Blog

(25 Ιουλίου 2016)
Παρά τις, σε μεγάλο βαθμό βάσιμες, κατηγορίες που εκτοξεύονται για τα εγγενή μειονεκτήματα της Ελληνικής Δημοκρατίας που εγκαθιδρύθηκε στις 24 Ιουλίου 1974 πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ανταποκρίθηκε καλύτερα από τις προσδοκίες μας εκείνες τις δύσκολες ημέρες και μακροημέρευσε. Δυστυχώς η εγκαθίδρυση της συνδυάστηκε με την τραγωδία της Κύπρου, γεγονός που ενίσχυσε και την αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας έναντι της χώρας μας.
Η νεοπαγής Δημοκρατία μας αναπόφευκτα συνοδεύθηκε και από τις «βρεφικές» αδυναμίες παρόμοιων θεσμών. Αδυναμίες πολλές και πολυπληθείς οι ασελγήσαντες,  εν ονόματι της, σε αρχές, αξίες αλλά και στην ίδια την ύπαρξη της.  Αναμφίβολη και η δική μας ευθύνη, με διαφορετικό ατομικό μερίδιο ευθύνης εκάστου, για τις στρεβλώσεις και για μια σωρεία τραγικών σφαλμάτων σε εθνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς τομείς. Αξιοσημείωτη όμως και η αντοχή της Δημοκρατίας μας σε όλες αυτές τις στρεβλώσεις, ατυχείς επιλογές και κυρίως στην επικράτηση ενός ολέθριου και αποτυχημένου «υποδείγματος» νεοέλληνα πολίτη. Ο επί 42 έτη κοινοβουλευτικός βίος δεν κατέστει δυνατόν να εκριζώσει εγγενή μειονεκτήματα του ελληνικού κράτους (και της φυλής μας) όπως η αναξιοκρατία, η φαυλότητα, ο κομματισμός, η διαφθορά, η γραφειοκρατία και πολλά άλλα που σηματοδοτούν την ιστορική συνέχεια του έθνους μας.
Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι παρά τις αστοχίες και ευθύνες μας, αποτελούμε σήμερα , έστω και εν μέσω διασυρμών, μέρος ενός περιορισμένου αριθμού ευνομούμενων και ανεπτυγμένων κρατών με σημαντικότατα περιθώρια βελτίωσης. Η βελτίωση όμως δεν θα επέλθει μέσα από την κατεδάφιση και απαξίωση της Δημοκρατίας αλλά μέσα από την βαθμιαία ενίσχυση της σε όλα τα επίπεδα. Κάθε άλλη λύση αποδεικνύεται επικίνδυνη και συνήθως καταστροφική. Η λύση δεν είναι η απαξίωση της «πολιτικής» αλλά η εμβάθυνση της και ο δικός  μας σημαντικότατος ρόλος, ως πολίτες, είναι να υποχρεώσουμε τους πολιτικούς να σεβαστούν και να υπηρετήσουν την «πολιτική». Ρόλος που για να αναληφθεί από εμάς συνεπάγεται και το δικό μας σεβασμό προς όλες  τις θεμελιώδεις αξίες που συγκροτούν την έννοια της Δημοκρατίας και όχι στη συνεχή επιδίωξη ατομικιστικών ωφελημάτων. Για άλλη μια φορά η λύση ευρίσκεται στην παιδεία μας, την οποία όμως δυστυχώς, συνειδητά και ασυνείδητα, όλοι μας υποβαθμίσαμε τα τελευταία 42 χρόνια. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος και προϋποθέτει καθημερινό αγώνα και θυσίες, πάνω από όλα σε ατομικό επίπεδο. Είμαστε άραγε έτοιμοι;