Blog

Τις τελευταίες εβδομάδες η περίπλοκη διπλωματική κρίση του Κατάρ πρωταγωνιστεί στα δελτία ειδήσεων. Ένα σουνιτικό κράτος του αραβικού κόσμου, μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας των χωρών του Κόλπου, όχι μόνο απομονώνεται διπλωματικά από τα υπόλοιπα κράτη αλλά επιπλέον αντιμετωπίζει πρωτόγνωρα μέτρα αποκλεισμού χερσαίων συνόρων, θαλασσίων οδεύσεων και εναερίων χώρων. Όλα αυτά με τις κατηγορίες της περίθαλψης της τρομοκρατίας ειδικά από μια γειτονική χώρα οι δεσμοί της οποίας με αρκετές ακραίες σουνιτικές οργανώσεις είναι γνωστές εδώ και δεκαετίες. Το Κατάρ, μια χώρα των 2,5 εκατομμυρίων κατοίκων (το 12% μόνο εκ των οποίων είναι Καταριανοί ενώ οι υπόλοιποι αλλοδαποί εργαζόμενοι), είχε και προ τριετίας, προκαλέσει την εναντίον του συσπείρωση των γειτονικών χωρών για την υποστήριξη του προς ακραίες ισλαμιστικές σουνιτικές οργανώσεις, τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και τη Χαμάς. Ίσως να ακούγεται περίεργο για μια χώρα που φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αμερικανική αεροπορική βάση της περιοχής, από την οποία καθημερινά απογειώνονται τα αεροσκάφη που πλήττουν τις ακραίες οργανώσεις που χρηματοδοτεί η Ντόχα! Παράλληλα όμως συνεργάζεται άψογα με την Τεχεράνη για τη συνεκμετάλλευση ενός από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο. Αυτή ακριβώς η συνεργασία της με το Ιράν, με παρουσίαση αμφιλεγόμενων δηλώσεων του Εμίρη της Ντόχα, προβλήθηκε πρόσφατα για να δικαιολογηθεί η εναντίον της συστράτευση. Να τονίσουμε ότι με δεδομένο τον ολιγάριθμο πληθυσμό και τα τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, το Κατάρ κατέχει το δεύτερο υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο. Σε σύγκριση με την φονταμενταλιστική Σαουδική Αραβία θεωρείται πιο «προοδευτική» χώρα και με μεγαλύτερες θρησκευτικές και κοινωνικές ανοχές.  Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το Κατάρ, με τη βοήθεια και των κεφαλαίων του, επιδιώκει να ενασκήσει μια πολύ μεγαλύτερη επιρροή από αυτή που τεκμηριώνουν οι λοιποί συντελεστές ισχύος του. Μια τέτοια φιλοδοξία σίγουρα δεν είναι αρεστή από τις γειτονικές χώρες και ειδικά από τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Εκτός όμως από τις κρατικές ισορροπίες δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις φυλετικές ομαδοποιήσεις καθώς και τις οικογενειακές σχέσεις των κλειστών βασιλικών οικογενειών που κυβερνούν δικτατορικά την περιοχή εν μέσω σκοτεινών δολοπλοκιών, συνομωσιών και με τη βοήθεια μιας απόλυτα  διαπλεκόμενης θρησκευτικής ιεραρχίας.
Προβληματίζει το γεγονός ότι η κρίση ξέσπασε αμέσως μετά την επίσκεψη του προέδρου Trump στο Ριάντ που συνοδεύθηκε από την εξαγγελία τεραστίων προγραμμάτων συνεργασίας και αμυντικών προμηθειών με τη Σαουδική Αραβία αλλά και την εμμονική ίσως, αμοιβαία στοχοποίηση της Τεχεράνης. Το ερώτημα είναι εάν αυτή η διπλωματική, μέχρι σήμερα, κρίση θα εκτονωθεί σταδιακά ή θα προκαλέσει περαιτέρω περιπλοκές και ευρύτερες αναταράξεις στη ταραγμένη Μέση Ανατολή. Η εκτίμηση είναι ότι για άλλη μια φορά οι μοναρχίες του Κόλπου, προ του κινδύνου σοβαρών αναταραχών που ενδεχομένως να θέσουν σε κίνδυνο την ύπαρξη τους, θα χρησιμοποιήσουν τις γνωστές ανατολίτικες δολοπλοκίες για να βρουν μια συμβιβαστική προσωρινή λύση. Η αποσυμπίεση θα επιτευχθεί όμως σκεπάζοντας για άλλη μια φορά τα χρόνια και δομικά τους προβλήματα και κυρίως χρησιμοποιώντας πετροδολάρια για να εξαγοράζουν την κοινωνική ειρήνη και την λαϊκή υπακοή στα δικτατορικά τους καθεστώτα. Όμως οι ανεξέλεγκτες δυνάμεις που έχουν τα ίδια άφρονα απελευθερώσει, σε συνδυασμό και με καιροσκοπικές δυτικές πολιτικές, απεργάζονται σιωπηλά την βίαιη ανατροπή τους.