Blog

Αναδημοσίευση από το Βήμα της Κυριακής 20/9/2015. Επιμέλεια Αναστάσιος Μπασαράς

Κι ο κυρίαρχος Λαός
με πόσα «ωσαννά» και «σταυρωθήτω» πεθαίνει;
Σωσώ Μιχαλοπούλου, Αλήθεια

Το κρίσιμο ερώτημα των εκλογών δεν είναι το διχαστικό «νέοι / παλιοί» ή το ξεπερασμένο «μνημονιακοί / ανπμνημονιακοί».
Το μόνο διακύβευμα για το οποίο άξιζε να διεξαχθεί αυτή η αναμέτρηση είναι αν θα δημιουργήσουμε επιτέλους ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό, φιλικό προς τον πολίτη κράτος ή θα συνεχίσουμε – με τον φιλελεύθερο ή τον «αριστερό» τρόπο – να καλλιεργούμε την εκδοχή ενός ιδιόμορφου ανάδελφου, περιούσιου και κατά βάθος ανατολικής νοοτροπίας λαού. Στη ρίζα αυτής της επιλογής βρίσκεται το κρυφό μας ανομολόγητο: θέλουμε και αντέχουμε τη Δημοκρατία, δηλαδή την ισονομία, την ισοπολιτεία, την ισηγορία, την ισογονία, τη διαφάνεια, τη λογοδοσία; ή μήπως όλοι μας – και κυρίως οι πολιτικοί – μιλάμε πολύ για τη δημοκρατία, τόσο που μερικοί ισχυρίζονται ότι έχει χαθεί η ουσία της και έμεινε το αμπαλάζ;
Νομίζω ότι αισθανόμαστε «ξένοι» μέσα στο στενό κουστούμι των νόμων αλλά και αδικημένοι μέσα στο «φαρδομάνικο πουκάμισο» της ανομίας.
Η αυταπάτη μας για «απαλλαγή» από τις συνέπειες της κρίσης και η εθνική ψευδαίσθηση της «εξαίρεσης» από την τιμωρία της Ιστορίας έχουν θέσει σε κίνδυνο βασικές αρχές και λειτουργίες του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Πριονίζουμε μόνοι μας το κλαδί της επιβίωσής μας.
Μισούμε τη συναίνεση διότι τη θεωρούμε προδοσία και υποχώρηση αρχών (!).
Μισούμε τα όρια του (κάθε) δικαιώματος διότι τα θεωρούμε ένδειξη ανελευθερίας (!).
Μισούμε τον εαυτό μας διότι δεν είμαστε τόσο επαναστάτες (!) όσο θα έπρεπε.
Νιώθουμε ότι απειλούμαστε, όχι από την έλλειψη σχεδίου αλλά από φόβο ύπαρξης σχεδίου επιβίωσης με όρους και κανόνες.
Προλαβαίνουμε να αυτοαδικηθούμε προτού μας αδικήσουν οι άλλοι.
Πάσχουμε από έλλειψη σοβαρού κράτους (όχι δεξιόστροφου ή αριστερόστροφου, απλώς σοβαρού), πάσχουμε από έλλειψη σταθερών αρχών (όχι αρχηγών, απλών αρχών), πάσχουμε από έλλειψη κοινής λογικής (όχι πολιτικοκομματικής, απλώς κοινής), πάσχουμε από έλλειψη μεταρρυθμίσεων (όχι ρυθμίσεων, απλώς μεταρρυθμίσεων). Πάσχουμε από έλλειψη εμπιστοσύνης στη Δημοκρατία και στους θεσμούς της.
Χαμένος χρόνος, χαμένες ευκαιρίες, χαμένες πολιτικές, τελικά χαμένοι άνθρωποι. Κι όλα στον βωμό της αυτάρεσκης δικαίωσης: «Κερδίσαμε τις εκλογές».
Ο κομματικός ανταγωνισμός uber alles. Οι ιδεολογικοί μύθοι «σκοτώνουν» την πραγματικότητα (ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα θα σκοτώσει ανθρώπους).
Στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη πρέπει πριν απ’ όλα να διασώσουμε τη μάνα-Δημοκρατία, τη μάνα όλων των κομμάτων και των ανθρώπων, αλλά και να σώσουμε τα παιδιά της: την αλήθεια, τη συνέπεια, την ειλικρίνεια, την αλληλεγγύη, την κατανόηση, την επιείκεια, την άρνηση της ένοπλης βίας.
Η δημοκρατία δεν είναι διαπραγματεύσιμο αγαθό, ούτε με τους έξω ούτε με τους μέσα.
Αυτό είναι το στοίχημα, όλα τα άλλα έπονται.

ΥΓ.: Την Ελλάδα τη «σκοτώνουν» πάντοτε οι Έλληνες. Οι άλλοι – φίλοι, σύμμαχοι κι εχθροί – απλώς ξύνουν τις ήδη ανοιχτές πληγές.

Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός.