«Από το Φανάρι στα Θεραπειά: στη σωστή πλευρά της ιστορίας», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος. Διόλου τυχαία επέλεξε την Κυριακή της Ορθοδοξίας ο κύριος Πρωθυπουργός για να μεταβεί στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Η απόφασή του να επισκεφθεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ.Βαρθολομαίο στο Φανάρι την ώρα τούτη έχει ξεχωριστή σημασία. Συνδέεται και με την θεμελιωμένη στις οικουμενικές αρχές ειρήνης, δημοκρατίας και ελευθερίας στάση της Ελλάδος απέναντι στην αγριότητα του πολέμου. Της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ποδοπατούνται βάναυσα αρχές, αξίες, δίκαιο. Κουρελόχαρτα οικουμενικές και ευρωπαϊκές συνθήκες, συμφωνίες και συμβάσεις.

Αφήνω σε καταλληλότερους να αξιολογήσουν το χαώδες χάσμα λόγων και πράξεων που χαρακτηρίζουν την ηγεσία της αλαζονικά αυτοαποκαλούμενης «Νέας Ρώμης» από τις Γραφές του Ευαγγελίου. Αρκετοί είχαν προβληματισθεί με την όχι άνευ επιπτώσεων απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να ανοίξει την αγκαλιά του στην Εκκλησία της Ουκρανίας. Η κακοφωνία -περιορίζομαι στον χαρακτηρισμό αυτό- του Πατριαρχείου Μόσχας στην παραβίαση από τον Ορθόδοξο εισβολέα των πανανθρώπινων αξιών και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου κατά των ομοθρήσκων Ουκρανών δικαιώνει την δύσκολη απόφαση του κ.κ.Βαρθολομαίου. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρίσκεται στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Να γιατί σήμερα η σημερινή προσκυνηματική επίσκεψη στο Φανάρι έχει συμβολική σημασία.

Κατεύθυνση τώρα στα αλησμόνητα Θεραπειά (Τarabya), τοποθεσία της αρχαίας πόλης «Φαρμακία» από το φαρμάκι το οποίο κατά την μυθολογία έριξε η Μήδεια στη θρακική ακτή. «Επιλέξτε και σεις τώρα την σωστή πλευρά της ιστορίας» θα μπορούσε να είναι η παραίνεση του κυρίου Πρωθυπουργού προς τον Πρόεδρο της Τουρκίας. Την χρονιά αυτή ειδικά που κάθε πλευρά του Αιγαίου ανασύρει τις δικές της μνήμες και την δραματικά αντίθετη βιωματική ανάγνωση της ιστορίας. 100 χρόνια πριν. Δεν θα δυσκολευτούμε να δούμε ότι και οι δύο είχαμε στα διακόσια χρόνια που πέρασαν από την Επανάσταση του 1821 νίκες και καταστροφές. Εμείς δεν ξεχνάμε τον πόνο της Μεγάλης Καταστροφής του 1922.
 
Καθένας μας σίγουρα πέρασε το κατώφλι προσφυγικής κατοικίας. Θυμάμαι αδρά το δωμάτιο που ζούσε η γιαγιά και ανδρώθηκε ο πατέρας στις Τζιτζιφιές. Ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι, ένα «φανάρι» αντί ψυγείου μία τσιμεντένια νεροσκάφη, τίποτα άλλο. Γκρίζο, γκρίζο χρώμα παντού. Όμως, προχωρήσαμε μπροστά.

Η συζήτηση στα Θεραπειά θα μπορούσε να απαντήσει στα ερωτήματα : Πως αντιμετωπίζουμε την βαρβαρότητα του πολέμου που ένας αυταρχικός Πρόεδρος επέβαλε στην Ρωσία, στην Ουκρανία και στην Ευρώπη απειλώντας μάλιστα με πυρηνικό ολοκαύτωμα; Εξακολουθεί να έχει θαυμαστές και μιμητές στην ασιατική πλευρά του Αιγαίου; Υπάρχει λογική σε αυτούς που καθημερινά προβάλλουν την απειλή κήρυξης πολέμου (casus belli;
Υπάρχει λογική σε αυτούς που εξασκούνται έχοντας χιλιάδες αποβατικά σκάφη και μία στρατιά έτοιμη για εισβολή στα ελληνικά νησιά;
Υπάρχει λογική σε αυτούς που πιστεύουν ότι δόγματα περί «γαλάζιας πατρίδας» που παραπέμπουν στο περί ζωτικού χώρου «Lebensraum» μπορούν να εφαρμοσθούν; Υπάρχει λογική σε αυτούς που πιστεύουν ότι μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ θα αυτό-αφοπλισθεί κατ’ απαίτηση συμμάχου της στο ΝΑΤΟ; Yπάρχει λογική να προβάλλεται η θέση αυτή που σήμερα ευθυγραμμίζεται και με τα συμφέροντα του Κρεμλίνου; Υπάρχει λογική να πιστεύουν ότι ένας πόλεμος θα λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα τους;

Θέλω να ελπίζω -ευχή μάλλον είναι- ότι ακόμη και οι αλαζόνες της Άγκυρας αντιλαμβάνονται σήμερα ότι η παράλογη «λογική» της σύγκρουσης με την Ελλάδα που συστηματικά προβάλλουν και προωθούν οδηγεί σε καταστροφή. Με βεβαιότητα δε τους ίδιους στην αυτοκαταστροφή. «Βαρύς και γεμάτος ο φάκελος της Ελλάδας» μας προειδοποιεί το απαραίτητο για την περίσταση πολιτικο-κομματικό φερέφωνο της Άγκυρας. Πόσο βαρύς είναι άραγε ο φάκελος της Τουρκίας; Η ζυγαριά υπάρχει. Είναι μία. Την δέχθηκε τον Μάϊο του 1975 και η Τουρκία πριν υπαναχωρήσει. Οι δύο φάκελοι με νομικά επιχειρήματα ας αντιπαρατεθούν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στην βάση του Δικαίου της Θάλασσας. Αυτή είναι η μοναδική απόφαση που θα οδηγήσει την ηγεσία της Τουρκίας στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Οι άλλες είτε απέτυχαν είτε καταδικασμένες είναι να αποτύχουν.

*Ο Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς είναι πρέσβης επί τιμή