Blog

«ΘΗΤΕΙΑ. ΤΙ ΠΤΑΙΕΙ;»

Yπό Ειδικού Συνεργάτου

 

            Η θητεία των Ελλήνων στις Ένοπλες Δυνάμεις (Ε.Δ.) είναι κατοχυρωμένη με το Σύνταγμα, άρθρο 4, παράγραφος 6, και σε συνδυασμό με την ερμηνευτική διάταξη της προαναφερθείσης παραγράφου, δεν αφήνει αμφιβολίες ότι αυτή αναφέρεται στην καθολική υποχρέωση των Ελλήνων, να υπηρετούν τις Ε.Δ., όπως ο νόμος «Περί Στρατεύσεως των Ελλήνων» ορίζει. Είναι βέβαια γεγονός ότι με βάση την αρχή της ισότητος, ο σχετικός νόμος θα έπρεπε να προβλέπει και την στράτευση των Ελληνίδων, αλλά αυτό το θέμα δεν θα είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Η διατύπωση της υποχρεώσεως των Ελλήνων να υπηρετούν υπό τα όπλα την Πατρίδα, αλλά και η διαχρονική εφαρμογή της που έχει διαμορφώσει την πεποίθηση της αναγκαιότητός της στο σύνολο του ελληνικού λαού, απορρίπτει τις ερμηνευτικές προσωπικές αναλύσεις, μικρής μερίδος συνταγματολόγων, ότι δυνατόν να προβλέπεται μέσω της προβλέψεως του Συντάγματος και η εθελοντική θητεία, γεγονός όμως που προσκρούει στην ερμηνευτική διάταξη της παραγράφου 6 του άρθρου 4 του παρόντος Συντάγματος, του οποίου η ισχύς είναι δεδομένη μέχρι την επομένη αναθεωρητική Βουλή που χρονικά προσδιορίζεται μετά το 2014.
Επομένως το θέμα της θητείας, που δυστυχώς απαξιώνεται διαρκώς από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της χώρας μας, χάρις στην ψηφοθηρική, ρουσφετολογική και μικροπολιτική συμπεριφορά τους, πρέπει να αντιμετωπισθεί με ορθολογισμό και δίκαιο τρόπο, καθώς επίσης και αποδοτικό, ώστε οι στρατεύσιμοι να αξιοποιούνται πλήρως και να αποτελούν, μετά το πέρας της θητείας τους, εκπαιδευμένη και ισχυρή εφεδρεία, αλλά και πολίτες με αίσθημα προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Συμβαίνει αυτό σήμερα; Η απάντηση είναι όχι, καθόσον :
α.         Το σύστημα δεν είναι δίκαιο, δεδομένου του ότι μέσω παράλογων και ελαφρώς νομότυπων απαλλαγών οι οποίες θεσπίζονται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, μόνον το 1/3 των προς στράτευση Ελλήνων ανταποκρίνεται στη συνταγματική επιταγή, λόγω της νομοθεσίας περί στρατεύσεως που θεσπίζεται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Περαιτέρω την κατάσταση αυτή χειροτερεύουν οι τοποθετήσεις και μεταθέσεις των οπλιτών που γίνονται χωρίς αντικειμενική κριτήρια και οι ρουσφετολογικές μετατάξεις σε Ναυτικό και Αεροπορία που είναι υπερπληθείς.
β.         Δεν είναι ορθολογικό ως προς το χρόνο της θητείας, καθόσον δεν λαμβάνεται υπόψη ο βαθμός δυσκολίας κάθε κλάδου, μονάδος και περιοχής όπου καλούνται να υπηρετήσουν οι κληρωτοί, π.χ. οι ναύτες μετά το Κέντρο Εκπαιδεύσεως, τοποθετούνται σε βοηθητικές υπηρεσίες του Π.Ν., σε μεγάλα αστικά κέντρα και δη στην παραμεθόριο της Πλατείας Κλαυθμώνος, ενώ οι του Στρατού Ξηράς σε μονάδες εκστρατείας βορείου Ελλάδος (Μακεδονία, Ήπειρο, Θράκη) και νησιά του Αιγαίου.
γ.         Οι οπλίτες που τοποθετούνται οι μονάδες εκστρατείας του Στρατού Ξηράς, για έξι (6) μήνες (θεωρητικά)), δεν εκπαιδεύονται πλήρως στις ειδικότητές τους, λόγω της χαμηλής επανδρώσεως των μονάδων, της συνυπηρετήσεως σε αυτές με τους ΕΠΟΠ, οι οποίοι προσελήφθησαν (δυστυχώς σε πάρα πολλές περιπτώσεις με ψηφοθηρικό τρόπο) για να συμπληρώσουν τα κενά που δημιούργησε η μείωση της θητείας των κληρωτών και αντί να χρησιμοποιηθούν για το σκοπό αυτό, η υπηρεσία τους ανηγόρευσε σε «στελέχη», με συνέπεια οι ανάγκες φρουρήσεως μονάδων και στρατοπέδων, καθώς και οι καθαριότητες αυτών να αφορούν μόνο τους κληρωτούς, σε βάρος της εκπαιδεύσεως αυτών, που πριν συμπληρωθεί το εξάμηνο μετατίθενται σε μονάδες εσωτερικού, όπου πλέον τερματίζεται η εκπαίδευσή τους, με συνέπεια να δημιουργείται ανεκπαίδευτη και αγύμναστη εφεδρεία, ενώ η επιχειρησιακή ετοιμότητα των μονάδων να είναι χαμηλή. Τα φαινόμενα αυτά είναι πολύ χειρότερα σ΄ότι αφορά τους κληρωτούς που υπηρετούν σε Πολεμικό Ναυτικό και Πολεμική Αεροπορία, όπου, όπως προαναφέραμε, υπηρετούν για ψηφοθηρικούς λόγους, πολλαπλάσιοι, των απαιτουμένων, κληρωτοί σε βοηθητικές κυρίως υπηρεσίες.

