Blog

Υπό καθεστώς καθολικών παρερμηνειών
Του Ταξιάρχου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

 

Κατ’αρχάς οφείλω να ευχαριστήσω για ακόμη μία φορά την Ελληνική Εταιρεία Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ.) για την διάθεση χώρου στο περιοδικό «Προβληματισμοί», ώστε να καταθέσω την προσωπική μου άποψη, η οποία και σύμφωνα με τα οριζόμενα στην δευτέρα σελίδα του: «δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί με τις θέσεις της ΕΛΕΣΜΕ».
Διευκρινίσεις
Και προχωρώ με την αναφορά του τίτλου στην παρερμηνεία. Παρερμηνεία είναι η παρανόησις, η παρεκδοχή, η διαστρέβλωσις ή η διαστροφή ενός νοήματος κττ. Διαστροφή, πλέον των σωματικο-φυσικών αποδόσεων και θεωρούμενη κατά την ηθική εκδοχή, είναι η μεταβολή προσώπων επί τα χείρω ή αλλοιώς η ψυχική διαφθορά. Κατ’ άλλη μετάφραση είναι η αλλοία επί τα χείρω εμφάνισις, διατύπωσις γεγονότος ή ενεργείας ή εκφράσεως άλλου, ιδίως η κακόπιστος. Όπως η διαστροφή της αληθείας –του επεισοδίου –του λόγου.
Προσαρμογές
Με όλα τα αποθέματα καλής διαθέσεως προσπαθώ διαρκώς να εκπαιδεύω το μυαλό μου στο να σκέπτεται. Προσπαθώ, ψηλαφώντας στο σκοτάδι ενός ερεβώδους κοινωνικού λαβυρίνθου, να αδράξω τον μίτο της Αριάδνης για να οδηγηθώ στο φως. Να πιστέψω σε ειλικρινείς φορείς του πνεύματος. Να αποδείξω στον εν συγχύσει εαυτόν, ότι έχω επιλέξει σωστά τον φορέα, που θα με ταξιθετήσει στο σωστό θεωρείο, από όπου θα μπορώ να εσοδεύω τον θαυμαστό πλούτο της ανθρώπινης εμπειρίας και ο οποίος θα με αποτρέπει από το να προβαίνω σε επιπόλαιες εκτιμήσεις. Ούτε ύποπτες εκτιμήσεις, όπως αυτές που σερβίρονται αβίαστα ή σκόπιμα από φορείς, των οποίων η αξιοπιστία τελεί υπό διαρκή αμφισβήτηση. Εννοώ τις εκτιμήσεις, κυρίως των media, όπου ενώ συλλογικά αντιτιθέμεθα σ’ αυτά, στην ουσία και υποσυνειδήτως διατελούμεν τοις κείνων τεχνάσμασιν αιχμάλωτοι. Ιδού μία συλλογική διαστροφή.
Είμαι σε προχωρημένη ηλικία. Κατανοώ, ότι σήμερα υπάρχει μία ενότης γνώσεων χάρις στην ανεπτυγμένη τεχνολογία, τον ηλεκτρονικά διατιθέμενο παγκόσμιο ιστό, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, την πνευματική υπερπροσφορά και την υπερτροφοδοτούμενη φαντασία, που μπορεί να εγγίσει τα όρια του σύμπαντος. Ίσως και το τέλος του κόσμου, όπως αυτός είναι δυνατόν να λογισθεί στην άπειρη έκφραση μιας ασύλληπτης στον νού πραγματικότητος.
Προσπαθώ να κατανοήσω την φύση των ανθρωπίνων κοινωνιών. Την ίδια την έννοια της κοινωνίας, αλλά και της παιδείας, την οποία αυτή η κοινωνία προσλαμβάνει∙ δηλαδή την κουλτούρα. Διαπιστώνω την βαθειά μεταβολή των δεδομένων της εποχής της δικής μου νεότητος. Διαπιστώνω την διαμόρφωση ενός κόσμου καινούργιου. Καινούργια στοιχεία έχουν διαταράξει τις γνώριμες στους παλαιοτέρους σταθερές. Αποτέλεσμα αλλαγής μεθόδων θεωρήσεως και ποιότητος των όσων υπήρχαν. Καινούργια είναι η αλλαγή ρυθμού της ίδιας της αλλαγής. Νέες καταχωρήσεις βάσεων σκέψεως συμπλέκονται σε ένα αγώνα συγχρόνων υπερκαθορισμών εναντίον αρχαίων ιδεών.
Από ό,τι μπορώ να αντιληφθώ, αυτά τα φαινόμενα δεν είναι αναπροσαρμογές παλαιών ομολογιών, όπου θα μπορούσαν να μεταφρασθούν και σαν εντάσεις ή αντιπαραθέσεις, αλλά σαν ανυπολόγιστες ανατροπές.
