ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ…. «Παιδιά, της Ελλάδος Παιδιά…»
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ….
«Παιδιά, της Ελλάδος Παιδιά…»
Της Δέσποινας Κορωναίου
Μέλους της ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ
Με συγκίνηση βαθειά πιάνω το μολύβι για να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές. Αφορμή η σημερινή ημέρα – 28η Οκτωβρίου – και η μεγαλειώδης παρέλαση στη Θεσσαλονίκη που μόλις τελείωσε. Άραγε θεωρούμαι «γραφική» με αυτά που γράφω; «Μεγαλειώδης παρέλαση». Γιατί τελικά κάπως έτσι θα μας κάνουν να νοιώθουμε μερικοί «άρπαγες» της εξουσίας και των ΜΜΕ. Είναι έγκλημα να κλαις βλέποντας τα νιάτα να παρελαύνουν; Είναι έγκλημα οι παρελάσεις; Γιατί τόση μανία; Καινούργιο φρούτο της εποχής μας. Γιατί αυτοί οι «ανεγκέφαλοι» που παροτρύνουν τα παιδιά μας, τους έχουν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου ώστε να φτάσουμε στο σημείο, αυτά, (τα παιδιά), να σηκώνουν αντάρτικο στα σχολεία τους αρνούμενα να παρελάσουν στις Εθνικές επετείους; Ποιο είναι το κακό; Γιατί τα έπεισαν ότι οι παρελάσεις θυμίζουν «στρατιωτικά καθεστώτα» και τέτοια παρόμοια; Είναι ντροπή να σηκώνεις το «Εθνικό σου Σύμβολο» και με τον τρόπο αυτό να αποτίνεις φόρο τιμής σ΄αυτούς που έχυσαν το αίμα τους «υπέρ βωμών και εστιών;»
Αλλά βέβαια, όταν το κάνεις αυτό, πρέπει να το νοιώθεις. Να μην το κάνεις σαν «καταναγκαστικό έργο». Πρέπει όταν σου παραδίδουν τη Σημαία να την παίρνεις και να την ανεβάζεις ψηλά, όσο πιο ψηλά γίνεται, να φανεί παντού σ΄ όλα τα πέρατα της γης, καμαρώνοντας που αξιώθηκες να είσαι ένας εκ των συνεχιστών της Ελληνικής παράδοσης.
Ανήκω στην μεταπολεμική γενιά. Για το Έπος του ’40 άκουσα τόσα πολλά από τους γονείς μου που τα έζησαν στο πετσί τους. Τα εδιδάχθηκα στο σχολείο. Διαβάζω. Υπάρχουν, τέτοιες ημέρες, εκπομπές στην ΤV και στο ραδιόφωνο που αναδεικνύουν το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων. Τίποτα δεν διδάσκει;
Βλέποντας τα στρατιωτικά τμήματα να παρελαύνουν, αγέρωχα, λεβέντικα νιάτα, και τον Πρώτο Έλληνα Πολίτη, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ακουμπά το χέρι στην καρδιά του και να υποκλίνεται βαθειά σε κάθε πέρασμα της Ελληνικής Σημαίας, μόνο ρίγος και συγκίνηση μπόρεσα να νοιώσω. Και αναρωτιόμουν : Γιατί τόσος ντόρος, τόση έμφαση από τα ΜΜΕ στην άρνηση ορισμένων μαθητών, οπωσδήποτε καθοδηγούμενων από κάποιους που δεν μπορώ να χαρακτηρίσω, να παρελάσουν επειδή – δήθεν – θίγεται η προσωπικότητά τους;
Έχουν δίκιο όμως από μία άποψη. Κανέναν δεν μπορείς να πιέσεις να κάνει κάτι με το ζόρι. «Να κάνει κάτι» με το ζόρι. Το προσέξατε αυτό; Άραγε πόσο «Έλληνες» αισθάνονται αυτά τα παιδιά και τι παιδεία, Εθνική, έχουν λάβει; Ξέρουν τι σημαίνει Έπος της Αλβανίας; Σκλαβιά; Τυρρανία; Πείνα; Εξαφανισμός; Όχι βέβαια. Από πού να το μάθουν; Τώρα μόνο ξέρουν να καίνε την Ελληνική Σημαία, να κάνουν καταλήψεις στα σχολεία, να κάνουν πορείες διαμαρτυρόμενοι για κάποια «άρθρα» που δεν εγκρίνουν τα οποία σε λίγο ούτε που θα τα θυμούνται… Και όλα αυτά τα ονομάζουν «αντίσταση». Η λέξη αυτή είναι η μόνιμη επωδός. Αντίσταση για όλα, με του ψύλλου πήδημα. Που σημαίνει ότι πολεμάς. Αλλά εδώ δεν πολεμάς κάποιον εχθρό που πάει να σε σκλαβώσει, να σε τσαλαπατήσει για κάποιες σκοπιμότητες. Εδώ πολεμάς την ίδια σου την Πατρίδα, τους ίδιους τους συμπατριώτες σου, το δικό σου σπίτι. Γιατί όλα αυτά;
Η Ελλάδα έχει συνηθίσει να βγάζει ήρωες. Έχει συνηθίσει να σηκώνει ψηλά τα λάβαρα. Να μη σκύβει το κεφάλι.
Δεν θέλουν οι νέοι να παρελάσουν ; Δεν πειράζει. Τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι. Τα Εθνικά εμβατήρια ακούγονται στις Εθνικές επετείους. Οι παρελάσεις γίνονται και χωρίς αυτούς. Το Εθνικό μας Σύμβολο υψώνεται και χωρίς αυτούς.
Η Ιστορία γράφεται…. Και βέβαια, θα συνεχίσει να γράφεται…..