Blog

 Τα εθνικά θέματα καλύπτουν και πάλι την επικαιρότητα είτε από πλευράς ενεργειών επιλύσεώς τους, είτε από πλευράς επετειακής.

Η 21^η Φεβρουαρίου του 1913, η ημέρα απελευθερώσεως των Ιωαννίνων από τον Τουρκικό ζυγό, αποτελεί την κορυφαία πράξη ενός τετραμήνου τιτανίου αγώνος του ελληνικού στρατού. Ημέρα εθνικής υπερηφάνειας και μεγαλείου. Οριοθετεί την έκφραση της φιλοπατρίας, του θάρρους, της τόλμης, της αποφασιστικότητας και πρωτοβουλίας. Γλυκύς καρπός της ομοθυμίας, της ομοψυχίας, της στρατιωτικής ισχύος, του υψηλού φρονήματος και κυρίως της αλληλοαποδοχής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας σε μια συνταύτιση προσπαθειών και θέλησης δια τη μετουσίωση σε πράξη των προσδοκιών και των ονείρων του έθνους.

Η 17^η Φεβρουαρίου του 1914 είναι η ημέρα της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου. Επίτευγμα και αυτό της Ελλάδος των Βαλκανικών Πολέμων, της αναγεννηθείσης μετά το ατυχές 1897. Η αυτονομία γρήγορα κατεπνίγη στη δίνη των συμφερόντων των μεγάλων, η Βόρειος Ήπειρος απεκλήθη Νότιος Αλβανία. Οι Βορειοηπειρώτες μετανάστευσαν στη Μητέρα Πατρίδα. Η εθνική διεκδίκησή της έχει εκσυγχρονισθεί και έχει καταχωνιασθεί στην ηττοπαθή πολιτική του «δεν παραχωρούμε και δεν διεκδικούμε τίποτε» και οποιαδήποτε αναφορά θεωρείται εθνικισμός και ιμπεριαλισμός. Ο εορτασμός και η μνήμη πέρασαν, καθώς πρέπει, στην ιδιωτική πρωτοβουλία ενός συλλόγου Βορειοηπειρωτών.

Ενώ η ενισχυομένη ποικιλοτρόπως και καλοτρεφομένη από την Ελλάδα και συνεπώς αγνώμων, γειτονική χώρα όχι μόνο συστηματοποιεί την εκρίζωση των Βορειοηπειρωτών, αλλά και διεκδικεί ανιστόρητα και τη νότιο Ήπειρο μέχρι τον Αμβρακικό Κόλπο, όπως αναφέρεται, σε επίσημες ανακοινώσεις της Ακαδημίας των Τιράνων κατά το έτος 1998.

Η 15^ης Ιανουαρίου του 1950 θυμίζει τη θέληση του λαού της Κύπρου δια ένωση με την Ελλάδα. Απόρροια ενός παγκυπρίου δημοψηφίσματος, στο οποίο ακόμη και οι Τουρκοκύπριοι, σε σημαντικό ποσοστό, ετάχθησαν ελευθέρως υπέρ της ενώσεως της νήσου με την Ελλάδα. Ακολούθησαν ο αγών των ηρώων της ΕΟΚΑ, η απεμπόληση ευκαιριών και η ανάδειξη εκ μέρους των Άγγλων, κατά την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» της Τουρκίας ως ανταγωνίστριας της Ελλάδος στη διεκδίκηση της Κύπρου. Η κατάσταση επεσφραγίσθη με τη θνησιγενή συμφωνία της Ζυρίχης, που γρήγορα οδήγησε στα γεγονότα του 1964. Αποτέλεσμα ο εγκλεισμός και η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων στους θυλάκους, που διερύνθησαν και κατοχυρώθησαν με την εισβολή των Τούρκων το 1974. Η κατάληψη, η κατοχή και ο εποικισμός του 38% του εδάφους της Μεγαλονήσου από τα στρατεύματα κατοχής και τους εξ Ανατολίας Τούρκους είναι πραγματικότης, κατά το επιεικέστερον, δυσκόλως αναστρέψιμη, ως «επίχειρα της απραξίας μας». Γεγονότα που έφεραν την Ελλάδα και την Τουρκία στα πρόθυρα πολέμου, ενώ πιστοποίησαν την αδυναμία προστασίας της χώρας από το ΝΑΤΟ και επέβαλαν την ανάγκη αυτοδυναμίας.

Σειρά κύκλων επαφών μεταξύ των επισήμων αρχών της Κυπριακής Δημοκρατίας και του εκπροσώπου των Τουρκοκυπρίων έλαβε χώρα, χωρίς να έχει καταλήξει σε αποτέλεσμα. Στις ημέρες μας νέος κύκλος επαφών έχει επιβληθεί. Ουδείς όμως ενθυμείται την ένωση. Διαπραγματεύονται, υπό την πίεση των μεγάλων και την απόφαση της εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε., δια την αποδοχή μιας συνομοσπονδίας, τη διατήρηση μιας αφύσικης καταστάσεως.

Τέλος η 30ή Ιανουαρίου του 1996, η νύκτα των Ιμίων, αποτελεί τον ασθενέστερο κρίκο της αλυσίδας των άστοχων ενεργειών της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής. Η κατάληψη της βραχονησίδας από δυνάμεις της Τουρκίας έδωσε νόημα και ουσία στην πολιτική της αμφισβήτησης των συνόρων των δύο χωρών από την Τουρκία. Έκανε πράξη και στο έδαφος την τακτική της αμφισβήτησης που εφήρμοσε στον αέρα και στη θάλασσα από το 1974, με τις συχνές παραβάσεις και παραβιάσεις. Υπήρξε σωρεία λαθών στο πολιτικό και στο στρατιωτικό πεδίου που εφορτώθησαν στην στρατιωτική ηγεσία, η οποία όπως και να έχουν τα πράγματα εφάνη κατώτερη των περιστάσεων στην επίλυση ενός μεθοριακού επεισοδίου, στο οποίο εδόθησαν ασκόπως τεράστιες διαστάσεις, τις οποίες επιδίωκε η Τουρκία, η οποία επέβαλε το δικό της παιχνίδι μέσα στο δικό μας γήπεδο.

Καταφανής η διαφορά των περιόδων της Ελλάδος των Βαλκανικών πολέμων και της σύγχρονης. Απαράμιλλη εθνική και στρατιωτική ισχύς, αυτοθυσία, κύρος, δύναμη και θέληση δια πραγμάτωση ιδανικών, ισχυρές και προικισμένες στρατιωτικές και πολιτικές ηγεσίες, αλληλοσεβόμενες, σε αγαστή συνεργασία και ισοτιμία στην πρώτη. Ταπείνωση, ηττοπάθεια, ανικανότητα και προσπάθεια ανάδειξης της μετριότητας στην κορυφή των ηγεσιών, σε ρόλο διαχειριστή με ταυτόχρονη μείωση του ρόλου της στρατιωτικής ηγεσίας στη σύγχρονη.

Ασφαλώς προβληματιζόμενοι θα διερωτάσθε διατί ; Έχομε δικαίωμα να απεμπολήσομε τα δίκαιά μας τα κατοχυρωμένα με το αίμα και τις θυσίες των προγόνων μας ; Δικαιούμεθα να παραδώσομε στους επερχόμενους μικροτέρα και ασθενεστέρα την Ελλάδα ; Αναμφίβολα όχι.

Απαιτείται παιδεία, ελεύθερη σκέψη, εγρήγορση, έξοδος από το λήθαργο της ευμάρειας, απάρνηση του βολέματος, συμμετοχή, συνταύτιση προσπαθειών, ανάδειξη των αξίων των ικανών, που με γνώμονα το λαμπρό παρελθόν θα δημιουργούν ένα εφάμιλλο παρόν και θα προσδιορίζουν ένα ευοίωνο μέλλον, όπου θα πρυτανεύει το κοινό συμφέρον και η αναγνώριση των ειδημόνων.