Blog

ΕΥΡΩΑΜΥΝΑ (4)
ΕΥΡΩΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ

Του Αντιστρατήγου ε.α. Χ. ΜΟΥΣΤΑΚΗ
Επιτίμου Διοικητού 1ης Στρατιάς

Τον Δεκέμβριο του 2003, κατά την Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ αποφασίστηκαν τα εξής, για την Ευρωάμυνα, κατόπιν συμβιβασμού με τις ΗΠΑ :
α. Αντί ανεξαρτήτου Στρατηγείου, όπως φιλοδοξούσαν Γαλλία και Γερμανία, συγκροτήθηκε ένας «πυρήνας» Αξιωματικών συνδέσμων της ΕΕ εντός του Ανωτάτου Συμμαχικού Στρατηγείου στη ΜΟΝS του Βελγίου, ο οποίος στελεχώνεται από υπηρετούντες στο ΝΑΤΟ Αξιωματικούς, που εκτελούν διπλά καθήκοντα και ένας αντίστοιχος «πυρήνας» συνδέσμων του ΝΑΤΟ εντός της υφισταμένης δομής της ΕΕ στις Βρυξέλες (ολιγομελής ομάδα από Αξιωματικούς και Διπλωμάτες εγκατεστημένους από το 2000 στο κτίριο του Συμβουλίου Υπουργών).
β. Ο σχεδιασμός των επιχειρήσεων θα γίνεται :
(1) Από το ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή του πυρήνος της ΕΕ, όταν υπάρχει πλήρης εμπλοκή του σ΄αυτές.
(2) Από το Γενικό Επιτελείο μιας των συμμετεχουσών χωρών, εκτός της περιπτώσεως που το μέγεθος και η φύση της αποστολής, δημιουργούν την ανάγκη να πάρει Ευρωπαϊκό χαρακτήρα, οπότε θα γίνεται στα πλαίσια της υφισταμένης στρατιωτικής δομής της ΕΕ, η οποία ενισχυομένη και με άλλους Αξιωματικούς θα αποτελεί ένα προσωρινό επιτελείο, που θα διαλύεται μετά τη λήξη της αποστολής.
(3) Χρησιμοποίηση της δομής και των μέσων του ΝΑΤΟ σε όση έκταση απαιτείται.

Ύστερα από αυτά οι Υπουργοί Εθνικής Αμύνης των χωρών της ΕΕ αποφάσισαν τον Νοέμβριο 2004 :
α. Την συγκρότηση Ευρωδυνάμεως εκ δεκατριών Μονάδων δυνάμεως 1000-1500 ανδρών εκάστη με την εξής συγκρότηση :
1η, 2η, 3η, 4η : Ανά μία Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία.
5η : Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Αυστρία, Ισπανία.
6η : Γαλλία, Βέλγιο.
7η : Γερμανία, Ολλανδία, Φιλανδία.
8η : Γερμανία, Τσεχία, Αυστρία.
9η : Ιταλία, Ουγγαρία, Σλοβενία.
10η : Ιταλία, Ισπανία, Ελλάς, Πορτογαλία.
11η : Πολωνία, Γερμανία, Σλοβακία, Λετονία, Λιθουανία.
12η : Σουηδία, Φιλανδία, Νορβηγία (αν και δεν είναι μέλος της ΕΕ).
13η : Βρετανία, Ολλανδία.
β Την πλήρη επιχειρησιακή ανάπτυξη της μιας μέχρι το τέλος 2005 και άλλης μιας μέχρι το τέλος 2007 με ετοιμότητα 5-10 ημερών για να επέμβουν εκτός συνόρων της ΕΕ και δυνατότητα διεξαγωγής επιχειρήσεων 120 ημερών
γ. Την ανάληψη σε πρώτη φάση ειρηνευτικών επιχειρήσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, κυρίως σε προκαταρκτικό στάδιο μέχρι να αναπτυχθούν οι κυανόκρανοι.
δ. Την ομόφωνη απόφαση και των 25 χωρών μελών προκειμένου να αναπτυχθεί η Ευρωδύναμη. Αυτό δίνει την δυνατότητα στις ΗΠΑ να κατευθύνουν τις αποφάσεις, δεδομένου ότι επηρεάζουν τις πολλές χώρες μέλη.

Από τα παραπάνω καταφαίνεται ότι :
α. Οι υπό συγκρότηση Μονάδες της Ευρωδυνάμεως καλύπτουν τις απαιτήσεις των ΗΠΑ και θα λειτουργούν συμπληρωματικά προς το ΝΑΤΟ.
β. Θα αναλαμβάνουν επιχειρήσεις μόνον όταν το ΝΑΤΟ δεν επιθυμεί να εμπλακεί, για οποιοδήποτε λόγο σε αυτές.
γ. Θα τελούν υπό τον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ είτε μέσω ΝΑΤΟ, είτε μέσω ΟΗΕ που είναι μόνιμο μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
δ. Θα προκύψουν ανυπέρβλητα εμπόδια στην συνεργασία των συμμετεχόντων τμημάτων, λόγω κυρίως της πολυτυπίας των διατιθεμένων οπλικών συστημάτων και της ασυμβατότητος μεταξύ τους.
ε. Μόνον η Βρετανία θα μπορεί, στα αρχικά τουλάχιστον στάδια, να αναλαμβάνει την διεξαγωγή παρατεταμένων επιχειρήσεων εκτός συνόρων, δεδομένου ότι οι άλλες χώρες δεν έχουν τέτοιες δυνατότητες, αλλά ούτε και θα τις αποκτήσουν στο άμεσο μέλλον, λόγω του απαιτουμένου τεραστίου κόστους.
στ. Οι, υπό συγκρότηση, Μονάδες δεν έχουν καμιά σχέση με τον Ευρωστρατό των 60.000 ανδρών που θα ήταν έτοιμος στο τέλος του 2003, όπως επιθυμούσαν οι Ευρωπαίοι. Το υπεραισιόδοξο αυτό σχέδιο δεν προχώρησε λόγω απροθυμίας ή και αδυναμίας των κρατών μελών να αναλάβουν το τεράστιο κόστος, αλλά και της αντιδράσεως των ΗΠΑ που δεν θέλουν αυτόνομη Ευρωπαϊκή Δύναμη. Την αντίδρασή τους μάλιστα αυτή την εκδήλωσαν με την δημιουργία Δυνάμεων Ταχείας Αντιδράσεως, που είναι ήδη έτοιμες επιχειρησιακά και δύνανται να επέμβουν εντός πέντε ημερών σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

Κατά την άποψή μας και η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος της ΕΕ, είναι αμφίβολη, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον αφ΄ενός μεν γιατί το κόστος είναι τεράστιο και αφ΄ετέρου γιατί η ολοκλήρωση της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και της Πολιτικής Ασφάλειας, της περίφημης ΚΕΠΠΑ, δεν προχωρά με γρήγορους ρυθμούς.
Όσον δε αφορά στην δυνατότητα μετεξελίξεως αυτών των δυνάμεων σε πραγματικό Ευρωστρατό θα επαναλάβουν την εκτεθείσα στα προηγούμενα άρθρα εκτίμησή μου, που έχουν δημοσιευθεί στο παρόν περιοδικό, ότι δηλαδή για να γίνει αυτό θα χρειαστεί να περάσουν τόσα χρόνια όσα χρειάστηκε η ΟΝΕ.