Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης και ζητήματα Α. Λεκάνης Μεσογείου Εθνικού Ενδιαφέροντος
Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης και ζητήματα Α. Λεκάνης Μεσογείου Εθνικού Ενδιαφέροντος
Ομιλητής : Στυλιανός Περράκης Καθηγητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Παντείου Πανεπιστημίου – Διευθυντής ΕΚΕΚΔΑΑΔ
Κυρίες και Κύριοι καλημέρα σας, Θεωρώ ιδιαίτερα τιμητικό να ευρίσκομαι μαζί σας σήμερα, σ΄αυτή την ημερίδα, και πραγματικά οι διοργανωτές είναι άξιοι συγχαρητηρίων, τόσο από την πλευρά της Ακαδημίας ο κ. Σκαρβέλης, όσο και αυτός ο φορέας ο οποίος είναι τόσο ανήσυχος τα τελευταία χρόνια, προσπαθώντας να ενεργοποιήσει τους αποστράτους των Ενόπλων Δυνάμεων πάνω στα θέματα των διεθνών σχέσεων, πάνω στα εθνικά θέματα κ.λ.π. Κυρίες και Κύριοι, έχουμε μια εικόνα ήδη για τη Μεσόγειο, την Ανατολική Μεσόγειο, που παρουσιάστηκε με τις προηγούμενες εισηγήσεις. Θα πατήσω λίγο πάνω σ΄αυτή την εικόνα και απλώς θα προσθέσω μερικά στοιχεία για να έχουμε μία πλήρη καταγραφή της κατάστασης όπως εγώ τουλάχιστον την βλέπω και να εξηγήσω μερικά από αυτά τα οποία θέλω να συμμεριστώ μαζί σας και προέρχονται από το Δίκαιο της Θάλασσας, τη Σύμβαση του Montego Bay, το Εθιμικό Δίκαιο, τη Διεθνή Πρακτική και Νομολογία σε μία περίοδο που πάλι τα πάθη έχουν ανάψει στην περιοχή, γιατί πρέπει να πούμε στην Ανατολική Μεσόγειο που κάποτε ήταν συνάντηση πολιτισμών, επικοινωνίας, ανταλλαγών, εμπορίου, βέβαια είναι μακριά η εποχή των Μινωϊτών, των Φοινίκων και όλων αυτών. Σήμερα έχουμε αντιπαραθέσεις, έχουμε τριβές οι οποίες πολλές φορές άγονται μέχρι και τη χρήση ένοπλης βίας, έχουμε ναυτικούς αποκλεισμούς, έχουμε ανακοπές πλου στην ανοικτή θάλασσα, έχουμε ένοπλες συρράξεις, έχουμε λαθρομεταναστεύσεις, έχουμε μία κινητικότητα η οποία ξεπερνάει το συνηθισμένο. Και αυτό επίσης σε μία περίοδο όπου σημειώνονται κινήσεις εξαιρετικά σημαντικές με συνέπειες τόσο στο πολιτικό όσο και στο νομικό πεδίο, που προέρχονται κυρίως από την Κυπριακή Δημοκρατία και την Τουρκία. Η μία πάει στην καλή κατεύθυνση, η άλλη πάει στην κατεύθυνση της έντασης και των τριβών, γιατί δεν σας κρύβω ότι προσωπικά αυτό το οποίο έκανε η τουρκική κυβέρνηση στις 27/4, πριν από ένα μήνα, λιγότερο από ένα μήνα, και που θυμίζει ημέρες του ΄73, με ανησυχεί ιδιαίτερα. Και θα έπρεπε κανονικά να ανησυχούμε όλοι, γιατί όπως τότε, και τώρα η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να δημοσιεύσει στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεώς της, τις σχετικές αποφάσεις της με τις οποίες εξουσιοδοτείται η Τουρκική Ανώνυμη Εταιρεία Πετρελαίου, αυτοτελώς ή σε συνεργασίες, να διεξάγει έρευνες πετρελαίου εκτός των τουρκικών χωρικών υδάτων 2 σε μία ζώνη που ξεκινάει από τα ανατολικά του Καστελόριζου, από την περιοχή, και φτάνει μέχρι τη γραμμή που είναι απέναντι ακριβώς από τη μύτη του ακρωτηρίου Άγιος Ανδρέας της Κύπρου. Η ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΟΥΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ 2001 Περιοχή Τουρκικών ερευνών για υποθαλάσσιους ενεργειακούς πόρους 2001 Οι αποφάσεις είναι πάρα πολύ συγκεκριμένες, και επομένως οι κινήσεις οι οποίες έγιναν ήδη από την πλευρά της Τουρκίας ανησυχητικές. Υπάρχει μια κινητικότητα από ξένες εταιρείες μεγάλες οι οποίες ενδιαφέρονται, που φέρνουν στο σκηνικό τις μέρες του ΄73. Έτσι ξεκίνησαν όλα, έστω και αν, όταν βγήκε για πρώτη φορά ένα τουρκικό ερευνητικό σκάφος στο Αιγαίο, (μπορεί να μην ήταν κατάλληλα εξοπλισμένο για να κάνει τέτοιου είδους έρευνες, μπορεί να ήταν περισσότερο σημειολογία και πολιτική, και λιγότερο άσκηση δικαιωμάτων), σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό που έχει σημασία είναι ότι κινείται η Τουρκία με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο, προκειμένου να υπογραμμίσει την ύπαρξη δικαιωμάτων, κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε χώρους που σήμερα βρίσκονται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Η δεύτερη κινητικότητα που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια και συνεχίζεται από την Κυπριακή Δημοκρατία, με την κήρυξη ΑΟΖ και με τις συμβάσεις στις οποίες προχώρησε, που δείχνουν και ορίζουν τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, που επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, συζητώντας την προβληματική μας. Θα ΄θελα, σ΄αυτό το παζλ που εμφανίσθηκε στην αρχή να προσθέσω ότι στους δρώντες στην περιοχή, δεν είναι μόνο η Ελλάδα, δεν είναι μόνο η Τουρκία, δεν είναι η Συρία, δεν είναι το Ισραήλ, ο Λίβανος, η