Blog

Σκέψεις καταθλιπτικές

Ταξιάρχου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

 

Προσφάτως παρηκολούθησα μία ημερίδα, η οποία οργανώθηκε από την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Θεμάτων Κύπρου και την Ένωση Κυπρίων Ελλάδος με θέμα “Κυπριακός Ελληνισμός, αντίσταση και αγωνία για Εθνική και Φυσική Επιβίωση”.

            Από τις εξόχως σημαντικές αναπτυχθείσες εισηγήσεις συνεκράτησα ελάχιστα στοιχεία, τα οποία η δική μου περιορισμένη αντιληπτικότητα με οδηγεί σε ένα ίσως περιστασιακό στοχασμό, ο οποίος και κατά ένα μεγάλο μέρος ευθύνεται για την δική μου έλλειψη πρωτοτύπων ή -γιατί όχι- και προοδευτικών σκέψεων.

            Παρ’όλα όμως αυτά και παρακινούμενος από ένα  ερέθισμα, που προέρχεται από την προϋπόθεση, ότι συμπεριλαμβάνομαι στην κατηγορία των διαθετόντων κοινό νού, επιχειρώ κι’εγώ  να σκεφθώ. Αλλά φεύ! Καταθλιπτικά! Τί με κατέθλιψε; Ιδού!

            Οι ομιλητές ανεφέρθησαν:

            α. Στο σχέδιο Ανάν και τις επερχόμενες παραλλαγές του, οι οποίες και αύθις προνοούν ξένη διαχείριση με τουρκικές εγγυήσεις.

            β. Στην τουρκοποίηση των Κυπριακών τοπωνυμίων τα οποία πλέον και επισήμως αναφέρονται, όπως έχουν αλλοιωθεί, σε εκθέσεις περί Κύπρου όπως και σε ξένα δημοσιεύματα γενικότερα. Ακόμη και τα τοπωνύμια των ελευθέρων περιοχών απαντώνται στην τουρκική έκδοση υπό την ευκτική των Τούρκων προοπτική του καθολικού υπ’αυτών ελέγχου της νήσου.

            γ. Στις κοινές δράσεις Ελλάδος και Κύπρου, τόσον διακρατικά, όσον και σε επίπεδο πολιτών. Δηλαδή ένα αποβλεπόμενο, που δεν έχει εφαρμογή, διότι δεν διαπιστώνεται -παρά τις διαβεβαιώσεις- ενότητα αλλά ευκρινής αντίθεση του τρόπου και των μεθοδεύσεων των πολιτικών εκτιμήσεων ένθεν και ένθεν. 

            δ. Στην αποδόμηση του αξιακού συστήματος (γλώσσα, ιστορία, σύμβολα, πιστεύω κττ), που επιχειρείται μέσω της Διακηρύξεως της Εκπαιδευτικής Μεταρρυθμίσεως στην Κύπρο.

            ε. Στην ουσία του προβλήματος, που απορρέει από την χαλαρότητα ενός ιδιοκτήτου μιας χώρας ανεξάρτητης-κατά το διεθνές δίκαιο, ο οποίος παρασύρεται στο να διαπραγματευθεί την εκχώρησή της, επί τη προσδοκία, ότι στον ορίζοντα διαφαίνεται ευδαιμονία εν ασφαλεία με την εγγύηση αλλογενών προστατών και

            στ. Στους κινδύνους για την ασφάλεια του Ελληνισμού της Κύπρου, ένεκα της τουρκικής κατοχής, της υπογεννητικότητος των Ε/Κ, της ανεξέλεγκτης εισροής λαθρομεταναστών (18% στις ελεύθερες περιοχές), της αθρόας εισόδου εποίκων από την Τουρκία, των επεκτατικών βλέψεων των Τούρκων κλπ.

            Μερικές καταθλιπτικές διαπιστώσεις ενός κοινού, σαν τον δικό μου, νού, θα μπορούσαν να είναι:

            Η ελληνική γλώσσα, όταν πλήττεται, τότε συρρικνώνεται και η ικανότητα τού σκέπτεσθαι, διότι η γλώσσα αποτελεί το ουσιαστικό εργαλείο της παραγωγικής, της διεισδυτικής, της προηγμένης σκέψης και εν προκειμένω, της σκέψης του γεννήτορος του δυτικού πολιτισμού. Με άλλη ερμηνεία, οι μη σκεπτόμενοι Έλληνες απανταχού της υφηλίου, καθίστανται όργανα των προθέσεων, των στόχων ή ακόμη και της οργής των αλλοτριοτήτων.

            Η μη συμβατή αντίληψη επί ενός κοινού (εθνικού) προσανατολισμού μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδος-Κύπρου, συνιστά υπαγωγή σε ξένα δόγματα ή  πεποιθήσεις μη συνάλληλες, ως προς τον ελληνικό τρόπο προσλήψεως των περί πατρίδος εννοιών και του πνεύματος συμμετοχής στην επιδίωξη των όσων η λογική αναγκαιότητα υπαγορεύει κοινών εθνικών σκοπών.

            Με πόνο ενίοτε διαπιστούται, ότι οι πολιτικές αμαρτίες θωρακίζονται από ετερόφωτες επαγγελίες. Αλλά, το πλέον ανησυχητικόν είναι, ότι συχνάκις εδραιώνονται από αργύρια, είτε αυτά είναι απτά είτε συμβολικά (θώκοι). Και τούτο, με τον πτωχό μου νού, το μεταφράζω σαν απόρροια του γεγονότος, ότι ενώ και οι λοιποί νόες των Ελλήνων εξεφράσθησαν (80% όχι σε οποιαδήποτε βάπτιση του Σκοπιανού μορφώματος, που να περιέχει την λέξη Μακεδονία) και των Ε/Κ (76% όχι στο σχέδιο Ανάν), οι κυβερνώντες ακολουθούν δρόμους, που καταλήγουν σε ένα είδος θανατώσεως των ομοφύλων υπάρξεων, ως και των μέχρι σήμερα ακαταλύτων παραδόσεων.

            Οι λαθρομετανάστες, που κατακλύζουν τους χώρους μας θα μάς διαδεχθούν de jure, δηλαδή και κατά νόμον και ιδιοκτησιακά και πολιτισμικά και θεσμικά και κλπ στο μέλλον, διότι εμείς πλέον, σαν αυτοθεωρούμενοι “έξυπνα αφεντικά”, στέργουμε στην εδώ δραστηριοποίηση και γιγάντωσή τους. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένον, ότι η πλάστιγγα θα γείρει υπέρ των “καθυστερημένων αλλοδαπών” και όχι υπέρ του “υπό τηλεοπτικο-ϋποκινούμενη διαμόρφωση” πλαδαρού κοινωνικού μας δημιουργήματος. 

            Και ερωτώ τον εν καταθλίψει εαυτόν. Μπορεί άραγε να μελετηθεί από ένα έμφρονα και συλλογικά ενσυνείδητο επίσημο φορέα μία διέξοδος; Μπορεί να βρεθεί λύση στο δημογραφικό μας; Μπορεί να υπάρξει εθνικός στρατός οπλισμένος με ηθικές δυνάμεις, ώστε να εγγυηθεί την ακεραιότητα και την ασφάλειά μας; Μπορούν οι πολιτικοί μας να έχουν σαν γνώμονα το Ελληνικό Έθνος και όχι το κόμμα; Είμαστε όλοι μας διατεθειμένοι να δώσουμε ένα 10% από το υστέρημά μας υπέρ, ας πούμε, μιας Διεύθυνσης Εθνικής Συνοχής, η οποία διαχειριζομένη τους τεράστιους αυτούς πόρους θα διαφωτίζει την οικουμένη για το δίκαιο του Ελληνισμού;

            Εσείς τι λέτε; Μη βιαστείτε να προβείτε σε χαρακτηρισμούς του τύπου “γραφικός”, “εθνικιστής” και τέτοια, διότι αν όχι εμείς οι ίδιοι αλλά σίγουρα τα παιδιά μας, μία των ημερών, θα κυκλοφορούν στις σκοτίες των οδών φέροντα κυλινδρόσχημον κάλυμμα κεφαλής χρώματος ερυθρού