Blog

Ως λαός, έχουμε πολλά ελαττώματα. Ένα από αυτά είναι και η υπερτιμημένη πίστη που έχουμε στα έμφυτά μας ταλέντα. Αυτή η διαβεβαιωμένη αίσθηση ότι κάπως, με κάποιο τρόπο θα τα καταφέρουμε. Δεν μας περνά ποτέ από το μυαλό όμως, ότι ολόκληρος ο πλανήτης κατοικείται από λαούς που εργάζονται σκληρά για την ευημερία τους. Κι εμείς βέβαια εργαζόμαστε… Εργαζόμαστε όμως χωρίς πρόγραμμα, συχνά χωρίς μέθοδο και σχεδόν πάντα με τάσεις πρόχειρων αυτοσχεδιασμών μπακαλίστικης ιδιοσυγκρασίας. Ίσως όλη αυτή μας η συμπεριφορά, να πηγάζει από μια αφελή, ατομική ανάγκη υπεροχής έναντι των ίδιων μας των συμπατριωτών. Εννοώ, ότι μέσα στη δίνη των απεγνωσμένων προσπαθειών μας για να μην πετύχει ο γείτονας, ο ξάδελφος, ο φίλος, ο μπατζανάκης, συχνά αγνοούμε τις κινήσεις των αλλοεθνών φίλων ή και εχθρών που έχουν την τάση πάντα να μας υποσκελίζουν διότι αυτοί, ασχολούνται κυρίως με την πραγματική ευημερία του δικού τους συνόλου. Η ιστορία μας, βρίθει από παραδείγματα καταστρατήγησης του κοινού συμφέροντος έναντι της επικράτησης των ιδιοτελών σκοπών. Σχεδόν όλες αυτές οι περιπτώσεις, οδήγησαν σε οδυνηρές ήττες (ενδεικτικά αναφέρονται η Ανταλκίδειος ειρήνη, ο εθνικός διχασμός και η μικρασιατική καταστροφή αλλά και τα γεγονότα της Κύπρου το 1974).
Όλοι οι λαοί τη γης, λόγω της διαρκούς κίνησης των πραγμάτων και λόγω των ατέρμονων κοινωνικο-πολιτικών εξελίξεων, δέχονται ποικίλες πιέσεις σε νευραλγικούς τομείς της ευημερίας τους όπως είναι η οικονομία, η θρησκεία, η ελευθερία, η έκφραση και η διακίνηση των ιδεών, η πρόσβαση σε ποιοτική εκπαίδευση ή ακόμα και σε αγαθά που καταναλώνονται. Ο ελληνισμός, δεν μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Σε κάποιες περιόδους της ιστορίας όμως, αυτές οι πιέσεις φέρνουν σε σημείο βρασμού τους λαούς που καταπιέζονται λόγω αδυναμίας εξεύρεσης εξισορροπητικών δυνάμεων ανάσχεσης ή μεταστροφής τους. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.    
Ολόκληρος ο ελληνισμός, τα τελευταία χρόνια δέχεται έντονες οικονομικές (και όχι μόνο) πιέσεις. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος, αναγκάστηκαν (ή εξαναγκάστηκαν) να επιβάλουν πολιτικές μνημονίων και λιτότητας. Το θέμα έχει τόσες πολλές παραμέτρους και τόσες πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις, που για τον απλό πολίτη, τον τόσο βουτηγμένο μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητάς του, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πληροφορηθεί με αξιοπιστία ούτως ώστε με νηφαλιότητα να αποκτήσει άποψη για το τι πραγματικά ισχύει και για το τι είναι προπαγάνδα.
Είναι μεγάλη αλήθεια ότι τα παγκόσμια οικονομικά γεγονότα των τελευταίων ετών, δεν είναι παρά μια μικρή συνιστώσα των πολυσύνθετων προβλημάτων και ανακατατάξεων που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Γεωπολιτική, ενέργεια, σφαίρες επιρροής, ατυχείς συγκυρίες, παγκόσμια τρομοκρατία, μετακινήσεις πληθυσμών και ακήρυχτοι πόλεμοι συνθέτουν ένα καυτό και δυσκολοπρόβλεπτο στην εξέλιξή του σύμπλοκο. Αμφιβάλω αν υπάρχει σήμερα έστω και ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη (ακόμα και πέραν του Ατλαντικού) που να γνωρίζει με ασφάλεια το τι πρόκειται να συμβεί τα επόμενα χρόνια στην παγκόσμια σκακιέρα της γεωπολιτικής.
