Δημήτρης Κ. Μπάκας: Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΑΡΕΤΗ ( ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ)
Προοίμιο «Η καλημέρα είναι του Θεού», μάς έλεγαν οι γονείς μας και οι δάσκαλοί μας κάποτε στο Χωριό μας και τα παιδιά όλα μάθαιναν να λένε «καλημέρα» σε όποιον συναντούσαν στο δρόμο! Και εάν κάποιος δεν απαντούσε με προθυμία και ευγένεια στα παιδιά, τότε το χωριό τον χαρακτήριζε, «μαυρόψυχο»! Ο χαιρετισμός στον δρόμο και η επικοινωνία δημιουργούσε συνθήκες «κοινότητας», χωρίς τις οποίες δεν ζει η ανθρώπινη ψυχή. Ακόμη και σήμερα σε προηγμένους κοινωνικά λαούς ο χαιρετισμός, μεταξύ και αγνώστων ακόμη, δίνει την αίσθηση ότι ανήκεις σε ένα σύνολο που θέλεις να ανήκεις. Δεν είσαι ξένος σε ξένη χώρα. Στις μεγαλουπόλεις είναι φυσικό ότι δεν περιμένουμε τέτοια φιλική προσέγγιση.
Αλλά στη Γειτονιά μας, στο οικοδομικό τετράγωνο, που ζούμε χρόνια δίπλα-δίπλα ο ένας στον άλλο, να μη έχουμε καμιά επαφή; Κανένα κοινό ενδιαφέρον και ουδεμία σχέση, έστω και τυπική; Θαρρούμε ότι είναι έγκλημα κατά του εαυτού μας του ίδιου. Συνιστά κοινωνική αυτοκτονία μας. Γιατί απλούστατα αφανίζουμε την ανθρώπινη πλευρά του «πολιτικού»-κοινωνικού χαρακτήρα μας και γινόμαστε κάτι χειρότερο από το να μετέχουμε σε συνθήκες αγέλης. Χάθηκε ο ανθρώπινος χαρακτήρας, που επί χιλιάδες χρόνια ο homo sapiens δομήθηκε σταδιακά με τον συγχρωτισμό των ανθρώπων ως άνθρωποι.
Χάθηκε μαζί και η ανθρώπινη κοινωνική συνοχή. Χάθηκαν τα κοινά συναισθήματα και μας πλάκωσαν τα προβλήματα. Το στρες , το άγχος, ο φόβος, η ανημποριά και η απελπισία. Γιατί χάσαμε τον διπλανό μας, από τον οποίο παίρναμε πάντα δύναμη. Χωρίς, τον οποίο δεν ζούμε και τώρα πια κατέστη ανταγωνιστής και αντίπαλος ή στην καλύτερη περίπτωση, αδιάφορος : «μάλλον» μένει κάποιος δίπλα μας»!
