Blog

Προσπαθώντας να δικαιολογήσει, από το βήμα της βουλής, ο πρωθυπουργός της χώρας, την ασυνέπεια μεταξύ προεκλογικών δεσμεύσεων και κυβερνητικής πρακτικής, προέβη στην ακόλουθη δήλωση: «Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι είπαμε ψέματα». Βασική του μέριμνα ήταν να πείσει τους πολίτες πως δεν πρέπει να τους ψέγουν ως ανειλικρινείς αλλά ως αιθεροβάμονες. Σύμφωνα με την ψυχιατρική η αυταπάτη, ως διαδικασία ή γεγονός, συνίσταται με την παραπλάνηση του εαυτού μας ώστε να δεχτεί ως αληθές ή έγκυρο κάτι το οποίο είναι ψευδές ή άκυρο. Εν ολίγοις, η αυταπάτη είναι ο τρόπος με τον οποίο δικαιολογούμε στον εαυτό μας τις ψευδείς πεποιθήσεις μας. Η συλλογική ψευδαίσθηση της παράταξής του, που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός, δεν θα προσεγγιστεί στην κυριολεκτική, δηλαδή ως ψυχικό νόσημα, αλλά στην πολιτική της διάσταση.
Αποφαίνεται, λοιπόν ο αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος, πως δεν είναι κοινωνικά μεμπτή η αδυναμία κατανόησης και δράσης στο πολιτικό γίγνεσθαι επί τη βάσει των αντικειμενικών κι όχι των υποθετικών ή υποκειμενικών εκτιμήσεων και επιθυμιών έκαστου. Σύμφωνα με τη συλλογιστική του, η παραδοχή μη ορθής πρόσληψης της πραγματικότητας συνιστά επαρκή δικαιολογία, προς την κοινωνία και πιθανόν να λογίζεται ως προσόν στον οικείο πολιτικό του χώρο. Αναμφίβολα η δήλωση εμπεριέχει προσωπικά και συλλογικά βιωματικά χαρακτηριστικά που αφορούν τον πολιτικό του χώρο εν γένει. 
Η αριστερά της μεταπολίτευσης πορεύθηκε επί 40 χρόνια εν μέσω ζωτικών ψευδών (Ιψενικός όρος) από τα οποία ούτε η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, δεν διαφοροποίησε, επί της ουσίας, τις βασικές της ερμηνευτικές υποθέσεις για το ιστορικό γίγνεσθαι και τις νομοτέλειες των ιδεολογικών του πεποιθήσεων. Η προνομιακή θέση που κατείχε η αριστερά, κατά την μεταπολίτευση, σε ορισμένους τομείς του συλλογικού μας βίου, όπως η τέχνη και η παιδεία και η απόσταση από την πολιτική εξουσία, δημιούργησε σταδιακά μια λανθάνουσα προσέγγιση της πραγματικότητας.        
Η δήλωση αντικειμενικό σκοπό είχε να δικαιολογηθεί ο πρωθυπουργός, προς το κοινωνικό σώμα, για την μη τήρηση των προεκλογικών του διακηρύξεων. Άθελά του ομολόγησε την προσωπική του και συλλογική τους αδυναμία να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν και να πράξουν στο πολιτικό γίγνεσθαι, εσωτερικό και διεθνές, επί των υπαρκτών και όχι των επιθυμητών καταστάσεων. Διαφαίνεται πως μετά την αμφισβήτηση του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς, λόγω της τριβής της με την εξουσία, την βάσανο της ερμηνευτικής της σπουδαιότητας και ακρίβειας διέρχεται και η περιώνυμη ιδεολογική της «ευρωστία».
Στο βαθμό που ο πρωθυπουργός και το κόμμα του δεν ψεύδονται αλλά αυταπατήθηκαν, οφείλει να μας πληροφορήσει πώς προέκυψαν οι συγκεκριμένες αυταπάτες του και πώς πιστεύει ότι θα τις ξεπεράσει, ώστε να μην υποτροπιάσουν; Εν τέλει πόσο σοφότεροι έγιναν και κατά πόσο θεωρούν ότι χρήζουν αναθεώρησης μερικές έστω από τις κυρίαρχες πτυχές τις πολιτικής τους συγκρότησης. Σε αντίστοιχη κατάσταση, υπό άλλους αλλά και συναφείς λόγους βρίσκεται κι ο έτερος πόλος της συγκυβέρνησης. Φυσικά για ένα μεγάλο μέρος των κυβερνητικών στελεχών έχουν ενεργοποιηθεί ήδη οι ψυχικές διεργασίες της εκλογίκευσης, ως μέσου αυτασφάλισης του «εγώ», έτσι ώστε να αισθάνονται πως οι πράξεις τους είναι σύμφωνες με τις πεποιθήσεις τους.