Αίγυπτος και η Μάλτα, υπάρχουν, κατά την άποψή μου, τρεις σημαντικοί παίκτες : η μία είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία μάλιστα, έχοντας γίνει 3 μέρος στη Σύμβαση του Δικαίου Θαλάσσης, είναι συμβαλλόμενο μέρος, έχει και αποκλειστική αρμοδιότητα ως προς ορισμένες από τις πολιτικές, τις κοινοτικές, οι οποίες σχετίζονται με το Δίκαιο της Θάλασσας, και υπάρχουν επίσης οι κατεχόμενες περιοχές στην Κυπριακή Δημοκρατία, η λεγόμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου, η οποία μπορεί να μην είναι μία οντότητα αναγνωρισμένη από το Διεθνές Δίκαιο, αλλά όμως μας ενδιαφέρει από τη στιγμή που η Τουρκία, στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης ζητά να γίνουν έρευνες σε περιοχές οι οποίες ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία, κυριαρχικά ή με άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά δεν ελέγχονται τώρα, λόγω της κατοχής, και επίσης οι Βρετανικές Βάσεις. Θυμίζω ότι οι Βρετανικές Βάσεις, φάνηκε με το σχέδιο Ανάν πάρα πολύ καλά, ότι πόσο αθώα θα εξελίσσονταν, η παρουσία παραδοσιακών, σε εισαγωγικά, στρατιωτικών Βάσεων σε μία χώρα, σε σχέση με την άσκηση δικαιωμάτων στο πεδίο του Δικαίου Θαλάσσης. Έχουμε λοιπόν και αυτά τα δεδομένα τα οποία πρέπει να λάβουμε υπόψη μας. Από την άλλη πλευρά, έχουμε ένα Δίκαιο, το Νέο Δίκαιο της Θάλασσας όπως το λέμε έστω και αν έχουν περάσει πια ακριβώς 30 χρόνια από τότε που υιοθετήθηκε, στη Τζαμάϊκα και ολοκληρώθηκε η διαπραγμάτευση αυτή. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι ένα παγκόσμιο μοντέλο διακυβέρνησης στο θαλάσσιο χώρο που καταλαμβάνει τα 4/5 του πλανήτη. Οι προηγούμενοι εισηγητές έδωσαν και στοιχεία για τη Μεσόγειο, δεν θα επιμείνω όσον αφορά την έκταση και όλα αυτά, αυτό που έχει ενδιαφέρον να δει κανείς είναι ότι ο τρόπος εφαρμογής αυτού του Δικαίου από τις Μεσογειακές χώρες είναι μία μεταβλητή γεωμετρία. Δηλαδή ουσιαστικά δεν υπάρχει μία ενιαία γραμμή π.χ. υπάρχει αιγιαλίτιδα ζώνη 6 ν.μ., 12 ν.μ. Η Συρία είχε κάποτε 35 ν.μ., δεν έχει σημασία αν δεν προβλέπεται, σημασία είναι ότι μονομερώς είχε κάνει μία κίνηση λέγοντας ότι πρόκειται περί ζώνης, στην ουσία, ασφαλείας. Συνορεύουσα ζώνη. Στην πατρίδα μας την αγνοούμε. Αγνοείται επίσης η ζώνη αυτή από πάρα πολλές χώρες. Έχει η Αίγυπτος, έχει το Μαρόκο, έχει η Γαλλία, έχει η Μάλτα. Ακόμα και η ΑΟΖ που εισέβαλε στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια, ιδίως τα δύο τελευταία χρόνια, έτσι, με μία πίεση, προσπαθώντας να επιβάλει τη λύση στα πάντα. Η ΑΟΖ είναι μία ζώνη, ο νέος θεσμός που μας έφερε η σύμβαση του Δικαίου Θαλάσσης του 1982, που δεν είναι υιοθετημένος όμως, δεν έχει κηρυχθεί όπως ζητάει το Δίκαιο της Θάλασσας από τα παράκτια κράτη. Ορισμένες χώρες έχουν ζώνες μικρές και εξηγείται για πολλούς και για διαφόρους λόγους γιατί οι Μεσογειακές χώρες δεν έχουν προχωρήσει στην κήρυξη ΑΟΖ. Συνακόλουθο, και επομένως αφού έχεις 6, έχεις 12, έχεις ΑΟΖ, δεν έχεις ΑΟΖ, έχεις ζώνη ασφαλείας, έχω ζώνη αλιείας, (θυμίζω ότι η ΑΟΖ είναι μετεξέλιξη της παλιάς ζώνης αλιείας των κρατών και των δικαιωμάτων που είχαμε) ο νέος θεσμός της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης που πάει μέχρι τα 200 ν.μ., ενώ η υφαλοκρηπίδα μπορεί να πάει και πιο μακριά, και πέρα από το απώτατο εξωτερικό όριο, ο τρόπος λοιπόν με τον οποίο εφαρμόζεται το Δίκαιο της Θάλασσας σ΄αυτές τις περιπτώσεις εδώ, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο που δύο από τους παίκτες, τους δρώντες, που δεν αποδέχονται το Δίκαιο αυτό, το Ισραήλ και την Τουρκία. Αυτό το παγκόσμιο Σύνταγμα για τους ωκεανούς που φέρει την υπογραφή σχεδόν του συνόλου της διεθνούς κοινότητας, ωστόσο δεν το είχαν υπογράψει οι δύο που ανέφερα συν η Βενεζουέλα και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε τις τριβές που εμένα με ενδιαφέρουν εδώ για την εισήγησή μου, τις άλλες τις ακούσατε στις προηγούμενες συζητήσεις που είναι 4 γύρω από το Μεσανατολικό, είναι βασικά οι τριβές ανάμεσα στην Κύπρο και την Τουρκία και είναι ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ισραήλ και την περιοχή που σχετίζεται με εφαρμογές Δικαίου Θαλάσσης και ενδεχομένως να αναδύονται από τη στιγμή μάλιστα που προχωρούν οι σχέσεις στενής συνεργασίας, η οποία φθάνει σε στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα στην Κυπριακή Δημοκρατία και το Ισραήλ. Μιλήσαμε προηγουμένως για τα πάθη τα οποία έχουμε εδώ. Έχουμε πάθη γιατί η συνέχεια της ευφυούς κίνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας να προχωρήσει και να ασκήσει τα