Blog

«Ημερήσια Διαταγή 338 Μοίρας Διώξεως/Βομβαρδισμού
με αριθμό 137 της 19ης Ιουλίου 2019».

Κύριε Διοικητά της 117 Πτέρυγας Μάχης, Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί, στρατεύσιμο προσωπικό της 338 Μοίρας, αγαπητοί καλεσμένοι.

Παραδίδω σήμερα, σε εκτέλεση σχετικής διαταγής του ΓΕΑ, τα καθήκοντα του Διοικητού της 338 Μοίρας Δ/Β στον Αντισμήναρχο (Ι) Δημήτριο Σακοράφα, ολοκληρώνοντας μια ,συνειδητής επιλογής, πορεία είκοσι ενός ετών στην πρώτη γραμμή, στο χώρο της «αποφασιστικής δράσης»! Χώρος, που όποια περιγραφή κι αν επιχειρήσει κανείς θα είναι λειψή. Για αυτόν τον σκόπελο, η Ποίηση είναι μονόδρομος: «Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας»! γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης.

Ο ίδιος ποιητής, με απαλλάσσει κι από την περιγραφή της πληθώρας των συναισθημάτων που με κατακλύζουν αυτή τη στιγμή, αγγίζοντας τον κολοφώνα της πτητικής μου ζωής:
«Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες τη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.
Κι ο Μάνος Ελευθερίου θα μας πει, «αλίμονο σ΄ αυτόν που, πως το ΄φεραν η Μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσει έναν ποιητή»!

Κι ο πιο τρανός «ποιητής», που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια, είναι το προσωπικό της 338 Μοίρας. Είμαι υπερήφανος που υπήρξα μέλος της ομάδας αυτής. Σε πείσμα των καιρών ένδειας, συνεχίζετε να ποιείτε έργο, για την υλοποίηση της Αποστολής του Αρχηγείου, με υπερβάλλοντα ζήλο και πολλές φορές με προσωπικό και οικογενειακό κόστος, το οποίο πάντα λάμβανα υπόψη στις αποφάσεις μου.

Η επιλογή της Ηγεσίας να διοικήσω τη Μοίρα, αποτέλεσε εξαίρετη τιμή την οποία, ευθύς αμέσως, άφησα στην άκρη και επικεντρώθηκα στην έννοια της ευθύνης που αναλάμβανα απέναντί σας. Από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων μου, κατέστησα σαφή τα όρια που θα κινηθούμε. Κυρίαρχα όλων, ήταν η συναίσθηση του ρόλου και η ευθύνη του καθενός από εμάς. Δεν αποδέχτηκα σύγχυση ρόλων και δεν ζήτησα την ανάληψη ευθύνης πέραν αυτής που προβλέπεται στα θεσμικά κείμενα και στις διαταγές της Υπηρεσίας. Όπου έπρεπε να υπάρξει ρίσκο το ανέλαβα, γνωρίζοντας ότι οι συνέπειες καταλήγουν μόνο σε εμένα.

Ομοίως έπραξα και με την έξωθεν επικοινωνία της Μοίρας. Την ώρα των αποφάσεων άκουγα προσεκτικά τις απόψεις όλων, αλλά δεν υιοθέτησα αυτές με απουσία αντεπιχειρημάτων. Ουδέποτε δέχθηκα την επιβολή τους, για λόγους τακτικισμού. Ο προβλεπόμενος θεσμικός ρόλος, ως απορρέει από τους Πίνακες Οργάνωσης Υλικού, ήταν και παραμένει ο οδηγός μου.

Και, «χωρίς να κομίζω γλαύκα εις τας Αθήνας», θα πω ότι όταν έρχεται η ώρα της ανάληψης της ευθύνης, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι οι μη έχοντες θεσμικό ρόλο στις αποφάσεις επιλέγουν την ουδετερότητα. Για εμάς, τους έχοντες θεσμική ευθύνη, δεν υπάρχει καλύτερη περιγραφή από τους στίχους του Δάντη: «Το πιο φωτεινό σημείο της κόλασης προορίζεται για αυτούς που, σε στιγμές κρίσης, ήθελαν να είναι ουδέτεροι».

Κι ο Πλούταρχος, αμέσως θα αρπάξει τη σκυτάλη για να μας υποδείξει λακωνικά: «Τα λόγια σας να είναι ίσα με τα όπλα σας».

Το στρατηγικού τύπου αυτό απόφθεγμα, ήταν παρόν στην καθημερινή μας τριβή, όταν απαιτούσα από όλους σας να δίδετε έμφαση στη λεπτομέρεια. Διότι, είναι αυτή η οποία μας ξεχωρίζει και μας οδηγεί στην, κατά άριστο τρόπο, ολοκλήρωση της Αποστολής. Για τον λόγο αυτόν, επέλεξα την πειθώ έναντι της επιβολής. Η επιβολή είναι ο εύκολος δρόμος σε ένα στρατιωτικό περιβάλλον. Δεν αρκεί όμως. Η πειθώ, που οδηγεί σε ενσυνείδητες σκέψεις και πράξεις, είναι ο πολλαπλασιαστής ισχύος της Μοίρας και ολόκληρου του οικοδομήματος της ΠΑ. Κι αν εξάντλησα όλα τα περιθώρια επιείκειας, σε περιπτώσεις ανθρώπινων αδυναμιών, όπου η έλλειψη συναίσθησης συναντούσε την υπερδιογκωμένη αίσθηση προσωπικής αξίας, είναι γιατί, βαθιά μέσα μου, πιστεύω ότι το όφελος για το σύνολο είναι τεράστιο όταν, έστω κι αργά, ένας «Σαούλ» γίνεται «Παύλος».

