Blog

ΟΧΙ …και πώς η άρνηση αυτή σηµατοδοτεί την Ιστορία του Ταξιάρχου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

Eγράφη την 21η Οκτωβρίου 2008

Σήµερα εορτάζεται η απελευθέρωση της Πρέβεζας και σε ολίγες ηµέρες, 26η Οκτωβρίου, της Θεσσαλονίκης, από τη µακραίωνα τουρκική σκλαβιά. Ηµέρες δόξης και θριάµβου του Έθνους και των Ελληνικών Ενόπλων ∆υνάµεων. Λαµπρά περίοδος του Ελληνισµού οι Βαλκανικοί πόλεµοι 1912-13, που είχαν σαν αποτέλεσµα, µε τη νικηφόρα έκβασή των, την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό της Ηπείρου, της Μακεδονίας και των νήσων του Αιγαίου, κατ’ ουσίαν τον διπλασιασµό του τότε ελληνικού κράτους. Σε µία εβδοµάδα θα εορτασθεί πανηγυρικώς και η επέτειος του “ΟΧΙ” του 1940. Ένα “ΟΧΙ”, προς τον εισβο- λέα, ειπωµένο δια στόµατος του πρωθυπουργού της χώρας, βγαλµένο και βασισµένο στην αγέρωχη ψυχή, στην πίστη στην πατρίδα και τα ρήµατα της φυλής, σε ένα λαό καταλλήλως παιδευθέντα και προετοιµασθέντα από την αντάξια ηγεσία του. Το έπος του 1940, µε τη νίκη κατά των Ιταλών, των συνεταίρων του άξονος, στο µέτωπο της Ηπείρου, υπήρξεν η πρώτη κερδηθείσα υπό των συµµάχων µάχη. Ανεπτέρωσεν το ηθικόν του ελευθέρου κόσµου, επλήρωσεν τις καρδιές του και του έδωσεν ελπίδα και πίστη δια τη δυνατότητα της επίτευξης της τελικής νίκης. ∆υστυχώς, δια την Ελλάδα ούτε οι Βαλκανικοί πό- λεµοι, ούτε η νικηφόρα έκβαση του Β΄Παγκοσµίου Πολέµου έφεραν την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου και της Βορείου Μακεδονίας. ∆ια τη Βόρειο Ήπειρο ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Ξεχασµένη υπόθεση µεταξύ αλληλοσυγκρουο- µένων αποφάσεων και πρωτοκόλλων ανεξαρτησίας, ελλη- νικότητος, απελευθέρωσης και υποδούλωσης, κατά τα συµφέροντα των εκάστοτε ισχυρών της γης. Οι Βορειο- ηπειρώτες µαζί µε τους Αλβανούς έχουν µεταναστεύσει στην Ελλάδα. Η ούτω δηµιουργηθείσα κατάσταση ίσως και να µην επιτρέπει πλέον τη διεκδίκηση, ανάλογης προς το Κόσσοβο, λύσης. ∆ια τη Βόρεια Μακεδονία συζητείται σε επίπεδο διαµεσολαβητού και κρατικών αντιπροσώπων να χαρισθεί στους, κατοικούντες την περιοχή, Σκοπιανούς (Σέρβους, Αλ- βανούς, Βουλγάρους, Έλληνες και Αθιγγάνους), που είναι- δεν είναι δύο εκατοµµύρια ψυχές, δια την αναγνώριση κρά- τους, η ονοµασία “∆ηµοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας” µε συνεπακόλουθες απαιτήσεις δια µακεδονικόν έθνος και µακεδονική γλώσσα. Η κατηφορική και ενδοτική πορεία της ενδιάµεσης συµφωνίας, από ελληνικής πλευράς, συνεχίζεται. Συµφωνίες, που ελήφθησαν και δοκιµάζονται στα όρια αντο- χής του λαού, καταπατούν και ακυρώνουν την απόφαση του Εθνικού Συµβουλίου, κατά τις αρχές της προηγουµένης δε- καετίας, περί µη αποδοχής ονοµασίας των Σκοπίων µε το όνοµα Μακεδονία ή και παραγώγων της λέξεως αυτής. Ιδού η συνέχεια, η συνέπεια και οι αντοχές των συγχρόνων ταγών του έθνους. Οι Σκοπιανοί αδιάλλακτοι, τρώγοντες και πίνον- τες σε βάρος των Ελλήνων, συνεχίζουν τις βλέψεις και διεκ- δικήσεις των σε βάρος της Ελλάδος. Βλέψεις εδαφικές, µειο- νοτικές και ιστορικές, παραµένοντες ανυποχώρητοι στις επάλξεις του ονόµατος “Μακεδονία”. Αλλά τι, το εκφραστικώτερο, δικαιώτερο και λογι- κώτερο από του να δοθεί στο κράτος – συνονθύλευµα εθνο- τήτων – το όνοµα “∆ηµοκρατία των Σκοπίων”. Και γιατί όχι, στην περίπτωση που δεν συµφωνούν, να µη διαµελισθούν στα συνιστώντα αυτό εδαφικά και πληθυσµιακά τµήµατα µε αντίστοιχες ενώσεις προς τα οµογενή γειτονικά κράτη. Αυτό κάποτε θα συµβεί. Έγινε στη Ρωσία, στη Γιουγκοσλαβία, µετά παρέλευση εβδοµήντα και πλέον ετών τεχνητής συµβίωσης-συγκόλλησης. Γιατί να µην πραγµατοποιηθεί και στα Σκόπια. Οι θεωρίες περί µαλακών και σκληρών υπογαστρίων καιρός να παρακαµφθούν. Λοιπόν, ούτε βό- ρεια, ούτε άνω Μακεδονία και τα εξ αυτής συνακόλουθα. Η πρόσφατη συµπεριφορά των Σκοπίων µάλλον παρέχει την ευκαιρία στην Ελλάδα να ορθώσει το ανάστηµά της και να λάβει ανάλογη στάση για ένα σύγχρονο “ΟΧΙ”. Και ακόµη γιατί να είναι σύµµαχος µέσω ΝΑΤΟ; Συµφέρει να είναι “απέναντι”. Στη µεγαλόνησο Κύπρο, κατ΄αρχάς, Χριστόφιας και Ταλάτ ταλανίζονται, ίσος προς ίσον, για την “επανένωση” της νήσου, βαδίζοντες στα πρότυπα των µακροχρονίων και αναποτελεσµατικών συναντήσεων Κληρίδη-Ντεκτάς. ∆ια- φωνούν στην οµοσπονδιακή ή συνοµοσπονδιακή µορφή της ήδη υπάρχουσας και αναγνωρισµένης διεθνώς Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Η τουρκική µειονότης του 18% κατέστη συνο- µιλητής και επίσηµος εταίρος των Ελλήνων, του 88% του πληθυσµού της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Η Τουρκία, διευ- ρυµένη µε ζωτικό χώρο, θαλάσσιο και χερσαίο στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου, που της παρέχει η κατοχή της βορείας Κύπρου, βρυχάται και πανηγυρίζει την ανεξαρτησία του ψευδοκράτους. Η Ελλάς θεάται τα τεκταινόµενα και φαίνεται ικανοποιηµένη από την εταιρική, µέσω ΕΕ, επι- τευχθείσα ένωση. Καλόν θα είναι να καταστεί και σύµµαχος µέσω ΝΑΤΟ. Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Το “ναι” στα Σκόπια δια την είσοδο στο ΝΑΤΟ να συνεπάγεται και το αντίστοιχο “ναι” δια την Κυπριακή ∆ηµοκρατία. Στην Τουρκία η εσωτερική διαµάχη Κεµαλιστών και Ισλαµιστών µαίνεται και συνεχίζεται µε τη δίκη, τις ηµέρες αυτές, των συνωµοτών της οργάνωσης “Ερκένεγκον” που απέβλεπε στη δηµιουργία καταλλήλων συνθηκών δια επέµ- βαση των Ενόπλων ∆υνάµεων της χώρας προς ανατροπήν των κυβερνώντων ισλαµιστών. Σ΄ότι αφορά τις σχέσεις µε την Ελλάδα συνεχίζει τις παραβιάσεις και παραβάσεις στο Αιγαίο µε την υπέρπτηση αεροσκαφών και την διεκπεραίω- ση λαθροµεταναστών στους αυτούς ρυθµούς παρά τα υφιστάµενα ετεροβαρή µέτρα οικοδόµησης εµπιστοσύνης και τις διεξαγόµενες συζητήσεις υπό των επιτροπών εµπει- ρογνωµόνων εξ αµφοτέρων των χωρών. Κακός και ανυπο- χώρητος γείτονας, υποµονετικός και πείσµων, που δεν παύει να ανακατεύεται στα Βαλκάνια µέσω των οµοθρήσκων πληθυσµών, καταλοίπων της οθωµανικής αυτοκρατορίας, αιτιωµένης για τη “µακεδονική σαλάτα”, της οποίας και την επανόρθωση ευαγγελίζεται, στηριζόµενος στην πληθυσµιακή του υπεργεννητικότητα και στο θρησκευτικό του φανατισµό. Η διεθνής χρηµατοπιστωτική κρίση, παρά την πτώση του πετρελαίου κάτω των εβδοµήντα δολαρίων ανά …ί επετειακού και δι’ολίγων διεξερχόµενοι, το πώς την 28η Οκτωβρίου 1940, η πρόθυµη και καθολική µέθεξη των Ελλήνων στην απόφαση του ηγέτου Ιωάννου Μεταξά να αντιδράσει το έθνος υπερήφανα σε µία έξωθεν προσβολή, πρέπει να αποτελεί σήµερα αντικείµενο µιας προσωπικής ενδοψίας. Και τούτο για να δυνηθεί ο καθένας από εµάς να συγκεκριµενοποιήσει ένα κριτικό αυτοπροσδιορισµό, που να σχετίζεται µε το οφειλόµενο αναλογούν ηθικό µέρισµα προς την ιερά γη που µας φιλοξενεί. Αυτό τούτο το γεγονός µας είναι γνωστό. Είναι µία συγκλονιστική καµπή στην διαδροµή της Ελληνικής Ιστορίας. Είναι ένα φαινόµενο, που διοδεύει τον νού στα παγκόσµια πεδία της υψίστης ψυχολογικής µεταρσιώσεως. Είναι µία κοινωνική ανάκτηση µιας ζωτικότητος, η οποία απαντήθηκε από εκείνους τους προγόνους µας, οι οποίοι απέδειξαν, ότι το ελάχιστο καθήκον τους ήταν, η µετά θυσιών, συνταύτηση της πίστεώς των προς την ιδέα, που λέγεται Ελλάς. Το κεφάλαιο του “Όχι” κλείσθηκε στην ψυχή του αγνού Έλληνος, σαν υποθήκη και απόδειξη υπεροχής στον υπόλοιπο κόσµο, ο οποίος βαθµολογεί χωρίς επιείκεια στην κλίµακα του πραγµατικού κόσµου του σύµπαντος των ιστορικών σηµασιών. Αυτού του κόσµου, ο οποίος µετά από αξιολόγηση των ελληνικών πεπραγµένων θα πορισθεί, ότι αυτή η φυλή, θα µπορέσει να παραµείνει αιωνία, εφ’όσον µετέρχεται τον παράγοντα άνθρωπο, τις ηθικές του δυνάµεις και την πολεµική του αρετή, για να διατηρεί