Blog

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, το ελληνικό ΑΕΠ και για το 2016 συρρικνώθηκε κατά 0,05%. Τελικά, η πορεία της οικονομίας το 4ο τρίμηνο της περσινής χρονιάς ανέτρεψε τις κυβερνητικές προβλέψεις για μικρή  έστω ανάπτυξη της τάξεως του 0,3%. Η συγκεκριμένη εξέλιξη, πέραν των ψυχολογικών επενεργειών ότι η ύφεση συνεχίζεται και πως ούτε το 2016 οδηγηθήκαμε στην πολυπόθητη έξοδο από την κρίση, επήλθε ενώ συνεχίζεται η διαπραγμάτευση με στόχο την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα το οικονομικό επιτελείο απολλύει ένα από τα βασικά επιχειρήματά του, την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην ανάπτυξη.

Δεν έχω βαθειά γνώση της οικονομικής ιστορίας, άλλα σίγουρα θα είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις, οπού κάποια χώρα βρίσκεται σε ύφεση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ δεν τελεί σε εμπόλεμη κατάσταση. Κατόπιν της διαδικασίας «βίαιης» δημοσιονομικής προσαρμογής των πρώτων χρόνων των μνημονικών μας δεσμεύσεων, η συνέχιση της υφεσιακής πορείας της ελληνικής οικονομίας οφείλεται στην αναποφασιστικότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων και στην απροθυμία της παρούσας να προβούν στις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Στην συλλογιστική ορισμένων κυβερνητικών κύκλων και στελεχών, η απρόσκοπτη επιχειρηματικότητα συνιστά πολιτική απειλή. Εφ’ όσον δεν μπορούν να απαγορεύσουν το επιχειρείν, αυτό οφείλει να είναι κρατικοδίαιτο ή εξαρτημένο και απειλούμενο διαρκώς από κρατικές πολιτικές. Αλίμονο αν η οικονομία επιφέρει κοινωνική κινητικότητα και αναδιανομή πλούτου και δεν αναπαράγει τις βολικές  ταξικές αντιθέσεις!

Η παρούσα κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί, στο σύντομο χρονικό διάστημα της θητείας της, καταστάσεις οι οποίες διαψεύδουν τις κυρίαρχες ιδεολογικές της καταβολές και προσεγγίσεις. Για να κατανοήσουμε τί ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, εν έτει δέκατω έβδομω και δισχιλιοστώ, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση επιδιώκει με κάθε μέσο την παραμονή των νατοϊκών ναυτικών δυνάμεων στο Αιγαίο. Επίσης κατά την τελευταία διετία, αξιώνει παρέμβαση της Ουάσιγκτον σε κάθε επίπεδο για να επέλθει ένας ευνοϊκότερος συμβιβασμός μεταξύ των κρατών και των θεσμών, οι οποίοι δανειοδοτούν την χώρας μας. Ακόμη, επιζητά τον δανεισμό από διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς -Παγκόσμια Τράπεζα- τους οποίους μέχρι πρόσφατα θεωρούσε εργαλεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενώ παράλληλα προσπαθεί ανεπιτυχώς να επιστρέψει στο θεσμικό πλαίσιο του διεθνοποιημένου κεφαλαίου –αγορές-  ώστε να αντλήσει τα απαιτούμενα ποσά για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Τώρα για όσους υποστηρίζουν ότι την εν λόγω στάση επιβάλλει ο ρεαλισμός της τωρινής περίστασης, γιατί δεν αναγνώριζαν το αντίστοιχο επιχείρημα, όταν το επικαλούντο προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, όχι μόνο την περίοδο της κρίσης;

Η παραμονή της παρούσας κυβέρνησης έχει τεράστιο «κόστος ευκαιρίας» για την κοινωνία, την οικονομία και γενικότερα για την θέση της χώρας στο διεθνές σύστημα. Παράλληλα όμως, εξαντλείται οσονούπω το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα και η περιώνυμη ιδεολογική ευρωστία του χώρου. Εντός και εκτός συνόρων συμβαίνουν γεγονότα που μόνο επιβεβαιωτικά των βασικών κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων του χώρου δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιδεολογικής σύγχυσης, απόρροια της αντιφατικής πολιτικής πρακτικής, ήταν η μακάβρια και σίγουρα άστοχη τοποθέτηση βουλευτών του Σύριζα, οι οποίοι ερμήνευσαν ταξικά ένα τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα στην εθνική οδό.

Η δυστοκία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει εγκαίρως και την τρέχουσα  αξιολόγηση, ενώ αποδέχεται κάθε φορά και πιο επίπονα μέτρα, καταδεικνύει την ιδεολογική της εμμονή, στα όρια της υστερίας. Στις επόμενες εκλογές ο κυβερνητικός συνασπισμός θα υποστεί ήττα, αλλά ας μην ανησυχεί ο «σκληρός πυρήνας» των κυβερνητικών κομμάτων, η άνοδός τους στην εξουσία εμπεριείχε και μία ανθρωπολογική παράμετρο, η οποία θα τους διασώσει και μετεκλογικά. 
Αναδημοσίευση από τη Νέα Πολιτική