Μαζί με αυτό, επεσήμανα διαρκώς αυτό που συνειδητοποίησα στην πρώτη μου πτήση: «Η αθωότητα δεν είναι δικαιολογία».

Στο επάγγελμά μας δεν χωράει ολιγωρία. Πρόβλεψη και πρόληψη. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στην Πολεμική Μοίρα. Το μυαλό μας πάντα στο χειρότερο σενάριο συνάμα με την αλληλεγγύη προς το συνάδελφο. Σε πάσης φύσεως εργασία.

Κι όταν ερχόμαστε πρώτοι, όταν αριστεύουμε, και πολύ περισσότερο όταν ηγούμαστε, ας έχουμε κατά νου ότι: «Είναι πολύ εύκολο να είσαι πρώτος, αλλά πολύ δύσκολο να είσαι ο καλύτερος».
Δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός. Μακριά από εμάς η «οίηση του δοκησίσοφου», που νομίζει ότι κατέχει το «άπαν της γνώσης». Ο Σωκράτης μας υποδεικνύει το «άπειρον της γνώσης» με τη φράση του, «εν οίδα ότι ουδέν οίδα».

Ας το κρατήσουμε κι αυτό, μαζί με όλα τα άλλα και κυρίως τους δύο «θρόνους», της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας, που σας μίλησα στην Ημερήσια Διαταγή ανάληψης των καθηκόντων μου.
«Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν», θα πούμε σε όσους τους ρυπαίνουν και που μετρώνται, πάντα, με τα δάκτυλα του ενός χεριού. Και εδώ, στο «κύτταρο», στην Πολεμική Μοίρα, υπάρχουν τα αντισώματα για την αυτορρύθμιση όλου του Οργανισμού της ΠΑ. Παραμένουμε προσηλωμένοι στην Αποστολή μας. Στον Όρκο που δώσαμε στην Πατρίδα.

     

Ιπτάμενο και Τεχνικό προσωπικό της 338 Μοίρας.
Με αυτά τα εφόδια, σας ζητώ να συνεχίσετε και να στηρίξετε το νέο Διοικητή σας με την ίδια θέρμη που το πράξατε με εμένα.

Αγαπητέ φίλε και συμμαθητή Δημήτρη, είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που παραδίδω σε σένα τη Διοίκηση της 338 Μοίρας. Γνωρίζω τις ικανότητές σου και πολύ περισσότερο τις έγνοιες και τις προθέσεις σου, καθώς μαζί γαλουχηθήκαμε στον χώρο αυτόν, από την πρώτη μέρα που πετάξαμε το F-4. Εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη και πάντα επιτυχίες στο έργο σου.

Παραλαμβάνεις μια Μοίρα, όπου το Ιπτάμενο και Τεχνικό προσωπικό της αποτελείται από άριστους επαγγελματίες. Στο χρόνο της Διοίκησής μου, πολλές φορές, είχα αυτό που ήθελα πριν προλάβω να το ζητήσω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν Διοικητή Πολεμικής Μοίρας, να γνωρίζει ότι το έμψυχο υλικό της είναι πανέτοιμο και δηλώνει παρόν στην υπεράσπιση των δικαίων της Πατρίδας μας. «Αιέν Υψικρατείν», «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων», 338 Μοίρα!

Στο σημείο αυτό, θέλω να εκφράσω την ικανοποίησή και τις θερμές μου ευχαριστίες, για τη σημαντική βοήθεια που μου παρείχαν οι άμεσοι συνεργάτες μου:
Στον Αξιωματικό Επιχειρήσεων, Ασμχο (Ι) Δημήτριο Κότσαλο.
Στον Αρχιμηχανικό, Επγό (ΜΑ) Αλέξανδρο Κοκκώνη.
Στους Ιπτάμενους και Τεχνικούς Δκτές των Σμηνών.

Παράλληλα, να επισημάνω τη συμβολή των υπολοίπων Μοιρών της 117 Πτέρυγας Μάχης στην υποβοήθηση του έργου της Μοίρας. Και όχι μόνον. Διερωτώμαι, αλήθεια, «ποιός συσκευάζει το αλεξίπτωτό μου»; Ποιος φροντίζει για τις στιγμές που θα βρεθώ ολομόναχος;

Κύριοι Μοίραρχοι, σας ευχαριστώ από καρδιάς για την αγαστή συνεργασία και παρακαλώ να μεταφέρετε στο προσωπικό σας, στους αφανείς ήρωες του Αεροδρομίου, την εκτίμησή μου για την υποστήριξη που παρέχουν στην 338 Μοίρα.

