Blog

1 

Με το βλέμμα στραμμένο στο 2023 Το προεκλογικό τοπίο Πριν την 12η Ιουνίου το διακύβευμα των εκλογών ήταν ο αριθμός των εδρών που θα συγκέντρωνε το ΑΚΡ να είναι τέτοιο ώστε να υπερβαίνει τις 330 έδρες, με στόχο να παρέχεται η δυνατότητα επιβολής από τον νικητή των απαιτούμενων συνταγματικών αλλαγών οι οποίες θα επισφραγίσουν την πολιτική κυριαρχία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και την οριστική (;) εξουδετέρωση των κεμαλιστών. Όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν την εντυπωσιακή νίκη του Ερντογάν και του ΑΚΡ δείχνοντας ποσοστά που υπερέβαιναν το 50%. Η προεκλογική εκστρατεία ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες καθώς η ιδεολογική αντιπαράθεση κεμαλιστών – ισλαμστών ήταν σε δεύτερη μοίρα καθώς έδωσε τη θέση της στην αντιπαράθεση πολιτικών για τα πρακτικά ζητήματα, όπως η οικονομία, η μείωση της φτώχειας, και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ενώ σφραγίσθηκε από καταγγελίες για σκάνδαλα ροζ και γκρι, αλλά και από τις εξαγγελίες του Ερντογάν για τα μεγάλα έργα που ο ίδιος περιέγραψε ως «τρελά έργα». Χαρακτηρίστηκε από τις επιθέσεις (βόμβες, πέτρες κλπ) εναντίον του Ερντογάν δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους να ισχυρισθούν ότι το ΑΚΡ έπαιξε το ρόλο του θύματος πολύ καλά, ισχυριζόμενος ότι το παραδοσιακό τουρκικό κατεστημένο είναι εναντίον του. Το Ρεπουμπλικανικό CHP το τελευταίο έτος με την αλλαγή στην ηγεσία του, Κιλιντσίρογλου αντί Μπαϋκάλ, την επανασυσπείρωση του με την επανένταξη ομάδων και την ουσιαστική απορρόφηση του DSP, με επικέντρωση στην ψήφο της νεολαίας, και ενώ φλέρταρε με τις κουρδικές ψήφους με στόχο το κόμμα αυξήσει την εκλογική επιρροή του σε ευρύτερες μάζες. Ο Κιλιντσίρογλου εγκατέλειψε την παλιότερη ρητορική του CHP, που κατηγορούσε το AKΡ ότι ήθελε να μετατρέψει την Τουρκία σε ισλαμικό κράτος τύπου Ιράν και επικεντρώθηκε σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στις ανισότητες, υπογραμμίζοντας όμως παράλληλα τον κίνδυνο για την δημοκρατία στην περίπτωση που ο Ερντογάν γίνει απόλυτος κυρίαρχος του πολιτεύματος. Το CHP είχε χτίσει την προεκλογική εκστρατεία του στις δεσμεύσεις για δημοκρατική μεταρρύθμιση, 2 υποστηρίζοντας παράλληλα ότι το ο Ερντογάν έχει μετατρέψει την Τουρκία σε «αστυνομικό κράτος» και επέκρινε τις συλλήψεις για την ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ. Το ΜΗΡ που παρέμεινε ένα μιλιταριστικό, εθνικιστικό, αντι-κουρδικό κόμμα, αντιστάθηκε στις αλλαγές και κλυδωνίσθηκε από τα ροζ σκάνδαλα. Η κινδυνολογία για το διαχωρισμό της νοτιοανατολικής Τουρκίας ήταν το κέντρο της επιχειρηματολογίας του. Το Κουρδικό Barış ve Demokrasi Partisi (BDP), επεδίωξε να διατηρήσει και να αυξήσει την εκλογική επιρροή του. Φήμες υπήρξαν για μια συμφωνία μεταξύ BDP και ΑΚΡ, που ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκε. Παρά την ανοικτή εχθρότητα που υπήρξε μεταξύ των δύο μερών καθώς το ΑΚΡ είναι το μόνο τουρκικό κόμμα που διατηρεί ισχυρή βάση στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας. Χρησιμοποιήθηκε η κουρδική γλώσσα στις ομιλίες. Το γενικότερο πολιτικό κλίμα είχε επιβαρυνθεί από τις συλλήψεις στρατιωτικών ως μελών της ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ, δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές. Υπόδικοι και προφυλακισμένοι, κεμαλιστές κατηγορούμενοι ως μέλη της ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ και Κούρδοι του BDP ήσαν υποψήφιοι στις εκλογές με το CHP και το ΜΗΡ. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν διαφανείς κάλπες για την αποφυγή νοθείας και αλλοίωσης της ψήφου. Εκλογές, αποτελέσματα Οι εκλογές αν και σημαδεύθηκαν από επεισόδια σε διάφορες περιοχές και βομβιστική επίθεση έξω από εκλογικό κέντρο, επιβεβαίωσαν την αναμενόμενη νίκη του Ερντογάν, που όμως δεν του έδωσε την επιδιωκόμενη παντοδυναμία των 330 και πλέον εδρών από τις 550 στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Η συμμετοχή ανήλθε στο 87%. Από τα 15 κόμματα μόνο τα Adalet ve Kalkinma Partisi (ΑΚΡ), Cumhuriyet Halk Partisi (CHP), Milliyetçi Hareket Partisi (MHP) ξεπέρασαν το όριο του εκλογικού μέτρου 10% που μαζί με τους 36 ανεξάρτητους Κούρδους βουλευτές του BDP εισήλθαν στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση. 0 10 20 30 40 50 49,9 25,9 13 5,6 AKP CHP MHP IND (BDP) 3 Σύγκριση αποτελέσματος 2007 – 2011 Το αποτέλεσμα των εκλογών έδωσε στο AKΡ 326 έδρες στο σύνολο των 550 εδρών, αλλά περίπου 40 λιγότερες από την απαιτούμενη πλειοψηφία των δύο τρίτων για την τροποποίηση του Συντάγματος και 5 λιγότερες σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Το εκλογικό αποτέλεσμα καθόρισε και την δήλωση του Ερντογάν: «Ο λαός μας έδωσε ένα μήνυμα για την θέσπιση του νέου Συντάγματος μέσω της συναίνεσης και των διαπραγματεύσεων». Συμβιβαστικός, έστειλε μηνύματα, υποσχόμενος ότι η νέα κυβέρνηση θα σεβαστεί και θα προστατεύσει τους διαφορετικούς τρόπους ζωής και τις πεποιθήσεις. «Εμείς θα συζητήσουμε το νέο Σύνταγμα με τα κόμματα της αντιπολίτευσης… Κανείς δεν πρέπει να έχει καμία αμφιβολία. Ο λαός μας θα ζήσει με ειρήνη και δικαιοσύνη». Μεταξύ των εκλεγέντων βουλευτών του CHP είναι τρεις κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ, στους 36 «ανεξάρτητους» Κούρδους που εκλέχτηκαν συμπεριλαμβάνονται 6 προφυλακισμένοι και η Λεϊλά Ζάνα πρώην βουλευτής που εξέτισε 10 χρόνια στη φυλακή με την κατηγορία της συνεργασίας με το ΡΚΚ, ενώ εκλέχθηκε για πρώτη φορά ως βουλευτής του ΑΚΡ ο μέχρι τώρα εξωκοινοβουλευτικός ο υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου στο Ικόνιο. Τα πρώτα συμπεράσματα από το αποτέλεσμα Το ΑΚΡ επιβεβαίωσε την κυριαρχία του στις αγροτικές και αστικές περιοχές, το CHP διατήρησε την επιρροή του στις δυτικές περιοχές, ενώ για τρίτη φορά μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και κυρίως μετά το δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου 2010 παγιώθηκε απόλυτα η κυριαρχία του BDP στις κουρδικές περιοχές, συγκεντρώνοντας στη νοτιανατολική Τουρκία ποσοστά μέχρι και άνω του 60 %, ενώ προσέλκυσε ψήφους και σε μεγάλα αστικά κέντρα, κύρια στην Κωνσταντινούπολη. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ είναι ισχυρή με τον Ερντογάν 4 πανίσχυρο, οι κεμαλιστές διατηρούν τα ερείσματα τους στα δυτικά και οι Κούρδοι παγίωσαν την πολιτική οριοθέτηση στις περιοχές τους. Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι των εκλογών. Ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών αναμφίβολα είναι το ΑΚΡ και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσωπικά αφού κέρδισε μια συντριπτική νίκη στις γενικές εκλογές για τρίτη συνεχόμενη φορά, καθώς έλαβε ένα τεράστιο αριθμό ψήφων, μεγαλύτερο από τις συνολικές ψήφους των τριών άλλων κομμάτων της Εθνοσυνέλευσης. Ένας στους δύο ψηφοφόρους που πήγαν στις κάλπες στην Τουρκία ψήφισε υπέρ του AKΡ και του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Είναι το πρώτο κόμμα τα τελευταία 50 χρόνια για να έχει κερδίσει τρεις συνεχόμενες εκλογές. Αυτή είναι μια εκπληκτική επιτυχία που πρέπει να μελετηθεί από τους πολιτικούς επιστήμονες. Ο αριθμός των εδρών του AKΡ μειώθηκε, παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των ψήφων που έλαβε αυξήθηκε λόγω του εκλογικού πλαισίου του Ανώτατου Εκλογικού Συμβουλίου (YSK), με το οποίο επανασχεδιάστηκε ο αριθμός των εδρών που παρέχονται στις περιφέρειες. Κερδισμένο βγήκε και το CHP, που αύξησε τα ποσοστά του και τις έδρες, αλλά δεν επέτυχε το όριο του 30% που ο νέος ηγέτης του είχε καθορίσει ως ένα μέτρο της επιτυχίας. Ένας παράγοντας που επέδρασε ίσως αρνητικά ήταν ο διορισμός υποψηφίων υπόπτων για την υπόθεση της ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ, εξέλεξε δύο. Το ΜΗΡ εγκλωβισμένο στην άρνηση της αναγκαιότητας αλλαγής πολιτικής συμπεριφοράς έμεινε με την πίκρα της απώλειας 1,2% περίπου, αλλά και την χαρά της εισόδου στην Εθνοσυνέλευση, παρά τις δυσοίωνες δημοσκοπικές προβλέψεις. Η σκληρή γραμμή του MHP όσον αφορά στις συνταγματικές αλλαγές και η αδιάλλακτη στάση, για την επίλυση του κουρδικού προβλήματος δεν έφεραν ψήφους στο κόμμα. Τα σκάνδαλα στην ηγεσία ΜΗΡ τις παραμονές των εκλογών έφεραν κόστος στο κόμμα, με αποτέλεσμα μια τεράστια φυγή των γυναικών ψηφοφόρων. Οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι το οι Κούρδοι με συνολικά 36 εκλεγέντες και κέρδος 16 έδρες από τις προηγούμενες εκλογές. Χαρακτηριστικά ο Huseyn Celik, δήλωσε «Το δεύτερο κόμμα νικητής των εκλογών είναι το κουρδικό Barış ve Demokrasi Partisi» και ο Serafettin Elci. «Αυτό είναι μια τεράστια επιτυχία για εμάς. Περιμένουμε να σηματοδοτήσει μια ισχυρή ελπίδα για την επίλυση του κουρδικού προβλήματος για το μέλλον της Τουρκίας.» Αν οι αυτοδιοικητικές εκλογές πριν δύο χρόνια με την εκλογή 90 δημάρχων οριοθέτησαν γεωγραφικά το (τουρκικό) Κουρδιστάν όπως δήλωσε η Λεϊλά Ζάνα, τώρα επιβάλλουν την αναγκαιότητα για επίλυση του κουρδικού με την εγκαθίδρυση πολιτειακού συστήματος που θα περιλαμβάνει την αυτόνομη περιοχή του Κουρδιστάν. Τι στέρησε από το ΑΚΡ την δυνατότητα να καταλάβει τα 2/3 των εδρών; Η είσοδος του ΜΗΡ στην εθνοσυνέλευση. 5 Οι τάσεις αυταρχισμού που επέδειξε ο Ερντογάν σε συνδυασμό με την υπόθεση ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ, τις διώξεις στους δημοσιογράφους, την αντιπαράθεση με τον όμιλο DOGAN κ.λπ. Ο φόβος μετατροπής της Τουρκίας σε ισλαμική δημοκρατία. Η έπαρση και η αλαζονεία του Ερντογάν. Η μαζική έκφραση των Κούρδων υπέρ των ανεξάρτητων Κούρδων υποψηφίων σε αντίθεση με το 2007. Γιατί κέρδισε ο Ερντογάν; Απέδειξε ότι θα μπορεί να καθοδηγήσει την αλλαγή – μετασχηματισμό της μετακεμαλικής Τουρκίας. Οικοδόμησε σταθερά με αργά προσεκτικά βήματα την πολιτική του κυριαρχία στα σχεδόν εννέα χρόνια της διακυβερνήσεως του, καθώς σταδιακά «κατέλαβε» τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού (ΥΠΕΣ-ΥΠΕΞ-ΜΙΤΔικαιοσύνη κ.