δικαιώματα τα οποία έχει κατά το Δίκαιο της Θάλασσας στους χώρους αυτούς, που σήμερα είναι η ΑΟΖ η Κυπριακή, και να προχωρήσει σε συνομιλίες και σε υπογραφή συμφωνιών οριοθέτησης με γειτονικές χώρες, αντιστοιχίζεται επίσης με το πάθος με το οποίο η Τουρκία αντιμετωπίζει τα θέματα αυτά, εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, τριάντα εννέα χρόνια για την ακρίβεια. Να θυμίσω ωστόσο, ότι αυτό το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο τυγχάνει αυτής της εφαρμογής και ερμηνείας, πολύ σημαντικής και ενδιαφέρουσας κατά περίπτωση τα τελευταία χρόνια, μέσα από κυρίως διαιτησίες ή αποφάσεις Διεθνών Δικαιοδοτικών Οργάνων. Έχουμε λοιπόν σταδιακά εμπλοκή του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, έχουμε το Διεθνές Δικαστήριο Δικαίου Θαλάσσης, το οποίο έβγαλε πριν από ένα μήνα μία φοβερή και τρομερή απόφαση, η πρώτη του σε θέματα θαλασσίων οριοθετήσεων. Μέχρι τώρα νομίζαμε ότι αυτό το Δικαστήριο θα ασχολείται μόνο με συλλήψεις πλοίων κ.λ.π., μα να που ήλθε λοιπόν το Μπαγκλαντές και η Μιαμάρ, παρακαλώ ακούστε τους διαδίκους, και επομένως μας έδωσε την ευκαιρία και το Δικαστήριο Δικαίου Θαλάσσης να δώσει τη δική του προσέγγιση πάνω στην ερμηνεία, τι;, οριοθετήσεων. Είπαμε και για πάθη, ιδίως στο Αιγαίο. Υπάρχει μία πολύ συγκεκριμένη πολιτική που αναπτύσσεται και συγκεκριμένες απόψεις, επίσης, από την ελληνική πλευρά διαχρονικά, έστω και αν αυτά δεν συνοδεύονται πάντοτε και με μία λογική, π.χ. δεν εξήγησε κανένας εις τον ελληνικό λαό και γι΄αυτό γίνεται κιόλας όλη αυτή, αν θέλετε, η άναρχη συζήτηση από ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι αρμόδιοι. Λυπάμαι πάρα πολύ, έστω και αν έχουν την ιδιότητα του εταίρου της Ακαδημίας αυτής, ή άλλες Ακαδημαϊκές ιδιότητες, «ο κάθε ένας εφ΄ο ετάχθη». Λοιπόν, ο τεθωρακισμένος στα τεθωρακισμένα του και ο πλοίαρχος επί του πλοίου του. Όταν ακούμε λοιπόν ανθρώπους οι οποίοι δεν γνωρίζουν και δεν κατέχουν τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται το Διεθνές Δίκαιο, το αποτέλεσμα είναι να γίνεται μέχρι και σύνθημα και προϋπόθεση ακόμα για να γίνει κυβέρνηση στον τόπο μας. Ένα κόμμα ζήτησε να κηρυχθεί αύριο η ΑΟΖ γιατί διαφορετικά δεν συμφωνεί. Πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή να καταλάβουμε σ΄αυτόν τον τόπο, ότι υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Και δεν νοούνται συγχύσεις. Το 1973, όταν βγήκε, το ΄74, το Τσανταρλί, το Χώρα, το Σισμίκ και όπως τα λέγανε, διότι οι Τούρκοι αλλάζανε την ονομασία τους και ήταν το ίδιο σκάφος για να κάνει τις έρευνες στην υφαλοκρηπίδα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου, που κατ΄αρχάς δεν υπήρχε Δίκαιο Θάλασσας νέο, Montego Bay, είμαστε στο καθεστώς της Γενεύης. Η ελληνική κυβέρνηση είπε : πάρα πολύ ωραία, έχουμε ένα πρόβλημα, να πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να το λύσουμε. Η Τουρκία είπε, (1975), να πάμε να το δούμε, και παρόλο που συνυπέγραψε ένα συνυποσχετικό ο Καραμανλής και ο Ντεμιρέλ στις Βρυξέλες τον Μάϊο του 1975, η Τουρκία φυσικά υπαναχώρησε. Έτσι είναι όταν οι πολιτικοί, στη συνέχεια, ακούνε τους συμβούλους οι οποίοι λένε : ξέρετε, μην φαντασθείτε ποιος είναι ο στόχος στο Αιγαίο, το μισό, η συνεκμετάλλευση, και για να κερδίσουμε χρόνο, ποια είναι η αντίληψη αυτή, 5 αυτή είναι, δεν είναι νομική η διαφορά, είναι πολιτική η διαφορά, τεχνική η διαφορά, δεν έχουν τα νησιά υφαλοκρηπίδες, δεν έχουμε το ένα, έχουμε ειδικές περιστάσεις. Η Ελλάδα λέει πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο. Η Τουρκία υπαναχώρησε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τότε, αποφάσισε να πάει στο Συμβούλιο Ασφαλείας και να θέσει το θέμα, σαν απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, καθώς και να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο. Μπορεί εκ των υστέρων να κάνουμε μια κριτική και να πούμε ότι η ταυτόχρονη προσφυγή στα δύο Σώματα δεν ήταν επιτυχημένη διότι, εφόσον ζητάς από το Συμβούλιο Ασφαλείας να σου πει αν υπάρχει απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, προσοχή, διότι αν σου πει ότι δεν υπάρχει, όπως είπε, τότε ο Δικαστής δεν υπάρχει περίπτωση να πάει αντίθετος στο Συμβούλιο Ασφαλείας, γιατί βέβαια, πηγαίνοντας στη Χάγη, ζητήσαμε και λήψη προσωρινής προστασίας, ασφαλιστικά μέτρα, τα οποία τα χάσαμε. Η Τουρκία φυσικά δεν ήταν εκεί, εξήγησε τη θέση της από μακρού, το Δικαστήριο, όπως έχει τη δυνατότητα να κάνει, εξέτασε εάν έχει αρμοδιότητα και τελικά είχαμε μία ατυχή έκβαση λόγω αναρμοδιότητας του Δικαστηρίου να δικάσει. Για να θυμίζω κιόλας, για να μη τα ξεχνάμε αυτά τα πράγματα, γιατί πιστεύω ότι η κίνηση που έκανε η Ελλάδα, τότε, ήταν σωστή, και απέναντι στην Τουρκία και απέναντι στη διεθνή κοινότητα, και για να δείξει ότι θέλει να διασφαλίσει τα δικαιώματά της, επειδή, προσέξτε, τα επακόλουθα τα περίεργα, η Ελλάδα δεν αναγνώριζε το ΄74, τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου, ούτε η Τουρκία. Πως θα πας στο Διεθνές Δικαστήριο; Ψάξανε λοιπόν και βρήκανε μια νομική βάση που ήταν η παλιά ξεχασμένη του μεσοπολέμου περί ειρηνικής επίλυσης διεθνών διαφορών, γενική πράξη της Γενεύης του 1928, κυρωμένη το ΄31 από την Ελλάδα και την Τουρκία. Έλα όμως που η πατρίς τότε, είμαστε το ΄31, μπορούμε να φανταστούμε γιατί, η Ελλάδα της Μικρασιατικής Καταστροφής, η Ελλάδα με τα σημερινά σύνορα, με τις απειλές στην εθνική περίμετρο, βάζει μία επιφύλαξη και λέει : όλες οι διαφορές πάνε στο Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης , τον πρόδρομο του Διεθνούς Δικαστηρίου, εκτός από εκείνες που αφορούν το εδαφικό καθεστώς. Ξεχάσανε οι πάντες αυτά, έως ότου ένας καλός καθηγητής ο Μπόνελ, θυμήθηκε αυτή την πράξη και για να τιμωρήσει, σε εισαγωγικά, την άρνηση της Γαλλίας η οποία, κάνοντας πυρηνικές δοκιμές την ίδια περίοδο εις τον Ειρηνικό Ωκεανό, μολύνοντας με ραδιενέργεια το περιβάλλον, δέχθηκε τις αιτιάσεις της Ν.Ζηλανδίας και της Αυστραλίας, πάει στη Χάγη, μονομερώς, γιατί και η Γαλλία δεν αναγνώριζε τη δικαιοδοσία. Που την έπιασε τότε, όμως η Ν.Ζηλανδία και η Αυστραλία; Θεώρησαν την Γαλλία για να την πάνε εκεί, στην πράξη του 1931, οπότε το πήραμε κι΄εμείς, ο Μπόνελ μάλιστα εντάχθηκε στην ελληνική ομάδα της Χάγης, την υπερασπιστική, και πήγαμε εκεί. Το Δικαστήριο πήρε μία απόφαση την οποία σήμερα πολλοί κατακρίνουν, ανήκω και εγώ σ΄αυτούς, με την έννοια ότι η Ελλάδα τι ζήτησε; Να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Παρακαλώ να κρατήσουμε το Βορειοανατολικό Αιγαίο γιατί έχει διολισθήσει στη γλώσσα των πάντων από τους επίσημους κυβερνώντες, όλες οι κυβερνήσεις από τότε, στον πολιτικό λόγο, στον επιστημονικό λόγο, στον δημοσιογραφικό λόγο, και μιλάμε για το Αιγαίο. Η προσφυγή της Ελλάδος το ΄76 έγινε για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Τελεία. Και αυτό γιατί; Γιατί στα Δωδεκάνησα, κατ΄αρχάς, υπήρχε η οριοθέτηση που είχε γίνει ανάμεσα στην Τουρκία και την Ιταλία, με τη συμφωνία του ΄32. Εμείς είμαστε διάδοχο κράτος και άρα λοιπόν δεν υπήρχε 6 κατ΄αρχάς πρόβλημα στην οριοθέτηση. Έστω και αν βγήκε με την ιστορία των Ίμια, κάτι το οποία μπορούσε να μας υποψιάσει κάτι. Σε κάθε περίπτωση το Διεθνές Δικαστήριο κάνει ένα άλμα ή κάνει μία ερμηνεία διαχρονικού δικαίου και λέει : η υφαλοκρηπίδα που μου ζητάτε να οριοθετήσω είναι ένας θεσμός που εμπίπτει στο εδαφικό καθεστώς μιας χώρας. Δεν θα υπήρχε καμιά αντίρρηση γι΄αυτό το πράγμα εάν το 1931 που η Ελλάδα έκανε την επιφύλαξη, εγνώριζε τι θα πει υφαλοκρηπίδα. Τι είναι υφαλοκρηπίδα. Ναι, αλλά η ταλαίπωρη πατρίς δεν εγνώριζε, όπως και κανείς άλλος. Το 1945 ο πρόεδρος Τρούμαν προφέρει για πρώτη φορά τον όρο «continental shelf»-υφαλοκρηπίδα. Πως είναι δυνατόν, διότι μετά αρχίζει η επεξεργασία γεωλογικά, νομικά για να φθάσουμε στο Δίκαιο που αφορά και την υφαλοκρηπίδα. Πως ξέρει μία χώρα από το 1931, πως θεωρεί μέσα στο εδαφικό καθεστώς και επομένως θέλει να βγάλει από το εδαφικό καθεστώς την υφαλοκρηπίδα; Έχει τη σημασία του για να θυμόμαστε μερικά πράγματα περισσότερο για τη βούληση και τον τρόπο με τον οποίο από μία πλευρά μια κυβέρνηση και από την άλλη, τον τρόπο με τον οποίο ένα δικαστήριο μπορεί να αντιμετωπίσει τα θέματα αυτά όπως τα αντιμετώπισε. Από κει και πέρα όμως, όταν το 1995 η πατρίς επικύρωσε τη Συνθήκη του Montego Bay, έκανε μία δήλωση και είπε : όλες οι διαφορές που προκύπτουν από το νέο Δίκαιο της Θάλασσας θα πάνε, – έκπληξις – όχι στη Χάγη. Θα πάνε στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαίου Θαλάσσης. Εγώ το θεωρώ σχιζοφρενικό, όχι τόσο γιατί το 1995 σκέφθηκαν στο Υπουργείο Εξωτερικών ότι μπορεί το Δικαστήριο Δικαίου Θαλάσσης να βγει καλύτερο Δικαστήριο, με καλύτερες θέσεις, πιο διαφορετικές απόψεις απ΄αυτές που φαίνονταν να προκύπτουν από τη Χάγη. Η Χάγη και η Διεθνής Διαιτησία είχε αρχίσει να βγάζει περίεργες θέσεις. Μα αγαπητοί κυρίες και κύριοι, η Χάγη και κάθε διαιτητικό όργανο, και κάθε δικαστικό όργανο, έχει μπροστά του διαφορετικές περιπτώσεις. Άμα κλείσουμε τα μάτια μας και σκεφθούμε τις οριοθετήσεις μόνο που έγιναν στην περιοχή μας, πάρτε τώρα οριοθέτηση Τυνησίας-Λιβύης, δύο όμορες χώρες, Μάλτα, αντικρυστή αυτή, πόσα νησιάκια μπορεί να έχεις ή να μην έχεις, βράχια, είναι τελείως διαφορετικές οι περιπτώσεις, η μία από την άλλη. Άλλες διαιτησίες οι οποίες αφορούν π.