Ανατροπές
Η καταστροφή του περιβάλλοντος. Ιδού ένα ηχηρό παράδειγμα ανατροπής των επί αιώνες επί Γης σταθερών.
Άλλο παράδειγμα. Η παγκοσμιοποίηση. Δεν μπορώ να αποφασίσω εάν η παγκοσμιοποίηση είναι μία συμφέρουσα λύση-πρόταση για τον καθαγιασμό της πορείας της ανθρωπότητος κατά το έτος 5000 μετά Χριστόν, αλλά τούτη τη στιγμή αισθάνομαι, ότι η παγκοσμιοποίηση έχει ανατρέψει αυτά, που εγώ πίστευα μέχρι σήμερα, ότι συνιστούν αξίες ζωής.
Με τον κοινό μου νού καταγράφω φαινόμενα εκφυλιστικά. Συγκλονίζομαι με την ιδέα, ότι η παγκοσμιοποίηση με θέλει ένα ηλίθιο καταναλωτή. Με εξουθενώνει η σκέψη, ότι οι συνάνθρωποι συμπεριφέρονται ζωωδώς και με περίσσια βία εκφράζοντας ένα ένστικτο, που υπακούει στο κάλεσμα ενός κέρδους∙ προϊόντος της παγκοσμιοποίησης. Με συνθλίβει το γεγονός, ότι ανήκω στην Ευρωπαϊκή Ένωση των κερδοσκόπων, οι οποίοι αδιαφορούν για την εν γένει κατάστασή μου, παρά μόνο με θεωρούν σαν έναν αναγκαίο να υπάρχει αριθμητικό συντελεστή, συνδράμοντα στην δική τους ευμάρεια. Με σκιάζει η νέα πραγματικότητα της ανεξέλεγκτης εισροής λαθρομεταναστών, οι οποίοι συγκομίζουν την δυστυχία τους και την αρνητική πλευρά του πολιτισμού του τόπου τους. Σε αντίθεση με αυτά που ευαγγελίζονται οι θιασώτες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, η νέα διαμόρφωση της πάλαι φιλήσυχης ελληνικής κοινωνίας, γεννά μία νέα θεωρία ρευστής και καθόλου συνεκτικής κοσμολογίας, όπου περιρρέει το αόριστον, το εγκληματικόν, το δυσοίωνον. Με κακοθυμεί το παράξενα διακεχυμένον φρόνημα, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με συμπεριλαμβάνει σε ένα καθεστώς ψευδών ονείρων. Ενός νεραϊδοπαραμυθιού, του οποίου το τίμημα -τώρα με την οικονομική κρίση- θα πρέπει εγώ ο αμέτοχος των χρηματο-οικονομικών κολοσσών, να το πληρώσω.  Συναγείρομαι σε βαθμό έκτακτο, όταν εξοφθάλμως επιχειρούν να με εξαπατήσουν, προτρέποντάς με να υπερβώ τις έλλογες αναγκαιότητες «για το καλό μου», εμβολιάζοντάς με μέ τον ιό του ακορέστου, του αδηφάγου, του απλήστου. Με δυστυχεί ο συλλογισμός, ότι αυτή η ουσιαστικά οικονομική και κατ’ επίφασιν πολιτική κοινότητα εξαρθρώνει τις αλυσίδες των προσδοκιών μου για μία αρμονική συλλογικά διαβίωση σε ένα παραδείσιο ευρωπαϊκό αύριο.
Και πέραν όλων αυτών, διερωτώμαι για το τί να σημαίνει σήμερα η άλλοτε ποτέ πολυ-υποστηριζομένη εθνική υπόσταση; Ποίος μπορεί να είναι ο ρόλος της παγκοσμιοποίησης έναντι των εθνικών ιδιαιτεροτήτων και των ηθικών αξιών; Εδώ δεν σημειώνεται απλή ανατροπή των παραδεδομένων, αλλά εκθεμελίωση της εννοίας κράτος-έθνος. Εκρίζωση της αισθητηρίου εμπειρίας, η οποία είναι αποκύημα μελέτης της αρχαίας ελληνικής πολιτισμικής τελειοτυπίας.
Επάνω σ’ αυτό το στάδιο της δυσανασχετήσεώς μου έρχονται οι agit-prop τών καθ’οιονδήποτε τρόπο επωφελουμένων από την παγκοσμιοποίηση και μου αναλύουν, ότι το τρέχον νόημα της λέξεως «αλήθεια» σήμερα είναι ό,τι θεωρείται επαληθεύσιμο από τον καθένα. Δεν έχει σημασία η μεθόδευση της επαλήθευσης. Αρκεί να είναι προσιτή και να εγγυάται στο υποκείμενο (δηλαδή σ’εμένα), ότι δεν είναι επικεντρωμένη στο εγώ του (μου) ή στην αυθεντία ενός δασκάλου αλλά, ότι αυτό που διατείνεται είναι ελέγξιμο από όλους όσοι αμφιβάλλουν. Και διερωτώμαι: Αφού όλοι αμφιβάλλουν για όλους και για όλα, πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν στα νεοεπιβαλλόμενα φαινόμενα; Ιδού το παράδοξον.
Δοξασίες
Ιδού μία συλλογική πεποίθηση για την ανεκτικότητα επί των αντιπαλαιόντων την αλήθεια σημερινών συστατικών παραγόντων της παγκοσμιοποίησης. Το προστιθέμενο παράδοξον όμως είναι, ότι ενώ όλοι ή σχεδόν όλοι οι σημερινοί άνθρωποι αυξάνουν κατά διαφόρους τρόπους (υγιείς, υπόπτους, αδιευκρινίστους κλπ) τα εισοδήματά τους, απαξάπαντες είναι δυσαρεστημένοι, διότι όπως αφήνουν να εννοηθεί αδυνατούν να αποκτήσουν όλα όσα ευαγγελίζονται τα media για μια ζωή άνετη, όπως αυτή που προβάλλουν σαν ανυπόλογο life style.
Η μόνη μη διαστρεβλωθείσα παρ’ουδενός δοξασία είναι η πίστη στο χρήμα. Ένα επικρατούν δόγμα, που επικυρώνει την δύναμη της θεωρουμένης, ως μόνης και ουσιαστικής δυνάμεως.
Μα και βέβαια οι σημερινοί άνθρωποι διαθέτουν μία θετικιστική αντίληψη για την γνώση. Όμως ταυτόχρονα, εναντιώνονται μέσα σ’ αυτόν τον αρθρωμένο χώρο της προελαυνούσης επιστήμης αλλά και σε ό,τι αφορά στις θρησκειολογίες, στην πρακτικότητα της φιλοσοφίας, στις πολιτικές τελετουργίες, στις ένοπλες δυνάμεις, στον ελεγχόμενο λόγο, στις κομματικές διακηρύξεις και σε όποιο μύθο ατακτεί την φαντασία και την έλλογη σκέψη.
Εκείνο το στοιχείο, που η συλλογική αντίληψη, ως πιθανός φορέας εκφράσεως της μαζικής βουλήσεως αδυνατεί να ελέγξει, είναι ο νεοεξελικτικισμός. Η έκφραση δηλαδή της μακροπρόθεσμης, κατευθυνόμενης «εξελικτικής» πολιτισμικής αλλαγής στο ελληνικό μας περιβάλλον σε σχέση με την πορεία τού, ούτως ειπείν, παγκοσμιοποιημένου νεοδιαμορφούμενου πολιτισμικού πνεύματος. Ως φαίνεται, σήμερα επιτελείται μία σημειοθεσία μέσα σε ένα περιβάλλον τεχνοκρατικού διαφωτισμού, ο οποίος διαφοροποιείται από εκείνον τον διαφωτισμό, που κατά το παρελθόν εστόχευε σε εθνικές αρετές και φυλετικές ομοψυχίες.
Εναρμονίσεις
Σήμερα παρατηρούμε τρόπους σκέψεως, δια των οποίων η βάση της γνώσεως και των επιστημών δεν θεωρούνται, ότι είναι οι έμφυτες ιδέες κάποιων φωτισμένων ή οι αρχικές μορφές αντιλήψεως, που ενεργοποιούνται από τον χώρο, τον χρόνο και την αιτία, αλλά τις διαμορφούμενες εκ των σημερινών τεκταινομένων συνθήκες αντιλήψεως της πραγματικότητος. Και πολύ φοβούμαι και της ούτω προβαλλομένης εικονικής τοιαύτης. Αλλά τί είναι άραγε όλα αυτά; Υποθέτω, ότι είναι σημεία συγκλίσεως ενός κόσμου, του οποίου περιορίζονται οι γεωγραφικές του διαστάσεις αλλά ευρύνεται η γνώση τού εντός αυτού εγκαταβιούντος εμψύχου υλικού. Ήδη η γονιμοποιημένη ανθρωπολογική σκέψη σκοπεί να προβιβάσει αυτόν τον έλλογο συντελεστή στην τάξη των όντων, τα οποία προικίζονται με στοιχεία θεϊκά. Για να γεννηθεί μία παγκόσμια ψυχή.