λπ.), στερώντας τους κεμαλιστές από βασικά τους εργαλεία. Αποδείχθηκε ανθεκτικός ως πολιτικός στην αντιπαράθεση με τους κεμαλιστές και ταυτόχρονα δεν έκανε τα λάθη που οδήγησαν τους προκατόχους του, Μεντερές – Οζάλ – Ερμπακάν, στην έξοδο. Έπεισε τους πολίτες για την αναγκαιότητα μετασχηματισμού του μοντέλου διακυβερνήσεως της χώρας. Από την αρχή ασχολήθηκε με τα καθημερινά προβλήματα του πολίτη και την άνοδο του βιοτικού του επιπέδου. Έδωσε όραμα στους Τούρκους με μια διορατική προσέγγιση που διαφέρει από εκείνες των ηγετών των άλλων κομμάτων, που εμφανίζονται εγκλωβισμένοι στενά στις παρωχημένες πολιτικές τους. Στον Ερντογάν οι πολίτες είδαν τον άνθρωπο που θα κάνει τα όνειρα τους πραγματικότητα. Προσωποποίησε την ανάγκη της κοινωνίας για μετασχηματισμό των δομών του κράτους προς όφελος του πολίτη. Έχει υιοθετήσει την γλώσσα του απλού πολίτη αν και συχνά λαϊκίζει. Έδωσε έμφαση στην ανάπτυξη. Υποσχέθηκε ένα κράτος δικαίου και εγγυήθηκε την ισότητα και την κοινωνική ειρήνη. Πέτυχε την έξοδο από την οικονομική κρίση και δημιούργησε την οικονομική ανάκαμψη. Απευθύνθηκε στο θρησκευτικό συναίσθημα των απλών πολιτών και δημιούργησε ταυτόχρονα μια νεο-οθωμανική πολιτικο-οικονομική ελίτ που τον στηρίζει. Παρουσιάσε την Τουρκία ως μοντέλο δυτικοποιημένης ισλαμικής δημοκρατίας. Άσκησε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και εμφανίσθηκε ταυτόχρονα ως ο δυνατός προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων αλλά και σύμμαχος της Δύσης. Μετά τις εκλογές τι; 6 Τι σημαίνουν τα αποτελέσματα των εκλογών για την τουρκική πολιτική; Πώς θα συμβάλλουν τα εκλογικά αποτελέσματα στη διαμόρφωση της μελλοντικής πολιτικής των πολιτικών κομμάτων; Ποιες είναι οι επιπτώσεις των εκλογών για νέο Σύνταγμα και το κουρδικό ζήτημα; Ποια θα είναι η επίδραση για την τουρκική εξω-τερική πολιτική; «Η Τουρκία έχει δώσει στην πολιτική του AKΡ ψήφο εμπιστοσύνης με πολύ σαφή και αποφασιστικό τρόπο που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε συζήτηση. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ο πραγματικός κύριος της τουρκικής πολιτικής …» Yusuf Ziya αρθρογράφος της Yeni Safak. «Το νέο Σύνταγμα απαιτεί συναίνεση και τον διάλογο με τα άλλα κόμματα και την κοινωνία γενικότερα», δήλωσε ο Cengiz Aktar, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Bahcesehir Κωνσταντινούπολης, στο Reuters. Οι εκλογές της 12ης Ιουνίου ήταν ένα δημοψήφισμα για δύο βασικά θέματα. Το ένα ήταν οικονομικές επιδόσεις του ΑΚΡ ιδίως τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Δεύτερον, για τις σαρωτικές συνταγματικές αλλαγές που ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ζήτησε από το λαό για να μπορεί να κάνει, ή τουλάχιστον να επιβάλλει στην εθνοσυνέλευση την αναγκαιότητα αυτών των μεταρρυθμίσεων. Στην προεκλογική ατζέντα του Ερντογάν αλλά και στην μετεκλογική τα θέματα που κυριάρχησαν είναι: Το νέο Σύνταγμα και οι μεταρρυθμίσεις για τον κοινωνικό και πολιτικό μετασχηματισμό της Τουρκίας. Ο Ερντογάν, ο οποίος έχει υποσχεθεί να αντικαταστήσει το Σύνταγμα του 1982 των στρατιωτικών. Η οικονομική ανάπτυξη και η ανάδειξη της Τουρκίας μέχρι το 2023 στις 10 κορυφαίες οικονομίες. Έτσι με βάση τις επιδιώξεις οι στόχοι οριοθετούνται σε εσωτερικό και εξωτερικό: Υποταγή των στρατιωτικών στην πολιτική ηγεσία χωρίς παρεμβατικές δυνατότητες. Εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό και εγκαθίδρυση προεδρικού συστήματος. Τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει είναι: Δεν διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία των 2/3 ώστε να θεσπίσει ένα Σύνταγμα με έμφαση στην εθνική και θρησκευτική ταυτότητα, καθώς και στον απόλυτο έλεγχο του βαθέως κράτους χωρίς να έχει την συναίνεση και άλλων κομμάτων ή 40 μεμονωμένων βουλευτών. Συνεργασία με το κουρδικό BDP προϋποθέτει διαπραγμάτευση και παραχωρήσεις στους Κούρδους, με τον κουρδικό εθνικισμό να βρίσκεται σε άνοδο. Σε μια συνεργασία με το CHP θα πρέπει να υποχωρήσει σε θέματα όπως η ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ και ο ρόλος των στρατιωτικών που για τον Ερντογάν είναι πλέον ο πυρήνας των μεταρρυθμίσεων. 7 Η στροφή προς ένα προεδρικό σύστημα θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τους φόβους των κοσμικών ότι δεν θα υπάρχει επαρκής έλεγχος και ισορροπία για την εξουσία του προέδρου. Οποιαδήποτε προσπάθεια του Ερντογάν να κινηθεί προς την κατεύθυνση ενός προεδρικού τύπου είναι εξαιρετικά πιθανό να αυξήσει την πολιτική πόλωση στην Τουρκία. Άλλωστε ο «στρατός» παραμένει ένας αστάθμητος παράγοντας που διατηρεί ερείσματα εντός και εκτός Τουρκίας. Κύριο καθήκον της νέας Βουλής, θα είναι η αντιμετώπιση του κουρδικού ζητήματος και το δύσκολο έργο της περιγραφής της «κουρδικής ταυτότητας» στο νέο Σύνταγμα. Δεν είναι πλέον δυνατόν να γίνουν υποθέσεις για το μέλλον του δημοκρατικού μετασχηματισμού στην Τουρκία χωρίς να ληφθεί υπόψη η «κουρδική πραγματικότητα». Οι Κούρδοι, οι οποίοι αποτελούν περίπου το 20 % του πληθυσμού των 74 εκατομμυρίων, έχουν καταστήσει σαφής τις απαιτήσεις για αυτονομία και το δικαίωμα στην εκπαίδευση στην κουρδική γλώσσα. Θέλουν, επίσης, το εκλογικό μέτρο του 10 % να μειωθεί. Αναλυτές έχουν προειδοποιήσει τη νέα κυβέρνηση ότι θα αντιμετωπίσει οικονομικές προκλήσεις, όπως το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, η δημοσιονομική πολιτική που πρέπει να αποφύγει την υπερθέρμανση και η υψηλή ανεργία των νέων σε μια χώρα με μέσο όρο ηλικίας 28 έτη. «Θα θέλαμε να δούμε μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία,..» δήλωσε ο Benoit Anne της Societe Generale. Ο Ερντογάν θα αντιμετωπίσει την δυσπιστία λόγω της πολιτικής ακροβασίας ανάμεσα στο Ισλάμ και την Δύση, ανάμεσα στο Ιράν και τις ΗΠΑ. Και οι δύο αντιμετωπίζουν το ίδιο δίλημμα όσον αφορά στην αντιμετώπιση της αυξανόμενης πίεσης για αλλαγή στην περιοχή. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει μια υποβόσκουσα σύγκρουση για τα στρατηγικά τους συμφέροντα στην αντιμετώπιση της Μέσης Ανατολής. Η Τουρκία είναι χαλαρή με τον Καντάφι, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν δίλημμα με την Σαουδική Αραβία και υπάρχει το αγκάθι στις σχέσεις με το Ισραήλ. Η ισραηλινή ΧΑΑΡΕΤΖ έγραψε στις 13 Ιουνίου για την Τουρκία «Μια δημοκρατία μουσουλμάνων και υποψήφια για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Τουρκία έχει καταστεί μια οικονομική δύναμη και επιρροή στη διεθνή σκηνή από το AKΡ του Ερντογάν Κόμμα που για πρώτη φορά ανέβηκε στην εξουσία το 2002». Η αναταραχή στη γειτονική Συρία, και οι χιλιάδες πρόσφυγες είναι ένα ακόμη αγκάθι. Ερωτηματικό παραμένει η στάση που θα κρατήσει στο θέμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. Μέχρι σήμερα η προοπτική της ένταξης στην Ε.Ε λειτουργούσε εξισορροπητικά για το τουρκικό πολιτικό σύστημα. Για τους ισλαμιστές αποτελούσε εγγύηση ότι οι στρατιωτικοί δεν θα επενέβαιναν στην πολιτική ζωή, όπως έκαναν συχνά στο παρελθόν, ενώ για τους στρατιωτικούς, και τους κοσμικούς αποτελούσε εγγύηση ότι οι ισλαμιστές δεν μπορούσαν να επιβάλουν τις αξίες τους ούτε να περιορίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. Με την ισχυροποίηση του 8 ΑΚΡ και του Ερντογάν, αυτή η ισορροπία έχει πλέον ανατραπεί. Όσο εξασθενούν οι δεσμοί με την Ευρώπη και η προοπτική της ένταξης, τόσο αυξάνουν τα περιθώρια κινήσεων των ισλαμιστών. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως οι ισλαμιστές ισχυροποιούμενοι μπορεί να απομακρύνουν την Τουρκία από την δέσμευση της ευρωπαϊκής προοπτικής και την Δύση αυξάνοντας την ένταση. Σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι χαρακτηριστικό ότι δεν συζητήθηκαν στην προεκλογική ατζέντα, αλλά εντάσσονται στη ρήση Νταβούτογλου «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες με μέγιστο όφελος για την Τουρκία». Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει πλέον την δυνατότητα να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις και το κυριότερο: μετατρέπει την Τουρκία σε μια τοπική υπερδύναμη, συνδυάζοντας ένα ισλαμο-δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης που στην πλειοψηφία του ο τουρκικός λαός αποδέχεται. Σε ότι αφορά στην αντιπολίτευση τα κόμματα CHP – MHP αν και έχουν παρεμφερείς ιδεολογικές ρίζες εν τούτοις έχουν σημαντικές διαφορές προς ορισμένα κρίσιμα ζητήματα και εσχάτως προστέθηκε και η διαφορετική οπτική σε ότι αφορά το «κουρδικό». ΑΚΡ και αντιπολίτευση είναι οι δυο πόλοι ενός αγώνα για την οικονομική και πολιτιστική υπεροχή των ελίτ με διαφορετικές ρίζες γεωγραφικές και ταξικές στην τουρκική κοινωνία. Το ΑΚΡ φέρνει στο προσκήνιο την πιο παραδοσιακή ατμόσφαιρα της Ανατολίας από τις πόλεις και τα χωριά, σε αντίθεση με την ελίτ που εκπροσωπεί το CHP που είναι συγκεντρωμένη στα κύρια αστικά κέντρα της δυτικής Τουρκίας: Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη και Άγκυρα. Η αντίφαση το ΑΚΡ που αποτελεί μετεξέλιξη απαγορευμένων ισλαμικών κινημάτων, Ερντογάν, υπο-στηρίζει ότι το νέο Σύνταγμα θα βασίζεται σε δημοκρατικές και πλουραλιστικές αρχές που θα φέρουν την Τουρκία πιο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ας μην διαφεύγει ότι ο Ερντογάν το βράδυ της Κυριακής 12 Ιουνίου στον λόγο που εκφώνησε αναφέρθηκε στον Μεντερές και το Δημοκρατικό Κόμμα. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η Τουρκία μετά τις εκλογές της 12ης Ιουνίου εισήλθε σε νέο δρόμο. 9 Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ. ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ 2023