έτσι το δικαίωµα σε ένα διαχρονικό και αδιάλειπτο αγώνα, που τίµηµα έχει την ελευθερία. Το 1940, ο ήχος του εθνικού σηµάντρου συνεκλόνισε τις ελληνικές ψυχές κι’αυτές µε την σειρά τους αντήχησαν, σαν να ήθελαν µ’αυτό να µεταδώσουν στους ανά τον κόσµο φιλοµαθείς, ότι το εθνικό φρόνηµα είναι µία απέραντη νοητική αγκαλιά, που θερµαίνει το ιερό πάθος για την -όταν και εάν χρειασθεί- εποµένη εποποιϊα. Για να µάθουν τα αυριανά Ελληνόπουλα, ότι αυτή η γη πρέπει να µείνει αµίαντη, αν όντως η τότε απόφασή τους θα είναι κατηγορηµατική και εκφράζουσα την µη προς αφανισµό βούλησή των. Όσο και αν ο κόσµος σήµερα συρρικνώνεται, λόγω της συστολής του χρόνου και του χώρου, που έχει επιτευχθεί µε τις νέες τεχνολογίες, όσο και αν ολίγον κατ’ολίγον η ανθρωπότητα προσανατολίζεται προς µία παγκόσµια διακυβέρνηση, όσο και αν οι επί µέρους ιστορικοί απολογισµοί των εθνών “συµπιέζονται”, δεν έφθασε ακόµη η στιγµή, όπου οι λαοί είναι έτοιµοι να κοινωνήσουν της αχράντου συνυπάρξεως. Συνεπώς, ας µη βιάζονται οι καλοί καγαθοί οραµατιστές, οι υποστηρίζοντες µίαν οµοούσιον και αµόλυντον παγκόσµια κοινότητα, όπως την υποστηρίζουν µετά µανίας οι απάτριδες πολυεθνικές εταιρείες, οι ακολουθούσες την φιλοσοφία της απληστίας, αλλά και οι καθ’οιονδήποτε τρόπον προσποριζόµενοι τα καλά και συµφέροντα τοις θυλακίοις αυτών. Όχι, δεν είναι ακόµη η ώρα να αστειευόµαστε µε την εθνική µας υπόσταση, εν ονόµατι µιας υποτιθέµενα βολικής ιδέας, που µερικοί διπλωµάτες προσπαθούν να µας πείσουν, ότι η ιδανική κατάσταση είναι αυτή του µη νικητού και του µη ηττηµένου, µέσω προτάσεων, οι οποίες επαίρουν το “ενδοτικόν το αναίµακτον”. Μάλιστα, επισηµαίνουµε, ότι όσοι προοιωνίζουν κακά µε τυχόν διατράνωση µιας ιδέας εθνικού φρονήµατος, είναι αυτοί, που για να ξεπεράσουν την δειλία τους, την σαρκάζουν, αυτοπροβαλλόµενοι σαν πραγµατικιστές, που διαβουλεύονται την όσον ένεστι ευχάριστη συµπαροµάρτηση των συνδιαιτωµένων(1) ή γειτονευουσών(2) οµάδων ανθρώπων. Μερικοί σύµβουλοι των κυβερνώντων, µέσω των ευκόλως δι’αυτούς προσβαινοµένων κατωφλίων των µαζικών µέσων ενηµερώσεως, προσπαθούν να µας πείσουν, ότι οι όµορες κοινότητες δεν µας απειλούν. Αυτές οι υποθέσεις – µας διαβεβαιώνουν µε συγκαταβατικότητα- είναι υστερικότητες κινδυνολόγων. Όσο για την προβαλλοµένη υφ’ ηµών πολυπλοκότητα των εθνικοκοινωνικών δυσαρµονιών, όπου τα -υπό διόγκωσιν(3) στον πληθυσµιακό της Ελλάδος κορµό- ξένα σώµατα προκαλούν, εκεί λοιπόν µας “αποστοµώνουν” µε επιστηµονικές αναλύσεις, των οποίων, όσο πιο ακαταλαβίστικα είναι τα επιχειρήµατα, τόσο πιο ισχυρά ακούγονται στο αυτί των αδαών. Αν ωστόσο είµαστε προσεκτικοί, θα Ο