Είναι γεγονός ότι το θέμα της στρατεύσεως ταλανίζεται από την υπογεννητικότητα της χώρας μας, σε κάθε όμως περίπτωση το πρόβλημα επιτείνεται από την υπερβολική δομή των Ενόπλων Δυνάμεων και ιδιαίτερα του Στρατού Ξηράς, με συνέπεια τα ελάχιστα επιτρεπτά όρια επανδρώσεως των επιχειρησιακών μονάδων (80-75%) να μην είναι εφικτά.
Η θητεία, διαχρονικά, υπήρξε ένας καταξιωμένος θεσμός, ο οποίος προσέφερε κοινωνικό έργο στους Έλληνες με την προσαρμογή τους κάτω από συνθήκες πειθαρχίας και σεβασμού των νόμων σε κοινωνικό σύνολο, με την παροχή γνώσεων σ΄αυτούς για την πολιτική ζωή τους (οδηγοί, τεχνίτες κ.λ.π.) και το βασικότερο, ενίσχυση της φιλοπατρίας τους και τη δημιουργία ενδιαφέροντος για τα κοινά. Επομένως η αξιοποίηση του χρόνου της θητείας των νέων, είναι ο στόχος.
Σε πάρα πολλές χώρες παγκοσμίως, η θητεία καταργήθηκε καθόσον αυτές δεν αντιμετωπίζουν εξωτερικές απειλές, και οι αποστολές των Ενόπλων τους Δυνάμεων αναφέρονται σε αποστολές εξωτερικού, δηλαδή ειρηνευτικές αποστολές. Τέτοιες χώρες είναι οι ΗΠΑ, Βρετανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Δανία, Ρουμανία, Βουλγαρία. Αντιθέτως ο θεσμός της θητείας διατηρείται σε Γερμανία, Φιλανδία, Σουηδία, Κύπρο, Εσθονία, Λιθουανία, Πολωνία, Νορβηγία, ΠΓΔΜ, Τουρκία, Κροατία, Αλβανία, Σερβία, Ρωσία και Ελβετία.
Ορισμένες από τις παραπάνω χώρες θεωρούν τη θητεία μέρος της συμμετοχής των νέων στα κοινά (Γερμανία, Φιλανδία, Ελβετία) και δεν την καταργούν. Οι περισσότερες από τις χώρες αυτές, δεν αντιμετωπίζουν άμεση, σταθερή και ορατή απειλή από γειτονική χώρα, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, όπου η γειτονική Τουρκία, ισχυρή περιφερειακή δύναμη, αποτελεί κυρία απειλή γι’ αυτήν με ευθείες απειλές και διεκδικήσεις για το Αιγαίο, (γκρίζες ζώνες, εθνικός εναέριος χώρος, εθνικά χωρικά ύδατα), μειονοτικό στη Θράκη (επί του παρόντος) και Κύπρο, έχουσα διακηρύξει στην Πολιτική Εθνικής Αμύνης της το casus belli (απόφαση ΣΕΑ Τουρκίας, Σεπτεμβρίου 2005) και όμως για τους λόγους που αναφέραμε διατηρούν τη θητεία.
Κάτω από τις συνθήκες αυτές, η θητεία είναι απαραίτητη για την Ελλάδα, τόσο για την ορθή στελέχωση των ενεργών μονάδων, όσο και για την ενεργοποίηση επιστρατευομένων επιχειρησιακών μονάδων σε σύντομο χρόνο σε περίπτωση κινητοποιήσεως, από εκπαιδευμένη όμως εφεδρεία.
Το θέμα της θητείας θα πρέπει να αντιμετωπισθεί πλέον με άλλο πρίσμα και το ψευτοδίλημα της στράτευσης των νέων στα 18 ή 28 να παύσει. Ο ελληνικός λαός είναι ανεκτικός και κατανοεί και οπωσδήποτε αποδέχεται δίκαιο και αδιάβλητο σύστημα στρατεύσεως.
Το θέμα της θητείας, σε σχέση με την αποδοτικότητά του ως προς την ορθή επάνδρωση των μονάδων και την παραγωγή εκπαιδευμένης εφεδρείας, ωφέλιμης και για το κοινωνικό σύνολο, είναι δυνατόν να επιτευχθεί :
α.         Με διατήρηση της προβλέψεως στρατεύσεως των νέων στα 19, αλλά και περιορισμού των αναβολών σπουδών, στο οποίο υφίστανται υπερβολές αλλά και γεννά πληθώρα ανυποτάκτων. Ομοίως οι αναβολές ή και οι απαλλαγές στράτευσης για λόγους υγείας πρέπει να αντιμετωπισθούν επί σοβαροτέρας βάσεως, ώστε να μην παρουσιάζονται τα φαινόμενα που πρόσφατα απασχόλησαν τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως και τον Ελληνικό λαό. Στόχος αυτής της προσπάθειας είναι να μηδενισθεί ο αριθμός των ανυποτάκτων, που είναι σήμερα αρκετές δεκάδες χιλιάδες, επιβαρύνοντας έτι περισσότερο την απόδοση των κλάσεων που είναι ήδη προβληματική  από την υπογεννητικότητα. (Σε ότι αφορά τις αναβολές στρατεύσεως λόγω σπουδών, θα πρέπει αυτές να εξυπηρετούν τις πραγματικές ανάγκες εκπαιδεύσεως των Ελλήνων, να αφορούν ΑΕΙ και ΤΕΙ εσωτερικού και  μόνον, χρονικά προσδιορισμένες για κάθε ένα κληρωτό, με το χρόνο σπουδών κατά Σχολή συν ένα έτος και εφόσον υφίσταται μεταπτυχιακό στην Ελλάδα για το χρόνο του μεταπτυχιακού. Σπουδές στο εξωτερικό να επιτρέπονται μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής υποχρεώσεως).
β.         Με την απλή και ορθολογική δομή των Ενόπλων Δυνάμεων, από του ΓΕΕΘΑ μέχρι τους τακτικούς σχηματισμούς, ώστε ο στόχος για Ένοπλες Δυνάμεις μικρότερες, ευέλικτες, με ισχυρή δύναμη πυρός και υψηλή επιχειρησιακή ετοιμότητα, να γίνει πραγματικότητα.
γ.         Με την κατανομή των κληρωτών στους κλάδους με αντικειμενικά κριτήρια, χωρίς ψηφοθηρικές επεμβάσεις με πελατειακής μορφής πολιτικές εξυπηρετήσεις και την εν συνεχεία διάθεσή τους στις επιχειρησιακές μονάδες των κλάδων με σκοπό την πλήρη επιχειρησιακή τους εκπαίδευση, με συνέπεια την ενίσχυση της επιχειρησιακής ικανότητος και ετοιμότητος των μονάδων, τη δημιουργία εκπαιδευμένης εφεδρείας αλλά και πολιτών που θα έχουν προσφορά στην κοινωνία μετά το πέρας της θητείας τους. Το τελευταίο αποτελεί και την μεγαλύτερη κοινωνική προσφορά των Ενόπλων Δυνάμεων.