χ. ΥεμένηΕρυθραία, Ερυθραία-Αφρική-Υεμένη στην Αραβική Χερσόνησο, κάποια νησάκια τα οποία είναι εκεί. Υπήρχε καταπληκτική νομολογία που άρχισε να βγαίνει ιδίως και από τη διαιτησία. Οι Γάλλοι π.χ. είχαν ένα νησάκι απέναντι από τον Καναδά, για πρώτη φορά βγήκαν ξεκάθαρα και είπαν στη διαιτησία ότι είναι η ακτή, η γη, η οποία νικάει τη θάλασσα. Γιατί; Γιατί το κράτος έχει την κυριαρχία. Το παράκτιο κράτος είναι αυτό που παίρνει πρώτον τη ζώνη, την πρώτη, την αιγιαλίτιδα ζώνη, κυριαρχία, και μετά σιγά σιγά του δώσαμε και κυριαρχικά δικαιώματα. Άλλο πράγμα η οικονομική διάσταση, μη το ξεχνάμε ποτέ, από την επιφάνεια μέχρι το βυθό, το υπέδαφος, οικονομική διάσταση, ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα τα οποία αλλού υπάρχουν εξ υπαρχής, όπως είναι στην υφαλοκρηπίδα, αλλού κηρύσσονται εκ των υστέρων, αν κηρυχθούν, στην περίπτωση της ΑΟΖ. Και εκεί λοιπόν, σε όλες τις περιπτώσεις, οι θέσεις που εκφράσθηκαν από τα διεθνή όργανα, από τα δικαστικά όργανα, ήταν κάθε φορά διαφορετική. Το λέω αυτό γιατί παθαίνουμε διάφορους πανικούς. Για το Καστελόριζο που θαρθώ σε λίγο. Να θυμίσω πολύ απλά, ότι το Δίκαιο της Θάλασσας, και γι΄αυτό θυμώνω λίγο με όλους αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να ερμηνεύουν και να λένε απίθανα πράγματα επηρεάζοντας την κοινή γνώμη, ξεκινώντας από τους δημοσιογράφους αλλά 7 και κάποιους άλλους συναδέλφους, δεν διαβάζουν αυτά τα οποία λέει πάρα πολύ καθαρά η Συνθήκη. Κυρίες και Κύριοι, η Συνθήκη του Montego Bay λέει : Τι είναι η ΑΟΖ. Τι είναι η υφαλοκρηπίδα. Λέει επίσης πώς κάνεις οριοθέτηση στις δύο ζώνες. Η διάταξη είναι ταυτόσημη. Και είναι ταυτόσημη διότι διερωτώμαι αν ξέρουν γραφή και ανάγνωση. Εκεί που λέει ότι ΑΟΖ είναι από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι τον βυθό και το υπέδαφος στη συνέχεια λέει για το καθεστώς του βυθού και του υπεδάφους, δηλαδή την υφαλοκρηπίδα, πήγαινε στο κεφάλαιο περί υφαλοκρηπίδος. Δεν μπορεί να καταλάβει, επομένως, ο γνωρίζων όχι αναλύσεις διεθνών σχέσεων, δεν χρειάζεται να είσαι βαρύγδουπος αναλυτής, να διαβάσεις το κείμενο της Σύμβασης που σου λέει πάρα πολύ απλά τι γίνεται. Και για να καταλάβεις το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα που η Τουρκία κάνει αυτό που έκανε και στο παρελθόν και λέει εγώ θα πάω να κάνω έρευνα εκεί, ποιο είναι το δικαίωμα το οποίο προσβάλλεται αμέσως, το κυριαρχικό δικαίωμα; Στην υφαλοκρηπίδα, αυτό έχει, στην υφαλοκρηπίδα. Εκεί είναι οι υδρογονάνθρακες, αν είναι, όπου είναι, όπου θα τους βρούμε, η υφαλοκρηπίδα. Επομένως, αυτό το οποίο έχει συμβεί διαχρονικά, οι ερμηνείες των άρθρων 74 και 83 που παραπέμπουν ακριβώς στα δύο καθεστώτα αυτά, έχουν ακολουθήσει μία βασική γραμμή που θα ήθελα, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, να θυμίσω. Την ξέρουμε όλοι, την ακούμε, ίση απόσταση. Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, είναι ίση απόσταση, όταν θέλεις να κάνεις οριοθέτηση. Και μετά τι; Μετά λέει, ειδικές περιστάσεις, σχετικές περιστάσεις η γεωγραφία η οποία αλλάζει. Είναι διαφορετικά τα πράγματα. Όταν βγήκε η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για το νησί των Όφεων, εκεί που λέει η παράδοση λέει ότι θάψανε τα κόκκαλα του Αχιλλέα, εν πάσει περιπτώσει, δεν μπορώ να καταλάβω τώρα πως ο Αχιλλέας βρέθηκε στη Μαύρη Θάλασσα σε ένα ακατοίκητο νησί, αλλά εν πάσει περιπτώσει. Αυτό το νησί, το Διεθνές Δικαστήριο, στη διαφορά ανάμεσα στη Ρουμανία και την Ουκρανία, δεν του έδωσε πλήρη δικαιώματα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Έβγαλε αυτό το οποίο θεωρούσε με ένα συγκεκριμένο σκεπτικό. Ποιο είναι το σκεπτικό; Ακατοίκητο νησί επί αιώνες, χιλιετίες, πέντε στρατιώτες τους οποίους έβαλαν κάποια στιγμή επάνω για να δείξουν ότι υπάρχει κάτι, την επαύριον έβαλαν και μία ταμπέλα «Εδώ είναι Ταχυδρομείο», και μία εβδομάδα μετά έβαλαν και μία άλλη ταμπέλα ότι «Εδώ είναι….», ξέρω ΄γω, «Τράπεζα». Αυτό σημαίνει «κατοικείται». Δεν ξέρω αν έχει δει κανένας από εσάς φωτογραφίες, είναι λίγο παραπάνω από την Ίμια αυτό το νησί των Όφεων, και έχει, ας πούμε, τέσσερα υπόστεγα, θα λέγαμε με όρους στρατιωτικούς, υποστατικά, τα οποία θέλουν να δείξουν ότι φέρει ζωή, έχει τη δυνατότητα της αυτοτελούς ζωής, οικονομικής κ.λ.π. Τι σχέση έχει το νησί των Όφεων με το σύμπλεγμα των ελληνικών νησιών; Εδώ, ακούσαμε και τον συνάδελφο τον Γρηγόρη τον Τσάλτα προηγουμένως και συμφωνώ, η ίδια επικαλείται ειδικές περιστάσεις. Τρεις χιλιάδες νησιά στο Αιγαίο, από πού θα βγουν οι ακτές της; Έχει πρόβλημα. Διότι, βέβαια, αυτό το οποίο ξεχνάμε επίσης, και το λέει η Σύμβαση του Montego Bay, αυτό λέει το Δίκαιο της Θάλασσας και να το καταλάβουμε καλά, ό,τι θα κάνουμε, θα το κάνουμε όχι με μονομερείς ενέργειες, ένα, θέλουμε συμφωνίες και θέλουμε τι; όταν επιδιώκουμε μέσω τρίτων δικαιοδοτικά όργανα κ.λ.π., η μεταξύ μας δίκαιη λύση. Και μάλιστα το «δίκαιη» αποδίδεται με αυτόν τον περίεργο όρο με τον οποίο έχουμε αιωνίως προβλήματα, ευθυδικία, equitable , équite, το équite δεν είναι ακριβώς «δίκαιος», θέλει να πάει κάπου εκεί. Θυμηθείτε λίγο Αριστοτέλη «Η επιείκεια 8 του Αριστοτέλη», αυτό ποτίζει, διαποτίζει όλες τις διατάξεις του Δικαίου Θαλάσσης και είναι φυσιολογικό. Σου λέει, λοιπόν, ότι εγώ θα τον ερμηνεύσω αυτόν τον κανόνα, τι δικαιώματα έχει το παράκτιο κράτος, το παράκτιο κράτος ξεκινά με τα δικαιώματα, τώρα η πατρίδα βρέθηκε με τρεις χιλιάδες νησιά στο Αιγαίο. Υπάρχουν άλλα κράτη τα οποία είναι νησιωτικά συμπλέγματα, η Ιαπωνία, οι Φιλιππίνες, άρα λοιπόν, η προσέγγιση που θα κάνει κάποιος στην οριοθέτηση θα είναι διαφορετική. Δεν ήμουν πάρα πολύ επιμελής και δεν πρόλαβα να σας φέρω, γιατί ήμουν σε ταξίδι στην Κύπρο και ταξίδια έξω συνέχεια, ήθελα να σας φέρω να βλέπατε σχετικά με την απόφαση ΜπαγκλαντέςΜυανμάρ, να βλέπατε αυτό το νησάκι, Saint Martin, πού βρισκόταν και γιατί τελικά το Δικαστήριο δεν του έδωσε καμιά σημασία. Δηλαδή είπε ότι εγώ θα οριοθετήσω με βάση το όριο ανάμεσα στην Μυανμάρ και το Μπαγκλαντές. Δεν είναι περίπου όπως μας έλεγαν οι Λίβυοι, η Γαύδος, που είναι, ας πούμε, έξω από την αιγιαλίτιδα ζώνη αρχικά της Ελλάδος, είναι σε μια απόσταση, και οι Λίβυοι φίλοι μας, ο Καντάφι, προσπαθούσαν να πουν ότι θα ξεκινήσει από εκεί, θέλανε τη Γαύδο να μας στην στερήσουν. Εκεί λοιπόν βλέπει κανείς την αντίληψη, πρώτον, όταν μιλάμε για οριοθετήσεις στις θαλάσσιες ζώνες, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, μιλάμε για μια απλή ενιαία γραμμή. Όλες οι τελευταίες οριοθετήσεις που έχουν γίνει ακολουθούν μία μέθοδο χωρίς απαραίτητα να είναι σε κάθε περίπτωση ακριβώς παρόμοια. Στη μία περίπτωση, λέει το Διεθνές Δικαστήριο, θα κάνω δύο βήματα, δύο βήματα τι; Θα τραβήξω τη μέση γραμμή και μετά θα διορθώσω. Να δω πως θα την πάω τη γραμμή. Υπάρχει τρίτο βήμα τώρα, που λέει, αφού κάνω και μια δεύτερη πλασματική γραμμή, διορθωτική, θα δω συνολικά εάν αυτή η λύση η οποία προκύπτει σ΄αυτή την οριοθέτηση είναι πραγματικά ευθύδικη, είναι δίκαιη για τους διαδίκους. Θέλω να σημειώσω ότι η ελληνική κυβέρνηση, οι ελληνικές κυβερνήσεις μάλλον, φάνηκαν τον τελευταίο καιρό να μην επιθυμούν να ξεκαθαρίσουν αυτό το ζήτημα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, να πουν δηλαδή ότι δεν υπάρχει προστιθέμενη αξία. Αυτοί που υποστήριξαν ότι κηρύσσοντας ΑΟΖ θα είχαμε πλεονεκτήματα σε σχέση με το υπέδαφος, θα το πω πάρα πολύ απλά, είναι βαθειά νυχτωμένοι. Το Αιγαίο, κυρίες και κύριοι, έχει 200 μίλια πλάτος και 400 κάθετη γραμμή. Η ΑΟΖ είναι 200 μίλια, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα και η Τουρκία δεν μπορούν να έχουν ζώνη στο Αιγαίο 200 μιλίων. Μπορεί να έχουν 5; Βεβαίως. Λέει όμως η Σύμβαση ότι αν θα κηρύξεις 5 μίλια, 10 μίλια στο Αιγαίο, και να διαφοροποιηθώ αμέσως, είναι αυτονόητο ότι στην Κρήτη θα πάμε στα 200, είναι αυτονόητο, όπως είπε και ο Γρηγόρης ο Τσάλτας προηγουμένως, στο Ιόνιο έπρεπε να έχουμε πάει στα 200. Δηλαδή κηρύσσεις ΑΟΖ κανονικά, στην πληρότητα. Στο Αιγαίο όμως, λόγω του χώρου του και της διάταξης των νησιών μας, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Ας υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί θα αποφασίζαμε να κάνουμε 5 μίλια ΑΟΖ, 5 όχι 200 γιατί δεν πάει είπαμε, 10, 30, εγώ θα επικαλεστώ, εγώ δεν είμαι τίποτα βέβαια, ένας ταπεινός καθηγητής είμαι, Διεθνούς Δικαίου, αλλά εγώ βλέπω το εθνικό συμφέρον της χώρας, όσο έχω διαφορά με τους Σλαβομακεδόνες, να μην τους δώσω δικαίωμα πρόσβασης στο Αιγαίο. Τι δεν λέει κανείς εδώ στην πατρίδα; Τι δεν λένε αυτοί οι οποίοι μιλάνε για την ΑΟΖ; Άμα ανοίξουμε ΑΟΖ στο Αιγαίο η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας αποκτά δικαιώματα στο χώρο αυτό. Το προβλέπει για όλα τα περίκλειστα κράτη η Σύμβαση του Montego Bay. Εγώ το συμφέρον της πατρίδας μου το ερμηνεύω ότι όσο αυτή η χώρα δεν συμφωνεί π.