διαπιστώσουµε, ότι σήµερα έχει επιτελεσθεί ένας υπολογίσιµος αριθµός ανατροπών. Έχει παρατηρηθεί, ότι ένας εισαγόµενος -πολύτυπος κοινωνικάκαι λίαν απειλητικός µοχλός, είναι έτοιµος να ανασκελίσει τις µέχρι τώρα σταθερές των στοιχείων, που συνιστούν την εκλεκτικιστική µας ισορροπία και την φυλετική µας στιβαρότητα. Εκκωφαντικά λοιπόν σηµαίνεται ο κώδων για την ανεξέλεγκτο εµφύτευση των µειονοτήτων πάσης υφής και αποχρώσεως στον ελληνικό αγρό και για την συνεπαγοµένη καταλυτική ρήξη ανάµεσα σε όσους αναµειγνύονται στο συµπεφυρµένον και επικινδύνως ρευστόν αυτό περιβάλλον. Εν τω µεταξύ και εξ αιτίας κάποιων αδικιών, που υπέστησαν οι όποιες µειονότητες στην ηµεδαπή και αλλαχού, έχουν άτυπα και µε την βοήθεια των media(4) περιέλθει αυτές στην κατάσταση απολαβής προνοµίων, τα οποία παλαιότερον ανήκον στην τάξη των αστών. Έτσι λοιπόν οι – καθ’οιονδήποτε πολιτική και σύστηµα ταξινοµήσεως- µειονότητες στην χώρα µας χαρακτηρίζονται, χωρίς καµµία επιφύλαξη, αυτάρεσκες και, οι οποίες εγκαταλείπονται στο φιλήδονο αίσθηµα της αδιατάρακτης συνείδησης(5). Έχουµε λοιπόν µεταφέρει στις µειονότητες τα προνόµια, που είναι απαγορευµένα πλέον στις ανώτερες τάξεις αλλά και στο σύνολο των φιλονόµων. Έχουµε φθάσει να πεισθούµε, κατά ένα µέγιστο ποσοστό, ότι η εθνική, η θρησκευτική, η σεξουαλική και η λαθραίως εισαχθείσα στην χώρα µας µειονότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα µικρό έθνος µέσα στο έθνος, που έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. ∆ηλαδή να έχει καθαρθεί από το αµάρτηµα των πρωτοπλάστων, να έχει συγγενέψει µε τους αγγέλους και να αποδίδει τα αποθέµατα αγάπης αποκλειστικά στον εαυτό της. Με το πρόσχηµα λοιπόν, ότι εξαίρουµε την ιδέα της διαφορετικότητας, έχουµε φθάσει και πάλι σε διαχωρισµούς και εκχωρούµε τα µέγιστα στις µειονότητες, οι οποίες από το γεγονός και µόνον, ότι υπάρχουν ανάµεσά µας απολαµβάνουν προνόµια απαγορευµένα για τους άλλους(6). Σε ένα διαµορφούµενο περιβάλλον, όπως είναι η υπό προϊοντοποίηση ευχολογία για µια διηυρηµένη Ευρώπη, η ιδέα ενός πολέµου έχει αποµακρυνθεί από το όποιο υποσυνείδητο την διατηρούσε σαν µία συµφέρουσα ή αναγκαία λύση. Ο πόλεµος σήµερα ακούγεται σαν ένας αµβλύς και υπόκωφος αναστεναγµός, που αντιλαλεί την αναχρονιστικότητα της σκέψεως κάποιων νοσταλγών των καθαρών κοινωνικών θεωριών, ως και ενίων οµάδων ειδικών συµφερόντων, όπως πχ οι κατασκευαστές πολεµικού υλικού κ.α. Οι σφαιρικοί σκεπτικιστές, αντιλαµβανόµενοι την διαιρετότητα των µεγεθών, µοιράζουν όλα τα αντιφατικά µεγέθη και προχωρούν στο αποφαντικό, ότι οι στρατοί σήµερα έχουν µετατραπεί σε παράγοντες εκφοβισµού και κακών προαισθηµάτων, οι οποίοι χωρίς να καταλήξουν σε σύγκρουση µπορούν να επιδεικνύουν την σηµαία, στο όνοµα µιας κατ’επίφασιν δηµοκρατικής ευταξίας, δια συγκεντρώσεως δυνάµεων σε τόπο και χρόνο τον δέοντα. Ένας ψυχρός πόλεµος ή ένας άδηλος πόλεµος δια της προκλήσεως κρίσεων µε αποσκοπούµενα γεωπολιτικά πλεονεκτήµατα(7), θολώνει και αδιαφανοποιεί τα όρια ανάµεσα στην µη βία και την ένοπλη αναµέτρηση. Με τέτοια µεθόδευση εξυφαίνεται µία κατάσταση εν πολλοίς διφορούµενη. Πολυερµηνευόµενη έως σιβυλλική. Η γενική κινητοποίηση σε τέτοια περίπτωση εκτιµάται σαν περιττή. Οι διπλωµάτες έχουν τον λόγο. Ωστόσο η αποστρατικοποίηση είναι λίαν επικίνδυνη, διότι ουδέποτε και ουδεµία κυβέρνηση στηρίζεται σε προφορικές ευχές και διακηρύξεις ή και γραπτές συµφωνίες, όπως περίπου κινούνται τα µέτρα οικοδοµήσεως εµπιστοσύνης. Ιδίως σε ό,τι αφορά στην συµπεριφορά της Τουρκίας, η οποία κατά κανόνα δεν τηρεί τις διεθνείς συνθήκες, όπως ιστορικά αποδεικνύεται. Είναι αλήθεια, ότι ο πόλεµος σήµερα είναι λιγώτερο πιθανός, αλλά η ειρήνη ουδέποτε -θα λέγαµε- ότι είναι εξασφαλισµένη, έστω και αν µερικοί πιστεύουν, ότι τα Ηνωµένα Έθνη, το Βορειοατλαντικό Σύµφωνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι οργανισµοί θα µας παρείχαν την σχετική εγγύηση και µάλιστα ενισχυµένη εφ’όσον η υποτιθεµένη απειλή προήρχετο από χώρα µέλος των διεθνών αυτών κοινοτήτων και οργανισµών. Στην αναζήτηση µιας λογικής λύσεως, έχει παρατηρηθεί µία τάση µεταφράσεως της τρεχούσης παραδοξότητας της εµπειρίας των καιρών, χωρίς να τεθεί, όπως πιστεύουµε, σε κίνδυνο η συνοχή της δοµής των ενόπλων δυνάµεων. Έτσι, η διάκριση του ενεργεία στρατού και δυνάµει στρατού κάτω από οποιοδήποτε εύρος θεωρήσεως δεν φαίνεται να αποδίδει τι ευκταίον, παρά µόνον αν υπάρξει τρόπος ή ποιά τις µέθοδος, ώστε αυτή η ένοπλος δύναµις να δοκιµασθεί στην πράξη. Ένας στρατός, ο οποίος εν ονόµατι µιας αποκτηθεισοµένης ικανότητος αποτροπής, καταγίνεται σε αθρόες αγορές οπλικών συστηµάτων, οι οποίες αγορές δεν µας έχουν πείσει περί της τελεσφορήσεως τής επί της αµυντικής ενδυναµώσεως προθέσεως, αλλ’αντιθέτως µας εκτρέπουν σε πονηρές ατραπούς αλλοιοτρόπων “προµηθειών”, τότε το φαινόµενο αυτό µας πιέζει στο να ελέγξουµε τους υπευθύνους(;) σαν “κυρίαρχος λαός” δια του: quo vadis domine. 