            Η πλειοδοσία επί της μειοδοσίας της θητείας για ψηφοθηρικούς λόγους ας σταματήσει. Το δωδεκάμηνο είναι οριακό για την παροχή πλήρους εκπαιδεύσεως στους κληρωτούς. Εξεταστέο πρέπει να είναι ο βαθμός δυσκολίας στρατεύσεως κάθε κλάδου και προς τούτο ή πρέπει να αυξηθεί η θητεία σε Ναυτικό και Αεροπορία κατά τρεις μήνες ή η κατάργηση της στράτευσης στους κλάδους αυτούς (Ναυτικό, Αεροπορία) και κάλυψη των αναγκών τους με ΕΠΟΠ.
Η πρόθεση μειώσεως της θητείας κατά τρεις μήνες, μόνο προβλήματα μη αντιμετωπίσιμα θα δημιουργήσει και ως μέτρο θα είναι καθαρά ψηφοθηρικό. Άλλωστε πως δικαιολογείται να ανακοινώνεται απόφαση του ΣΑΓΕ για αύξηση της οροφής του Στρατού Ξηράς κατά 10.000 άνδρες και ταυτόχρονα να κάνουμε μείωση της θητείας; Έχει προσπαθήσει κανείς να λύσει την εξίσωση αυτή για να δει τι έλλειμμα δυνάμεως δημιουργείται και παρά την πρόθεση περαιτέρω προσλήψεως 15.000 ΕΠΟΠ;
Είναι καιρός να σοβαρευθούμε και να πούμε αν θέλουμε Ένοπλες Δυνάμεις ισχυρές που να αποπνέουν αποτροπή, ή ένα οργανισμό εξυπηρετήσεως πολιτικο-κομματικών υποχρεώσεων, διότι με τις μικροκομματικές αλχημείες από το 2000 και μετά, αυτές ταλαιπωρούνται και αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα.
Η πλειονότητα του Ελληνικού λαού επιθυμεί να διαθέτει η χώρα αξιόπιστες και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις που να εμπνέουν σ΄αυτόν ασφάλεια και να αποπνέουν αποτροπή στους επίβουλους της εδαφικής ακεραιότητος της χώρας.