Blog

Οι απειλές του Ερντογάν («έχει αρχίσει να εξαντλείται η υπομονή μου») και οι προειδοποιήσεις του Νταβούτογλου, σχετικά με την προηγηθείσα παραβίαση του τουρκικού εναερίου χώρου από την ρωσσική πολεμική αεροπορία, έχουν ρητορική μόνον αξία. Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τον ρωσσικό κολοσσό, από τον οποίον γνώρισε μόνον ήττες από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης μέχρι τον Εικοστό Αιώνα.
Στο ζήτημα της Συρίας, η ρωσσική υποστήριξη στον Άσαντ προκαλεί οργή στην Τουρκία, διότι ανατρέπει τα σχέδιά της να επεκτείνει την γεωστρατηγική της επιρροή στον συριακό βορρά. Η σταθεροποίηση του Άσαντ σημαίνει σταθεροποίηση της ενιαίας συριακής επικράτειας, που σήμερα ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τους τζιχαντιστές.
Αντιθέτως η Τουρκία θα προτιμούσε μία ασταθή Συρία, κατακερματισμένη μεταξύ διαφόρων ζωνών επιρροής, κάτι που θα της επέτρεπε να διαδραματίσει ρόλο «εγγυητού ασφαλείας», δηλαδή ουσιαστικά επικυρίαρχου.
Εξ άλλου, η τουρκική κυβέρνηση διατηρεί στενές σχέσεις με τους αντιπάλους του Άσαντ, έχει δε κατηγορηθεί από την ίδια την κεμαλική αντιπολίτευση ότι ενισχύει υπογείως τους τζιχαντιστές.
Η ρωσσική παρέμβαση ανατρέπει οποιαδήποτε σκέψη τουρκικής ανάμειξης. Ο Πούτιν θα συζητήσει μόνον με τους Αμερικανούς, αγνοώντας περιφερειακούς παίκτες όπως η Τουρκία. Οι ΗΠΑ, παρά την επιφανειακή ένταση λόγω των ρωσσικών βομβαρδισμών, κατά βάθος επωφελούνται από την ρωσσική δράση εναντίον του επικίνδυνου για ολόκληρη την Δύση χαλιφάτου. Διότι μία αμερικανική παρέμβαση είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο εγχείρημα, όχι από στρατιωτικής αλλά από πολιτικής απόψεως. Επομένως οι Αμερικανοί έχουν κάθε συμφέρον να αφήσουν την Ρωσσία να εκκαθαρίσει το συριακό τοπίο.
Η Τουρκία, επομένως, μπορεί να δώσει μόνον μάχη οπισθοφυλακής. Και αυτή είναι να προκαλέσει ένταση και τριβές ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ρωσσία, ώστε να παρακωλύσει την ολική επαναφορά του Άσαντ με την αμερικανική σιωπηρή ανοχή.

Αναδημοσίευση από : ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