Blog

  Το 1959 με τη συνθήκη Ζυρίχης- Λονδίνου  τρεις χώρες, η   Βρετανία, η Ελλάδα και η Τουρκία, εγγυήθηκαν την ανεξαρτησία του νεοσυσταθέντος κράτος της Κύπρου.      

Μετά από 18 χρόνια, το 1974 μία από τις τρεις εγγυήτριες χώρες, η Τουρκία, επενέβη   στέλνοντας στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο καταλαμβάνοντας ένα μεγάλο μέρος της, επικαλούμενη ότι κινδύνευε ο ομοεθνής της Τουρκοκυπριακός πληθυσμός της νήσου,  λόγω της ανατροπής του  νομίμως εκλεγέντος Προέδρου της Κύπρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος τελικά κατέφυγε στη Βρετανία.
     Μέχρι σήμερα η επέμβαση αυτή της Τουρκίας, παρά τις αποφάσεις των διεθνών οργανισμών, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα βάση των  κανόνων του διεθνούς δικαίου  αλλά το έχει περιπλέξει ακόμη περισσότερο.
       Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα  στην Ουκρανία.
      Το 1994 με το μνημόνιο της Βουδαπέστης πάλι  τρεις χώρες, ΗΠΑ, Ρωσία και Βρετανία, εγγυήθηκαν τα σύνορα της Ουκρανίας με αντάλλαγμα η τελευταία να αποποιηθεί τα πυρηνικά της όπλα, τα οποία κατείχε από την εποχή που ήταν μέλος της Σοβιετικής Ένωσης.
       Σήμερα 20 χρόνια μετά  την υπογραφή του μνημονίου της Βουδαπέστης, η μία από τις εγγυήτριες χώρες, η Ρωσία, με το πρόσχημα ότι κινδυνεύουν Ρώσοι πολίτες επενέβη στρατιωτικά σε Ουκρανικό έδαφος αιφνιδιάζοντας κυριολεκτικά τη διεθνή κοινότητα.
       Η επέμβαση αυτή δε λύνει το πρόβλημα αλλά ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου δημιουργώντας νέα προβλήματα στην Ουκρανία, μια και στη χώρα υπάρχουν μεγάλες οργανωμένες μειονότητες Ελλήνων, Βουλγάρων, Τούρκων, Ρουμάνων, Ούγγρων, Εβραίων,  Τατάρων κ.λ.π. με έντονη παρουσία  στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή της χώρας.
       Βέβαια η επέμβαση της Ρωσίας δεν έγινε από το πουθενά. Προηγήθηκε η ανατροπή του νομίμως εκλεγέντος Προέδρου Γιανούκοβιτς από οργανωμένες ένοπλες ομάδες ύποπτης κοινωνικής, πολιτικής και εθνολογικής προελεύσεως, οι οποίες υποστηρίζονταν από ξένους παράγοντες. Σημειώστε ότι ο Γιανούκοβιτς τελικά κατέφυγε στη Ρωσία,  χώρα που είχε εγγυηθεί τα σύνορα της Ουκρανίας, όπως ακριβώς συνέβη και με τον  Μακάριο που είχε καταφύγει στη Βρετανία.
       Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι σε μια μεγάλη  χώρα όπως η Ουκρανία  με  εθνολογικές, γλωσσολογικές, θρησκευτικές, και οικονομικές διαφορές, με οργανωμένες ένοπλες ομάδες που επιδιώκουν εθνοκάθαρση, σε μια χώρα που είναι στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης με το ΔΝΤ να της έχει χτυπήσει την πόρτα  αλλά και με ξένο στρατό κατοχής, το μέλλον είναι σκοτεινό και αβέβαιο.
        Κάθε δε αλλαγή στην παρούσα κατάσταση της Ουκρανίας, χώρα που σχετικά πρόσφατα απέκτησε την ανεξαρτησία της μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, θα έχει σοβαρές διεθνείς επιπτώσεις, γιατί:
      Πρώτον, θα έχουμε ένα μεγάλο κύμα προσφύγων σε πολλές χώρες της Ευρώπης, χωρίς να εξαιρείται η Ελλάδα και
      Δεύτερον, οι γειτονικές χώρες Ρουμανία , Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία και Ρωσία θα επιδιώξουν την υλοποίηση παλιών, εθνικών εδαφικών  διεκδικήσεών των, με το πρόσχημα της προστασίας ομοεθνών  πληθυσμών, που αν αυτό «δικαιολογηθεί» από τη διεθνή κοινότητα, τότε  θα το εκμεταλλευτούν και άλλες χώρες σε όλο τον κόσμο μη εξαιρουμένων των γειτόνων μας.