Blog

            Ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισφράγισε τα κοινά ανακοινωθέντα Clinton και Μπαμπατζάν, ικανοποιώντας παράλληλα της απαιτήσεις των Τούρκων σ΄ότι αφορά τη γενοκτονία των Αρμενίων (πάει, το ξεχάσαμε αυτό), το Κυπριακό (Δικοινοτική, Διζωνική Ομοσπονδία ανέφερε, δηλαδή κάτι χειρότερο όπως δείχνουν τα διαρρέονται στοιχεία, απ΄ότι το σχέδιο Ανάν), την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας (προκαλώντας αντίδραση των Ευρωπαίων), την μη επίσκεψή του στο Φανάρι, αλλά με οργάνωση «ειδικής» συναντήσεως με Οικουμενικό Πατριάρχη με τρόπο που προσέβαλε όχι το Πατριαρχείο αλλά τον ίδιο ως ηγέτη και με ιστορικές ανακρίβειες σχετικά με τα γεγονότα της Μικράς Ασίας μετά το 1919-1922 (ανάσταση μιας αρχαίας αυτοκρατορίας), ξεχνώντας όμως ο ίδιος ποία ήταν η θέση των ΗΠΑ σ΄ότι αφορά την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1919.

            Και αυτά μεν έπρεπε να τα περιμένουμε μετά την επίσκεψη της Clinton στην Τουρκία τον περασμένο μήνα, αλλά το ότι η δική μας πλευρά θα έθετε στον κ. Ομπάμα τα θέματα της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο και θα ζητούσε να τα συζητήσει με τους Τούρκους δεν το αναμέναμε. Τούτο διότι είναι γνωστόν ότι οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν στην Ελλάδα εναέριο εθνικό χώρο 10 μιλίων αλλά 6 (όπως η Τουρκία) και δεν δέχονται ότι τα State Aircrafts υποβάλλουν σχέδια πτήσεως όταν διέρχονται FIR υπεράνω διεθνών υδάτων (όπως και οι Τούρκοι). Επομένως τι του ζητήσαμε;

            Γενικά η επίσκεψη του νέου προέδρου των ΗΠΑ στην Ευρώπη ενδυνάμωσε κυρίως την Τουρκία τόσο μέσα στο ΝΑΤΟ όσο και στην περιοχή μας, με τέτοιο τρόπο που δημιουργεί την αναγκαιότητα άμεσης ανατροπής της ακολουθουμένης από εμάς εξωτερικής πολιτικής, καθώς επίσης και της αντιστοίχου αμυντικής. Απραξία και στερεότυπες λογικές είναι εγκληματικές πλέον.

            Βέβαια θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η νέα στροφή των ΗΠΑ είναι αποτέλεσμα της ιεραρχήσεως που έχει κάνει η νέα αμερικανική διοίκηση, η οποία αφ΄ενός θέλει να πείσει ότι δεν στρέφεται κατά του μουσουλμανικού κόσμου και χρησιμοποιώντας την Τουρκία ως μοντέλο που δύναται να ζει με τον δυτικό κόσμο, αλλά και ταυτόχρονα να είναι μουσουλμανική και να διαμορφώσει μέσω αυτής την πολιτική λύση των προβλημάτων που έχουν προκύψει στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Ασίας (Ιράν – Αφγανιστάν – Πακιστάν).

            Εδώ έγκειται και το δικό μας πρόβλημα, καθόσον ενώ είχαμε άριστες σχέσεις γενικά με τους Άραβες και Παλαιστινίους και ειδικά με Συρία, Ιράκ και Ιράν, αφήσαμε εδώ και μερικά χρόνια αρκετό χώρο στην Τουρκία, η οποία σήμερα το εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο ενώ εγκαταλείψαμε το διαρκή εθνικό στόχο της αμυντικής επάρκειας της πατρίδος μας.