χ. για το όνομα, δεν κατάλαβα γιατί να της δώσω εγώ πρόσβαση να βγαίνουν βαρκούλες να αρμενίζουν στο Αιγαίο. Όχι. Βέβαια μπορεί να βρεθεί κάποιος άλλος ο οποίος να 9 θεωρήσει ότι το εθνικό συμφέρον της χώρας είναι να δώσει και στην ΠΓΔΜ. Απλώς θα ανοίξω μία διάσταση την οποία δεν την υπολογίζει κανείς. Δεν την λαμβάνει κανείς υπόψη του. Και πως μπορεί να ερμηνεύσει επίσης κανείς κάθε φορά το εθνικό συμφέρον ανάμεσα στην εκλεγμένη κυβέρνηση, τη Βουλή των Ελλήνων, τους δημοσιογράφους, την κοινή γνώμη, ημάς, όλοι εμείς, ως ειδικοί κιόλας, όλοι λέμε ότι μπορούμε να ερμηνεύσουμε καλά τα πράγματα. Επομένως, η κίνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας πρόσφατα είναι καλή, είναι θετική, μπορεί να άργησε αλλά έγινε. Δηλαδή, να γίνει έρευνα σε ορισμένες περιοχές της πατρίδος μας, καθώς επίσης και ο νόμος ο οποίος ψηφίστηκε έχει ορισμένα ψήγματα αναφοράς στην ΑΟΖ. Όταν θα κηρυχθεί θα μετράμε τη μέση γραμμή, την ίση απόσταση κ.λ.π. Δείχνει δηλαδή μια άλφα κινητικότητα. Δεν θα μπορούσα να τελειώσω αν δεν σας πω δύο πράγματα για το Καστελόριζο. Είχα πολλά να σας πω, επιφυλάσσομαι να σας τα γράψω, γιατί θέλω και για τις Βρετανικές Βάσεις και για τα θέματα των κατεχομένων κ.λ.π. αλλά λυπάμαι, ή μάλλον έχω καταχραστεί και το χρόνο σας, αλλά θέλω να πω δύο πράγματα για το Καστελόριζο. Είναι πολύ ενδιαφέρον, η κοινή γνώμη εξανίσταται, ξαφνιάζεται πολλές φορές γιατί δεν είναι βέβαια υποψιασμένη, όταν έμαθε, ας πούμε, ότι εκεί σ΄αυτές τις συνομιλίες οι οποίες υπάρχουν, οι διμερείς, όπου συζητάμε υποτίθεται διάφορα πράγματα, λέω υποτίθεται γιατί κανείς δεν ξέρει ακριβώς ποιο είναι το συγκεκριμένο εύρος των θεμάτων, υφαλοκρηπίδα, και που σταματάει και αν τελικά θα συζητήσουμε για ένα συνυποσχετικό που μπορεί να πάει κάποτε στη Χάγη, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δύσκολα θα γίνει αυτό, όσο η Τουρκία δεν μετακινείται ιδίως ως προς το εφαρμοστέο δίκαιο το οποίο δεν το δέχεται, δέχεται ευθυδικίες, δέχεται επιείκειες, τέτοια πράγματα, υπάρχει λοιπό ξαφνικά η είδηση από το Καστελόριζο. Το Καστελόριζο ωστόσο όμως θα έπρεπε για τον υποψιασμένο Έλληνα πολίτη ή τον γνώστη – παρατηρητή διεθνών δρώμενων, θα έπρεπε να θυμάται τι είχε συμβεί στο παρελθόν. Το παρελθόν είναι όταν η Ιταλία αποκτά κυριαρχία στα Δωδεκάνησα, ύστερα από τα επεισόδια που είχε στην Τυνησία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία τότε και φθάνουμε στην Συνθήκη της Λωζάνης του ΄23 όπου με το άρθρο 15 η Τουρκία παραιτείται απ΄όλα τα δικαιώματα που έχει υπέρ της Ιταλίας και εκεί παρακαλώ υπάρχει η πρώτη απαρίθμηση, συστηματική, της Δωδεκανήσου, αναφέρεται λοιπόν, ξεκινάει Αστυπάλαια, Ρόδος κ.λ.π. και τελειώνει «και της νήσου Καστελόριζο». Υπάρχει δηλαδή μια ενότητα γεωγραφική, εθνολογική, μία συνέχεια σ΄αυτό το άλλο σώμα, το νησιωτικό που έχει η Ελλάδα στο Αιγαίο, η οποία καταγράφεται στη Συνθήκη αυτή. Αυτό έχει σημασία. Η Ελλάδα να δέχεται λοιπόν, παίρνει στη συνέχεια το ΄47 σε πλήρη κυριαρχία της παραχωρεί η Ιταλία τα Δωδεκάνησα όπου έχουμε, φυσικά, και το Καστελόριζο. Από την άλλη πλευρά οι δύο χώρες, Ιταλία και Τουρκία, επιχειρούν το 1931 να οριοθετήσουν τη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο και στις ακτές της Ανατολίας, όπως λέγεται η υπόθεση αυτή, η οποία έφθασε στο Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης. Γίνεται εκεί ένα συνυποσχετικό. Έψαξα και βρήκα και τη συμφωνία, το συνυποσχετικό ανάμεσα στην Τουρκία και την Ιταλία. Εκεί ονομάζονται όλα τα νησάκια, οι νησίδες παρακείμενες του Καστελόριζου, μερικές ούτε εγώ προσωπικά δεν ήξερα καν το όνομά τους. Καταγράφονται πλήρως εκεί. Προσοχή. Αυτή η συμφωνία ήταν οριοθέτησης, την λέγανε οριοθέτησης αλλά στην πραγματικότητα θα αποφαινόταν το δικαστήριο και για την κυριαρχία. Σε ποιον πήγαινε αυτό. Και αυτό γιατί. Γιατί όπως αποδείχθηκε αμέσως, τον επόμενο χρόνο, 1932, έγινε η συμφωνία οριοθέτησης ανάμεσα στην Τουρκία και την Ιταλία και εκεί οριοθετήθηκαν οι 10 γραμμές μεταξύ των οποίων και αυτή η κρίση που περνά στα Ίμια και αφήνει τα Ίμια στην ελληνική πλευρά και όχι στην τουρκική πλευρά. Διερωτώμαι, δεν τα διαβάζουν αυτά τα πράγματα; Τα ξεχνάνε; Το ΄32 γίνεται ένα πρακτικό, επειδή δεν έχουν διαφωνία τα μέρη, για την οριοθέτηση, και συγγνώμη, βασικό, η συμφωνία Ιταλίας-Τουρκίας κατατίθεται, πρωτοκολλείται στην Κοινωνία των Εθνών, όπως γίνεται σήμερα στα Ηνωμένα Έθνη, διαδικασία τυπική. Έχει σημασία αυτό, γιατί όπως ξέρετε, αυτό που ακολούθησε, το πρακτικό, ένα πρακτικό μεταξύ των Ιταλών και των Τούρκων οι οποίοι διαπίστωναν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν έχουμε διαφωνία, δεν λέμε σε κανένα σημείο ότι έχουμε διαφωνία στο όριο, στο