Όσον αφορά την οικονομική κατάρρευση στην Ελλάδα,  λόγω της έντονης θελημένης ή/και ίσως αφελούς παραπληροφόρησης που παρατηρείται, το ήδη δαιδαλώδες θέμα του ποιος και πόσο ευθύνεται ο καθείς, ποιος έπρεπε να δράσει και πώς ακριβώς, έχει γίνει τόσο χαοτικό που δεν μπορεί να βρεθεί ο μίτος που οδηγεί στην μήτρα των γενεσιουργών αιτιών του προβλήματος. Κι αν βρεθεί όμως αυτή η αιτία, δεν θα έχει και τόση σημασία διότι όλα έχουν απαξιωθεί. Πέρα από τα όσα λέγονται για τις αναμφίβολες ευθύνες των πολιτικών, υπάρχει και η ευθύνη του πολίτη. Δεν πρέπει να μας απασχολεί πλέον τόσο το ποιος θα είναι στην εξουσία. Όπως φαίνεται εξάλλου, αυτή η κρίση θα καταπιεί πολλές ακόμα κυβερνήσεις. Εκείνος, ο άλλος ή ο παράλλος, στην ουσία δεν έχει και τόση σημασία. Ουσιαστικά, θα είναι όλοι τους πολύ παροδικοί. Εμάς πρέπει να μας απασχολούν περισσότερο αυτοί που δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πρωθυπουργοί ή βουλευτές και που δεν πρόκειται να αποκτήσουν ποτέ μεγαλύτερη εξουσία από αυτήν που τους παρέχει η προσωπική τους ψήφος. Αυτό λοιπόν που πρέπει να αλλάξουμε, είναι ο εαυτός μας.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα ότι το πρόβλημα ήταν και είναι πρωτίστως εθνικό. Η τρικυμία εν κρανίω που μας έχει κυριεύσει, δεν μας αφήνει να εκλογικεύσουμε το παρόν. Οι εύκολες και σπασμωδικές αναλύσεις – εξαγωγές συμπερασμάτων, προσθέτουν επιπλέον βαθμούς μυωπίας στο ήδη από καιρό αλλήθωρο μάτι του ελληνισμού. Τα παραδείγματα που πιστοποιούν τον πιο πάνω ισχυρισμό είναι πολλά και τόσο χιλιοειπωμένα, που πλέον, το άκουσμά τους δεν προκαλεί καμιά αντίδραση στους εγκεφάλους μας. Σαν να έχουμε απευαισθητοποιηθεί απ’ όλα τα ερεθίσματα. Αυτό που έγινε στις 5 Ιουλίου όμως, μαζί με όλα όσα ακολούθησαν από εκείνη τη μέρα και μετά, δεν πρέπει να μας αφήσουν το ίδιο απευαισθητοποιημένους.
Τι ακριβώς έγινε στις 5 Ιουλίου;  Εκείνη την ημέρα, ενώ θριάμβευσε το ΟΧΙ, στην πράξη, κέρδισε το ΝΑΙ. Ένα νέο μνημόνιο προ των πυλών. Άραγε γνώριζαν όσοι ψήφιζαν το όχι, ότι η νέα συμφωνία ήταν κάτι σαν επιβεβλημένη; Ότι ήταν μονόδρομος; Όχι γιατί δεν υπήρχε το ενδεχόμενο να φεύγαμε από την ευρωζώνη. Αυτό υπήρχε. Η συμφωνία ήταν επιβεβλημένη γιατί δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο γεγονός. Δυστυχώς, ο σαν μωρό παιδί λαός, δέχτηκε να παραμυθιαστεί με δήθεν επαναστατικά τερτίπια. Για άλλη μια φορά, ο Έλληνας άγεται και φέρεται. Για άλλη μια φορά, η ταπείνωσή του μεταφράζεται ως σωτηρία.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο το  εσωτερικό  ποιοτικό έλλειμμα του καθενός μας. Η αποκρυπτογράφηση του ψυχισμού μας, είναι απείρως δυσκολότερη ακόμα και από την αποκρυπτογράφηση του περίφημου δίσκου της Φαιστού. Η χειραγώγησή μας όμως είναι εύκολη. Αφού το ναι και το όχι οδηγούσαν αμφότερα σε νέα μνημόνια, γιατί τόσος εμπαιγμός; Γιατί έπρεπε να υποστούμε αυτή την ψυχρολουσία; Γιατί έπρεπε να πιστέψουμε σε δραχμές σωτήριες και θυμοφόρες, γιατί έπρεπε να ζήσουμε μέσα στην τρομολαγνεία της επερχόμενης καταστροφής; Ζήσαμε τις ουρές των ΑΤΜ, το άδειασμα των σούπερ μάρκετ, την εκτόξευση του τζίρου των μαγαζιών με τα ηλεκτρικά και τα ηλεκτρονικά είδη. Ζήσαμε ακόμα, άκουσον – άκουσον, μέχρι και τις υπεράριθμες καταβολές χρωστούμενων ΦΠΑ και άλλων οφειλών προς τις εφορίες. «Για να έχουμε να φάμε την ώρα της πείνας και για να μην μας τα φάει το κούρεμα!» ήταν η απάντηση του κόσμου… μιλάμε για μια λογική, πέρα από κάθε λογική… έπειτα, πήγαμε όλοι για διακοπές… τώρα, ξανά εκλογές…
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, πρέπει επιτέλους, να προβληματίσουν. Υπάρχει άραγε κάτι που να είναι αληθινό σ’ αυτή τη χώρα; Πώς και γιατί καταντήσαμε έτσι; Τι έμεινε όρθιο που δεν έχει απαξιωθεί; Από πού θα στηριχτούμε; Μήπως από τις ομοιάζουσες με φολκλορικό πανηγύρι ιδεολογίες του τόπου, που θυμίζουν κακοφορμισμένες σίβυλλες που διχάζουν τη συνοχή μας; Μήπως από τους πάσης φύσεως σχολιαστές και «σοφούς» καθοδηγητές των περισσοτέρων ΜΜΕ; Ο λόγος τους θυμίζει ποντικοφαγωμένα λεμόνια στους καλοκαιρινούς αγρούς της Ζακύνθου: απ’ έξω δείχνουν τέλεια αλλά από μέσα, πλήρως στραγγισμένα από χυμό και ουσία.
