Blog

Ας μιλήσουμε χωρίς τα προσχήματα της «πολιτικής ορθότητας». Αυτό που στην Ελλάδα καλείται σήμερα «πανεπιστήμιο», με κάποιες αξιοσημείωτες πλην μη προσδιοριστικές του συνολικού φαινομένου εξαιρέσεις, δεν ανταποκρίνεται σε κανένα απολύτως προβλεπόμενο χαρακτηριστικό των πανεπιστημίων διεθνώς. Αποτελεί παρωδία, που κύριο σκοπό έχει την αναπαραγωγή του φαυλοκρατικού πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, την τροφοδοσία του με στελέχη εκπαιδευμένα στο μεταπολιτευτικό ήθος, την νομιμοποίηση και την διαιώνιση των αξιών του, την ομοιομορφία της σκέψης, την κομματική επιβολή, την πάταξη της πρωτοβουλίας, της δημιουργικότητας, της εργατικότητας, της ακεραιότητας, της ελευθερίας του πνεύματος και της ηθικής ανεξαρτησίας.

Τα πανεπιστήμια της Μεταπολίτευσης, όπως εξελίχθηκαν κυρίως με τον διαβόητο «νόμο-πλαίσιο» που θέσπισε το ΠΑΣΟΚ το 1982, αποτελούν προέκταση του πολιτικού συστήματος. Τα διοικούν οργανωμένες συμμορίες κομματικών τραμπούκων, φοιτητών, αιωνίων φοιτητών ή ούτε κάν φοιτητών (των λεγόμενων «εξωπανεπιστημιακών»), που έχουν μεταβάλει -με νομική ασπίδα το «άσυλο»- τους πανεπιστημιακούς χώρους σε πεδίο άσκησης βίας, απαγόρευσης του διαλόγου και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, και ορμητήρια αντιεξουσιαστικών επιθέσεων, χώρους αποθήκευσης εύφλεκτων υλικών και διακίνησης ουσιών.

Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, εξέλιπαν και τα τελευταία προσχήματα, καθηγητές και μάλιστα πρυτάνεις καθυβρίστηκαν, προπηλακίστηκαν ή και εδάρησαν ή χτίστηκαν στο γραφείο τους. Υποδομές καταστράφηκαν, πανεπιστημιακά κτίρια μεταβλήθηκαν σε κοπρώνες, πανάκριβος ηλεκτρονικός εξοπλισμός λεηλατήθηκε, ολόκληρα ακαδημαϊκά εξάμηνα χάθηκαν.

Αυτό το κλίμα διαμορφώνει χαρακτήρες εθισμένους στην βία και στην απέχθεια προς τον διάλογο και την αντίθετη άποψη. Κάτι που φαίνεται πλέον και στον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα της ύστερης μεταπολίτευσης, όπου στον ιερό χώρο της Βουλής αλληλοϋβρίζονται κομματικές αγέλες.

Αυτό το πλαίσιο των δήθεν πανεπιστημίων αποτελεί την κυριώτερη δεξαμενή παραγωγής των φαύλων και ανίκανων στελεχών του πολιτικού συστήματος, μέσω της αναρρίχησης σε φοιτητικές κομματικές ιεραρχίες. Σε αυτές οι νέοι διδάσκονται ότι τα αποτελεσματικά μέσα ανόδου σε αξιώματα και θώκους είναι η ευνοιοκρατία, η κολακεία, η υποταγή της σκέψης στην κομματική «γραμμή», η αγελαία συμπεριφορά , η στείρα αντιπαράθεση με φωνασκίες και υβριστικές αντεγκλήσεις. Ώστε να μην γίνεται ποτέ συζήτηση επί της ουσίας και η Ελλάδα να παραμένει μία υπανάπτυκτη, τριτοκοσμική χώρα, την οποία διοικούν κομματικά νεάντερνταλ.

