Ηλίας Παπαδόπουλος: H «Γενοκτονία» του μυαλού μας….
Πίνακας της Andriana Karamitros φιλοτεχνημένος στην Αυστραλία με θέμα την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
Πριν λίγες μέρες γίναμε μάρτυρες ενός συμβάντος, που για τα πολιτικά δεδομένα αποτελεί μια κίνηση εντυπωσιασμού ή υφαρπαγής ολιγίστων συγχαρητηρίων και τα δεδομένα της κοινωνίας συνιστά μια προδοτική και εμπαικτική προσπάθεια του λαού. Αναφέρομαι στην κατατεθείσα πρόταση για ψήφισμα για αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στο ευρωκοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν αρνητικό. Στις ψήφους αυτές, καταμετρώνται μόνο 7 από τις 27 ελλαδικές και κυπριακές ψήφους. Δεν εξετάζω το γιατί και το πώς. Από το περιστατικό αυτό διακρίνεται ακόμη ένα σημάδι της διαχρονικής ελληνικής παθογένειας, αυτής της ασυννενοησίας στα αυτονόητα μεγάλα εθνικά ζητήματα. Ο πεπραγμένος κλαυσίγελως, η τετελεσμένη φαρσοκωμωδία επέδειξε ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, μικρούς ανόητους που εκτελούν ξενικά συμφέροντα. Ποιά είναι η εντύπωση που προκαλείται στους ξένους από την αντιμετώπιση των Ελλήνων ευρωβουλευτών; Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: ασυννενοησία, υποβιβασμός του ζητήματος, μικρο-πολιτική καπίλευση, έτοιμη βορά για τα ξενικά συμφέροντα.
Tις τελευταίες δεκαετίες διαπιστώνεται σε όλο το φάσμα του Ελληνισμού, Ελλάδας και Κύπρου, ένα φαινόμενο που γοργά παίρνει τρομερές διαστάσεις δυσανάλογες με τον αριθμό των υποστηρικτών του. Πιο συγκεκριμένα, το πρόβλημα της διάστασης πολιτείας και κοινωνίας. Η διαφορά της ερμηνείας της εντολής. Η πλήρης ασυνέπεια και αλληλοσυνεννόηση του εντολέα με τον εντολοδόχο. Λογικώς τίθεται άμεσα η απορία: «φταίνε όλοι;». Προφανώς και όχι. Καθίσταται απολύτως σαφές ότι η κύρια ευθύνη ή καλύτερα η βασική και διαχρονική ευθύνη για την σημερινή πολιτική κατάσταση και τα αποτελέσματα της που υφίσταται η ελληνική κοινωνία, βρίσκεται πρωτίστως αλλού και αφορά στο κυρίαρχο μεταπολιτευτικά συγκρότημα-σύστημα εξουσίας. Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι η λιγότερο προβεβλημένη στον κόσμο. Η πιο “άγνωστη”. Δική μας είναι η ευθύνη γι΄ αυτό. Κανείς δεν θα ρθει να μας το πεί αν εμείς δεν το πούμε στους άλλους.
Κι όμως ο αγώνας για την αναγνώριση και την διεθνοποίηση της ελληνικής Γενοκτονίας δεν έχει τελειώσει προς λύπη πολλών.Το 1938 ο Raphael Lemkin, επινόησε τον όρο “genocide” για να περιγράψει τις τουρκικές φρικαλεότητες επί των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Αυτές οι φρικαλεότητες απετέλεσαν πρόσφορο έδαφος για μελέτες από μελλοντικούς γενοκτόνους, τους ναζιστές της Γερμανίας επί των Εβραίων. Έτσι, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες πρέπει πάντα να υπενθυμίζουμε ότι εξαιτίας μας γεννήθηκε αυτός ο όρος για τους μαζικούς εθνικούς θανάτους.
Ένα ακόμη επιχείρημα που μας διαφεύγει είναι η υπαγωγή της υφιστάμενης ελληνικής γενοκτονίας στα «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Αυτό σημαίνει ότι το ζήτημα παύει να είναι διμερές και καθίσταται πλέον διεθνές. Υπό το πρίσμα αυτό έγινε η αναγνώριση της τριάδας γενοκτονιών από την Ευρωπαική Ένωση το 2006 ώς εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ωστόσο, οι όροι “γενοκτονία” και “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας” δεν ταυτίζονται απολύτως σε νομικό επίπεδο.
Ένα μεγάλο σφάλμα που διαπράττει η Ελλάδα σε πολιτικό επίπεδο είναι η μη αναγνώριση της γενοκτονίας των Ασσυρίων. Η γενοκτονία Ελλήνων του Πόντου, Αρμενίων, Ασσυρίων έγινε στον ίδιο τόπο, ίδια χρονική στιγμή και από τον ίδιο θύτη. Έτσι μονάχα πρέπει να δρούμε σε πολιτικό και διεθνές επίπεδο. Ως τρίαδα γενοκτονιών.
Στεκόμαστε σήμερα ως πολίτες, ως ποντιακά σωματεία, ως ποντιακοί σύλλογοι και ομοσπονδίες και χαζεύουμε την αναισθησία και την αναλγησία των πολιτικών υπεθύνων που υποτίθεται δρούν υπέρ της αναγνώρισης και διεθνοποίησης της Γενοκτονίας των Ελλήνων. Αντ’ αυτού παίζουν μικροπολιτικά παιχνιδάκια και κρύβονται πίσω από τις μεγαλοστομίες τους. Αυτό λοιπόν, θα πάψει μόλις πάψουμε εμείς. Δεν αρκεί να διοργανώνουμε ποντιακά συναπαντήματα και φεστιβάλ με ποντιακούς χορούς μόνο. Τι θα γίνει στο πολιτικό επίπεδο; Τι θα γίνει με τους τόπους μας; Θα μείνουν άραγε στην λησμονιά και θα περάσουν μετέπειτα στην λήθη; Ας αναλογιστούμε ότι το ίδιο συμβαίνει την ώρα που γραφεται το κείμενο αυτό στην μαρτυρική μεγαλόνησο. Τι θα γίνει με τα μικρά και μεγάλα κατεχόμενα;
Ο ρόλος μας ως πολίτες του κράτους έγκειται στην απόδοση εντολής στους εντολοδόχους να υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, ως νόμιμος και μακραίωνος φάρος δημοκρατίας που είμαστε. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος «Η επιστημονικά ελλειμματική προσέγγιση της εθνομηδενιστικής ιστοριογραφικής ανεκδοτολογίας είναι όχι μόνο αυτοκαταστροφική αλλά και πολιτικά και πνευματικά αβάστακτη». Είμαστε όλοι υπεύθυνοι που η ελληνική Γενοκτονία έγινε αιωνόβια και δεν έχει τιμωρηθεί ο θύτης, ο γενοκτόνος, ο εχθρός της ανθρωπότητας.
Βιβλιογραφία:
1. Lemkin, Unofficial, quoted in, Shirinian, G. ed. Genocide in the Ottoman Empire: Armenians, Assyrians and Greeks 1913-1923. Berghahn Books 2017, p. 255.
2. American Scholar, Volume 15, no. 2 (April 1946), p. 227-230
3. https://ifestos.edu.gr/2019/03/25/%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85/