ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΙΣΡΑΗΛ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΩΝ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΙΣΡΑΗΛ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΩΝ

Ο απάνθρωπος πόλεμος Ισραήλ – Παλαιστινίων σήμερα πρέπει να μας προβληματίσει. Πρέπει να προβληματίσει όχι μόνο «το συναίσθημα» του απλού κόσμου, αλλά και τον πολιτικό κόσμο. Θα εξηγήσω τι εννοώ.

 

Ο πόλεμος αυτός είναι απάνθρωπος γιατί δεν εφαρμόζονται οι κανόνες του Δικαίου του Πολέμου. Ενός δικαίου που στο παρελθόν δεν εδόθη η δέουσα σημασία, αφού η παραμέλησή του δεν υπήρξε τυχαία αλλά ηθελημένη. Η προσοχή εστράφη στην πρόληψη του πολέμου και όχι στους κανόνες της διεξαγωγής του.

 

Έτσι εξηγείται ότι στην Αμερική λόγου χάριν υποδέχθηκαν χωρίς ενθουσιασμό την πρόταση του γερουσιαστού Borah το 1928, περί συγκλήσεως συνδιασκέψεως για την κωδικοποίηση του δικαίου του κατά θάλασσα πολέμου.

 

Στην Ευρώπη ο πρύτανης των διεθνολόγων Ν. Πολίτης, το 1929 έλεγε στην Προπαρασκευαστική Επιτροπή του Αφοπλισμού, ότι θα υπήρχε κάποια αντίφαση να διακηρύσσεται ως παγκόσμιος κανών η απαγόρευση του επιθετικού πολέμου και από την άλλη πλευρά να υπάγεται υπό ρύθμιση ο τρόπος διεξαγωγής του..

 

Ο Tardieu στο λόγο του της 12ης Αυγούστου 1932 έλεγε: «Άν το 1932 ασχοληθούμε με την ρύθμιση της διεξαγωγής του πολέμου, επανερχόμεθα στο σημείο που ευρίσκοντο οι Δυνάμεις στη Χάγη το 1899».

 

Η γνώμη του Κων. Ευσταθιάδου, τέως καθηγητού του Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και καθηγητού μου, την οποία βέβαια σέβομαι (και στις μέρες μας την θεωρώ χρήσιμη και σημαντική) ήταν :

 

1. Ούτε απο νομικής απόψεως ήταν αντιφατικό να μελετηθεί στην θεωρία και να κωδικοποιηθεί στην Πρακτική το δίκαιο του πολέμου παράλληλα με την απαγόρευση της προσφυγής στον πόλεμο (άρθρο 10 Συμφώνου της ΚΤΕ, κοινωνία των Εθνών με το οποίο τα κράτη – μέλη αυτής όφειλαν να σέβωνται την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία των άλλων Κρατών και την σύμφωνο παρισίων της 27ης Αυγούστου 1928).

 

2. Ούτε από άποψη πολιτικής σκοπιμότητας ήτο δικαιολογημένη η παραμέληση του Δικαίου του Πολέμου. Και τούτο κατά την γνώμη μου (γι’αυτό σέβομαι την άποψη του κ. Καθηγητή) γιατί όπως στο εσωτερικό δίκαιο των κρατών, κάθε κράτος θέτει κανόνες Δικαίου «Δεσμευτικούς», αφού υπάρχει «αμετάστατος» η θέληση των ανθρώπων όπως η κοινωνία των υπάρξει και βελτιωθεί ως ένα αρμονικό σύνολο, το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και στο Δίκαιο του πολέμου, που είναι μέρος του Διεθνούς Δικαίου.

 

Στην περιπτωσή μας, λοιπόν, έχουμε ένα κράτος το Ισραήλ το οποίο παραβιάζει κατ’εξακολούθηση έστω αυτούς τους κανόνες του Δικαίου του πολέμου που υπάρχουν και εφαρμόζει επί του αντιπάλου αντίποινα γενοκτονίας. Και από την άλλη πλευρά έναν λαό που έθεσε τον εαυτό του είς «Πάνδημο Συναγερμό» για ν’αποκτήσει την Ελευθερία του και χαρακτηρίζεται «Τρομοκράτης». Αυτή η αντίφαση υπάρχει γιατί αφ’ενός μεν δεν εφαρμόζονται οι υφιστάμενοι κανόνες του Δικαίου του Πολέμου, αφ’ετέρου δε για τους λόγους που προανέφερα˙ δηλ. δεν υπήρξε βελτίωση της νομολογίας αυτού του Δικαίου.

 

Κάποτε παρακολούθησα μια διάλεξη για το Δίκαιο του Πολέμου από ένα καθηγητή Πανεπιστημίου η οποία βέβαια πρόσθεσε αρκετά στις γνώσεις μου. Δυστυχώς δεν μπόρεσα λόγω χρόνου να τοποθετηθώ και να κάνω την πρότασή μου.Την κάνω τώρα.

 

Η Ελλάδα, τα μικρά γενικώς κράτη και οι λαοί που θέλουν να αποκτήσουν την ελευθερία των πρέπει να επιδιώξουν να βελτιώσουν τους κανόνες του Δικαίου του Πολέμου και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούν ότι με τις «ευχές» της πρόληψης θα βρούν το δικαιό τους.

 

Εάν μείνουμε στις «ευχές» της πρόληψης και δεν επιμείνουμε στις βελτιώσεις τότε : Οι Έλληνες του 1821 θα ονομάζωνται από τους ισχυρούς τρομοκράτες, οι Παλαιστίνιοι του 2002 στο όνομα της τρομοκρατίας θα αφανίζονται και στο μέλλον και άλλοι λαοί…

Αφήστε μια απάντηση