Αυτή η οικτρή φαρσοκωμωδία, που αυτοαποκαλείται «ελληνικό πανεπιστήμιο», δεν θα είχε καταλήξει σε αυτό το επίπεδο, εάν ​επικρατούσαν ​σε αυτό ακέραιες, σοβαρές και κυρίως ανεξάρτητες πανεπιστημιακές προσωπικότητες. Ασφαλώς υπάρχουν μεμονωμένα στοιχεία, σοβαροί και ηθικοί άνθρωποι, αλλά είναι εξαιρετικά ολιγάριθμοι, απομονωμένοι, και δεν συγκροτούν ολοκληρωμένη ακαδημαϊκή κοινότητα ούτε είναι σε θέση να διαμορφώσουν κλίμα εξυγίανσης.

Τον τόνο δίδουν οι κλίκες, οι παρεούλες, οι παρασκηνιακές ομαδοποιήσεις, οι αυλές των πανεπιστημιακών σουλτανίσκων και οι κομματικοί εγκάθετοι. Αυτοί όλοι φροντίζουν ώστε ποτέ, μα ποτέ να μην εισέλθει και διδάξει σε ελληνικό ανώτατο ίδρυμα κάποια ανεξάρτητη προσωπικότητα με ​διεθνώς κορυφαίες ​περγαμηνές, ​από τις αμέτρητες που διαθέτει ο Ελληνισμός της διασποράς, ​διότι μία τέτοια προσωπικότητα θα λειτουργούσε ως μέτρον συγκρίσεως προς τους ίδιους, αποκαλύπτοντας την μικρότητά τους και αποδομώντας την εικόνα τους. Επίσης, μία πραγματικά σπουδαία προσωπικότητα θα λειτουργούσε ως δάσκαλος και όχι ως κομματάρχης, θα διασπούσε την κομματική προπαγάνδα και θα διαμόρφωνε αληθινούς επιστήμονες-εραστές της Επιστήμης και της Αλήθειας, αυτό δηλαδή ακριβώς που τρέμει το κομματικό σύστημα.

Αντιθέτως, τα κυκλώματα που ελέγχουν τις κατά κανόνα φωτογραφικές εκλογές πανεπιστημιακών, απαιτούν πιστοποιητικό ιδεολογικών φρονημάτων από τον εκάστοτε υποψήφιο, και σαφή δείγματα υποτέλειας, διότι η ανασφάλεια της μετριότητας γεννά την ανάγκη ελέγχου των συνειδήσεων και των απόψεων (αυτό που ο Ευάγγελος Λεμπέσης αποκάλεσε «δικτατορία των βλακών»). Έτσι εξηγείται ότι έμειναν εκτός του ελληνικού πανεπιστημίου προσωπικότητες διεθνούς διαμετρήματος όπως ο Νίκος Μουζέλης (κακήν κακώς απεβλήθη από την Διοικούσα Επιτροπή του Πανεπιστημίου Αιγαίου), ο Παναγιώτης Κονδύλης (η προκηρυχθείσα θέση με υποψηφίους τον Κονδύλη και τον Ράμφο κηρύχθηκε… άγονη), ο Δημήτριος Νανόπουλος (αν και ήδη ακαδημαϊκός και καθηγητής σε κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια απορρίφθηκε από το Φυσικό του Πανεπιστημίου Αθηνών!) ενώ λυσσαλέος πόλεμος ξέσπασε εναντίον του κορυφαίου καθηγητού του ΜΙΤ Δημήτρη Μπερτσιμά από τον ημέτερο Πελεγρίνη… Διότι πραγματικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα θα σήμαιναν πνευματική επανάσταση και το τέλος της τριτοκοσμικής φαυλοκρατικής ολιγαρχίας που κυβερνά την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και την οδήγησε στην συνολική χρεωκοπία.

Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, το κομματικό σύστημα περιφρούρησε με νύχια και με δόντια το νοσηρό αυτό έκτρωμα, απορρίπτοντας με διακομματική ομοφωνία την ίδρυση ιδιωτικών ή έστω μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων (που υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου), και τοποθετώντας στον ιερό θώκο του υπουργού Εθνικής Παιδείας σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα πανεπιστημιακούς-εκπροσώπους των κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι βασικό καθήκον είχαν την διαιώνιση του σημερινού καθεστώτος και την ακύρωση κάθε σκέψης για μεταρρύθμισή του. Ο ημιτελής και ελαττωματικός νόμος Διαμαντοπούλου, που επεδίωξε να επιφέρει κάποιες οριακές αλλαγές (αλλά να αφήσει άθικτη την ουσία), ούτε και αυτός έγινε δεκτός. Τα Συμβούλια Ιδρύματος, που απαρτίσθηκαν από διεθνούς φήμης επιστήμονες, πολεμήθηκαν με μανία, ακυρώθηκαν στην πράξη και τελικά καταργήθηκαν και τυπικά. Σε αυτό συνέπραξαν όλοι οι τελευταίοι (υποτίθεται «εκσυγχρονιστές») υπουργοί παιδείας, που σήμερα κατηγορούν τον ομοϊδεάτη τους και ομοούσιό τους υπουργό παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που μεγάλο μέρος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος αποτελείται από πανεπιστημιακούς.

Το άμεσο θύμα αυτής της συμπαιγνίας είναι φυσικά η νέα γενιά. Τα διάφορα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ (παγκόσμια ευρεσιτεχνία!!!) δεν προσφέρουν επαγγελματικό προσανατολισμό, σύνδεση με τις επιχειρήσεις ούτε ολοκληρωμένη, πραγματική ακαδημαϊκή παιδεία. Δεν έχουν απολύτως καμμία αντιστοίχιση με τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας και μοιραία παράγουν υποψηφίους ανέργους.

Φυσικά, το σύστημα αυτό βασίζεται σε μία δυσλειτουργική Μέση Εκπαίδευση, που πλέον παράγει μαζικά αποφοίτους Λυκείου λειτουργικά αναλφάβητους. Αν τα σχολεία παρήγαγαν προσωπικότητες με ανθρωπιστική και κλασσική παιδεία, δηλαδή κριτήρια ζωής και σκέψης, αυτομάτως θα βραχυκυκλωνόταν και θα απαξιωνόταν ο εσμός των ημιμαθών διδασκόντων και των κομματικών τραμπούκων.

Παρά ταύτα, στον χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης επιβιώνουν ακόμα αξιοσημείωτοι θύλακες​ ευσυνειδησίας, ανιδιοτέλειας και στοργής των δασκάλων, ατομικών πρωτοβουλιών και πρωτοτυπίας, προσφοράς και κόπου να μάθουν τα παιδιά της Ελλάδας γράμματα. Αλλά χωρίς καμμία απολύτως αρωγή από το υπουργείο Παιδείας, χωρίς καμμία ηθική ή υλική στήριξη, χωρίς καμμία κοινωνική αναγνώριση. Και οπωςδήποτε με τις τεράστιες παθογένειες του σχολικού κομματισμού, που προλειαίνει το έδαφος για μία «λαμπρή» καρριέρα καταληψιών και άλλων «αντιστασιακών» στο πανεπιστήμιο και μετά στις κομματικές επετηρίδες της μεταπολιτευτικής παρακμής.

Το νοσηρό αυτό σύμπλεγμα, όπως απέδειξε η αποτυχία οποιαςδήποτε, έστω και της πιο ανώδυνης και επιφανειακής μεταρρύθμισης, δεν επιδέχεται διορθώσεως αλλά συνολικής καταργήσεως. Η επανίδρυση του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος και η αναγέννηση του Δημόσιου Σχολείου αποτελεί όρο για την πολιτική αναγέννηση της χώρας, το ένα προϋποθέτει το άλλο. Και θα αποτελέσει επαναστατική πράξη μείζονος κλίμακας, που θα απελευθερώσει τις υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας και θα καταστεί μοχλός συνολικής επανάκαμψης της Ελλάδας στο παγκόσμιο προσκήνιο.

ΜΗΜ

Δημοσιεύτηκε στη Νέα Πολιτική!