Blog

 «Είναι μερικά χρόνια που έχω την αίσθηση ότι βιώνω την ύπαρξή μου σε έναν χώρο, όπου πληθώρα από έλλογα και άλογα όντα, αλλά και αντικείμενα (sic) κάθε μορφής, με κοιτούν με βλέμμα καχύποπτο, φθονερό και ενίοτε …δολοφονικό!», μου εκμυστηρεύθηκε εξαιρετικά καλλιεργημένος και ευπατρίδης φίλος και συνέχισε: «Αν σ’ αυτή την φάση αρκεσθώ να σχολιάσω μόνον το βλέμμα των ανθρώπων και στραφώ να ατενίσω το πρόσωπό τους, λίγο πριν προσαρμόσουν σ’ αυτό ένα (αδικαιολόγητα)δυσοίωνο προσωπείο, τότε όχι χωρίς έκπληξη θα αντικρίσω πλέον καταχθόνιες μορφές, που με πανικοβάλλουν. Ίσως γιατί…», έγρουξε συγχυσμένος, «το προβλέψιμο διαβολικό προσωπείο που αντικαθιστά το original πρόσωπο, υπολείπεται του τελευταίου σε βίαιο αρνητισμό και κακότητα, μη αποτυπώνοντας τα πραγματικά χαρακτηριστικά του βαθέως μίσους».

Η συνέχεια ΕΔΩ!