Ο σημερινός άνθρωπος φιλοδοξεί να εναρμονίσει το καινούργιο, που του προσφέρουν, η επιστήμη και η τεχνολογία με το ήδη οικείο εκ παραδόσεως, ώστε να τακτοποιήσει το χάος, προς το παρόν, εντός των γηϊνων συνόρων. Αυτό τουλάχιστον, προσπαθούν να μας πείσουν, ότι επιτελείται. Πάντοτε -ως διατείνονται- με γνώμονα την ευτυχία.
Μα ποίοι είναι αυτοί, τέλος πάντων, που ορίζουν την γήϊνη ύπαρξή μας και -εν πολλοίς- και την ψυχή μας;
Διακυβερνισμοί
Ο Umberto Eco στο βιβλίο του «το εκκρεμές του Φουκώ», αναφέρει ένα αριθμό λεσχών και μυστικών εταιρειών, που υπερβαίνουν τις πενήντα. Ενδεικτικά αναφέρω μερικές. Ιησουϊτες, Ναϊτες, Ροδόσταυροι, Ιππότες του Γκράαλ, Όπους Ντέϊ, Ατλάντιοι κλπ, κλπ. Αυτές οι λέσχες και εταιρείες πέραν της προσωπικής τακτοποιήσεως των μελών τους επεκτείνονται και στο να τακτοποιήσουν το ατακτοποίητο των εγγύς κοινωνιών αλλά και των λοιπών, που εκτιμάται, ότι εγγίζουν ή ανταγωνίζονται τα επιδιωκόμενα των πρώτων. Όλα αυτά ακούγονται σαν εικοτολογίες και όπως δήποτε αναχρονιστικά. Ίσως παράλογα. Εδώ, που τα λέμε, για να αποδειχθεί η αλήθεια της αλήθειας, ίσως πέσουμε στις μεθόδους του επιστημονικού ψεύδους. Ίσως να μη χρειάζεται να σκεπτόμαστε με την λογική των καιρών αλλά σύμφωνα με την λογική του «όπου καπνός και φωτιά».
Η λογική των καιρών μάς αναγάγει στην υπόθεση των χρηματοδοτών της εξουσίας. Χρηματοδότης της εξουσίας είναι ο διαθέτων το κεφάλαιο. Είναι ο μεγαλομέτοχος μιας holding company ή holdings ή άλλων εταιρειών, όπως χρηματοπιστωτικές, εκδοτικές, οπτικοακουστικών media, εργολαβικές και τα παρόμοια. Είναι ο μεσάζων για μεγάλες προμήθειες. Είναι ο διαμεσολαβητής για την απάλειψη κάποιων ενοχών και ιδιαιτεροτήτων, που ανάγονται στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν ενίων φιλοδόξων πολιτικών ανδρών και λοιπά τοιαύτα και έτερα ιδιώνυμα.
Αλλά, πώς είναι δυνατόν, ένας άνθρωπος με πολλά λεφτά να κυβερνά (παρασκηνιακά) ένα τόπο; Είναι δυνατόν. Σύμφωνα με την θεωρία του monopoly είναι δυνατόν. Πλέον όμως αυτού υπάρχουν τα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων εταιρειών, των οποίων τα μέλη στην ουσία είναι δεξαμενές σκέψεως για να προβλέπουν τις επικείμενες ή ενδεχόμενες εξελίξεις, ώστε το αιτιατόν να εισρεύσει στον λογαριασμό της εταιρείας υπό μορφήν υπερκέρδους. Μάλιστα σε αρκετές των περιπτώσεων, αυτά τα διοικητικά συμβούλια δημιουργούν τα γενησόμενα. Τούτο κυρίως συμβαίνει, όταν οι πολιτικές κυβερνήσεις ευρίσκονται σε αδυναμία να ελέγξουν τα γεγονότα, είτε λόγω ελλείψεως ικανοτήτων των κυβερνώντων, είτε λόγω εκτιμήσεων, που συνάδουν με την θεωρία του «πολιτικώς ορθού» (politically correct).
Οι κυβερνώντες οι ίδιοι ευρίσκονται σε σύγχυση και επάνω στην αγωνία τους προσπαθούν να μας πείσουν, ότι ο κόσμος, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί με αυτόν τον πολύμορφο τρόπο, είναι φρόνιμο να στηριχθεί επάνω τους, μια και αυτοί αντιπροσωπεύουν το σύμπαν των κοινωνικών ενδιαφερόντων και την ποικιλία των ταυτοχρόνων δυνατοτήτων. Βέβαια, όσοι έχουν σήμερα την οξυδέρκεια και επιτύχουν να δραπετεύσουν, έξω από τους ορίζοντες της τηλεοπτικής μας κουλτούρας, όπου οι τηλεοπτικοί σχολιαστές προσβάλλουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα με ενέσεις μιθραδατείου φαρμάκου, τότε θα αντιληφθούν, ότι η σημερινή πολιτική ζωή είναι πολύ γενναιόδωρη και προσφέρει μεγαλειώδεις ανταμοιβές στις μετριότητες.
