Blog

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

Του Αντιστρατήγου ε.α. Η. ΚΑΖΟΥΚΑ

Εορτάζεται και πάλιν μεγαλοπρεπώς, την 28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, η διπλή επέτειος, της απελευθέρωσης της πόλεως από τον Τουρκικό ζυγό την 26η Οκτωβρίου του 1912, και της απόκρουσης, από την Ελλάδα, της Ιταλικής επίθεσης του 1940, του ιστορικού «ΟΧΙ».
Αμφότεροι οι σταθμοί κατέχουν κορυφαία θέση στη νεώτερη ιστορία του έθνους των Ελλήνων και τη λαμπρύνουν με τη δική τους αίγλη και σημασία.
Ο ατυχής πόλεμος του 1897 οδήγησε την Ελλάδα στην επανάσταση του 1909, που ανέδειξε ξεχωριστούς ηγέτες και εδήμιούργησε τις συνθήκες ανάπτυξης, σύγχρονης δια την εποχή, εθνικής ισχύος.
Η εθνική ανασυγκρότηση και προπαρασκευή, σε πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο στο εσωτερικό, σε συνδυασμό με τη διπλωματική επιδεξιότητα και εκμετάλλευση των διεθνών ευκαιριών, έφεραν τα νικηφόρα αποτελέσματα του πολέμου του 1912-13. Η Ελλάς της Μελούνας κατετρόπωσε τον απ΄αιώνων Τούρκο κατακτητή και απελευθέρωσε μέγα μέρος των ελληνικών περιοχών, χωρίς όμως να πραγματοποιήσει τα όνειρα των Ελλήνων που έφθαναν στη Χιμάρα, στο Μοναστήρι, στη Ρωμυλία, στην Πόλη, στη Σμύρνη και στην Κύπρο, περιοχές που σήμαιναν τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά όρια των Ελλήνων.
Στον επανακολουθήσαντα πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η μικρά Ελλάς, δια την ολοκλήρωση της απελευθέρωσης των σκλάβων ελληνικών περιοχών, την πραγμάτωση της «Μεγάλης Ιδέας», ετάχθη στο πλευρό των συμμάχων Άγγλων και Γάλλων και με την παρότρυνσή τους απεφάσισε τη Μικρασιατική εκστρατεία. Διέπλευσε το Αιγαίο, απελευθέρωσε την Ιωνία και ατένισε την ποθητή Πόλη. Δυστυχώς η νικηφόρος εκστρατεία, βυθισμένη σε εγγενείς αδυναμίες και πολιτικά σφάλματα, κάτω από το ουδέτερο έως εχθρικό περιβάλλον των πρώην συμμάχων, κατέληξε σε εθνική τραγωδία και παρέμεινε στη νεώτερη ιστορία ως «Μικρασιατική καταστροφή». Η συνθήκη της Λωζάνης που έκλεισε τις πληγές του πολέμου, επέπρωτο να ενταφιάσει δια παντός τα εθνικά οράματα των Ελλήνων. Το όνειρο δεν επραγματοποιήθη. Το εθνικό και θρησκευτικό κέντρο των Ελλήνων, που συντήρησε τη σπίθα της ελευθερίας στο υπόδουλο γένος επί τετρακόσια περίπου χρόνια, παρέμεινε και παραμένει υπό Τουρκικό ζυγό, προκαλώντας αρνητικές επιπτώσεις ακόμη και σήμερα στη σύγχρονη ζωή του έθνους.
Οι συνθήκες ειρήνης και περάτωσης του πρώτου παγκοσμίου πολέμου δεν κατόρθωσαν να εξαλείψουν τα αίτια, τα οποία τον προκάλεσαν. Έτσι σύντομα, μετά εικοσαετία, η γηραιά ήπειρος ευρέθη και πάλι στη δίνη ενός νέου πολέμου, του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Στη διάρκεια αυτού του πολέμου, η Ελλάς ανασυγκροτηθείσα και προετοιμασθείσα καταλλήλως, οικονομικά και στρατιωτικά, συμπαρετάχθη και πάλι στο πλευρό των παραδοσιακών συμμάχων Άγγλων και Γάλλων, κατά του Ιταλογερμανικού άξονος. Έτσι ο Πρωθυπουργός της χώρας Ιωάννης Μεταξάς, έχων επίγνωση των ικανοτήτων και των δυνατοτήτων της χώρας απήντησε «ΟΧΙ», τις πρωϊνές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, στην προκλητική απαίτηση της Ιταλίας δια διέλευση των στρατευμάτων της εντός της Ελλάδος. Η επιτυχής απόκρουση, από την Ελλάδα, της Ιταλικής επίθεσης και η μεταφορά των πολεμικών επιχειρήσεων εκτός των Ελληνικών συνόρων, ανεπτέρωσεν το ηθικόν των Ευρωπαίων, οι οποίοι σχεδόν αμαχητί είχαν παραδοθεί στους Γερμανούς. Η Ελληνική νίκη επούλωσε το τρωθέν κύρος, απεκατέστησε το γόητρο της χώρας και εξέθρεψεν ελπίδες απελευθέρωσης και των λοιπών ελληνικών περιοχών, κάτω από τις συμμαχικές υποσχέσεις. Δυστυχώς η διχόνοια, η ανίατη εθνική ασθένεια, που είχε μερίδιο και στη Μικρασιατική καταστροφή, οδήγησε, με τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στον ατυχή, εμφύλιο δια την Ελλάδα, πόλεμο του 1946-49, που απετέλεσε την αιτία απωλείας της αξιοπιστίας της Ελλάδος και της εμπιστοσύνης των συμμάχων.
Αποτέλεσμα, το αναμενόμενο κέρδος της Ελλάδος και το οφειλόμενο χρέος των συμμάχων να περιορισθούν στην ενσωμάτωση της δυτικής Θράκης αρχικώς και της Δωδεκανήσου αργότερον.
Από τη σύντομη ιστορική ανασκόπηση αγόμεθα ανεπιφύλακτα στο συμπέρασμα πως οι μεγάλες εθνικές επιτυχίες είναι αποτέλεσμα εθνικής προπαρασκευής, συνταύτισης προσπαθειών ηγεσιών, εθνικής διαπαιδαγώγησης, καλλιεργείας εθνικών ιδανικών και κατάστρωσης εθνικής στρατηγικής.
Με αφορμή τη μνήμη των περασμένων, την οφειλομένη τιμή προς τους δημιουργούς και το χρέος φρονηματισμού των επερχομένων, περνάμε στα σύγχρονα και διερωτώμεθα εάν ασκείται εθνική διαπαιδαγώγηση, εάν καλλιεργούνται εθνικά ιδανικά, εάν ευδοκιμεί ο πατριωτισμός και εάν υπάρχει και υλοποιείται εθνική στρατηγική. Αλλά και εάν η τελευταία υπάρχει, ποίοι την χαράσσουν, την οριοθετούν και την πραγματοποιούν;
Θεσμοθετήσαμε τους αδιαφθόρους, τους συνηγόρους, τους ελεγκτές των ελεγκτών, τους παντός είδους οργανισμούς και δεν συστήσαμε το όργανο της χάραξης της εθνικής στρατηγικής, απαραίτητης δια τη συνέχεια της ζωής του έθνους των Ελλήνων. Εκτός εάν δεν απαιτείται είτε διότι τα έθνη και τα σύνορα δεν έχουν πλέον νόημα, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, είτε διότι το «βλέποντας και κάνοντας» ταιριάζει καλύτερα στον χαρακτήρα μας.
Προσφάτως, το έτος 1998, η Αλβανία και η Βουλγαρία, δια των Ακαδημιών Τιράνων και Σόφιας αντιστοίχως, ανακοίνωσαν τα εθνικά δόγματά τους με αλυτρωτικές βλέψεις σε βάρος ης Ελλάδος. Οι Σκοπιανοί, από συστάσεώς τους, σφετερίζονται το χώρο και την ιστορία της Μακεδονίας. Οι Τούρκοι απαιτούν το μοίρασμα του Αιγαίου. Εμείς όμως τι κάνομε;
Επαναπαυόμεθα στις δάφνες των προγόνων μας, παραχωρώντας δικαιώματα και εθνικό κεφάλαιο, το οποίο εκείνοι με το υστέρημα και το αίμα τους εδημιούργησαν και μας εκληροδότησαν.
Φαίνεται πως, ενώ βρήκαμε τη δύναμη να πολεμήσομε και να νικήσομε τον φασισμό και το διεθνισμό των κομμουνιστών, δεν διαθέτομε το σθένος να αντισταθούμε στο σύγχρονο διεθνισμό των καπιταλιστών. Κοινός στόχος η κατάργηση των εθνών και η επικυριαρχία. Μέσα, η βία και το χρήμα. Κοινός τόπος, η υποβάθμιση των ηθικών αξιών έναντι των υλικών.
Πιστεύσαμε πλέον πως «όλοι είμεθα μετανάστες», όπως αναγράφεται στους τοίχους κτιρίων της άναρχης πόλης, της ένδοξης Αθήνας. Ταυτίσαμε την «πατρίδα» με τη «διαμονή». Μπλέξαμε τα εθνικά σύμβολα με τα σχολικά βραβεία. Υπομένομεν αδιαμαρτύρητα τους συγχρόνους ινστρούχτορες, τους υπηρέτες του συγχρόνου διεθνισμού. Απεμπολήσαμε τις αξίες και τα ιδανικά της πατρίδας, της θρησκείας, της οικογένειας. Ερημώσαμε την ελληνική επαρχία. Δεν παράγομε και το χειρότερο δεν γεννάμε. Πιστεύσαμε στο μπόλιασμα του εθνικού κορμού με αλλόφυλα βλαστάρια, αγνοούντες πως οι μπολιασμένοι κλώνοι παράγουν εύχυμους, αλλά διαφορετικούς καρπούς.
Ξεχνάμε πως το χρήμα, η ευμάρεια, η καλοπέραση, τα «μεγάλα σαλόνια» και η εξουσία θολώνουν το νου, εκμαυλίζουν συνειδήσεις, καλλιεργούν ηττοπάθεια, οδηγούν στην ταπείνωση, φέρουν την υποδούλωση και τον εκφυλισμό.
Διερωτάσθε εάν υπάρχει λύση. Ασφαλώς και υπάρχει. Βρίσκεται στη δύναμη της θέλησης, στο φιλότιμο του Έλληνα, ο οποίος, ξεπερνώντας τον ατομικισμό και προτάσσοντας το συλλογικό και εθνικό συμφέρον, με κατάλληλους ηγέτες μπορεί να πρωταγωνιστήσει σε όλες τις δραστηριότητες της σύγχρονης ζωής. Η επιβεβαίωση έρχεται από την άψογη οργάνωση και διεξαγωγή των προσφάτων Ολυμπιακών Αγώνων.