (ζωτικής) σημασίας γι’ αυτούς, τότε αυτοί οι πολίτες, οι στενοί τους συγγενείς και κάποιοι επ’ αμοιβή καλοθελητές θα θέσουν πάραυτα  υπό… απηνή διωγμό τον αρχηγό του κόμματός τους, που τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία μπορεί να είναι (ήταν) και πρωθυπουργός της χώρας, αποκηρύττοντάς τον με ανοίκειο λεξιλόγιο, αδικαιολόγητη εχθρότητα  και περισσή σκληρότητα. Επί τέλους, δεν θα σοβαρευτούμε ποτέ; Ποιού με ιεροσυλία ολκής ξεθάβοντας θορυβωδώς τα ιερά λείψανα των τετιμημένων νεκρών μας, στους οποίους η ιστορία ανεγνώρισε την απόλυτη κυριότητα ευσήμων ευποιΐας, όταν με υπερβάλλουσα εμπάθεια και μέλανα φθόνο τους καταδικάζουμε για πολλοστή φορά χάριν προσωπικών συμφερόντων και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.
Εξακολουθούμε να συνοδοιπορούμε ακόμη με τους Κρο-Μανιόν αδελφούς μας προς την αυτή … culturale αγορά και αδιαφορούμε για την αδυναμία μας να συμπορευθούμε με τους ομοίους μας με όρους … πολιτισμικούς. Τι ηθικός ξεπεσμός Θεέ μου! Τι κατάντια! Παρά τη διαφορά των τριάκοντα χιλιετηρίδων που μας χωρίζουν από τους μακρινούς προγόνους μας της παλαιοντολογικής εποχής, ταυτοποιούμεθα με το …βίο και την πολιτεία τους όντας εξόχως απαράλλακτοι∙ ακριβώς σαν δυο σταγόνες νερού!… Την ίδια στιγμή το μένος των μισαλλοδόξων (και “ετεροφρόνων” βεβαίως) για τα ελάχιστα φωτεινά ορόσημα της πολιτικής που δόξασαν την πατρίδα τους (μας) γιγαντώνεται, κάθε φορά που αδέξιοι χειρισμοί συγχρόνων πολιτικών ηγητόρων τείνουν να “τσακίσουν” στα βράχια το καράβι “ΕΛΛΑΣ” -ως να προσπαθούν αξιόμεμπτόν τι να αποκρύψουν με αυτή τους την αχαρακτήριστη παραδοξότητα- τόσο ώστε τούτο να μεταλλάσσεται πλέον σε μίσος αβυσσαλέο. Είναι τότε που με αρρωστημένη Ψυχοειδική νοοτροπία βυσσοδομούν ακόμη και κατά του οικογενειακού-φιλικού περίγυρου του πολιτικού, αντί να σεμνύνονται γιατί ο (οι) επιφανής (είς) αυτός (οί) άνδρας (ες) αποτελεί (ούν), μαζί και με άλλους επίλεκτους Έλληνες, το καύχημα της πατρίδας, δηλονότι το καύχημα ημών-αυτών, των ιδίων. 

Θεσσαλονίκη, Απρίλιος του 2016
Παντελής Γιαννακόπουλος