Επανερχόμενος σ’ αυτά τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων, θα έλεγα, ότι και αυτά, παρά το γεγονός, ότι απολαμβάνουν τα αντισταθμίσματα των υπηρεσιών των και θεωρούν τους εαυτούς των επιτυχημένους (yuppies, golden boys, consultants, advisers, think tanks κλπ), εν τούτοις, τα επίχειρα της απληστίας των τούς υποβιβάζουν στην κατηγορία του δυστυχούς υποσυνειδήτου, που είναι ανικανοποίητο και μη ολοκληρωθέν.
Απαξάπαντες λοιπόν -και σχεδόν αβίαστα- θα λέγαμε, ότι βασανίζονται από την αίσθηση ελλείψεως μιας ιδεολογίας, η οποία θα τους υπεδείκνυε ένα σκοπό ζωής. Οι μεν πλούσιοι, διότι ενώ τα έχουν όλα, τους λείπει η ουσία, η οποία οδηγεί στην απελευθέρωση από την κατάσταση του ad quadratum et ad circulum , οι δε πτωχοί, ως θύματα της τηλοψίας, της ευπειθείας, της αφελείας, των απραγματοποιήτων προσδοκιών και μία πλειάδα ειδικών λόγων, θεωρούν, ότι η ζωή τους αδικεί και πρέπει να πληγώσουν ή και να εκδικηθούν όποιον θεωρούν υπεύθυνο για την μιζέρια τους.
Ένας εξωγήϊνος παρατηρώντας αυτή την παράξενη χώρα, που λέγεται Ελλάς, θα απεφαίνετο, ότι: «Ο κόσμος είναι μονότονος. Οι Έλληνες δεν δείχνουν να μαθαίνουν. Κάθε γενιά τους ξαναπέφτει στα ίδια λάθη. Τα γεγονότα μπορεί να μην επαναλαμβάνονται ακριβώς, αλλά μοιάζουν. Δεν βλέπω καινοτομίες, ούτε επανίδρυση κράτους, ούτε εύστοχες μεταρρυθμίσεις. Βλέπω μία δεκάδα αποκαλύψεις σκανδάλων από τις χιλιάδες των επισυμβάντων και μη εισέτι αποκαλυφθέντων. Εγώ ο εξωγήϊνος πλήττω με τέτοια εθνικά καμώματα. Δεν βλέπω ιδέες εθνικές. Δεν βλέπω οράματα εθνικά. Βλέπω την Ελλάδα να ουραγεί στις διεθνείς κοινότητες. Δεν ελπίζω κάτι από αυτή. Μήπως επίκειται κάποια συμφορά; Ρωτάω, διότι ο Θεός, τις προάλλες, μου ψιθύρισε, ότι μωραίνει ούς βούλεται απωλέσαι».
Μωρίες
Και μια μέρα εκεί στα Εξάρχεια ένας αστυφύλακας, ολίγον υπερζέων, ολίγον φοβισμένος και ολίγον trigger happy , αφήρεσεν -εκών άκων- την ζωή ενός εφήβου. Και από εδώ και εμπρός αρχίζει η αποκάλυψη της γύμνιας των ιδεών και των υποτιθεμένων φορέων των ιδεών και της εκτελεστικής τους εξουσίας και των εντολοδόχων στους οποίους έχει δημοκρατικά εκχωρηθεί η δύναμη να προστατεύουν τους θεσμούς της πολιτείας, την δημοσία και ιδιωτική περιουσία, την ακεραιότητα των φυσικών προσώπων και το δικαίωμα στην ελευθερία απάντων ανεξαιρέτως των πολιτών.
Κατά το Άγγλο φιλόσοφο Thomas Hobbes, όπου δεν υφίσταται εξουσία δεν υφίσταται ούτε δίκαιο. Ό έτερος Άγγλος φιλόσοφος John Locke πιστεύει, ότι το δίκαιο δεν δημιουργήθηκε μέσα από το κράτος και την εξουσία του. Με την ίδρυση ενός κράτους δεν αρχίζει να εφαρμόζεται ένα νέο δίκαιο αλλά το ήδη ισχύον. Δηλαδή, ο νόμος της λογικής κατά την φυσική κατάσταση, προστατεύεται και διασφαλίζεται.