4 Εµείς κάποτε είχαµε διδαχθεί στα σχολεία από τον δάσκαλό µας, ο οποίος την εποχή εκείνη δεν αλλοιθώριζε ιδεολογικά, διότι είχε σαν πυξίδα την Ελλάδα, ότι οι άρχοντες των πόλεων των προγόνων µας γκρέµιζαν συµβολικά ένα µέρος των τειχών τους, όταν στην πόλη τους επέστρεφε από τους Ολυµπιακούς αγώνες πολίτης τους δαφνοστεφανωµένος νικητής. ∆ιότι, όπως έλεγαν “µε τέτοιους άνδρες δεν χρειαζόµαστε τείχη”. Τέτοιοι άνδρες είναι όσοι είναι προικισµένοι µε δύναµη, αντοχή, καρτερία, πειθαρχία, εκπαίδευση και προ πάντων “πιστεύω”. Μια ευλογηµένη πατρίδα είναι εκείνη, η οποία έχει πολίτες µε εκείνες τις ηθικές δυνάµεις, οι οποίες παρέχουν τα αναµφίλεκτα εχέγγυα για την σωτηρία της. Αλλοιώς πως, θα ιδούµε τους επιγενοµένους να σωρεύουν ύλην αθλίως αποκτωµένη, απολύοντας την τιµιότητά τους και διακωµωδώντας την όποια έννοια χρέους προς την πατρίδα, όπως και τις “αντιπροοδευτικές”(!) θέσεις περί προσωπικής ανδρείας. Αυτοί ουδόλως θα ανησυχούν για το εθνικό µας αύριο. Θα θελήσουν να επωφεληθούν από τα πλεονεκτήµατα, που προσφέρει ο πλούτος και θα αναζητούν να στεγάσουν τα λάφυρά τους σε άλλα µέρη, κάπου στον πλανήτη Γη. Αυτές οι επισηµάνσεις διαγιγνώσκουν επικινδυνότητες για την ελληνική µας πατρίδα. Αυτός ο λαός, ως φαίνεται άρχισε να κουράζεται από την εγκατάλειψή του σε µία ελευθερία χωρίς όρια. Στην ασύδοτη ελευθερία, όπως διέβλεψε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αυτή η ανάλυση της παρακµής έχει την ψυχοκοινωνική της ερµηνεία. Ο Έλληνας έχει περιαχθεί σε κατάσταση αποδοχής του απροσδιορίστου παιχνιδιού της πολυδιάστατης ανοχής και της κυριαρχίας της ενεργητικής ή παθητικής αδικίας, χωρίς πλέον να διακρίνεται για το οποιοδήποτε απόθεµα σθένους προς άµυνα. Σθένους, που θα τον κεντρίσει στο να αναζητήσει την θεραπευτική αγωγή, που θα τον περιάξει στην έλλογη νόηση, η οποία σε τελική ανάλυση θα τον συνδράµει, για να συναντηθεί µε την ειρηνευµένη του ύπαρξη. Οι κυβερνώντες καλά θα κάνουν να αναθεωρήσουν την θέση τους απέναντι στην διαλυτική επίδραση τού, όπως πιστεύουν, εκσυγχρονιστικού γίγνεσθαι. Ας µη φοβούνται την µειονότητα των “περιέργων προτιµήσεων” αριστεριστών. ∆εν είναι εντροπή να αναφέρονται στις λέξεις Ελλάς και Ελληνικόν Έθνος. Μόνον οι εγκαταβιούντες εν Ελλάδι µη Έλληνες θα τους κατηγορούσαν γι’αυτό. Ουδείς άλλος! Επί τέλους, ας καθίσουν να µεθοδεύσουν τρόπους απαναποκτήσεως δυνατοτήτων εκφοράς και νέων ΟΧΙ. Όπως τότε, το ’40! ∆ιότι υπάρχει αντικείµενον! Υπάρχει απειλή! Καί από την πλευρά της Τουρκίας αλλά καί από την πλευρά όλων των βορείων γειτόνων. Αν δεν υπάρχει, τότε προτρέποµε τον συνταγµατικόν υπεύθυνον της χώρας να µας το αποσαφηνίσει επισήµως, για να απενεργοποιήσουµε τις χρηµατοβόρες ένοπλες δυνάµεις και ως µη όντες στρατοκτήµονες πλέον, να καθευδήσωµε µακαρίως τον ύπνο του εξ ουρανών ησφαλισµένου και κάτω από την θεία και τρυφερή κρατική αγκάλη. 