σύνορο, αυτό θεώρησε η ιταλική πλευρά ότι δεν χρειαζόταν, ήταν παράρτημα της συμφωνίας και δεν το προώθησαν στην Κοινωνία των Εθνών. Παρένθεση, όταν η Τουρκία συζητάει σοβαρά, γιατί συζητάει και σοβαρά η Τουρκία, όταν δεν παίζει δηλαδή, εκεί λέει ότι υπάρχει νομικό πρόβλημα διότι, ας πούμε, δεν κατετέθη και άρα, επομένως, πάσχει το έγγραφο αυτό. Αίολο επιχείρημα το οποίο καταπίπτει σε χρόνο μηδέν από τους νομικούς. Τον Δεκέμβριο του 1932 έγινε αυτό, η ιταλική γραμμή, η χάραξη αυτή. Όταν το ΄47 λοιπόν, έρχεται το Καστελόριζο, από κει και πέρα έχουμε σε μία σειρά κειμένων, συνθηκών, ακόμη και εγγράφων του Διεθνούς Δικαστηρίου, έχουμε ζητήματα τα οποία υποστηρίζουν τη θέση του Καστελόριζου. Επειδή όμως, όπως ξέρουμε όλοι, πριν από 2-3 χρόνια ένα ερευνητικό σκάφος προσέγγισε, πήγε σε μία περιοχή αμφισβητήσιμη όπου είναι πάνω στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, μπορεί να συμβούν αυτά τα πράγματα, και επειδή μιλάω και σε ένα ακροατήριο το οποίο έχει πολλούς ένστολους, να εξηγηθούμε για να μη παρεξηγηθούμε, εάν υπάρξει σκάφος το οποίο θα προσεγγίσει οποιοδήποτε μέρος ελληνικής κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων και θα επιχειρήσει παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων κάνοντας για λογαριασμό τρίτης χώρας, γιατί μπορεί να μην είναι τουρκικό σκάφος, μπορεί να είναι οποιοδήποτε άλλο, και εκείνη τη στιγμή δεν ανακοπεί και ταυτόχρονα, όπως έγινε το 1973 και θέλω εδώ την προσοχή σας, ρηματική διακοίνωση, η διπλωματική πρακτική κυρίες και κύριοι, είναι συγκεκριμένη. Η παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, τα δικαιώματα τα οποία έχει το παράκτιο κράτος, επειδή μιλάμε για Δίκαιο της Θάλασσας, τα καταγράφει σε μία note verbale η οποία κατατίθεται στην κυβέρνηση της γείτονος χώρας, δεν γίνεται με διαβήματα, ούτε του κ. Περράκη, αν ήταν ο κ. Περράκης εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών, αυτά δεν είναι τίποτα. Εάν δεν υπάρχει, δεν ενδυθεί, συγκεκριμένα η θέση της κυβέρνησης, της κάθε κυβέρνησής μας, με μία note verbale, και μιλάω παρουσία πρέσβεων εδώ πέρα, οι οποίοι ξέρουν πάρα πολύ καλά. Ξέρετε τι είπε, κυρίες και κύριοι, και γιατί χάσαμε, μεταξύ άλλων στην υπόθεση στα Σκόπια, Σκόπια-Ελλάδα; Όταν η Ελλάδα είπε ότι αυτό που κάνω είναι αντίμετρα στα Σκόπια διότι έχει παραβιάσει αυτή την ενδιάμεση συμφωνία, είπε το δικαστήριο, παρακαλώ μπορείτε να μας φέρετε τις διαμαρτυρίες σας; Μπορείτε να μας πείτε που τα καταγράψατε; Δεν μας φθάνει η διαμαρτυρία του κ. Δελαβέκουρα ή του κάθε εκπροσώπου τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών, εδώ, έχεις χαρτί; Νote verbale, το είπε το Διεθνές Δικαστήριο. Το λέω γιατί ξανάγινε, όταν δημοσιοποιήθηκε αυτό εδώ, όταν έγινε η δημοσιοποίηση, κάναμε μία κίνηση απλώς να πούμε ότι αυτά που κάνει η Τουρκία δεν είναι σωστά και δεν είναι καλά, παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο. Νote verbale. Νote verbale το ΄73, απάντησε η Τουρκία τη θέση της, τη νομική της θέση, τα επιχειρήματα για τις note verbale η χώρα δεν μπορεί να λέει ότι θέλει. 11 Και δύο συμπεράσματα, καταλάβατε. Πρώτον, να σταματήσει αυτή η συζήτηση και η εισήγηση περί ΑΟΖ κ.λ.π. Δεν είναι καμία πανάκια η ΑΟΖ και δεν λύνει το θέμα των υδρογονανθράκων. Αυτό είναι η υφαλοκρηπίδα. Τελεία. Δεύτερον, βεβαίως έπρεπε να έχει κηρυχθεί ΑΟΖ εκεί πέρα που πρέπει χωρίς κανένα πρόβλημα. Στην πλευρά του Αιγαίου θα το συζητούσα αν τα εθνικά συμφέροντα συνολικά, αλιείας και άλλα, ασκήσεων, μπαίνουν και άλλα πράγματα, συν ΠΓΔΜ που είπα, με συμφέρουν, επίλυση διεθνών διαφορών σταθερά, η Ελλάδα είναι χώρα η οποία δεν φοβάται τέτοια πράγματα, θα πρέπει λοιπόν να πάρει το δρόμο το δικαιοδοτικό, έστω και αν η Χάγη δεν βγάζει καλές αποφάσεις τελευταίες, άπαξ και κάποιος τρίτος πρέπει να αποφασίσει την οριοθέτηση θα βασισθούμε ότι το παράκτιο κράτος που είμαστε έχουμε πολλά δικαιώματα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Τέταρτο και τελευταίο. Η πολυμερής συνεργασία. Υποστηρίζουν πάρα πολλοί αυτά που ακούστηκαν προηγουμένως. Ήταν πολύ ενδιαφέροντα. Το Δίκαιο της Θάλασσας θέλει εκμετάλλευση με έναν τρόπο όμως ο οποίος να μην έχει μονομερείς ενέργειες. Και τελευταίο. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν εκμεταλλευτήκαμε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, συμβαλλόμενο μέρος στη Σύμβαση του Montego Bay, προκειμένου η Τουρκία να μπεί μέσα στο κεκτημένο το οποίο έπρεπε να υποχρεωθεί κ.λ.π. να ακολουθήσει. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την υπομονή σας.