Μετά από αυτά, όλοι πιστεύω, ότι συμφωνούμε, ότι ένα κοινωνικό συμβόλαιο ισχύει, μόνον εφ’ όσον εγγυάται τα βασικά δικαιώματα της ελευθερίας, της ασφαλείας και της ιδιοκτησίας. Σε ένα τέτοιου είδους συμβόλαιο, τα μέλη μιας κοινωνίας, που ξέρει τι της γίνεται, συμφωνούν να παραδώσουν στους πολιτειακούς θεσμούς την εξουσία για να διασφαλίσουν τα βασικά τους δικαιώματα. Φυσικά, αυτή την εξουσία δεν την εκχωρούν δια της ψήφου των επ’ αόριστον και άνευ όρων. Ας πούμε, ότι η παροχή της εμπιστοσύνης του κόσμου προς τους εκάστοτε κυβερνώντες είναι τύπου δανειακού. Σαφώς όχι μόνιμη.
Εφηβοσύνες
Και μετά το ατυχέστατο γεγονός των Εξαρχείων και με τον ουσιαστικό συναγερτικό ρόλο του διαδικτύου αρχίζει ένας κύκλος εκτρόπων. Η Αστυνομία είναι ο εμφανής κατηγορούμενος. Ας ραπισθεί λοιπόν. Οι καθ’οιονδήποτε λόγον έχοντες συμφέρον να δημιουργήσουν συνθήκες αναρχίας, δίδουν τις σχετικές οδηγίες μέσω των blogs, των e-mails και των SMS. Ο «ομαδισμένος έφηβος» περιέρχεται στην κατάσταση του μαζανθρώπου και δεν ελέγχει πλέον την εκλυομένη ενέργεια, που περικλείει η νεότητά του. Αποτέλεσμα; Πυρπολήσεις ακινήτων, αυτοκινήτων, τραπεζών, καταστημάτων και παντός είδους, μεγέθους και ιδιοκτησιακού καθεστώτος περιουσίας. Πρέπει να καταστραφεί ό,τι δήποτε βρίσκεται στο διάβα του κύματος των μαινομένων και κατακραυγαζόντων εξαναστημένων εφήβων. Εφήβων(;), με την άκρως υποκριτική αμφίεση, την κουκούλα, η οποία εικονογραφεί τον νέο δειλόφρονα συρμό της καταξιώσεως του «σιγουρεμένου» στασιαστού.
Είναι ένα ελάχιστο ποσοστό εφήβων. Εφήβων αρρωστημένων.  Όχι οι έφηβοι της Ελλάδος, οι οποίοι, στο σύνολό τους διεμαρτυρήθησαν, χωρίς να πλήξουν θεσμούς, σύμβολα και αξίες. Ωστόσο, με υπομόχλιο τα media, η θηρευομένη εικόνα μιας αναταραχής, μπορεί να αποδοθεί σαν λαϊκή επανάσταση. Εάν ερωτηθεί ένας έφηβος «από αυτούς» για το «κίνημά» του, θα απαντήσει το αναμασώμενο κατά τις τελευταίες δεκαετίες στερεότυπο. Διεκδικώ τα δικαιώματά μου, δηλαδή κάτι σαν το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».
Το «ψωμί» το ταυτίζει με τα επτακόσια ευρώ (240.000 δραχμές για εμάς τους παλαιοτέρους). Φυσικά και πλανάται, ως προς την αναλογία εργασία/αποδοχές, απαιτήσεις/απολαβές κλπ. Διότι αποζημιώσεις αυτού του ύψους καλύπτουν τις ανάγκες των πρωτοπροσλαμβανομένων, υπό την προϋπόθεση ότι θα παύσουν οι σειρήνες των διαφημίσεων, που μας παρακινούν να πλέουμε στα πελάγη του κοσμοπολιτισμού με τις θαλαμηγούς που αναλογούν στον ακαταμάχητο τύπο μας. Εφ’όσον απαλειφθούν οι προβολές περί του ευ αναψύχεσθαι σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Εφ’όσον λησμονηθούν οι συστάσεις περί θετικού profile για ύπαρξη στο ιδιωτικό μας garage μιας Ferrari για τις εξόδους μας σε εστιατόρια gourmet για να απολαύσουμε το χαβιάρι με συνοδό την Paris Hilton.
Ως προς την «παιδεία», έχω την άποψη, ότι ευρίσκεται σε σύγχυση. Διότι το έμψυχο δυναμικό παιδευόντων και παιδευομένων στερείται συγκεκριμένου πιστεύω. Ο ρόλος των γονέων χρήζει επανακαθορισμού στην προκειμένη περίπτωση. Δεν είναι κακό, πλέον των άλλων απασχολήσεων, έπαθλον των οποίων είναι ο προσπορισμός αγαθών ή η οριακή εξασφάλιση αγαθών, να αφιερώσουν ένα μερίδιο χρόνου και στα παιδιά. Να τους προικίσουν με ένα θεμελιακού τύπου πιστεύω. Το εγκαταλελειμμένο παιδί θα αναπληρώσει το κενό, υπό την προσέλκυση ενίων προθύμων, που θα του μεταγγίσουν την ιδεολογία, που μεθοδεύει τον εμπράγματο απεγκλωβισμό από την «αδικούσα» κοινωνία. Αλλά και ο παιδεύων σε ανησυχητικά ποσοστά τρικλίζει. Ένας αριθμός δασκάλων έχει συμβολικά επηρεασθεί από τον Michel Onfray, που προτείνει: «Άντε λοιπόν, ας θέσουμε καλύτερα, ως αρχή την ανυπαρξία του Θεού, την θνησιμότητα της ψυχής και την ανυπαρξία της ελεύθερης βούλησης». Ή από τον Richard Dawkins, που παρακινεί για «..την αφύπνιση της συνείδησης απέναντι στο γεγονός, ότι το να είναι κανείς άθεος αποτελεί μία ρεαλιστική φιλοδοξία και μάλιστα γενναία και μεγαλοπρεπή». Όταν ο δάσκαλος αρνείται να διδάξει την Ιστορία, διότι διαφωνεί με τον Ηρόδοτο ή τον Παπαρρηγόπουλο ή το Υπουργείο Παιδείας, τότε πού οδηγούν όλα αυτά; Υποθέτω, ότι η μη πίστις οδηγεί στον μηδενισμό, που έχει σαν συνέπεια την απειθαρχία και την αντιπαράθεση υπό την σημαία της κονιορτοποιήσεως. Απέναντι στην συντεταγμένη κοινωνία.
Η «ελευθερία» και οι παρερμηνείες της με εμπλέκουν σε διανοητικές περιδινήσεις και άλλες περιπλανήσεις επί αστόχων συλλογισμών. Και το βεβαιώνω, ιδίως όταν διαπιστώνω, ότι ο έφηβος δεν έχει ακούσει μέσα στο οικείον περιβάλλον του τούς ήχους «μή» και «όχι». Υπάρχει βάσιμη ένδειξη, ότι αν ακούσει αυτές τις απαγορευτικές λέξεις θα ανισορροπήσει. Θα τραυματισθεί ψυχικά! Ο νέος διεκδικεί μία ελευθερία, που δεν πρέπει να έχει χαρακτήρα παιδαγωγικό. Να μην είναι αιχμάλωτος των νόμων αλλά να κινείται γύρω και έξω από τα απειροπληθή επίπεδα, που του διαγράφουν οι εκάστοτε παρορμήσεις του. Την πολιτική του ελευθερία την αισθάνεται μόνον, όταν είναι προσαρμοσμένη στις δικές του κυλιόμενες πεποιθήσεις. Τον βολεύει ένας επιλογικός συλλογισμός του Montesquieu, ότι «…ο πολίτης θα είναι ελεύθερος εμπράκτως και όχι με βάση το ισχύον δίκαιον».
Πλέον αυτών, ο έφηβος έχει διδαχθεί από την πρόσφατη ιστορία, ότι αν κινηθεί ως νέος εναντίον της εξουσίας, τότε θα εξαργυρώσει στο μέλλον την επαναστατικότητά του με μία σημαντική θέση στην ομοτεταγμένη πολιτική ανάπτυξη, όπου κατά τον Γάλλο φιλόσοφο Emile Chartier (Alain), όταν φθάσει σ’αυτό το πόστο θα γίνει περισσότερο άτεγκτος και ανεξίλαστος από εκείνους, τους οποίους, ως νέος πολεμούσε.
Επάνω σ’ αυτά τα φαινόμενα, που υπάρχουν από την αρχαιότητα, ο Πλάτων επειδή διατηρούσε την ελπίδα του για τον άνθρωπο και ενόσω προχωρούσε στην διάπλαση του ιδεώδους σοφού, με γνώμονα την δικαιοσύνη, παρεδέχετο ολοένα και περισσότερο, ότι αυτός ο ίδιος δεν θα ήθελε ποτέ να είναι βασιλέας. Επίσης, ήταν απαισιόδοξος για την δημοκρατία, διότι έβλεπε τις μετριότητες στην κορυφή.
Ατολμίες
Κατά το λεξικό, το ατολμείν είναι το φοβείσθαι, το δειλιάν, το εκ φόβου υποχωρείν.
Αναφέρομαι στην αντίδραση της εξουσίας εμπρός στα γεγονότα.
