Και βέβαια μπορούν να “σφραγισθούν” τα θαλάσσια σύνορα
Και βέβαια μπορούν να “σφραγισθούν” τα θαλάσσια σύνορα
Είναι σύνηθες οι οπαδοί των “ανοικτών συνόρων” να κρύβουν για λόγους σκοπιμότητας τη θέση τους, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι τα θαλάσσια σύνορα δεν μπορούν να ελεγχθούν. Όμως, η άποψη αυτή είναι λάθος. Στην πραγματικότητα, τα θαλάσσια σύνορα φυσικά και μπορούν να ελεγχθούν, ενώ συνεχώς προκύπτουν νέες τεχνολογίες που επιτρέπουν πολύ πιο αποτελεσματικό “σφράγισμα” των θαλασσίων συνόρων από ό,τι συμβαίνει σήμερα.
Με απλά λόγια, αυτό που χρειαζόμαστε είναι δυνατότητες να ελέγχονται σε πραγματικό χρόνο τα θαλάσσια σύνορα σε όλο τους το μήκος τους και δυνατότητες γρήγορης και αποτελεσματικής επέμβασης σε περίπτωση που εντοπιστούν σκάφη, τα οποία προσπαθούν να φθάσουν στις ελληνικές ακτές. Το δίδυμο αυτό καθήκον μπορούν να καλύψουν μια οικογένεια ρομποτικών αεροχημάτων και σκαφών επιφανείας διαφόρων τύπων.
Την έγκαιρη προειδοποίηση μπορεί να αναλάβουν αεροχήματα και αερόπλοια μεγάλου υψομέτρου και πολύ υψηλής αυτονομίας, τα οποία μπορούν να μένουν στον αέρα για μέρες και μήνες. Με τον τρόπο αυτό θα λειτουργούν ως υποκατάστατα δορυφόρων ή “ψευδοδορυφόροι” (pseudosatellites), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται. Παραδείγματα παρόμοιων σκαφών είναι το αερόχημα Zephyr της BAE Systems και το αερόπλοιο Stratobus της πολυεθνικής ευρωπαϊκής εταιρείας Thales, το οποίο μπορεί να μένει στον αέρα για περίπου ένα έτος.
Τα συστήματα αυτά μπορεί να έχουν κι άλλες χρήσεις εκτός από το να επιτηρούν τα θαλάσσια σύνορα. Τέτοιες χρήσεις είναι η Πολιτική Προστασία, η προστασία του περιβάλλοντος, η αναμετάδοση επικοινωνιών κλπ. Η απόκτηση παρόμοιων συστημάτων δεν είναι ακριβή και μπορεί να γίνει ακόμη και με κονδύλια της ΕΕ, η οποία προωθεί παρόμοιες τεχνολογίες για πολλαπλές εφαρμογές.
Ρομποτικό τείχος
Το βασικό όμως στοιχείο που θα “σφράγιζε” τα θαλάσσια σύνορα, θα ήταν ένα “τείχος” αποτελούμενο από εκατοντάδες ή και χιλιάδες μικρά μη επανδρωμένα ταχύπλοα σκάφη επιφανείας (USV). Τα συγκεκριμένα σκάφη, αξιοποιώντας τις πληροφορίες που θα λάμβαναν από τους “ψευδοδορυφόρους” και άλλα συστήματα συλλογής πληροφοριών αλλά και από τους δικούς τους αισθητήρες, θα έσπευδαν να αναχαιτίσουν εισερχόμενα δουλεμπορικά σκάφη.
Μάλιστα, θα το έκαναν χωρίς να επιτρέπουν στους δουλεμπόρους να καταφύγουν στη βύθιση των σκαφών, έτσι ώστε να μετατρέψουν τους μετανάστες σε ναυαγούς, μιας και ως ρομποτικά σκάφη δεν μπορούν να κάνουν διάσωση. Για την αναχαίτιση θα μπορούσαν πιθανώς να χρησιμοποιούν ακόμη και κάποια ασφαλή μέσα απώθησης, όπως είναι η συσκευή εκπομπής ηχητικών κυμάτων L–RAD ή άλλα συστήματα.
Δεν αναφερόμαστε σε κάποια εξωτικής τεχνολογίας σκάφη. Παρόμοια σκάφη USV μπορεί να είναι μικρά φουσκωτά σκληρής γάστρας, εφοδιασμένα με διάφορους αισθητήρες και μέσα επικοινωνιών πολιτικής προέλευσης. Η κατασκευή και οι σχετικές εφαρμογές τους δεν είναι κάτι καινούργιο. Το Ισραήλ, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί για περισσότερο από 15 χρόνια το μη επανδρωμένο φουσκωτό σκάφος Protector. Τα τελευταία δε χρόνια, οι μεγάλες πρόοδοι στην τεχνητή νοημοσύνη, η μείωση του κόστους των αισθητήρων και μέσων επικοινωνιών και μια σειρά από άλλες εξελίξεις βελτιώνουν κατά πολύ τις δυνατότητες ανάπτυξης παρόμοιων συστημάτων.
Κι άλλες χρήσεις στα θαλάσσια σύνορα
Ακόμη και υποκρατικοί δρώντες, όπως είναι οι Χούτι στην Υεμένη, έχουν κατασκευάσει με επιτυχία ρομποτικά αυτοκτονικά ταχύπλοα σκάφη (VBIED), με τα οποία επιτίθενται σε σαουδαραβικά πολεμικά πλοία. Όσο για το κόστος, κι αυτό μπορεί να καλυφθεί από κονδύλια της ΕΕ. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του κόστους σε παρόμοιες επιχειρήσεις είναι κυρίως αυτό του “ανθρώπινου απαρτίου” των συστημάτων. Όταν το κόστος προσωπικού απουσιάζει τότε το κόστος μειώνεται δραστικά και καθίσταται δυνατή η κατασκευή αυτού του “θαλάσσιου τείχους” αποτελούμενου από μεγάλο αριθμό ρομποτικών σκαφών, πιθανώς ακόμη και με μείωση των χρημάτων που δαπανούμε σήμερα.
Επιπροσθέτως, τα σκάφη αυτά και τα περιφερειακά τους συστήματα θα μπορούν να έχουν και πλήθος άλλων παράπλευρων εφαρμογών με προεξάρχουσα τη δραστική ενίσχυση της ελληνικής άμυνας εναντίον στρατιωτικών απειλών. Παραδείγματος χάριν, λειτουργώντας ως δίκτυο συλλογής πληροφοριών στοχοποίησης θα μπορεί να αξιοποιείται από όπλα προσβολής.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, ναι μεν δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για να φυλάσσονται αποτελεσματικά τα θαλάσσια σύνορα και να γίνεται ανάσχεση των μεταναστευτικών κυμάτων προς την Ελλάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν λύσεις. Ούτε αυτές οι λύσεις είναι εκτός των οικονομικών ή άλλων δυνατοτήτων της Ελλάδας. Αντιθέτως, μπορεί να χρησιμοποιηθούν και ως παράγοντας ενίσχυσης της εθνικής οικονομίας με την υιοθέτηση και εφαρμογή τεχνολογιών της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, με έμφαση στα ρομποτικά συστήματα και την τεχνητή νοημοσύνη.