ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ……
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ……
Της Δέσποινας ΚΟΡΩΝΑΙΟΥ
Μέλους της ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ
Ζούμε σε μια κοινωνία αγρίων. Κάθε μέρα ακούμε από τα ραδιόφωνα και βλέπουμε στην τηλεόραση σημεία και τέρατα. Θα μου πεις…..Και συ τι κάνεις ; Γιατί τα ακούς ; Γιατί τα βλέπεις ; Σωστή η ερώτηση. Αλλά η απάντηση είναι ότι….είμαι άνθρωπος. Με τα προτερήματα, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μου. Μου αρέσει να ακούω ραδιόφωνο, μου αρέσει στον ελεύθερο χρόνο μου να βλέπω τηλεόραση. Να ενημερώνομαι. Ενημερώνομαι όμως και ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ. Γιατί προβληματίζομαι ; Γιατί, ότι ακούω και βλέπω με τρελαίνουν. Ειδήσεις ; Τι ειδήσεις ; Ένα ολόκληρο δελτίο γεμάτο με πλήθος «παραθύρων» στα οποία όλοι μιλούν και φωνάζουν ταυτόχρονα, χωρίς ο ένας να ακούει τον άλλον, έχοντας μοναδικό στόχο να περάσουν τις ιδέες τους και εκτιμώντας ότι το κατορθώνει αυτό όποιος κραυγάζει περισσότερο. Τι λένε ; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο το θέμα από το οποίο ξεκίνησαν. Προσπαθούν, υποτίθεται, να διερευνήσουν το θέμα της τρομοκρατίας. Δεν αντιλέγω. Σοβαρό, σοβαρότατο θέμα, που μας καιει. Αλλά από τα εγκλήματα που διεπράχθησαν να φτάνουμε και να έχουμε σαν κύριο θέμα συζητήσεως την αναγγελία του γάμου Κουφοντίνα-Σωτηροπούλου, αν θα αναγνωρίσει ή θα υιοθετήσει (δεν έχω καταλάβει ακόμα) ο Κουφοντίνας το παιδί της Σωτηροπούλου, αν θα γίνει πολιτικός γάμος και γιατί, αν ο παπα-Τριαντάφυλλος αρνήθηκε τον γάμο του Σάββα με την Αλίσια και αυτή βγήκε κλαίγοντας από τον Κορυδαλλό, αν ο χοντρο-Χριστόδουλος θα παντρευτεί την καλή του και αν ο Γιωτόπουλος θα αποφασίσει να αποκαταστήσει, επί τέλους, την τιμή της Γαλλίδας του, η οποία, κατά τ΄ άλλα συμμετέχει ενεργά (βλέπε πορεία συμπαράστασης στους τρομοκράτες) στα Ελληνικά δρώμενα.
Κι΄εγώ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ. Προβληματίζομαι :
Γιατί δεν μπορώ να κυκλοφορήσω τα βράδια μόνη μου έξω από το σπίτι μου.
Γιατί υπάρχουν συμμορίες που τρομοκρατούν, απειλούν, κλέβουν, διακινούν ναρκωτικά. Και φοβάμαι.
Γιατί πηγαίνω να ψωνίσω και ξαφνικά ανακαλύπτω ότι δεν μου φτάνουν τα λεφτά μου και αναρωτιέμαι, μήπως οι τσέπες μου έχουν κάποιο πρόβλημα.
Γιατί κυκλοφορώ στο δρόμο και προσπαθώ να ακούσω τους ανθρώπους γύρω μου να μιλούν ελληνικά, την γλώσσα μου, και τότε αισθάνομαι ξένη στη χώρα που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, που ζω.
Γιατί προεκλογικά όλοι μου τάζουν πολλά και εγώ περιμένω να τα υλοποιήσουν και, περιμένω, περιμένω…..και μόνο περιμένω.
Γιατί διαβάζω εφημερίδα και αναρωτιέμαι τι πρέπει να πιστέψω από όλα αυτά που γράφονται.
Γιατί πηγαίνω στο νοσοκομείο και δεν ξέρω αν πρέπει να εμπιστευτώ την υγεία μου στο σύστημα. Αλλά και τι να κάνω ;
Γιατί οδηγώ κανονικά και δεν ξέρω αν θα έλθει κάποιος από το αντίθετο ρεύμα κατά πάνω μου και τότε…..θα πάψω να προβληματίζομαι.
Γιατί δεν ξέρω τι να σκεφτώ όταν βλέπω, σε εθνικές επετείους, δημοσιογράφους να πλησιάζουν παιδιά σε καφετέριες και να τους ρωτούν : «τι γιορτάζουμε σήμερα» και αυτά να μιλούν για το «ΟΧΙ» την 25η Μαρτίου και για τον πόλεμο που έκαναν οι Έλληνες με τους Τούρκους την 28η Οκτωβρίου.
Και αυτά είναι λίγα μπροστά σε όλα εκείνα που μας κατακυριεύουν καθημερινά. Φταιω λοιπόν που αναρωτιέμαι και μονίμως….ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ ;