Blog

Η Γερμανία έδωσε την χαριστική βολή στο Ευρώ, όχι απλά διότι επεδίωξε την πανευρωπαϊκή οικονομική κυριαρχία με φρενήρη τρόπο, που προκάλεσε γενικευμένη αντίδραση και ανεξέλεγκτες καταστάσεις, με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο των εξελίξεων. Αλλά και διότι κατά βάθος, η Γερμανία δεν πίστεψε ποτέ στον φιλελεύθερο καπιταλισμό αγγλοσαξονικού τύπου, αλλά σ’ένα μείγμα υψηλής παραγωγικότητας και βιομηχανικής παραγωγής, κρατικής ισχύος, μονολιθικού ηγεμονισμού και κρατικού παρεμβατισμού, με πολλά στοιχεία του πρωσσικού αυταρχισμού και δεσποτισμού.

   Η αποδόμηση του Ευρώ, που επαπειλείται σήμερα, δεν είναι μία καθόλου μα καθόλου απλή υπόθεση. Μία τέτοια εξέλιξη γεννά εξαιρετικά επικίνδυνα σενάρια, τα οποία ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές περιέγραψε ο ίδιος ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Junker. Την αποσυναρμολόγηση ή την συρρίκνωση της Ευρωζώνης θα ακολουθήσει εξασθένιση των κοινών ευρωπαϊκών θεσμών, που με κόπους οι ευρωπαϊκοί λαοί οικοδόμησαν μεταπολεμικά. Για παράδειγμα η αποδυνάμωση της συνθήκης Σένγκεν θα αναβιώσει προαιώνιες καχυποψίες και εχθρότητες επί ευρωπαϊκού εδάφους. Όπως και η επαναφορά θεσμών οικονομικού εθνικισμού, δασμών, προστατευτικής πολιτικής κλπ.

   Η πιο επικίνδυνη ίσως εξέλιξη σε όλο αυτό το σκηνικό πρωτοφανούς κρίσης, που προκάλεσε η Γερμανία, εντοπίζεται αυτήν την στιγμή στην Κύπρο. Η δεινή θέση του Αναστασιάδη τον καθιστά ευάλωτο στην πρόταση συνολικής πρόσδεσης της Κύπρου στο ρωσσικό άρμα, που προέβαλε ο Πούτιν έναντι της οικονομικής σωτηρίας της. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η στενή σήμερα συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσσίας φθάνει μέχρι του σημείου να ανεχθεί η αμερικανική πολιτική την γεωπολιτική μετατόπιση της Κύπρου στην ρωσσική σφαίρα επιρροής. Ακόμη όμως και αν οι ΗΠΑ σιγήσουν σε μία τέτοια εξέλιξη, ασφαλώς θα αντιδράσουν η Μεγάλη Βρεταννία, που διατηρεί βάσεις επί κυπριακού εδάφους, το Ισραήλ, που έχει υπογράψει πολυμερή συνεργασία με την Κύπρο, και το χειρότερο η Τουρκία, που κατέχει ήδη το ένα τρίτο της νήσου και διαθέτει εκεί στρατεύματα.

   Η αποδοχή βοήθειας από την Ρωσσία πρέπει επομένως να συνδυαστεί και με ενίσχυση από δυτικής πλευράς (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρεταννία, Ισραήλ) και δεν πρέπει να προσλάβει γεωστρατηγική διάσταση τέτοια που να διαταράξει τις ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο.