Blog

ΓΝΩΣΤΗ Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

ΑΛΛΑΞΕ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΑΣΙΑ

 

Αντιστρατήγου ε.α. Γεωργίου ΚΟΡΑΚΗ

            Από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 που έγινε η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση, μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 2001, πέρασαν 27 ημέρες για να ανοίξει τις φτερούγες του ο «Ευγενής Αετός». Η πολεμική επιχείρηση εναντίον της τρομοκρατίας που είχε προαγγελθεί από τη στιγμή του κτυπήματος των Διδύμων Πύργων, άρχισε από την Κυριακή 7 Οκτωβρίου το βράδυ, μεταξύ αναθεμάτων και ζητοκραυγών. Ήταν μόνο η αρχή τόσο για τις ΗΠΑ και Βρεττανία όσο και για τους Ταλιμπάν που κήρυξαν «Ιερό Πόλεμο». Αυτή η σύγκρουση είχε μεν αρχή που όλοι μας είδαμε, κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει τα επόμενα κτυπήματα, ποιο και πότε θα είναι το τέλος της.

            Οι ΗΠΑ με την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας, επιχειρούν να εξαρθρώσουν την τρομοκρατία με αρχική εκκίνηση την ανατροπή του καθεστώτος των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Για την ιχνηλάτηση και συντριβή αυτών που έχουν χαρακτηρισθεί από τις ΗΠΑ ως ένοχοι, χρησιμοποιείται η μεγαλύτερη δύναμη πυρός που γνωρίσαμε μέχρι τώρα σε πολεμική σύγκρουση και η τελειότερη τεχνολογία.

            Οι περισσότερες χώρες έχουν συνταχθεί με το πλευρό των ΗΠΑ. Στις μουσουλμανικές χώρες άρχισαν να εκδηλώνονται τάσεις μεταστροφών και εσωτερικών αποσταθεροποιήσεων.

            Η συναισθηματικά φορτισμένη ρητορική περί πολέμου του Προέδρου των ΗΠΑ και η αναφορά του σε «Σταυροφορία», προκάλεσε ανησυχίες σε πολλές χώρες και εξόργισε τους μουσουλμάνους. Η χρησιμοποίηση της λέξεως «σταυροφορία» ήταν η χειρότερη λέξη που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί διότι συνειρμικά υπενθυμίζει τις πολεμικές περιπέτειες των χριστιανών σταυροφόρων.

            Η στρατιωτική δράση στην μεγάλης διάρκειας εκστρατεία κατά της τρομοκρατίας, είναι ένας υποστηρικτικός τρόπος στις υπόλοιπες πλευρές της επιχείρησης που είναι διπλωματικές, πολιτικές και οικονομικές.

             Ο εχθρός δεν είναι ορατός και συγκεκριμένος όπως συνέβαινε στις μέχρι τώρα πολεμικές συγκρούσεις αλλά είναι αόρατος, είναι παντού και πουθενά.

            Η επιχείρηση εναντίον των Ταλιμπάν που ευρίσκεται σε εξέλιξη, παρουσιάζει και μια άλλη ιδιομορφία. Σε όλες τις μέχρι τώρα πολεμικές συγκρούσεις, όταν αντίπαλος ήταν ένα κράτος, οι εχθροπραξίες τελείωναν με μια συνθηκολόγηση που ο νικητής επέβαλε στον ηττημένο τους δικούς του όρους με την υπογραφή μιας Συνθήκης Ειρήνης. Στο διεξαγόμενο πόλεμο, πού θα τελειώσει αυτή η συμπλοκή, με τη σύλληψη του Οσάμα Μπιν Λάντεν ή του Μουλά Μωχάμετ Ομάρ ; Οι ΗΠΑ έχουν δηλώσει ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δεν θα τελειώσει εκεί. Η τρομοκρατία φαίνεται να ομοιάζει με Λερναία Ύδρα.

            Η δήλωση του Μπιν Λάντεν, με το μειλίχιο ύφος που τον διακρίνει, ότι : «Από εδώ και πέρα οι Αμερικανοί δεν θα μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι», ήταν η πλέον τρομοκρατική απειλή, που ξεπερνά σε δύναμη τον βιολογικό και χημικό πόλεμο. Γιατί είναι βαριά ψυχοφθόρο να μη νοιώθεις ασφαλής μέσα στο ίδιο το σπίτι σου, να φοβάσαι να πας στη δουλειά σου, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν και να αμφιβάλλεις για τον κάθε μελαμψό που κινείται δίπλα σου, να θέλεις να ταξιδέψεις με αεροπλάνο και την ώρα που κλείνει η πόρτα να αισθάνεσαι ως μελλοθάνατος.

            Η απειλή αυτή που έχει διεισδύσει βαθιά στην ψυχή του κάθε ανθρώπου στις ΗΠΑ αλλά και αλλού, έχει θεριέψει τον φόβο και τον πανικό. Μπορεί η στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ και των συμμάχων να ισοπεδώνουν το Αφγανιστάν, ο Μπιν Λάντεν όμως πέτυχε τον εγκλωβισμό ολοκλήρου της ανθρωπότητας.

            Αυτά είναι κάποια από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας που άρχισε στις 7 Οκτωβρίου 2001. Ο πόλεμος αυτός θα δικαιωθεί ιστορικά εάν τελειώσει με τη σύλληψη, τη δίκη, την τιμωρία των ενόχων και την πρόληψη τρομοκρατικών ενεργειών στο μέλλον. Σε αντίθετη περίπτωση θα φέρει στη ζωή μας ανασφάλειες, περίπλοκες φοβίες και δυσκολίες πολύχρονης διάρκειας.

            Μια άλλη διάσταση αυτού του ανελέητου πολέμου είναι ότι θα οχηματοποιήσει και θα διαμορφώσει τις παγκόσμιες εξελίξεις για τα επόμενα χρόνια. Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν και αξιοποιούν την τρομοκρατική επίθεση για να αναδιατάξουν και ξανασχεδιάσουν ενδεχομένως τον χάρτη της Ευρασίας αφού «έβαλαν πόδι» για πρώτη φορά στην Κεντρική Ασία ανάμεσα στη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, το Ιράν. Αυτό ίσως να είναι η πιο σημαντική εξέλιξη της νέας τάξης πραγμάτων. Ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ είναι ο έλεγχος των κοιτασμάτων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου και η εδραίωσή των ως στρατιωτικού και οικονομικού παράγοντα στην ευρύτερη Κεντρική Ασία. Όμως τα συμφέροντα της Ρωσίας, Κίνας και Ινδίας επηρεάζονται άμεσα από την αμερικανική παρέμβαση και παρουσία.

            Η Ρωσία με τη στάση που πήρε, έδωσε το οριστικό τέλος του ψυχρού πολέμου, υποστέλλει τη σημαία του αγώνα για μονοπώληση της επιρροής της στις πρώην Σοβιετικής Δημοκρατίες του Καυκάσου, που έτσι κι΄αλλιώς ακολουθούσαν ανεξάρτητη πολιτική έναντι της Ρωσίας, της παρέχει το δικαίωμα να διεκδικήσει μακροπρόθεσμα το ρόλο του Ν^ο 2 στον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας, συμβιβασμό γύρω από το αντιπυραυλικό σύστημα, να παρεμποδίσει την προς ανατολάς διεύρυνση του ΝΑΤΟ, και τέλος να συμμετάσχει ενεργά στη διαμόρφωση πολιτικής στον ευρωπαϊκό χώρο.

            Η Κίνα που στην αρχή έδειξη συγκρατημένη συμπαράσταση προς τις ΗΠΑ λόγω κυρίως ανταγωνισμού, κυριαρχίας και καχυποψίας, συστρατεύθηκε τελικά στον αγώνα διότι αντιμετωπίζει προβλήματα από μουσουλμάνους εξτρεμιστές, μέσα στη χώρα, προβλήματα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν και ο πόλεμος εναντίον των Ταλιμπάν εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμα τα σχέδιά της, εν τούτοις, μακροπρόθεσμα δεν θα ήθελε τους Αμερικανούς στην εξώπορτά της.

            Η Ινδία ου είναι και αυτή πυρηνική δύναμη και βρίσκεται σε μόνιμη στρατιωτική αντιπαράθεση με το Πακιστάν λόγω του Κασμίρ και της διφορούμενης πολιτικής των ΗΠΑ μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας. Σήμερα το Πακιστάν είναι πολύτιμος σύμμαχος. Φαίνεται ότι όποια και εάν είναι η εξέλιξη του Αφγανικού προβλήματος η Ινδία θα διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην περιοχή.

            Οι σχέσεις των ΗΠΑ με το Ιράν βρίσκονται σε εξέλιξη σε μια προσπάθεια να αρθεί το εμπάργκο εναντίον του Ιράν και να του αναγνωρισθεί ρόλος περιφερειακής δύναμης, όπως επί καθεστώτος Σάχη, χωρίς όμως εγκατάσταση Αμερικανικών δυνάμεων στα σύνορα της χώρας και διευθέτηση των αγωγών και των πηγών ενέργειας της Κασπίας Θάλασσας.

            Το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν που είναι ορκισμένος αντίπαλος των Ταλιμπάν, βλέπει με καχυποψία τις ΗΠΑ. Σύντομα θα αλλάξει ο στρατηγικός χάρτης της Κεντρικής Ασίας και νέες συμμαχίες πρόκειται να διαμορφωθούν στο όνομα του Θεού και της θρησκείας