Blog

Εύκολα πολλοί υποστηρίζουν, στα τηλεοπτικά παράθυρα, την αναχαίτιση του κύματος των λαθρομεταναστών. Δύσκολα όμως μπορεί μία κυβέρνηση να την οργανώσει και να την εκτελέσει με επιτυχία στην πράξη.
Και, βεβαίως, ακόμη πιο αδιανόητο είναι να αφήσει δυστυχισμένα ανθρώπινα όντα να θαλασσοδέρνονται και να πνίγονται στην θάλασσα. Αυτή είναι και η διαφορά του πολιτισμού από την κτηνωδία.
Ασφαλώς, θα πουν πολλοί, οι  λαθρομετανάστες αποτελούν κίνδυνο για τις δημογραφικές ισορροπίες μιας Ευρώπης που γερνάει. Αν συνεχιστεί η μαζική μετακίνηση πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική προς την ευρωπαϊκή ήπειρο, η τελευταία σε λίγες δεκαετίες θα αποτελεί μία βασικά τριτοκοσμική περιοχή, από την οποία θα έχουν εξαφανιστεί ο πολιτισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του ορθού λόγου, των ελευθεριών και της δημοκρατίας. Κανείς δεν θέλει μία Ευρώπη που θα μοιάζει με ένα μεγάλο πχ. Πακιστάν, μία Ευρώπη όπου οι γυναίκες θα φορούν μπούργκα, τα κορίτσια δεν θα πηγαίνουν σχολείο, οι μοιχαλίδες θα λιθοβολούνται μέχρι θανάτου, και οι κλέφτες θα τιμωρούνται με αποκοπή του χεριού τους. Οι Ευρωπαίοι αγωνίστηκαν επί αιώνες για να διατηρήσουν τον πολιτισμό τους. Αν συνεχιστεί η εισροή μεταναστών, ο πολιτισμός μας θα εξαλειφθεί.
Αλλά ο ίδιος αυτός πολιτισμός, που δεν θέλουμε να σαρωθεί από τους λαθρομετανάστες, επιτάσσει την ανθρώπινη μεταχείρισή τους. Τα κέντρα υποδοχής μεταναστών, η παροχή ασύλου και επιδομάτων, δημιουργήθηκαν σε αυτήν την ανθρωπιστική λογική. Αλλά είναι πια φανερό ότι δεν αρκούν. Τα μεταναστευτικά κύματα είναι πια τεράστια και μη διαχειρίσιμα με τις γνωστές συμβατικές μεθόδους. Εξάλλου, αυξάνεται συνεχώς η αντίδραση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι στρέφονται σε ακροδεξιές λογικές. Οπότε, τα όρια των μηχανισμών που συγκροτήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να διαχειρίζονται τις μεταναστευτικές εισροές έχουν πλέον φτάσει τα όριά τους και απαιτείται μία νέα αντίληψη, που να συνδυάζει τον ανθρωπισμό με την δραστική προστασία του ευρωπαϊκού κόσμου από την δημογραφική κατάρρευση και υποκατάσταση από αλλογενείς πληθυσμούς.
Είναι μια δύσκολη εξίσωση, αλλά έχει μια (δύσκολη αλλά ριζική) λύση: την παροχή βοήθειας στις υπανάπτυκτες χώρες και την δικαιότερη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των γεννήσεων, ώστε να θεραπευθεί η πηγή της λαθρομετανάστευσης και να συγκρατηθούν οι ανθρώπινες δεξαμενές που υπερχειλίζουν και στέλνουν το δημογραφικό τους πλεόνασμα στον ανεπτυγμένο βορρά.
Μέχρι τότε, θα πρέπει να βαδίζουμε στην λεπτή ισορροπία μεταξύ της εθνικής ασφάλειας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσέχοντας να μην ακυρώσουμε ούτε την μια ούτε την άλλη.