Κύριε Διοικητά της 117 Πτέρυγας Μάχης.
Στο πρόσωπό σας εκφράζω τις θερμές ευχαριστίες μου για την αδιάλειπτη αρωγή, που μου παρείχε η Διοίκησή σας τους δύο τελευταίους μήνες, ως συνέχεια της τέως Διοικήσεως υπό τον Ταξχο (Ι) Γεώργιο Γιαπιτζή.

Ευχαριστώ την 338 Μοίρα, η οποία, ως άλλη «Ερωμένη», με δέχθηκε στους κόλπους της και με άνδρωσε στην αγκαλιά της, στα χρόνια της καλύτερης νιότης, με «Τύχη Αγαθή».
Ευχαριστώ, τέλος, και τις άλλες «Τρεις Ερωμένες» μου για την ανοχή τους. Την σύζυγο και τις δύο κόρες μου. Ελπίζω, κατανόησαν τη συνειδητή επιλογή μου.

Ερωμένες σαν την «Πτήση», μια από τις «κορωνίδες των ανθρώπινων επιτευγμάτων», δεν εμφανίζονται σε όλους και για πάντα. Αφήνουν βαθιά αποτυπώματα στη μνήμη. Χαρά, ενθουσιασμός, ελευθερία, δέος, υπερηφάνεια, ταπείνωση, σεβασμός, αγάπη, λύπη, θάρρος, σύνεση αλλά και τρέλα! Και πόσα άλλα… Κι όλα σε σφυρηλατούν.

Τέτοιες ερωμένες, όμως, αφήνουν και βούρκο στα μάτια! Ενός λεπτού σιγή για τους «Απόντες», του σημερινού Προσκλητηρίου. Μαζί τους, θα μνημονεύσω και τον συμμαθητή μου Δημήτριο Αγιασοφίτη. Έπεσε υπέρ Πατρίδος, τον Μάιο του 2000, με Α-7 Corsair . . .

Ο χρόνος πανδαμάτωρ! Αλλά οι αεροπόροι κυνηγούμε τη στιγμή! Βίαιη η φύση της Αεροπορίας. Μία στιγμή έχουμε για να θέσουμε το σκοπευτικό στον στόχο! Μια στιγμή μας προσφέρεται για τη βολή! Επιτυχία και αποτυχία, νίκη και ήττα πορεύονται μαζί και μια κλωστή τις ενώνει. Κι ο «από μηχανής Θεός» δεν εμφανίζεται να μας λυτρώσει… στου «Αέρα την Τραγωδία».

Σας είχα δηλώσει, ότι οι επιτυχίες είναι δικές σας και οι αποτυχίες δικές μου. Ανταποκριθήκαμε σε όλες τις προκλήσεις. Δεχτήκαμε πολλάκις τα συγχαρητήρια. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Ο τελικός απολογισμός είναι δικός σας. Όμως, επιγραμματικά πρέπει να αναφέρω, το σοβαρό εργατικό ατύχημα που είχε η Μοίρα, τον περασμένο Δεκέμβριο. Ας μείνει, ορόσημο υπενθύμισης του χρέους των μεγαλύτερων προς τους μικρότερους. Η δε χαρά μας, για το αίσιο τέλος, ας μετουσιωθεί σε επαγρύπνηση, για τον κίνδυνο που ελλοχεύει στο χώρο μας.

Στα λίγα λεπτά που μου απομένουν μαζί σας, έρχονται οι Ακρίτες να μου τα κλέψουν! Η επίσκεψη στη Μοίρα των Πομάκων γυμνασιοπαίδων της Σμίνθης μαζί με τους δασκάλους τους μάς κατέδειξε, ότι, σε εποχές κρίσης των ιδανικών, υπάρχουν άνθρωποι όπου στο αίμα τους «ρέει» η Ελλάδα.

Ανταποδώσαμε την επίσκεψη με υπέρπτηση, άνωθεν του Σχολείου τους, όπου μας υποδέχθηκαν με τις Ελληνικές Σημαίες. Μια πτήση που, θεωρώ, ότι αξίζει όσο όλο το υπόλοιπο πτητικό έργο που υλοποιήσαμε μαζί. Είμαστε ευγνώμονες και υπερήφανοι.

Κι ο Καβάφης, πιο επίκαιρος από ποτέ, γι’ αυτούς:
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των, ώρισαν να φυλλάγουν Θερμοπύλες»
«…Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.»
Κι εγώ, μακριά πλέον από εσάς, Άνδρες και Γυναίκες της «Μοίρας μου», θα σας καμαρώνω να τους διαβεβαιώνετε:
«Θα είμαστε εκεί. Οι Μήδοι δεν θα περάσουν!»

Και θα συνεχίζω να αναπολώ:
Την 338 Μοίρα . . . Τη Μακρινή Μητέρα . . . Το Ρόδο μου το Αμάραντο.

Αντισμήναρχος (Ι) Παναγιώτης Νούσιας
Διοικητής 338 Μοίρας