5 1.Οι ανάµεσά µας οικονοµικοί µετανάστες, οι οποίοι ευδοκιµούν (µόνον οικονοµικά) σε σύγκριση µε την προτέρατους ζωή στην ιδιαιτέρα τους πατρίδα. Συνδιαιτώνται λοιπόν, κάτω από µία δική µας κατανόηση, που είναι απόρροια µιας υπερβολικής µας δηµοκρατικής χειραφετήσεως. Μιας στάσεως δηλαδή, η οποία έµµεσα έχει γεννηθεί από την αποφασιστική µας αγνόηση των βιολογικών και πολιτισµικών ντετερµινισµών. 2.Των οµόρων χωρών 3.Το ποσοστό των αλλοδαπών στην Ελλάδα αποτελεί το 20% του συνολικού πληθυσµού και συνιστά παγκόσµια πρωτοτυπία, ως προς το ανεξέλεγκτο της εισόδου και διαµονής των σε µία χώρα, η οποία διαθέτει στρατιωτικές µονάδες προκαλύψεως, ειδικούς συνοριακούς φύλακες και φύλαξη ακτών (όχι όµως από ακτοφυλακή). Γιατί άραγε; 4.Τα media, δια “εγκρίτων” δηµοσιογράφων διακρίνονται για την εύνοιά τους υπέρ των πάσης φύσεως και προσανατολισµών µειονοτήτων. Υπόθεση, που ανάγει, όχι σε ανθρωπιστική αντιµετώπιση αλλά σε “υποστηριζοµένη θέση”. 5.Όπως γράφει ο Pascal Bruckner στην πραγµατεία του “la tyrannie de la penitience”, “επιδεικνύουν θορυβώδικα την προσωπικότητά τους, υπερηφανεύονται που είναι αυτό που είναι, αυτοεξυµνούνται, δεν βλέπουν στον εαυτό τους το παραµικρό ελάττωµα, δεν αυτοαµφισβητούνται ποτέ, µερικές φορές µάλιστα, ξεφεύγουν και από τον κοινό για όλους νόµο (στις Ηνωµένες Πολιτείες, οι γκέι, άνδρες ή γυναίκες, δεν µπορούν, εκτός εξαιρέσεων, να κατηγορηθούν για σεξουαλική παρενόχληση: η ελεύθερη έκφραση της libido τους είναι πάντα αθώα)”. 6.Πχ αντιρρησίες συνειδήσεως, φυγόστρατοι και άθεοι (οι οποίοι και γίνονται µέχρι και υπουργοί) και άλλα πολλά. 7.Ένας τέτοιος πόλεµος υπάρχει (παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου) εδώ και χρόνια µε την Τουρκία. Οι ευρείς χώροι, µέσα στους οποίους εκδιπλώνει η Τουρκία την πρωτογενή της ενέργεια µε τρόπους που εκφράζονται µέσω της προαγοµένης οικονοµίας, της πολιτισµικής δραστηριοποιήσεως, της στρατιωτικής ισχυροποιήσεως κττ, και µε την συνάφεια υπερτέρων και προγραµµατισµένων πολιτικών σκοπών η γείτων χώρα δια της δηµιουργίας κρίσεων κατορθώνει κάθε φορά να αποκοµίζει κέρδη ενισχύοντας έτσι τις συνιστώσες του γεωπολιτικού της δυναµικού.