Blog

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρεσβύτερος, κάνει στις 11.1.1989 την ιστορική δήλωση, σύμφωνα με την οποία… «η χώρα έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο».
Αθήνα, 18.4.2016

Ασφαλώς ο περί ου ο λόγος είχε ως υπόδειγμα προς αποφυγήν την τότε πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, με τον απύθμενο λαϊκισμό και ευτελισμό των πάντων που δεν είχε όρια οποιασδήποτε λογικής.
Το ερώτημα είναι: Ισχύει ή δεν ισχύει αυτή η ρήση του Καραμανλή και για την σημερινή κατάσταση και ό,τι προηγήθηκε;
Δεν θέλω να κάνω τον σοφό, ή έναν άνθρωπο που είναι πεπεισμένος ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και είναι ο διαχειριστής της, όπως πράττουν οι σταλινικοί, ούτε με διακατέχει κάποια οίηση ή αλαζονεία, που θα αποτελούσε «ύβριν» και θα προκαλούσε αναγκαστικά την τιμωρία.
Ούτε θεωρώ ότι αυτά που θα διατυπώσω αποτελούν πανάκεια. Όμως αρχίζω να συνειδητοποιώ σε μια διαχρονική διαγνωστική πορεία, που κράτησε δεκαετίες, βασικά από την μεταπολίτευση έως σήμερα, ότι η Ελλάδα μεταβλήθηκε σταδιακά σε ένα απέραντο φρενοκομείο, του οποίου τα συμπτώματα από χρόνο σε χρόνο αυξάνονται άκρως ανησυχητικά και δυστυχώς δεν έχουν τελειωμό. Ήδη η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει το στάδιο των «αποχρωσών ενδείξεων» στο συγκεκριμένο θέμα. Τα παραδείγματα πάμπολλα.
Με αυτήν την έννοια και γι’ αυτόν τον λόγο, δεν έχει νόημα πλέον να αναλύουμε τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα με όρους πολιτικούς ή κοινωνικούς, αλλά κατά το μάλλον ή ήττον με όρους ψυχολογίας και ψυχοπαθολογίας. Χάθηκε η ηθική, ψυχική και πνευματική ισορροπία στις σχέσεις πολιτικής, πολιτικών και πολιτών (κατά βάση ψηφοφόρων και όχι πολιτών). Αυτό που τόνισε τόσο εύστοχα ο Αριστοτέλης για την έννοια του πολίτη έχει εξαφανιστεί από την ελληνική πραγματικότητα: «Πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής».
Πώς να εξηγήσει κανείς όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας προκαλούν φρίκη, πανικό και παραλυτικά φαινόμενα; Μου θυμίζουν την εικόνα του λαγού, που μόλις συνειδητοποιεί την παρουσία από ψηλά του γερακιού, παραλύει από τον φόβο του και περιμένει μετά τρόμου την μοίρα του.
Κάτι ανάλογο έχει πάθει και η ελληνική κοινωνία, με την στάση των πολιτικών μας, που κατευθύνουν την «μοίρα» αυτού του πολύπαθου λαού, για να ικανοποιούν την απληστία και την αρχομανία τους, επιπίπτοντας πάνω σε μια ήδη ρημαγμένη και διαλυμένη χώρα, όπως την κατάντησαν οι «ταγοί της» και η διεφθαρμένη και ξεπουλημένη πολιτική και πνευματική της ηγεσία. Γιατί ας μην γελιόμαστε: Δεν υπάρχει πνευματική ηγεσία, η οποία θα δημιουργούσε προϋποθέσεις δημιουργικής ιδεολογικής ηγεμονίας, που θα αποτελούσε σημείο αναφοράς και ελπίδας.
Μιλάμε για τον κανόνα. Οι εξαιρέσεις είναι αυτονόητες!
Ασφαλώς και υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της καταστροφής και αυτός φέρει το όνομα πατριωτισμός, που πρέπει να εμπνέει και να αποτελεί τον οδηγό μας. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε. Το βρίσκουμε στο ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματος, που μας δείχνει και την σωτήρια στενωπό:
 «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».