Blog

Στην αγωνιώδη προσπάθειά του να εξορκίσει τη λαϊκή θύελλα που απειλεί να το εκθεμελιώσει, το κομματικό κατεστημένο συνεχίζει να ανακυκλώνει ψευδεπίγραφες συνταγές μετάλλαξής του. Ο γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος βρίθει τελευταία από αναφορές στην επανεμφάνιση μιας ανεγκέφαλης «λαϊκής δεξιάς», στη συσπείρωση του πολιτικώς ευνουχισμένου «κεντρώου χώρου», ή στη σύμπραξη των πεφυσιωμένων κουφιοκεφαλάκηδων της «ευρύτερης αριστεράς». Στο μέτρο δε που η προσοχή της κοινής γνώμης απορροφάται από τα αποπροσανατολιστικά αυτά φληναφήματα, μένει εκτός δημόσιου διαλόγου το πραγματικό εθνικό διακύβευμα: η επιτακτική ανάγκη να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων το πελατειακό ελληνικό κράτος. Η τριτοκοσμική ανεπάρκεια του οποίου δοκιμάζει όλους τους σημαντικούς τομείς της εθνικής μας ζωής: την άμυνα, την εξωτερική πολιτική, τη δημόσια τάξη, την οικονομία, την παιδεία, την υγεία.
Δεν πρέπει φυσικά να εκπλήσσει ότι, τόσο οι «δεξιοί», όσο και οι «αριστεροί» λαϊκιστές αποδεικνύονται ένθερμοι θιασώτες της διαιώνισης ενός κρατικού μηχανισμού, ναι μεν τυμπανιαίου, αναξιοκρατικού, και συνεπώς αναποτελεσματικού, πλην όμως αιμοδότη της παρασιτικής τους ύπαρξης. Εις πείσμα, ωστόσο, των δημαγωγούντων αυτών θορυβοποιών, η οικοδόμηση ενός αξιόπιστου, αποτελεσματικού κράτους ταγμένου στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος παραμένει κορυφαίο ζητούμενο για τον ελληνισμό κατά την παρούσα φάση της ιστορικής σταδιοδρομίας του. Και τούτο διότι θα προσφέρει τον αποφασιστικό μοχλό για τη συνολική ανασυγκρότηση της χώρας – και κατ’ επέκταση και για την αναβάθμιση της διεθνούς της παρουσίας.
Είναι γεγονός ότι, υπό την επήρεια ενός ουτοπικού διεθνισμού του συρμού,  ορισμένες συνιστώσες του κομματικού φάσματος – και δη εκ των πλέον σοβαροφανών – αμφισβητούν ευθέως την αντίληψη του κράτους ως θώρακος του έθνους. Οι ιδεοληψίες όμως αυτές – «καπιταλιστικής» ή «σοσιαλιστικής» κοπής, αδιάφορο – βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με τη διεθνή πραγματικότητα· και απλώς λειτουργούν ως πολιορκητικός κριός στην υπηρεσία των ισχυρών του πλανήτη για την άλωση και χειραγώγηση των ασθενεστέρων. Καθώς όλα δείχνουν ότι, και στο  νέο παγκόσμιο περιβάλλον, ο ρόλος των κρατών και των συμφερόντων τους παραμένει πρωταγωνιστικός. Με τις μεγάλες δυνάμεις να δίνουν εν προκειμένω τον τόνο· και με τις σοβαρότερες από τις λοιπές να τις μιμούνται.
Παρά δε ορισμένες ψευδαισθήσεις, το ευρωκοινοτικό εγχείρημα ουδόλως ανατρέπει τη διαπίστωση αυτή. Παρασάγγας απέχουσα από το μεγαλεπήβολο ομοσπονδιακό όραμα των πατέρων της ευρωπαϊκής ιδέας, η Ευρωπαϊκή Ένωση μετεξελίσσεται σε έναν ιδιότυπο διακρατικό οργανισμό, με σημαντικά ανεπτυγμένο το οικονομικό, αλλά ασθενές το διεθνοπολιτικό, και υποτυπώδες το αμυντικό του σκέλος. Υπό τις συνθήκες δε αυτές, η ευρωπαϊκή μας ιδιότητα, όχι μόνο δεν υποκαθιστά την εθνική μας ταυτότητα, αλλά, καταλλήλως αξιοποιούμενη, και την εξυπηρετεί – προσφέροντας στην ελληνική πολιτεία ευρύ στίβο για την επίτευξη των εθνικών της στόχων. Πρόκειται για μια πραγματικότητα διαρκείας, με την οποία όλοι, ευρωπαϊστές και μη, οφείλουμε να συμφιλιωθούμε· πολλώ μάλλον καθότι ανήκουμε σε χώρα αδυνατούσα, λόγω μεγέθους, να επηρεάσει καθοριστικά το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Κατά τα λοιπά, προαπαιτούμενο για την επιβεβλημένη ανασύνταξη του κράτους μας είναι μια βαθιά πολιτειακή τομή με πυρήνα: τη θεσμοθέτηση ενός ισχυρού, λαοπρόβλητου προέδρου· την επικέντρωση του κοινοβουλίου στο νομοθετικό έργο και στον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας· και τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Διότι μόνον ένας στιβαρός, αλλά συγχρόνως αυστηρά ελεγχόμενος, εκτελεστικός βραχίονας θα είναι σε θέση να ανοίξει τον δρόμο στην αξιοκρατική ανανέωση του κυβερνητικού προσωπικού της χώρας – και συνακόλουθα και στον εκσυγχρονισμό των κρατικών δομών και υπηρεσιών.
Η αντίφαση μεταξύ της άθλιας ποιοτικής εικόνας των πολιτικών μας ταγών και της τεράστιας δεξαμενής μορφωμένων και ταλαντούχων Ελλήνων εντός και εκτός συνόρων είναι τραγική – και πρέπει να αρθεί. Συγκριτικά με κράτη ανάλογου μεγέθους στην Ευρώπη και ανά τον κόσμο, οι ανθρώπινοι πόροι μας είναι εντυπωσιακοί. Η αξιοποίησή τους θα αποτελέσει αυτονοήτως την κεντρική στόχευση μιας υγιούς εθνικής ανορθωτικής προσπάθειας.