Τα μανίκια μας, είναι σηκωμένα. Όχι όμως για να δουλέψουμε αλλά για να παίξουμε μπουνιές με τον διπλανό μας. Τα στόματά μας είναι ανοιχτά. Όχι όμως για να πουν ένα λόγο παρηγορητικό ή απολογητικό. Όχι για να πουν ένα λόγο αυτοκριτικής ή έστω εμψυχωτικό, αλλά για να βρίσουν και να πουν ψέματα. Ως πότε πια; Όλοι μας βαδίζουμε με αυτοσχέδιους σχεδιασμούς σε προκατασκευασμένες ανερμάτιστες διαδρομές. 
Επαναλαμβάνω ότι το πρόβλημα ήταν και είναι πρωτίστως εθνικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που είμαστε φτωχοί. Τους τελευταίους αιώνες, κατά βάση ήμασταν πάντοτε φτωχοί. Μπορεί όμως μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία, να μας φέρει από μόνη της σε αυτό το αποδιοργανωμένο χάλι; Η έλλειψη του χρήματος από μόνη της μπορεί να φέρει τόσες κοινωνικές αλλαγές, τόση ανομία και τόση δυσλειτουργία; Η εμβάθυνση στα αληθινά αίτια της κρίσης και της οικονομικής κατάρρευσης, λαμβάνοντας υπόψη βέβαια και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το αληθινό υπόβαθρο της κρίσης που διανύουμε, είναι ένας πρωτοφανής ενστερνισμός, σε διασπορά και επικράτηση στον γενικό πληθυσμό, της λεγόμενης Ανήθικης Ηθικής. Έτσι, μοιραία οδηγηθήκαμε στον εμπαιγμό των αξιών, στην εκμηδένιση του σεβασμού και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Το κοινωνικό μας δράμα, απ’ ότι φαίνεται, μας οδηγεί σε πλήρη αλλοτρίωση και σε έναν ενδεχόμενο μόνιμο εξοστρακισμό μας από τα όσα μας έδιναν συνοχή και όραμα σε αυτή τη ζωή.
Εδώ και ούτε ξέρω πόσα χρόνια, όλα τα δοκιμάσαμε. Κι όλα αποδείχτηκαν λίγα και λανθασμένα. Το μόνο που δεν δοκιμάσαμε είναι η στροφή προς τη σεμνότητα και την αλήθεια. «Η αλήθεια θα σας ελευθερώσει», είπε ο Κύριος. Εμείς, παγιδευτήκαμε μέσα στα τόσα ψέματά μας. Και για να το πούμε και ποιητικά: η Νέμεσις, αγνοεί το πώς να λησμονεί και πάντα τιμωρεί, τους κενόδοξους και τους αγνώμονες πολύ.
Το ότι θα τιμωρηθούμε, είναι σίγουρο. Υπήρξαμε υβριστές και βάναυσοι ασελγείς αυτής της γης που λέγεται Ελλάδα. Ας προσπαθήσουμε, έστω και την υστάτη, να απαλύνουμε τις επερχόμενες τιμωρίες που μας πρέπουν, κάνοντας κάτι που από καιρό λησμονήσαμε: ας ενωθούμε κάτω από τον κοινό σκοπό και τα λάβαρα της πατρίδος μας και ας εργαστούμε επιτέλους σκληρά για να ξεμπλέξουμε αυτό το χάλι που μας παραδέρνει. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ποτέ αυτό που έλεγαν οι βυζαντινοί μας πρόγονοι: «Οὐαί τῷ μή τοῖς ἰδίοις ὄνυξι ξυομένῳ». Δυστυχώς, λόγω της ασυγχώρητης αμέλειας ετών, στους μισούς από εμάς τα νύχια κατέπεσαν πλήρως, ενώ στους άλλους μισούς, έγιναν τόσο μεγάλα και γαμψά, που αντί να ανακουφίζουν, μας τραυματίζουν…