Πώς είναι δυνατόν να συντάσσονται σχεδόν όλοι οι νομοθέτες μας με τους εναντίον των νόμων ενεργούντες; Και πλέον τούτου, εναντίον της υπ’αυτών ορισθείσης εκτελεστικής εξουσίας; Πώς είναι δυνατόν να ορίζεται ένα μασκοφόρος (κουκουλοφόρος, μανδηλοφόρος, κρανοφόρος κττ), ως δικαιοφρόσυνος και ισοτελής; Πώς κατά ένα περίεργο τρόπο συγκλίνουν επί συμβάσει οι έννοιες του νομίμου και του εκνόμου; Του πειθαρχικού και του αναρχικού; Ιδού μια εφαρμογή του τίτλου περί παρερμηνειών. Ιδού και το παρερμηνευόμενο, που ο ψηφοφόρος μιντιόπληκτος προσλαμβάνει. Πώς είναι δυνατόν να δίδουμε δίκαιο στην μεριά του καταστροφέως, του εμπρηστού, του κλέπτου, του λεηλάτου; Είναι και τούτο μία εφαρμοσμένη ορθή πολιτικά πράξη;
Ο Όμηρος είπε, ότι «Γνωρίζουμε τις υπερβασίες της νεανικής ορμητικότητος. Οι νέοι άνθρωποι έχουν μεν οξύτερο το θυμικό, αλλά η κρίση τους είναι ακόμη ατελής». Ο Γάλλος λογοτέχνης George Ohnnet, που ασχολήθηκε ειδικά επάνω στον ανθρωπιστικό ιδεαλισμό, στην πάλη των τάξεων και τις ψυχικές συγκρούσεις, μας θυμίζει, ότι «Η νεότητα είναι μέθη διαρκείας∙ είναι ο πυρετός του λογικού και η οργιαστική έξαψη όλων των αισθήσεων».  Ο Benjamin Disraeli, συγγραφέας και πρωθυπουργός της Μ. Βρεταννίας, κατά τα τέλη του 19ου αιώνος, είχε ειπεί: «Το να μη κάνει τίποτε, ενώ θα κερδίζει όσο το δυνατόν περισσότερα, είναι ο τρόπος, που κατά κανόνα, ένας νέος άνθρωπος φαντάζεται την ιδεώδη του καριέρα». Ο Ελβετός ιστορικός Jacob Christopher Burckhardt είχε συμπεράνει: «Πες μου ποια αισθήματα κυριαρχούν στην σύγχρονη νεότητα και θα σου πω ποιόν χαρακτήρα θα έχει η επόμενη γενιά». Αν τώρα εγώ διερωτηθώ, τί χαρακτήρα έχει η σημερινή γενιά, που είναι η συνέχεια των κυριαρχούντων συναισθημάτων της προηγούμενης, προ ετών τριάκοντα και κάτι, διανοούμαι τα αδιανόητα. Ναι;
Και μετά διερωτώμαι και πάλιν. Γιατί οι κυβερνώντες ατολμούν να λάβουν θέση; Πιθανολογώ, ότι διάφορες υπερχειλίζουσες ενοχές παραλύουν την όποια επιθυμία για τον έλεγχο της χαοτικής αυτής καταστάσεως. Οι κυβερνώντες λοιπόν, είναι προτιμότερο να κυβερνούν δια του παραδείγματος μια και αδυνατούν να κυβερνήσουν με σοφία. Δηλαδή, δεν είναι απαραίτητο να υπογραμμίζουν το life style τους με την παρουσία τους στα μπουζουκσίδικα, στα yachts και στα resorts, διασκεδάζοντας την πολιτική τους απραξία. Η διασκέδαση ενός πολιτικού θα πρέπει να είναι η ευτυχία των ψηφοφόρων του. Ο ίδιος ο πολιτικός πρέπει να προγυμνάζεται για να πεθαίνει στην ψάθα, όπως κάποιοι εθνικοί ηγέτες του παρελθόντος, που είχαν σαν φάρο το εθνικό συμφέρον και όχι τα οικογενειακά τους θυλάκια.
Συμπερασμοί
Επειδή οι αντιλήψεις των ανθρώπων είναι τόσο πολύ διαφοροποιημένες, διαπιστώνουμε, ότι δεν υπάρχουν εύκολα σημεία επαφής. Προς τούτο λοιπόν, οι κυβερνώντες καλά θα κάνουν να έχουν αυτοί τον λόγο και όχι ο κάθε δημοσιογράφος, εικονολήπτης, κουκουλοφόρος ή και συνεντευξιαζόμενη οικοκυρά στην οδό Ερμού, διότι άλλως πως η χώρα θα οδηγηθεί αναπόφευκτα στην λεωφόρο του Άδου.